minimal life...

    Ζήλεψα από το back2back του Σταυράκου και αναφέρομαι στα δύο κείμενα καπάκι. Παίζει γενικά μια αραιή συνάντηση πλέον με το μπλόγκ. Φταίνε φυσικά και οι ανησυχίες μου -λίγο πολύ όπως όλοι- και το χειρότερο αυτή η γαμημένη μουντάδα με βροχή που με ξεφτίλισε τελείως το τελευταίο καιρό. Κόντεψε να αλλάξει το παρατσούκλι από Ράκος σε νούφαρο. Βίτσιο, ανωμαλία, κακός συγχρονισμός, αλλά η πουτάνα η βροχή καθόταν πάνω από το κεφάλι μου και το τιμόνι του Ζιντάν σαν τα μαύρα σύννεφα στα καρτούν.

   Οι μέρες ζυγώνουν, ο Σταυράκος θα πάρει το δρόμο του για Κρήτη, ο Locas μαζί με τον stAki για Πάρο, και ο Αλέκος όπως όλα δείχνουν για 12η φορά αν τα μετράω καλά, στο πουταναριό της Χερσονήσου. 

   Δε θα στο πλατιάσω δεν έχω όρεξη να στο πλατιάσω... Ο τίτλος είναι minimal life και αυτό θα σου περιγράψω μόνο...

   Πέφτω τη Κυριακή κάποια ώρα προχωρημένη να κοιμηθώ. Το φινάλε το έδωσε η τελευταία σελίδα από το βιβλίο που είχα πιάσει τώρα τελευταία "Ο οργισμένος Βαλκάνιος". Είναι του Νίκου Νικολαΐδη, του οποίου το σκηνοθετικό έργο γουστάρω πολύ και πλέον και το συγγραφικό.

Πράξη πρώτη

   Το ξημέρωμα της Δευτέρας με βρίσκει στο κρεβάτι να παλεύω με τα μαξιλάρια και στο καπάκι να ψάχνω τα γυαλιά ηλίου μου!

Πράξη δεύτερη

   Το καθιερωμένο δρομολόγιο από το υπνοδωμάτιο στη κουζίνα για να φτιάξω τον καλύτερο ελληνικό διπλό μέτριο που υπάρχει, έχει αλλάξει και με βρίσκει να είμαι στο μπαλκόνι, να χαζεύω τον ουρανό να στραβώνομαι από την αντηλιά και οι 5 αισθήσεις μου να βαράνε παλαμάκια!

Πράξη τρίτη

Ετοιμασίες, καφές -χωρίς πρωινό τσιγάρο παρακαλώ, έχει πάρει πούλο αυτή η συνήθεια εδώ και δύο μήνες-,μουσική από το σωλήνα, μπάνιο, και μέσα μου να βράζουν τα πάντα. Με τη καλή έννοια. Όλες αυτές οι μέρες της βροχής με τη περιορισμένη ποδηλατική δραστηριότητα σε συνδυασμό με τις προσωπικές μου ανησυχίες -ξέρεις, δουλειά, ανθρώπινες σχέσεις, το μέλλον μου, τι δημιουργικό θα κάνουμε σήμερα, θα έχει λίγο περιπέτεια το πράγμα, τι θα γίνει;!- είχαν αρχίσει να φτιάχνουν μια τύπου κατάθλιψη μέσα μου.  

Πράξη Τέταρτη

   Ανοίγω το τελευταίο συρτάρι και βγάζω τη βερμούδα μου. Κλαίω. Ένα φουτεράκι από πάνω και το αντιανεμικό στη τσάντα για το βραδάκι... Μπας και...! Ποδοβολητό στις σκάλες με τον Ζιντάν επ' ώμου και δρόμο για τη δουλειά. Είναι απίστευτο ξενέρωμα στο χώρο εργασίας σου να μη σε βλέπει ο ήλιος και να νιώθεις ότι είσαι μέσα σε καζίνο. Χαμπαριάζω εγώ μ0υΝ*&@ν@... 14:30 θα έχω τελειώσει.

Πράξη Πέμπτη

Με το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα τα κανονίσματα για ποδηλατάδα κάτω από τέτοιες καιρικές συνθήκες γίνονται πιο γρήγορα και από μια πυρηνική σχάση. 14:45 ραντεβού στο Μέρος. Όλη η διαδρομή μέχρι το Καβούρι με έχει με μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο, τη πιο γλυκιά πίτα για διάθεση και μόνο καυλάντα. Ένα μαύρο πράγμα έχει αρχίσει και φεύγει από μέσα μου. Μια γλυκιά μελαγχολία με κρατάει μιας και ξέρω ότι είναι από τις τελευταίες βόλτες με το φιλαράκι μου, αφού 13/4 το καράβι για Κρήτη φεύγει.

Πράξη έκτη

   Ράκος με το βρακί και η πρώτη βουτιά πριν κλείσει ο Μάρτης είναι γεγονός. Αυτό το απίστευτο μυρμήγκιασμα του κορμιού που προξενεί το παγωμένο νερό το λατρεύω, ύστερα αυτό το γλυκό κάψιμο από το πρώτο ανοιξιάτικο ήλιο, πάλι στο κορμί όσο οι σταγόνες του αλμυρού νερού έχουν ξεκινήσει τη σκυταλοδρομία τους, το αγαπώ.

Πράξη έβδομη 

   Ξεφορτίζει το κορμί ακολουθάει και η ψυχή. Αράζουμε με το Σταυράκο παρέα με κάτι μπάρες δημητριακών, εγώ μια μπύρα -μεσημέριασε άλλωστε- αυτός το καφέ του και τις ωραίες μας κουβέντες παρέα με τα γαμηστερά αστειάκια μας. Μικρές στιγμές ευτυχίας. Βλέμμα κολλημένο εκεί που ενώνεται η θάλασσα με τον ουρανό.

Πράξη όγδοη

   Ήταν όλα τόσο ήρεμα και όμορφα με μια πηγή γαλήνης να ξεχειλίζει από μέσα μου, που ακόμα και να πέθαινα καλοδεχούμενο θα ήταν και αυτό. Μάλλον για να το θέσω καλύτερα μια τέτοια γαλήνη θέλω να έχω όταν έρθει η ώρα μου. Σκέφτομαι πόση μαγεία μπορεί να κρύβεται μέσα σε αυτά τα μικρά-μικρά πράγματα, όπως μια βόλτα μετά τη δουλειά μέχρι τη θάλασσα για μια βουτιά, σε αντίθεση με τη καταστροφική ρουτίνα μιας συνηθισμένης μέρας.

Πράξη ένατη

   Σβήνω ξαπλωτός όπως ήμουν και ρίχνω έναν μικρό υπνάκο με την απόλυτη σημασία της λέξης. Χωρίς τα δόντια μου να είναι σφιγμένα το σώμα μου μαλακό σαν βούτυρο που το έχεις σκάσει στη κατσαρόλα για να πασαλείψεις τα μακαρόνια που ακολουθούν από το σουρωτήρι η ψυχή μου γεμάτη με ανθρωπιά και το μυαλό μου να ρολάρει πολύ όμορφα πάνω σε σχέδια και όνειρα. Η καρδιά μου χαλαρώνει με τη σειρά της. Αυτή και αν έχει γαμηθεί από την ανησυχία. Αλλά σπολάτι που έλεγε και η γιαγιά μου.

Ένα αγαπημένο τραγούδι από μια αγαπημένη μπάντα. Αξέχαστο live στο νησί το 2009 αν θυμάμαι καλά.

On the rocks please just for tonight, drop by drop chills down my spine. With my feet in the sand on a hot summer night I can feel the breeze it all seems so right and I know what you're thinking, oh yeah, I know what you're thinking but this is not a sad song. Hey look mom I did it all, hey look dad on top of the world, hey look girl I loved you so one day you could just have it all but now it's too late cause nothing in this world is worth the wait. All by myself... I can change the world, I can change it all, I can take away the pain form everyone's soul. I dreamt of a world where innocent hearts lie peaceful and calm right next to the stars and my heart is an ocean for everyone to dive so come along girl and take your time. There's only one thing to keep in mind that deep under the surface the bottom is mine. I was born and raised in a manic fest, and they always said that I deserved the best, so these are the moments of truth where the sand is my bed and the sky is the roof... one drop for the tired and innocent youth. So come and touch my soul, we will never fall cause after all we're better off alone...
"These are the moments of truth where the sand is my bed and the sky is the roof... one drop for the tired and innocent youth"

Υ.Γ.1 Στη πρώτη φωτογραφία είμαστε εγώ με τον Ζιντάν. Προφανώς λοιπόν δεν τη τράβηξα εγώ -Αν και πολύ θα το ήθελα-, η φωτογράφος ονομάζεται Γεωργία είναι φίλη και μόνιμος κάτοικος Αγ. Νικόλα τσι Κρήτης. Θένξ Τζώρτζια για την όμορφη εικόνα.
Υ.Γ.2 Το "χαμπαριάζω εγώ μουΝ0@&*α"... Είναι αγαπημένη μας ατάκα από εδώ... https://youtu.be/ESOKZAImskM?t=55s
Υ.Γ.3 Όταν κάποιος σας λέει ότι έχετε αλλάξει και δεν είσαστε ο ίδιος άνθρωπος, δε χρειάζεται να απολογείστε αμέσως. Σκεφτείτε πρώτα ότι παίζει απλά να μη σας ξέρει καλά.
Υ.Γ.4 Σε λίγες μέρες σαλπάρουμε. Δε βλέπω την ώρα για το πρωινό καφέ στην ανοιχτή θάλασσα και το πρώτο "τσάφ" μαζί με τις φυσαλίδες ανθρακικού που θα μου πιτσιλίσουν τα χείλη.
Υ.Γ.5 Ότι ζούμε ότι αισθανόμαστε και σκεφτόμαστε γράφουμε. Τι περιμένεις;!


   Αναφέραμε πολύ ταξίδια που θέλουμε να κάνουμε, που ονειρευόμαστε να κάνουμε και που έχουμε κάνει. Το ταξίδι εκτός από πράξη, του να πας ένα ταξίδι είναι και νοοτροπία και για κάτι τύπους σαν και εμάς δε θα σταματάει ποτέ και ας μην παίρνουμε αεροπλάνο, ταξιδεύουμε με το μυαλό, και ας μην μπαίνουμε σε καράβι, ταξιδεύουμε με τη ψυχή και ας μην έχει βενζίνη το αμάξι ταξιδεύουμε με το ποδήλατο. 
   Τα 30 με βρήκαν σε ταξίδι, έτσι το ήθελα για σημασιολογικούς λόγους και γιατί δεν μπορούσα να χωνέψω ότι με το Σταύρο και τον Αλέκο δεν έχω παίξει τόσα χρόνια λίγο Champions League. Γιανάκης και stAkis τα έχουν κολλήσει τα παράσημα και ο Άλεξ αποδεικνύεται μεταγραφή... μεγάλου παίχτου! Προορισμός Ιστανμπούλ. Βόσπορος, φτώχεια και γκλαμουριά να παλεύουν ποια θα κρύψει ποια κάτω από το χαλάκι της. Δε θα το κάνουμε εδώ trip advisor, θα σου πω μόνο να κοιτάξεις να φας όσο μπορείς, τα γλυκά μη λυπηθείς και να βρεις ένα τούρκικο χαμάμ για να μπεις. Τα υπόλοιπα επί της οθόνης.

Istanbul

Πρώτη θέση...

Μπαλόνια, χρώματα και αρώματα

Μου θύμισε τα δικά μας αγναντέματα από τη Μάντρα. 

Sebe Allah... Όχι αυτόν ρε... Τον Alpha Blondy

No flags, no religion

Βρήκαμε πλατεία, βρήκαμε μπάλα, βρήκαμε παιδιά κοντά καμιά ώρα "Γερμανικό" και υψηλή τεχνική παίξαμε με τα πιτσιρίκια. Φυσικά και εδώ μας έδιωξε ο κηπουρός από το γκαζόν και αφού μεταφερθήκαμε στις πλάκες μας έβαλε και λίγο χέρι ο οδοκαθαριστής. Έλα μωρέ, τα παιδιά είμαστε, αφήστε μας να παίξουμε λίγο!!!

Ανατολή και Δύση.

Προσφυγόπουλα από Συρία, Κουρδιστάν και ο Αλέκος. Τώρα πως συνεννοηθήκαμε άστο. Όπως συμβαίνει με τα παιδιά που αράζουν σε πλατείες και αλάνες. Είμαστε και στα δύο μέσα.

Όλα για τα παιδιά πρέπει να γίνονται.

Σε δύο χρόνια θα δούμε αν θα πληρώσει το στοίχημα 

Το μυστικό της νοστιμιάς. Πάλι καλά που έγινε αυτό το μπαστάρδεμα των πολιτισμών γιατί ακόμα τη μπριζόλα με λαδορίγανη θα τη τρώγαμε. 

Φοβερή φάση ο ήχος των αμανέδων των ιμάμηδων που απλωνόταν από τους μιναρέδες  σε όλη τη πόλη.

Πολύ προσφυγόπουλο. Πολλοί πόλεμοι.

Μ.Ο 4,5

Istiklai κάτι σαν 10 φορές την Ερμού.

Τα παιδιά είναι η σωτηρία της κοινωνίας.

Γυναίκες που ζυμώνουν επί τόπου τα ψωμιά στο πίσω μέρος του εστιατορίου.

Μια τυπική εικόνα γειτονιάς.

Το μπάχαλο από το κόσμο δεν είχε τελειωμό.

Ένα πάντρεμα ανατολής και δύσης. Μαντίλα νεκροκεφαλή, τζαμί και ουρανοξύστης.

Under construction

Σα να το έχει πιάσει το νόημα. 

Τέρμα αλητεία ο μικρούλης!

Περιοχή Balat, σα να λέμε εξωτικός Κολωνός.

Balat...  Το καλό που έχει η Ιστανμπούλ είναι ότι λόγω χωροταξικών συνθηκών και μορφολογίας εδάφους, ακόμα και οι φτωχοί μπορούν να έχουν μια τρώγλη με θέα στη θάλασσα.

Αυτή η μικρούλα μας έδωσε ένα πολύ όμορφο χαμόγελο κρίμα που είχα κατεβάσει τη κάμερα.

Το μόνο πράγμα που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι πως το χαμόγελο στο πρόσωπο των παιδιών θα έμενε μόνιμα.

Σε μερικά χρόνια μπορεί να κρατάει και κανονικό. Σε αυτή τη κοινωνία έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες... Για να βρουν όπλα. Όπως και να έχει, τέρμα αλητεία και αυτός ο μικρούλης! Για λίγο ακόμα θα τον προσέχει η αδελφούλα του!

Balat... Μια φτωχή αλλά όμορφη περιοχή. 

Το υπηρετικό προσωπικό τινάζει τα χαλιά... Σε μια μεζονέτα στο Balat.

Balat... Και τα χρώματα περιττά.

Άλλος ένας που έχει πιάσει το νόημα...

Ένας μικρούλης που σε λίγα χρόνια θα ψάχνει το νόημα.

Τέσσερα πουλάκια κάθονταν... Και γαμώ τα κόζια ο Βόσπορος.

Οι ψαράδες στις γέφυρες ατελείωτοι. Στη πλειοψηφία η ψαριά τους καταλήγει να τη πουλάνε σε κάτι υπαίθριους τύπους που φτιάχνουν φοβερά σάντουιτς με ψάρι και κάτι μπούκοβα μέσα με μπαλσάμικα ξίδια και μαρουλάκι... Τέρμα νόστιμα.

Ο πίσω ψήνει αυτό που λέγαμε στη προηγούμενη φωτο και ο μπροστά το τρώει.

Σιλουέτες δέντρων. Τι θες τώρα;! Με έχει κάψει ο Οικονομίδης γαμώ τα σκαμπό μου μέσα!

the end