Πέρασε ο πρώτος μήνας... Η Σύνοψη

  Σήμερα είναι το πρώτο βράδυ που θα αράξω σπίτι από τότε που ήρθα στο νησί. Ευκαιρία για κείμενο. Δεν θέλω πολλές κουβέντες αλλά σκέφτομαι πολλά. Τι καλύτερο από το να γράψω, λοιπόν? Ένας μήνας και κάτι μέρες στο νησί... Για πάμε να κάνουμε έναν μικρό απολογισμό μέχρι τώρα....

   Ας ξεκινήσουμε θίγοντας πόσο μαλάκες μπορεί να είναι κάτι τύποι που κάνουν τα αφεντικά και είναι ιδιοκτήτες μαγαζιών, άρα... επαγγελματίες. Το μοναδικό μου -επαγγελματικό- πάτημα για αυτή τη σεζόν, σε αυτό εδώ το μέρος, ήταν ένα μαγαζί στο οποίο εργάζεται ένα φίλος. Ο φίλος με είχε ενημερώσει ότι ο τύπος με το μαγαζί, φέτος θα χρειαζόταν έναν άνθρωπο από τις 15 Μαϊου -πάνω κάτω. Μου δίνει το τηλέφωνο του εργοδότη, επικοινωνώ μαζί του, και μου λέει έλα από κοντά να τα πούμε, τι να λέμε από τα τηλέφωνα... Πιέζω να μάθω 2-3 βασικά πράγματα, έχω στο νου μου ότι πάω με συστάσεις από τον φίλο, τη δουλειά την ξέρω, άρα -εντελώς λογικά- θεωρώ πως έχω δυνατές πιθανότητες. Έρχομαι λοιπόν στο νησί και ήδη από την πρώτη μέρα κανονίζεται το επαγγελματικό ραντεβού. Μιλάω με τον... μετρ του καταστήματος, με ρωτάει διάφορα, μου εξηγεί τι θέλει και πως λειτουργεί το μαγαζί, όλα καλά. Αφού φτάνουμε στο σημείο που ο μετρ δεν έχει να πει κάτι άλλο του λέω ότι τώρα πρέπει να πάρω κι εγώ κάποιες πληροφορίες. Εντυπωσιάζεται με την ερώτηση μου. Ασφαλώς, είναι εντελώς πρωτότυπο να θέλεις να μάθεις αν θα δουλεύεις πρωί ή βράδυ, αν θα παίρνεις ρεπό, αν θα δουλεύεις σερί, αν θα δουλεύεις σπαστό, αν θα δουλεύεις 8ωρο, 9ωρο, 12ωρο, αν θα έχεις τα ένσημα σου, αν θα πάρεις δώρα στο τέλος της σεζόν, τι μεροκάματο θα παίρνεις. Αφού αναφέρω όλα αυτά λοιπόν, μου λέει ότι είναι πράγματα που πρέπει να συζητήσω με το ....αφεντικό. Το αφεντικό εντυπωσιάζεται εξίσου που έχω να ρωτήσω αυτά τα πράγματα. Μου αναφέρει ότι η κουβέντα με τον μετρ έχει πάει πολύ καλά και ότι μιας και είναι υπεύθυνος τύπος, σε μία -το πολύ- δύο ημέρες θα με έχει ενημερώσει για το τι θα γίνει, ότι και να γίνει. Δεν είναι και κάνας μαλάκας να με αφήσει ξεκρέμαστο. Λοιπόν, όσο πήρε εσάς τηλέφωνο άλλο τόσο πήρε και εμένα!
Το μοναδικό επαγγελματικό πάτημα λοιπόν αποδεικνύεται φιάσκο και την τρίτη μου ημέρα στο νησί, είμαι στον αέρα και έχω να ξεκινήσω από το μηδέν την αναζήτηση εργασίας. Φιλοξενούμαι στα φιλαράκια μου, η σπιτονοικοκυρά σε καραντίνα για το τι θα γίνει με το σπίτι και αν τελικά θα νοικιάσω, ο πατέρας σε καραντίνα στη βάση για να μου στείλει τα πακέτα με τα πράγματα μου και εγώ να σκαλίζω τις αγγελίες της τοπικής εφημερίδας ψάχνοντας παράλληλα να βρω τα ψυχικά αποθέματα και την υπομονή για τους κάθε λογής γελοίους εργοδότες που θα συναντήσω στο δρόμο για την επαγγελματική αποκατάσταση.
   Παράλληλα με όλα αυτά όμως, δεν ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στην άνοιξη και είναι η εποχή που θα ενεργοποιηθεί ο κήπος του φίλου και έχουμε να κάνουμε δουλειές....

Η φρέζα έχει περάσει από τον κήπο, το χώμα έχει ανανεωθεί, είναι αφράτο και έτοιμο....

Για αρχή θα τοποθετήσουμε τα λάστιχα για το πότισμα....

Τα πρώτα αγαθά που θα φυτευτούν είναι ντοματιές, πιπεριές καθώς και το πανάγαθο λευκό κρεμμύδι από το καλό.... Το Καλοχωριανό κοκάρι!

Καθώς και οι εκλεκτές πατάτες... Η πατάτα και το κρεμμύδι θέλουν 3-4 μήνες για να δώσουν γι' αυτό είναι και τα πρώτα φυτά που μπαίνουν στον κήπο.

Από την παρέα μας -μιας και είμαστε στη φύση- δεν θα μπορούσε να λείπει η Σίμπα. Το πιο όμορφο λυκόσκυλο που υπάρχει!!!

Τα φυτά στον φυσικό τους χώρο ξεκινάνε την πορεία τους και θα έρθει η εποχή που θα τρώμε σαλάτες από τον κήπο και θα κλαίμε!

Η προσωπική μου εργασία... μετά από 3 ώρες έχω φυτέψει δύο αυλάκια κρεμμύδια. Το βάρος της ευθύνης τεράστιο. Είχα τόσο άγχος να μην κάνω κάτι λάθος και δούλεψα με τόση λεπτομέρεια λες και έκανα κολλήσεις σε πλακέτα... Τα νέα είναι καλά μιας και το φιλαράκι μου λέει ότι τα κρεμμύδια πάνε υπέροχα!!!

  Η απασχόληση με τον κήπο ήταν κάτι που έκανα επειδή μου αρέσει πολύ να είμαι πεσμένος στο χώμα και να φυτεύω σπόρους που θα γίνουν ολόκληρα φυτά και θα αποδίδουν καρπούς. Επίσης βοηθούσα τον φίλο μου γιατί ο κήπος θέλει ώρες, δεν είναι κανένα παιχνιδάκι. Ήταν και ένας τρόπος να σβήνω την απογοήτευση και το μυστήριο που είχε προκύψει με το τι θα κάνω τελικά στο νησί. 

Πήρα αμπάριζα όσες αγγελίες παίζανε στις εφημερίδες. Μίλησα με κάμποσους υποψήφιους εργοδότες. Κάποιοι είχαν ήδη βρει, κάποιοι μου είπαν ότι θα με έπαιρναν τηλέφωνο, κάποιοι άλλοι μου πρότειναν μισθό Μανωλάδας. Μηνιάτικο 700-800 ευρώ (δηλαδή 700) χωρίς ρεπό. Κάνε τη διαίρεση. Εννοείται χωρίς δώρα έτσι? Κάπως έτσι έχει περάσει η πρώτη εβδομάδα και η κατάσταση αρχίζει να φαίνεται αδιέξοδη. Δεν αισθάνομαι καθόλου καλά με αυτό και ώρες ώρες περνάει από το μυαλό μου η ιδέα να την κάνω από το νησί και να πάω να ψαχτώ αλλού. Μου έχουν πει 2-3 κουβέντες για τη Σαντορίνη. Μου έχουν πει άλλες 1-2 κουβέντες για την Αστυπάλαια. Το πρόβλημα με τη δουλειά, η -μη- επικοινωνία με τους ανθρώπους, οι καργιόληδες που θέλουν να δουλέψεις τσάμπα έχουν αρχίσει και με φρικάρουν και με διακατέχει μια τόσο αρνητική τάση που τα βλέπω όλα μαύρα. Κάπου σε αυτό το σημείο έρχεται ένα ραντεβού με κάποιον εργοδότη. Είναι ένα μαγαζί πάνω στη λίμνη του Αγίου Νικολάου το οποίο είναι το πιο busy μαγαζί στο μέρος εδώ. Δουλεύει χειμώνα-καλοκαίρι και δεν περιμένει μόνο από τους τουρίστες να δει φως. 20 Απριλίου λοιπόν συναντιέμαι με τον τύπο και μέσα στις 5 κουβέντες που λέμε μου αναφέρει ότι δουλεύει από τώρα με τα μπούνια και ότι μπορεί να κάτσω μέχρι Νοέμβρη - Δεκέμβρη. Επόμενη μέρα δοκιμαστικό μεροκάματο, μεθεπόμενη μέρα λογιστήριο και πρόσληψη. 

   Από τη μία είμαι ικανοποιημένος γιατί έχω βρει δουλειά και αν όλα πάνε καλά θα υλοποιηθεί το πλάνο μου για το καλοκαίρι που ακολουθεί. Από την άλλη, το πλάνο του να βρω δουλειά και να ξεκινήσω όπως αναμένεται την καλοκαιρινή σεζόν κατά τις 10-15 Μαϊου καταρρίπτεται. Εγώ είχα στο νου μου ένα 20ήμερο με ποδηλατάδες, μπάνια, κήπους, ρακοποσίες και δε συμμαζεύεται. Και ξαφνικά βρέθηκα να δουλεύω χωρίς ακόμα να έχω εγκατασταθεί στο Κρησφύγετο και χωρίς να έχω καν τα ρούχα μου και άλλα απαραίτητα πράγματα εδώ. Τις πρώτες 4-5 μέρες ήμουν σε φάση πρωινό ξύπνημα, μικροδουλειές στο σπίτι, βάρδια, στο σχόλασμα πάλι σπίτι για μικροδουλειές και ύπνο στρωματσάδα στα φιλαράκια. Μετά από αυτές τις μέρες τα πράγματα μπήκαν σε μια φυσιολογική ροή και πλέον κοντεύω να κλείσω ήδη τον πρώτο μου μήνα σαν σκλάβος. 

Η φάση φέτος ήταν με τη μία βουτιά σε βαθιά νερά μιας και δεν έχει ξεμούδιασμα με πολύ χαλαρό Μάη, λίγο καλύτερο Ιούνιο και από Ιούλη ξύλο. Ξύλο από την πρώτη μέρα. Μέχρι την τελευταία. Τα κιλά άρχισαν να φεύγουν από πολύ νωρίς. Παίζει να εξαφανιστώ φέτος. Η επίσκεψη στον ορθοπεδικό ήρθε απρόσμενα νωρίς. Έχει να πέσει πολύ χιλιόμετρο και πολύ κουβάλημα. Όμως φέτος έχω πιο συγκεκριμένα καθήκοντα, δεν έχουμε το χάλι των προηγούμενων ετών που αν δεν ήμουν εγώ στο μαγαζί, δεν μπορούσε να λειτουργήσει. 

 Η αλλαγή περιβάλλοντος με έχει βοηθήσει σίγουρα. Μόνο και μόνο ο καιρός ο συνηθίσεις το νέο μαγαζί, το σύστημα λειτουργίας του, τους νέους συναδέλφους, τη νέα εργοδοσία και διοίκηση κάνει την κατάσταση όχι και τόσο ανιαρή. Αν και το μόνο πράγμα που αλλάζει στην ουσία είναι το μαγαζί και ο τρόπος λειτουργίας του. Σε επίπεδο συναδέλφων και εργοδοσίας αλλάζουν μόνο τα πρόσωπα. Με τους μεν συναδέλφους και πάλι με εθελόδουλους παρτάκηδες ρουφιάνους έχω να κάνω και με τη δε εργοδοσία έχω πάλι απέναντι μου κάποιον που θέλει να είναι πιο ψηλά από εμένα πατώντας στην πλάτη μου και όχι στ' αρχίδια του. Δυστυχώς είναι έτσι και εδώ. Ναι το ξέρω, είναι έτσι σχεδόν παντού. Εγώ είμαι συγκεντρωμένος στο στόχο μου. Στη δουλειά να τα πηγαίνουμε καλά και από εκεί και πέρα πάγος. Άλλωστε δεν πήγα εκεί να κάνω νέους φίλους και η φάση του να κάνεις το φιλαράκι και το παρεάκι με ανθρώπους που σε άλλη περίπτωση δεν θα έλεγες ούτε 'καλημέρα' και όταν θα τελειώσει η σεζόν δεν θα ξαναμιλήσετε ποτέ, είναι αρκετά υποκριτικό και γελοίο για τον δικό μου κώδικα. Ο βασικός σκοπός είναι να δουλεύουμε καλά. Από 'κει και πέρα αν βγει και κάτι άλλο καλώς. Και αν δεν βγει ...το θέμα είναι ότι κάθε 28 μέρες από το μπαλκόνι του Κρησφύγετου θα κάθομαι και θα χαζεύω την πανσέληνο....

Η αντανάκλαση στη θάλασσα σε τυφλώνει....

  Το επόμενο που περιμένω είναι να ανέβει λίγο ο καιρός και να ξεκινήσουν τα μπάνια. Βλέπεις φέτος, η βάρδια τελειώνει στις 7 το απόγευμα και ναι μεν έχουμε ακόμα ημέρα αλλά οι παραλίες δεν λούζονται από ήλιο κι έτσι θέλουμε αρκετά καλή θερμοκρασία για να κάνουμε το μπανάκι στη θάλασσα απόλαυση και όχι γυμνάσιο. Βέβαια, αυτό είναι το τελευταίο για το οποίο ανησυχώ μιας και ο καιρός ανεβαίνει και πάει και η περίοδος που θα καιγόμαστε ζωντανοί έρχεται κατά πάνω μας. Εκατό μπανάκια θα τα κάνω σίγουρα. Φέτος το Λασίθι πήρε πρωτάθλημα σε Γαλάζιες Σημαίες... Όπου και να πας για μπάνιο τα νερά είναι κρυστάλλινα! 

Φέτος έχω βρει ένα εξαιρετικό διακοσμητικό για το σπίτι μου...

Η Νταλίκα μέσα στο σπίτι.... η χρήση για φέτος προβλέπεται απειροελάχιστη και πονάει η καρδιά μου να την αφήνω έξω να σκουριάζει και να την τρώνε οι αραχνούλες και η σκόνη. 

  Ποδήλατο με το στανιό δεν γίνεται. Και είναι τέτοια η σωματική κούραση που δεν θέλω να επιβαρύνω την κατάσταση και με το ποδήλατο. Θυμάμαι και από πέρσι ότι αισθανόμουν πολύ άσχημα που δεν έκανα πετάλι αλλά εντάξει. Όταν παθαίνεις κράμπες στο ύπνο σου και στο χαλάρωμα σου από το γαμήσι που τρως στη δουλειά, το ποδήλατο μπορεί να αράξει και να περιμένει την ώρα του. Είναι και το σπίτι στο βουνό και φαντάσου να σχολάς νεκρός και να έχεις να ανέβεις βουνό για να φτάσεις σπίτι. Σκληρό!

Ελπίζω να έχετε ξεκινήσει όλοι τα μπάνια σας αλάνια μου! Θα τα ξαναπούμε!

Υ.Γ: Κύριος Μάνατζερ? Ξεκινήσαμε? Το στραγγίζεις το κορμάκι σου?

Υ.Γ 1: Σπυράκο.... υπέροχη η ιδέα να κάνουμε το blog ρε φίλε... Σήμερα δεν είχα όρεξη για παρέα και κλείστηκα στο καβούκι μου και πως με πήρε η μπάλα, διάβασα ένα σωρό κείμενα από ποδηλατάδες, θυμήθηκα, αναπόλησα, χάρηκα και τελικά έκατσα και έγραψα!!!

Υ.Γ 2: Αλέκο.... άντε μωρέ!!!

Υ.Γ 3: Γιαννάκη... σε ποιο γεωγραφικό πλάτος βρίσκεσαι φίλε μου?

Υ.Γ 4: Αρχηγάρα μου.... ο καπνός σκοτώνει! 

την επόμενη φορά που ελαφρά τη καρδιά θα πεις....

πόσα έχεις χάσει, πόσα χρόνια έχεις πετάξει...

και πόσο σ' έχουνε κράξει...

ακολουθώντας το δικό σου μονοπάτι

θυμήσου πως προσβάλλεις κι εμάς που το έχουμε κάνει...