Είσαι έτοιμη; Φύγαμε!

   Το κείμενο που ακολουθεί είναι η μαρτυρία ενός ποδηλατομπαμπά και το ψηστήρι που... Δεν χρειάστηκε να κάνει στη μικρή του κόρη, για να την πείσει να αφήσουν το καροτσάκι για... Το ποδήλατο.

  Παντελή ευχαριστούμε πολύ.

  Υ.Γ. Υπενθυμίζουμε πως όποιος θέλει να μοιραστεί μια δική του ιστορία πάνω στα πετάλια... zwhpodilato@hotmail.com

   Όταν ήμουν μικρός οι γονείς μου μου είχαν πάρει ένα πολύ ωραίο ποδήλατο. Δεν ξέρω γιατί, ως παιδί με θυμάμαι μόνο μία στιγμή πάνω στο ποδήλατο. Δεν ήταν ακριβώς πάνω στο ποδήλατο γιατί είχα την απορία τι θα γίνει αν πατήσω απότομα το πίσω φρένο ενώ ο δρόμος δεν έχει στεγνώσει ακόμα από την βροχή. Εύλογη απορία, εντυπωσιακή τούμπα, γρήγορα όρθιος, κανείς τριγύρω, όλα καλά.

Εικοσιπέντε χρόνια μετά, ξανακαβάλησα ποδήλατο. Αυτή τη φορά ήμουν έτοιμος. Αποφασίζω να πάρω φόρα για να ανέβω τη γέφυρα και το έχω σχεδόν τερματίσει για να βγάλω την ανηφόρα. Θα βάλω και την τελευταία ταχύτητα και όρθιος θα κάνω όσο μπορώ πιο δυνατά πετάλι. Μετά έμαθα ότι οι ταχύτητες είχαν ένα μικρό πρόβλημα, η τελευταία δεν έμπαινε ποτέ, όταν το δοκίμαζες η αλυσίδα έβγαινε, έτσι η δυνατή ορθοπεταλιά έπεσε στο κενό κι εγώ το ίδιο. Θυμάμαι μια εντυπωσιακή εκτίναξη του Σαργκάνη, κάπως έτσι έφυγα, μόνο που δεν υπήρχε μπάλα να μπλοκάρω. Υπήρχε όμως ένας περαστικός, που αφού με ρώτησε αν είμαι καλά, με ενημέρωσε ότι έπεσα πολύ ωραία σαν γάτος. Μάλλον εννοούσε σαν γάτος που κρατούσε ένα καρπούζι.

Όμως τελικά το ποδήλατο είναι πολύ ωραίο για να το αφήσω. Κάποια πρωινά καθημερινής λοιπόν, στη δουλειά με το ποδήλατο και επιστροφή το απόγευμα. Με έχουν ρωτήσει κάποιες φορές, το καλοκαίρι που κάνει ζέστη; Ιδρώνω. Και τον χειμώνα που κάνει κρύο; Ιδρώνω. Και όταν βρέχει; Τρένο. Και όταν σε πετυχαίνει στο δρόμο η βροχή; Βρέχομαι.

Μετά τις τελευταίες διακοπές λοιπόν, αποφάσισα που λες ότι κάθε μέρα θα χρησιμοποιώ το ποδήλατο ως μέσο μεταφοράς. Στο γραφείο, για ψώνια, για βόλτα. Το έκανα. Μετά από ένα μήνα ένιωθα ότι είμαι ο Κανελλόπουλος, ο Γκάλης του ποδήλατου, ο Πύρρος της ανηφόρας, ο Σπανούλης της ορθοπεταλιάς,  ο άρχοντας του πεζόδρομου των Πετραλώνων. Μετά άρχισαν τα έργα στον πεζόδρομο, θα φτιάξουμε ποδηλατόδρομο μου είπαν. Σκέφτομαι να πηγαίνω από άλλη διαδρομή ακόμα και όταν τελειώσουν, ποιος ξέρει, μπορεί να με δουν κι εκεί και να μου φτιάξουν κι άλλο ποδηλατόδρομο.

Κάπου εκεί, μετά τον πρώτο μήνα και αφού όλοι ήταν πιο αργοί από μένα, έγινε το εξής. Η καλή μου, που αγαπάει όλα τα παιδιά μαζί κι εμένα που παίζω με ποδήλατα, μου βρήκε αυτό (για την ακρίβεια, κάτι σαν και αυτό).

Μα τον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας, έμεινα κάγκελο!

Το έστησα λοιπόν, έκανα έναν δοκιμαστικό γύρο κουβαλώντας στο καρεκλάκι μια γλάστρα (με χώμα) και έκανα την πρότασή μου.

-          Θέλεις να ανέβεις στο καρεκλάκι;

-           Ναι

-          Τι είπες;

-           Ναι

-          Δεν σε ακούω, θέλεις;

-          Ναι

Κράνος χελοκίτι, ζώνη και φύγαμε λοιπόν. Και σταματήσαμε να δω αν υπάρχει περίπτωση να πέσει. Καμία, ξαναφύγαμε. Και ξανασταματήσαμε να δω αν υπάρχει περίπτωση να φύγει το καρεκλάκι. Καμία, ξαναφύγαμε. Και ξανασταματήσαμε γιατί δεν είχα πάρει τα φώτα μαζί μου.

Να μην τα πολυλογώ, η πρώτη βόλτα ήταν ωραία, τουλάχιστον για μένα, γιατί από πίσω μου δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση. Σταμάτησα για να δω τι συμβαίνει.

-          Σου αρέσει το ποδήλατο;

-           Ναι

-          Δεν άκουσα τι είπες, σου αρέσει;

-           Ναι

-          Δεν σε ακούω, μήπως θέλεις να σταματήσουμε;

-         Όχι!

Το ήξερα ρε φίλε, απλώς δεν το πίστεψα.

-          Είσαι έτοιμη; Φύγαμε!