Διλλήματα που έχει η ζωή... Ποδήλατο.

   Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή... Ίδρωσες έτσι;! «Που θα το πάει πάλι ο μπαγάσας ο Ράκος...», σκέφτεσαι. Έχουμε και λέμε... Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα,
από το να ξυπνάς το πρωί να πηγαίνεις να φτιάξεις το καλύτερο ελληνικό ή τούρκικο μέτριο διπλό και στο τσίγκο με το παπαγάλο να έχει μέσα ποσότητα καφέ, ανίκανη να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της δοσολογίας η οποία έχει πάρει ISO 9002. Την ίδια στιγμή που το βαζάκι με τη ζάχαρη στέκεται ξέχειλο και είναι ικανό να στείλει διαβητικό στο τάφο με μια ματιά μόνο. Συμβιβάζεσαι με ένα φραπεδάκι μουρμουρίζοντας παράλληλα με τα χριστοκάντιλα ότι «Έλα μωρέ, καλοκαιράκι μπαίνει σιγά-σιγά...». Κοροιδεύεις τον εαυτό σου την ίδια ώρα που και εσύ αναγνωρίζεις ότι το πρωινό ελληνικό ή τούρκικο καφεδάκι πίνεται και στη Σαχάρα στους 122 βαθμούς Φαρενάιτ ή 323 Κέλβιν αν θες καλύτερα.

   Υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη διαδρομή στην Αθήνα η οποία έχει τρία διλήμματα. Έτσι με αυτό το τρόπο καταφέρνει από «μια συγκεκριμένη διαδρομή» να γίνεται τρεις. Αυτή τη διαδρομή την έχω ονομάσει «Τσουλήθρα» γιατί μπορεί να με στείλει στον εξωτικό Κολωνό ακριβώς όπως η τσουλήθρα. Είναι σαν μια μεγάλη κατηφόρα που στο τελείωμα της έχει μια ωραία ευθεία. 
   Ξεκινάμε από την Ερωτοκρίτου, στρίβουμε αριστερά στη Τριπόδων, καπάκι πάλι αριστερά και όχι πρώτη φορά αριστερά, στη Λυσίου, πιάνουμε τη Πολυγνώτου και δεξιά στη Διόσκουρων αφρενάριστοι στο «Εσάκι» της Ρωμαϊκής αγοράς εκεί που είναι και ο πύργος των Ανέμων, για να μπούμε με λίιιγο φρένο στο δρομάκι της Άρεως και να καταλήξουμε στη πλατεία στο Μοναστηράκι που είναι και το πρώτο δίλημμα. Σήμερα αποφάσισα την επιλογή 2 που έλεγε, από πλατεία πιάνουμε την Αδριανού και παράλληλα με τις γραμμές θα βγούμε Θησείο. Εκείνο το κομμάτι της Αδριανού πριν λίγο που πέρασα, ο αέρας του, είχε γεύση που αν κάποια εταιρία τσίχλας και καραμελοειδών τη πάρει χαμπάρι και τη συσκευάσει... Θα γίνει ο παγκόσμιος νταβατζής της αγοράς. Δε λέμε τώρα να τους ακολουθήσουν και να μπούνε στο παιχνίδι και τίποτα οδοντόπαστες, στοματικά διαλείμματα κτλ... Θα καταργήσουμε το τσιγάρο και θα πιάσουμε την οδοντόβουρτσα. Όσοι δε καπνίζουν θα κάνουν γαργάρες με το στοματικό διάλειμμα. Για όλους έχει. 
   Ο αέρας ήταν δροσερός σα φρέσκια μέντα και η γεύση του, έδινε κάτι από νυχτολούλουδο, με πευκοβελόνα αναμεμιγμένο με σκόρπιες μυρουδιές μπαχαρικών από τις κουζίνες κάτι φαγάδικων που υπάρχουν εκεί. Όταν έφτασα στην Ασωμάτων αισθανόμουν τέρμα δικαιωμένος για την επιλογή μου, όσο παίζει να αισθανόταν και ο παίχτης στο «Μεγάλο Παζάρι» όταν ο Μικρούτσικός έλεγε στο μωρό -της εποχής- να ανοίξει τελικά τη κουρτίνα δύο και αντί για τον Μπάμπη Τεκέλογλου -κατά κόσμον ΖΟΝΓΚ-, έσκαγε το αμάξι...!. Στην Ασωμάτων όμως με περίμενε και το δεύτερο δίλημμα. Να συνεχίσω ευρωπαϊκά από πεζόδρομο Ερμού μέχρι το Γκάζι ή να μπλέξω λίγο πιο urban από Σαρρή και μέσα από Ψυρή;! Διάλεξα το συμβιβασμό και ψήφισα την ασφάλεια του ευρωπαϊκού μονόδρομου. Αν μύτη άλλο μπορεί για το τελικό προορισμό να έκανα μια μικρή παράκαμψη αλλά όπως και να έχει όρεξη για πετάλι μόνιμα. Ποιο πετάλι δηλαδή, μέχρι τώρα λίγο φρένο έχουμε χρησιμοποιήσει μη πέσουμε πάνω σε κανέναν πεζό από αυτούς που αράζουν στο δρόμο λες και βρίσκονται σε καμιά πινακοθήκη... Ούτε κάθονται αλλά και ούτε προχωράνε και το χειρότερο δεν μπορείς να καταλάβεις τι απόφαση έχουν πάρει... Αν θα κάτσουν να δουν λίγο ακόμα τον πίνακα ή θα πάνε στον επόμενο. 
   Τελικά και εδώ με πληρώνει το δελτίο και το «διπλό» της Ερμού έναντι της Σαρρή με στέλνει ταμείο λίγο παρακάτω να πληρωθώ από τη «Μιλόνγκα». Για όσους/ες δε γνωρίζουν η Μιλόνγκα δεν είναι το όνομα κάποιας που έχει πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ στη περιοχή. Έχω κάνει ένα πέρασμα από τον πιο όμορφο χορό που μπορεί να χορέψει ένας άντρας μαζί με μια γυναίκα ως ζευγάρι και από εκεί έμαθα ότι η Μιλόνγκα (Milonga) είναι ένας Αργεντίνικος όρος που αναφέρεται στον χώρο -ή την εκδήλωση- όπου μπορεί κανείς να πάει για να χορέψει τάνγκο. Το τάνγκο γεννήθηκε μεταξύ 1870-1890 και ξεκίνησε να χορεύεται στους δρόμους, στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Αϊρες. Τώρα που τα ξέρω εγώ αυτά... Γκούγκλ.
   Στο πλακόστρωτο άνοιγμα που έχει ο πεζόδρομος της Ερμού λίγο πριν τη Πειραιώς γυναίκες και άντρες, ντάμες και καβαλιέροι υπό το σεληνόφως στροβιλίζονται ανάμεσα από τις γοητευτικές μελωδίες που αναβλύζουν μέσα από τα μπουρδέλα και τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Αϊρες κατευθείαν στο πιάτο σας. Για μένα είναι πολύ όμορφο το θέαμα ενός άντρα να χορεύει τάνγκο και άκρως ερωτική η εικόνα μιας γυναίκας που χορεύει τάνγκο. Μέχρι και ο Ζιντάν έβαλε τα φρένα. Η κάμερα οπλισμένη στη τσάντα με 18-135 φακό η πεζογέφυρα από πάνω φτιάχνει υπέροχο σπότ την ίδια ώρα που τα τακούνια των γυναικών τρυπάνε τα μάρμαρα πιο εύκολα και από ότι ο διακορευτής ανοίγει τις τρύπες σε μια σελίδα για να τη βάλεις στο ντοσιέ σου.
   Κάποια ώρα θα την έφαγα κυνηγώντας όμορφους αστραγάλους που παλιμπαίδιζαν με την αίσθηση ισορροπίας που μπορεί να τους δίνει ένα μυτερό τακούνι. Αίσθηση ώρας, καμιά, άγχος για το τι ώρα είναι απολύτως κανένα. Το external interrupt σήκωσε flag -Οι προγραμματιστές Assembly θα βαράτε μαλακία τώρα...- όταν θυμήθηκα ότι σήμερα 5/5 δεν έχει μόνο γενέθλια η αδερφή μου -Χρόνια καλά και να βγούνε πολλά Βασούλα- αλλά ότι πρέπει να είμαι έτοιμος στις 6:30 το πρωί για να πάω στο ΚΕΠΒ. Κέντρο Εκπαίδευσης Πυροβολικού στη Θήβα. Τελευταία φορά που είχα πάει εκεί ήταν στις 12/11/2012. Πίστευα ότι δεν θα ξανά χρειαστεί να πάω. Αυτή η φορά θα είναι τελείως διαφορετική, θα πάω με μεγάλη χαρά όσο παράξενο και να σου φαίνεται. Για να είμαι ειλικρινής δε βλέπω την ώρα να ξημερώσει για να βρεθώ πάλι μπροστά στη πύλη πριν τη τεράστια ανηφόρα. Αύριο πάμε να πάρουμε τη δεύτερη απαλλαγή για τον Τζόνι και μαντέψτε... Έχω το ρόλο του επιβλέπον συνοδού...! Τέλειο!

   Ένα τετραήμερο απίστευτα γεμάτο από συναισθήματα και φίλους. Το ήξερα ότι θα με πιάσει μελαγχολία από Δευτέρα. Αυτό σκέφτομαι όση ώρα ρολάρω με τον Ζιντάν στη «Τσουλήθρα». Τα πράγματα προχωράνε αλλάζουν πίστα πάνε σε άλλο λέβελ. Όταν αυτές οι αλλαγές γίνονται μέσα από το πρίσμα της χαράς τότε το συναισθηματικό φάσμα φανερώνει τα πιο όμορφα χρώματά του. Πόσο μάλλον δε, όταν όλο αυτό έχεις να το μοιραστείς και με τους αγαπημένους σου φίλους. Μονόδρομος το γλέντι. 
   Περιγράφω έναν γάμο με τα όλα του και μια ταράτσα αποθεραπείας -από το γλέντι του γάμου- που πάνω της βρίσκονταν εκτός από τους φίλους, επιπλέον, μια σκάφη τίγκα στο πάγο και τις μπύρες παρέα με ένα αρνί, δύο μέτρα κοκορέτσι και άλλα δύο μέτρα κοντοσούβλι. Όλα αυτά να γυρνάνε μαλακωσά στις 2.235 στροφές...! Γι' αυτά ζούμε.

   Στη Μιλόνγκα η μουσική συνεχίζει μαζί με το χορό να δίνει στο χώρο μια άλλη προσωπικότητα μιας άλλης πόλης της μακρινής Λατινικής Αμερικής, την οποία ακόμα δεν έχω καταφέρει να κυκλώσω στο χάρτη. Νιώθω το όλο θέαμα να έχει γλυκάνει τη μελαγχολία μου και αποφασίζω να φερθώ υπεύθυνα και να αντιμετωπίσω το επόμενο και τελευταίο μου δίλημμα για σήμερα... Θα περάσω μέσα από το Γκάζι θα διασχίσω κάθετα την Ιερά Οδό για να βρεθώ στο Μεταξουργείο αλλά μετά που θα κατέβω τη Πλαταιών και θα βγω Κωνσταντινουπόλεως να συνεχίσω έτσι ή να πιάσω απέναντι τη Μοναστηρίου κάνοντας άλλη μια μικρή αλλά ωραία παράκαμψη μέσα από την Ακαδημία για να βγω στο τέλος ψυχιατρείο;! Όρεξη για πετάλι μόνιμα και άσε που αυτές οι γειτονιές είναι η Χαβάη του εξωτικού Κολωνού. 
   Επέλεξα Χαβάη.

   

Ξεκινάει η τσουλήθρα...

Χαβάη...

Εδώ κάναμε Πάσχα στο ναύσταθμο στο Πόρο... Θήβα δε θα ξανά πάμε για την αναβολή του Γιανάκη;!

 

wild is the wind

Υ.Γ.1 Λες να γυρίσουν τα παιδιά από Ιστανμπούλ με κανα Τουρκαλάκι στη κοιλιά;!

Υ.Γ.2 Ψηλέ είσαι αποθέωση. Ελπίζω από Σεπτέμβρη να σταματήσεις να είσαι με μια βαλίτσα στο χέρι...!

Υ.Γ3 «9-11 στη καρδιά και το μυαλό». 4/5/2003 πανηγύριζα το τελευταίο γκολ της ΑΕΚ μέσα στο Ναό.

Αντίο Ναέ μου.

Υ.Γ.4 5/5/2010 Ζήσαμε ίσως τη μεγαλύτερη ήττα των κοινωνικών κινημάτων της μετά μνημόνιο εποχής.

Υ.Γ.5 Σταυράκο;! Πως πάει η Κρήτη;! Για βουτιά μετά τη δουλειά δεν έχω πάει ακόμα...!

Υ.Γ.6 Το cinema είναι μαγεία ακόμα και αν ετοιμάζεις 10 λεπτά ταινία.

Υ.Γ.7 Όλα αυτά στα γράφω για να σου δώσω να καταλάβεις πόσο απλή μπορεί να σου κάνει τη ζωή το ποδήλατο.