Μια Τετάρτη με 100χλμ πετάλι (Μέρος 2ο)

   

   Αν δεν έχετε διαβάσει το μέρος 1ο κλείστε το κείμενο και ξεκινήστε από εκεί. Ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα έχει δώσει κατά πολύ την απόλυτη εικόνα της εκδρομής μας και πραγματικά μου έχει δέσει τα δάχτυλα κόμπο. Δε ξέρω τι να γράψω. Κάτι φωτογραφίες και αυτές λίγες και ένα βίντεο έκπληξη έχει εδώ η φάση...!
   

   Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που πήγαμε με το Σταυράκο μια γενναία σε χιλιόμετρα βόλτα. Μια πέρσι το γόνατό μου, μια φέτος η μικρο επέμβαση που έκανε, βάλε και  τον γαμώ καιρό που το χειμώνα γαμήθηκε και ότι δε γαμιέται. Όλα αυτά μας καθήλωσαν αρκετά ποδηλατικά και προσωπικά με περιόρισε στις στάνταρ μετακινήσεις σπίτι-δουλειά, σπίτι-σουλάτσο. Όχι και άσχημα αλλά... . 

   Μετά από προσεκτική μελέτη του καιρού μέσα από διάφορα μοντέλα προσομοίωσης καταλήξαμε ότι πιθανότατα η καλύτερη μέρα για ένα γερό ξεμπουκάρισμα ήταν η Τετάρτη. Λέω πιθανότατα γιατί αν και εν έτη 2015 η τεχνολογία ακόμα για τη πρόβλεψη του καιρού δεν μπορεί να είναι σίγουρη, η εξέταση για το προστάτη γίνεται με κωλοδάχτυλο και δύο γρέζια που καρφώθηκαν χθες στο μάτι μου, ο γιάτραρος στα εφημερεύοντα του «Ελπίς» μου τα έβγαλε με τη βελόνα σύριγγας. Με ότι μέσα είχε πάλεψε και πάλεψε πολύ καλά! Αυτά είναι μικρά δείγματα ότι στη πραγματικότητα η ανθρωπότητα δεν πάει καλά και σίγουρα δεν πάει πουθενά πέραν της αυτοεξόντωσης της. 

   

   Άσε τα φιλοσοφικά Ράκο... Στο δια ταύτα τώρα. Από τη Τρίτη το βράδυ η αναμονή για το ξημέρωμα μου είχε δημιουργήσει μια υπερένταση τι να σου λέω χάραμα κοντά στις 4 πρέπει να με πήρε ο ύπνος. Τι βιβλίο διάβαζα τι επεισόδιο από το "Σπίτι με τα χαρτιά" έβαλα, nada para nada! Σκεφτόμουν μόνο το πετάλι, τη διαδρομή -την είχα ξανά κάνει και πέρσι αλλά με πολύ ζόρικο γυρισμό διάβασε εδώ Αποστολή αυτοκτονίας-. Πέρσι το γαμήσι το έφαγα στη Πεντέλη και την αβυσσαλέα ανηφόρα της, ενώ φέτος την έκπληξη μας τη φύλαγε η Μαραθώνος και τα 5-6 μποφόρ κόντρα αέρα... Χαμπαριάζουμε εμείς μ0&*&%^%@ν@... . Ξημέρωσε και αν με σχετικά λίγες ώρες ύπνου η διάθεση στο ζενίθ της. Είναι Τετάρτη, καθημερινή, άδεια αναρρωτική και δρόμο. Ο ψυχίατρος φαρδιά πλατιά την έβαλε την υπογραφή στο παλιόχαρτο για τη δουλειά τζάστ ιν κέις. 

   
   Το ραντεβού στο «Μέρος» έχει οριστεί στις 11:30. Είμαι ξύπνιος από τις 9:00 και παρ' όλα αυτά καταφέρνω να αργήσω. Στο έχω ξανά πει, χάνω πολύ εύκολα την αίσθηση του χρόνου. Αυτή τη φορά όμως δεν έφταιγε αυτό. Μάλιστα στο «Μέρος» πήγα στην ώρα μου και απλά χρειάστηκε να φύγω πάλι για πίσω. Δύο πράγματα είχαν συμβεί... 1ον Πιάσαμε τη κουβέντα με τον Νίκο -ο άνθρωπος που κάθε πρωί με προμηθεύει τη κασερόπιτά μου- και φεύγοντας ξέχασα απλά να τον πληρώσω -άντε πες θα του τα έδινα και αύριο- αλλά 2ον είχα ξεχάσει το μπαλάκι και είχα μόνο τη ρακέτα... fatal error αν και εκ του αποτελέσματος δεν χρειάστηκε τίποτα από τα δύο. Πφφφ... Με τη δυσλεξία πλέον τη παλεύω, το ΔΕΠΥ είναι αυτό που με ξεφτιλίζει!χαχαχα

  

   Ξεκινάμε από το «Μέρος» τόσο πυρωμένοι που όντως μια φωτογραφία δε βγάλαμε. Έχω μια φοβερή ένταση μέσα μου, η ώρα είναι κοντά 12 και τα αυτοκίνητα στους δρόμους είναι πάρα πολλά. Με κάνει να σκέφτομαι «Τι στο διάολο δε δουλεύει κανείς;! Βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ και όρμησαν όλοι να πάρουν πίσω τις πινακίδες;!». Απίστευτα νευρική κίνηση. Χαζεύω τους οδηγούς που στη πλειοψηφία τους είναι ολομόναχοι μέσα στο αμάξι, παρέα το ραδιόφωνο και βλέμματα ρομποτικά. Σήψη. Σε αντίθεση με το ποδήλατο που είναι το πιο εξωστρεφές μέσο μετακίνησης. Αισθάνομαι υγεία μέσα μου που κάνω πετάλι στη Κηφισίας και δεν πατάω γκάζι, φρένο και συμπλέκτη. Πραγματικά μέχρι να αφήσουμε πίσω μας τη παραγκούπολη της Κηφισιάς και να ξεμπερδέψουμε μέχρι τη φαβέλα του Αγ. Στεφάνου, είχα ανταλλάξει τα «Γαλλικά» μου ήδη με έναν ταξιτζή -οκ έφταιγα όντως σε ένα μέρος, από την άλλη υπάρχει και ο σωστός τρόπος για να κάνεις την όποια παρατήρησή σου- και γενικά η βαβούρα μου έχει τηγανίσει το κεφάλι. Ο καιρός μας βγάζει τα γούστα.

   Με εκείνα και τα άλλα φτάσαμε στο Μαραθώνα. Το πετάλι μέχρι και τη παραλία δεν με έχει εξοντώσει, είμαι αρκετά καλά και σκέψου ότι έχω καταναλώσει μόνο μια κασερόπιτα, ένα μικρό μπουκαλάκι νερό και μια μπύρα. Υβριδικός τέρμα! Στη παραλία as usual το άραγμα είναι σε υψηλό επίπεδο, το σημείο που την έχουμε πέσει -παραδόξως- δεν το χτυπάει πολύ ο αέρας, κυματάκι σχετικά προσπελάσιμο συνεπώς, πανιά, μαγιό, μπυρίτσες και λιάσιμο σκληρό. Ψυχή γενικά δεν υπάρχει, άντε ένα ζευγαράκι και άλλες δύο γυναίκες που άραζαν στο ουζερί από πίσω μας, δεν το λες και συνωστισμό.

   Να σου πω... Μαλακίες γράφω τόση ώρα, για την εκδρομή τα έχει γράψει όλα ο μικρός γιος. Εγώ θα γράψω τα άλλα, αυτά που σκεφτόμουν όλη εκείνη τη μέρα. Δε θα σε γαμήσω στο σκρολάρισμα ρε, μη τρελαίνεσαι... Λοιπόν τη συγκεκριμένη βόλτα τη χάρηκα πολύ αλλά όχι ολοκληρωτικά. Βλέπεις κάθε φορά που έλεγα από μέσα μου «Τι ωραία φάση φτιάξαμε πάλι με το φιλαράκι μου», κατευθείαν έσκαγε η επόμενη σκέψη που πήγαινε κάπως έτσι...«Δηλαδή τώρα ρε μλκα με το ψηλό ποδήλατο πάλι από Οκτώβρη;!Και Κρήτη να κατέβεις, αρχίδια ποδήλατο θα κάνετε έτσι που θα είναι διαλυμένος από το μεροκάματο του δίσκου...». 

   Είναι πολύ όμορφο πράγμα να έχεις ανθρώπους να μοιράζεσαι γούστα, ιδέες, οράματα αλλά και την αλληλεγγύη σου. Να ξέρεις ότι δεν κάνετε παρέα μόνο για τη πλάκα. Να βλέπεις πως όταν ο ένας λυγίζει ο άλλος του βάζει πλάτη. Όταν στον έναν συμβαίνει κάτι ωραίο να χαίρεται και ο άλλος με τη χαρά του φίλου του. Να έχεις δύο αυτιά να σε ακούσουν όταν θες να μιλήσεις και ας μην υπάρχει πάντα και η κατάλληλη συμβουλή. Από συμβουλές όλοι πρώτοι είμαστε ρε, όταν σου λέω όλοι μα όλοι. Διδακτορικό ψυχολογίας και ψυχοθεραπείας έχουμε πάρει. Παπάρια. Το θέμα είναι ποιος ακούει αυτά που λες. Μου τι χαλάνε οι συμβουλές, το καλό μου το γνωρίζω και μόνος μου, να μιλήσω θέλω και να μην ακούσω κουβέντα. Αυτό ο ψηλός το κάνει τέλεια. Οι συμβουλές που μου έχει δώσει είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, οι φορές που έχει κάτσει και με έχει ακούσει είναι αμέτρητες.

   Πιο μικρός από τη φιλία το μόνο που με ένοιαζε ήταν η καλή παρέα, εντάξει όχι μόνο αλλά κατάλαβες. Όσο μεγαλώνουμε ο χρόνος σκληραίνει, όχι επειδή μεγαλώνουμε ηλικιακά απλά αυξάνονται οι υποχρεώσεις που δημιουργούν συρρίκνωση του ελεύθερου χρόνου, συνεπώς τα εξετάζουμε όλα πιο προσεκτικά. Βλέπεις ότι οι άνθρωποι που είχες κάποτε σκληρά στη καθημερινότητά σου, η επικοινωνία σας να ξεφτίζει με το καιρό. Ένας λόγος που συμβαίνει αυτό,είναι γιατί δεν ανανεώνονται οι κοινές σας εμπειρίες. Το άραγμα και το κραιπάλιασμα είναι ωραίες καταστάσεις αλλά δεν έχουν πάντα να σου προσφέρουν κάτι. Στο κάτω-κάτω τις γραφής για ένα βράδυ μπορώ να κραιπαλιάσω ή να αράξω, με τον/την οποιο/ανδήποτε. Μπορεί το ίδιο καλά ή και καλύτερα από ότι συμβαίνει με τους πολύ κοντινούς μας ανθρώπους και τι έγινε;! Βρίσκεις όμως, το ίδιο εύκολα, έναν δικό σου άνθρωπο να βαρέσετε παρέα μια 100ρια χιλιόμετρα πετάλι -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- για να πάτε να αράξετε στη παραλία του Μαραθώνα αντί για το σαλόνι του ψυχιατρείου ας πούμε;! Φυσικά όλο αυτό είναι καθαρά προσωπική άποψη χωρίς την έννοια της νόρμας. Ότι βολεύει και ότι χρειάζεται ο καθένας για να ποτίσει το δέντρο της φιλίας του.

   Γενικά πιστεύω ότι τους ανθρώπους τους δένουν οι δυσκολίες και οι απολαύσεις απλά τους κάνουν να αναπολούν. Με το ψηλό δεν θα πούμε μόνο «Θυμάσαι τότε που πήγαμε πρώτη φορά με τα ποδήλατα στη Κερατέα;!»... Δεν μείναμε εκεί, κανονίσαμε και το Σούνιο κανονίσαμε και τον Μαραθώνα και ταξίδια μέχρι την Ισπανία, που σιγά μη φτάσουμε με το πετάλι Ισπανία και να μη πάμε μια βόλτα μέχρι τη Πορτογαλία. 

   Προσπαθώ να κοιτάω μπροστά μου, ούτε ψηλά ούτε χαμηλά, μπροστά. Μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μου. Μπορεί να μη καταφέρουμε να πάμε ποτέ αυτή τη ταξιδάρα που μας ντοπάρει το μυαλό, θα έχουμε καταφέρει να κάνουμε τόσα χιλιόμετρα εδώ μέσα, σε αυτό το οικόπεδο που θα τυλίξουμε τη γη κανά δυο-τρεις φορές. 
Καλά να είμαστε. 
Στα καλύτερα φίλε μου.

Έλα τώρα μαζί μας να πάμε μια βόλτα για 10 λεπτά...

Ο Δήμος Αγ.Στεφάνου μας τρολλάρει...

1ο check point...

Σε ένα μινι μάρκετ κάπου στο Μαραθώνα.

Η θάλασσα έχει χτίσει κυματάκι μάνα μου...

Ζιντάν-Νταλίκα και οι ελεύθερες ωραίες έτοιμες για βολτάρισμα.

Παραλιέτο...

Παίζουν κάτι φοβερά ουζερί στη περιοχή στα οποία κάθεσαι και σε γλύφει το κύμα. Τώρα φάνταζαν τέλεια, το καλοκαίρι που θα γίνεται πουταναριό δε νομίζω να είναι τόσο ωραία.

Ο μικρός γιος με το κουρασάν «Μενίρ»...

Ο Ράκος με ένα κομμάτι από το πλήρες γεύμα που ονομάζεται... Σνίκερς!

Χωρίς σχόλιο.

Τον ρήμαξε η μπυρίτσα το μπαγάσα.

Κάτι λείπει από τη Νταλίκα...

Είναι η φάση που έχουμε βελάξει από τον κόντρα αέρα... 

Δεν έχει κανείς κουράγιο να κρατήσει το σκόρ με τα μπαλώματα... Νομίζω όμως ότι προηγούμαι ακόμα.

Το γεύμα των πρωταθλητών... 

Σταυράκος και Ράκος στη παιδική χαρά.

    «Έχει κ' άλλο ακόμα, έχει κ' άλλο ακόμα...», Την επομένη της κατοστάρας, αποθεραπεία στον Αγ. Κοσμά. Αυτή τη φορά αναρρωτική δεν είχε αλλά δεν χρειάστηκε. Στις 14:00 ήμουν πάλι στο δρόμο. Ήμουν πάλι με χαμόγελο. Ο Κινέζος στα αυτιά έδινε όλο το dark poetry από Vodka Juniors -Ψηλέ μη ξανά στείλεις ράπ στο σωλήνα... Έκοψα!- και το ραντεβού στη τύχη. Ο Σταυράκος με τον Αλέκο είχαν ξεκινήσει νωρίτερα και είπαμε να βρεθούμε κατευθείαν στην άμμο. Αλλά αυτό που σου έλεγα και πιο πάνω... Όταν δεν με πρεσάρει ο χρόνος στα ραντεβού μου είμαι κύριος. Οπότε, πριν ακόμα φτάσω στη παραλία, βρέθηκα με τα αλάνια μου... Ένας μαλάκας που πέταγε τόσο χαμηλά με το ελικόπτερο μας ξεβόλεψε λίγο, αλλά όταν λέμε χαμηλά εννοούμε να βλέπουμε τις βίδες και να είμαστε για λίγο σε φάση ετοιμότητας τύπου «Ρε λες;! Πάνω μας;!». Μαλακίστηκε λίγο πάνω από τα κεφάλια μας, άγνωστο το γιατί και μετά πήγε να βρει τη γυναίκα του μάλλον, που ήταν στο Olympic στο 405 και επιτέλους μας άφησε στην ηρεμία μας. 
 

Να τα, τα αλάνια μου... Αλέκος-Μικρός γιος.

Το δέχεσαι εύκολα;!

Thug life...

Apocalypse now...

Υ.Γ.1 Όλα αυτά στα γράφουμε για να σε ψήσουμε με το ποδήλατο... Δε χρειάζεται να είσαι ο αθληταράς, κατάλαβες... Τα παιδιά είμαστε που το γυμναστήριο δεν πρέπει να το έχουν δει μήνα ολόκληρο στη μέχρι τώρα ζωή τους σίγουρα, καπνίζουμε τα τσιγάρα μας και πίνουμε τα τσίπουρα και τις μπύρες μας. 

Υ.Γ.2 Δεν είμαστε cyclist αλλά psyclist!

Υ.Γ.3 Σε λίγες μέρες σαλπάρουμε. Πάμε να ανανεώσουμε τις εμπειρίες μας γιατί το ότι θα περάσουμε καλά είναι άσσος του 1,15
Υ.Γ.4 Καριολάκια από το New York κόφτε με τις φωτογραφίες στα viber, ζηλεύω τέρμα ένα τσάκ πιο πριν και θα ήμασταν παρεού τώρα!Έκανα προδιεργασία όμως, το Ανισάκι είναι ψημένο για hooneymoon στο Μεγάλο Μήλο, εύκολα έχω μπει σε βαλίτσα! Υπομονή περνάει ο καιρός και θα ντυθεί και ο Κούλης γαμπρός!
Υ.Γ.5 Στη Σύρο μπαίνει καλοκαίρι σιγά-σιγά;! 
Υ.Γ.6 Ρε, ταινιάρα θα γίνει ο «Βάτραχος» λέμε... Στευάκι σου έχω έναν καλό ηθοποιό για πρωταγωνιστή, τσέκαρε λίγο τον Dusan Bajevic. 
Υ.Γ.7 Ράκος&Σταυράκος end of season_3