Στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, έχουμε να δούμε την ύστατη μορφή Δημοκρατίας -δηλαδή ένα δημοψήφισμα- 41 ολόκληρα χρόνια. Από τότε, σε όλη την Ευρώπη έχουν διεξαχθεί δεκάδες δημοψηφίσματα σε πολλές χώρες. Έφτασε λοιπόν αυτή η ώρα και για την Ελλάδα.
Αρχικά θα ήθελα να θίξω τη χρησιμότητα -ή μη- αυτού του δημοψηφίσματος. Τον όλο χειρισμό της κυβέρνησης. Για μένα, είναι λάθος και όχι για τον τρισάθλιο λόγο που λένε στα κανάλια ότι το δημοψήφισμα φέρνει διχασμό. Συγνώμη κιόλας αλλά το να αποφασίζεις για το μέλλον σου εσύ ο ίδιος, σε φέρνει προ των ευθυνών σου δε σε διχάζει. Με αυτή τη λογική και οι εκλογές διχασμός είναι, να μη γίνονται και εκλογές. Να φυτεύει όποια κυβέρνηση θέλει η κυρίαρχη τάξη για να μη διχαζόμαστε εμείς με κόμματα, προγράμματα και πολιτικές. Ας επιστρέψω όμως στο γιατί είναι 'λάθος'. Λάθος με την έννοια ότι παρόλο που δίνεται η ευκαιρία στο λαό να χαράξει το δρόμο, το ερώτημα δεν είναι ξεκάθαρο και ο λαός δεν είναι ενημερωμένος όπως πρέπει.
Μια από τις βασικότερες αρχές της Αριστεράς είναι ότι πρέπει να εξυπηρετεί τους αδύναμους και όχι τους τοκογλύφους και τους κεφαλαιοκράτες. Επίσης, η Αριστερά πρέπει να λέει την αλήθεια στους πολίτες. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συμβεί τίποτα από αυτά τα δύο. Από τις 25 Ιανουαρίου που ανέλαβε η Αριστερά, ποτέ δεν φρόντισε να πει την αλήθεια στους πολίτες και να τους ενημερώσει ότι διαπραγματεύεται με κάποιους αδίστακτους οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι δεν παίρνουν χαμπάρι ακόμα και να πατήσουν σε θεμελειώδη ανθρώπινα δικαιώματα προκειμένου να εφαρμόσουν τις πολιτικές τους και το οικονομικό τους πλάνο. Αντιθέτως, τους αναγνώρισε σαν εταίρους και συνομιλητές και μετά από συναντήσεις και αποφάσεις πίσω από κλειστές πόρτες η κυβέρνηση παρουσίαζε στους πολίτες σαν νίκη, τη συνέχεια της εφαρμογής των Μνημονίων. Η πρώτη φορά Αριστερά δυστυχώς απέδειξε ότι ήθελε δανεική την κυριαρχία του λαού ώστε να αναλάβει να κυβερνήσει και μετά να μην εξυπηρετήσει τον λαό. Όμως, δεν γίνεται έτσι στην Δημοκρατία.
Έτσι λοιπόν, μετά τη ....νίκη της 20ης Φεβρουαρίου η κυβέρνηση συνέχιζε να μη λέει την αλήθεια στον λαό, να μας λέει ότι διαπραγματεύεται σκληρά χωρίς να ενημερώνει και να προετοιμάζει παράλληλα τους πολίτες, τι μπορεί να γίνει σε περίπτωση που ναυαγήσουν οι διαπραγματεύσεις. Ίσως και να είχαν πιστέψει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχει το πλάνο τους. Παράλληλα με όλα αυτά, βάλανε χέρι σε διάφορα ταμεία για να εξυπηρετούν τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας. Μετέφεραν όλα τα αποθεματικά από όλα τα ταμεία στην Τράπεζα της Ελλάδας γιατί? Για να είναι ελέγξιμα ακόμη πιο εύκολα? Γνώριζαν και οι ίδιοι ότι η οικονομική ασφυξία είναι θέμα χρόνου. Αλλά το γνώριζαν πολύ καλά και οι δανειστές. Από ποια θέση να διαπραγματευτείς με τους δανειστές σου όταν είναι θέμα χρόνου να χρειαστείς δανεικά έτσι όπως διαχειρίζεσαι την κατάσταση? Και μόλις η κυβέρνηση βρέθηκε στα σκοινιά θυμήθηκε και πάλι ότι είναι σάρκα από τη σάρκα του λαού και ότι είναι κάθε λέξη από το Σύνταγμα. Θυμήθηκε και πάλι ότι δεν θα εφαρμόσει Μνημόνια η Αριστερά, τη στιγμή που λίγες μέρες πριν το 'τελεσίγραφο' πρότεινε η ίδια μέτρα ύψους 8 δις ευρώ στα οποία για άλλη μια φορά, το μεγαλύτερο ποσό θα πλήρωναν οι απλοί πολίτες.
Και έτσι ήρθε η απόφαση για δημοψήφισμα. Μ' ένα σμπάρο δυο τριγώνια. Ο Τσίπρας αν έφερνε την πρόταση των δανειστών στη Βουλή, πιθανότατα θα πέρναγε με τις ψήφους των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Πότάμι και πιθανότατα να είχαμε διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Άρα η κυβέρνηση θα έχανε τη δεδηλωμένη, οι εκλογές άμεσες και η επιστροφή στο 5% πολύ πιθανή. Αντ' αυτού, ο Τσίπρας θα μείνει στην ιστορία σαν ο πρώτος πρωθυπουργός που έκανε δημοψήφισμα μετά το 1974. Ο δημοκράτης που στα δύσκολα δίνει την κυριαρχία στο λαό. Ο ίδιος δημοκράτης που 5 μέρες πριν το δημοψήφισμα κατέθεσε πρόταση στους δανειστές να θερίσει για άλλη μια φορά αυτόν το λαό.
Άλλωστε, ο σκοπός του δημοψηφίσματος είναι ξεκάθαρος. Και αν δεν είναι, το έκανε σαφές ο Τσίπρας με δηλώσεις του. Θέλει ένα δυνατό 'Όχι' στο δημοψήφισμα για να πάει να κάτσει και πάλι στο τραπέζι με τους ίδιους νταβατζήδες, αδίστακτους συνομιλητές για να διαπραγματευτεί έχοντας σαν μοχλό πίεσης ένα ηχηρό 'όχι' από έναν ολόκληρο λαό. Για να καταλαβαινόμαστε δηλαδή, το Μνημόνιο 3 είναι καθ' οδόν απλά ακόμα δεν ξέρουμε τον χαρακτήρα του. Θα είναι ένα Μνημόνιο που θα μαγειρέψουν οι δανειστές και η κυβέρνηση απλά θα το σερβίρει ή θα είναι ένα μνημόνιο που θα βοηθήσει και η κυβέρνηση στο μαγείρεμα? Αυτό διακυβεύεται σε αυτό το δημοψήφισμα κατά τη γνώμη μου. Αυτά τα ολίγα γιατί στις μέρες μας, όποιος τάσσεται υπέρ του δημοψηφίσματος, αντί να θεωρείται απλά δημοκράτης, θεωρείται φιλοκυβερνητικός.
Τώρα θα ήθελα να θίξω τις επιλογές που δίνονται στους πολίτες να στηρίξουν σε αυτό το δημοψήφισμα. Ας ξεκινήσω με το 'ναι'. Το 'ναι' είναι μια επιλογή που στηρίζεται -για μένα- από την πλέμπα. Σύσσωμο το σύστημα διαπλοκής της χώρας στηρίζει το 'ναι'. Τα κανάλια των εθνικών εργολάβων και εφοπλιστών. Και γιατί να μην στηρίζουν το 'ναι' αυτοί? Όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων, τα χρεοκοπημένα κανάλια τους αντλούσαν άφθονα δάνεια από τις τράπεζες που εσένα δεν σε δάνειζαν μία. Και ας μην τα εξυπηρετούν αυτά τα δάνεια. Μπορούν να ξεχρεώσουν στηρίζοντας 'ναι'. Επίσης, το 'ναι' στηρίζεται φανατικά από την πλέμπα των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Πότάμι. Από τον ΣΕΒ. Γενικά, από αυτούς που όχι μόνο δεν τους ακούμπησε η κρίση αλλά πλούτισαν ακόμη περισσότερο. Ψηφίζοντας 'ναι' αποδέχεσαι σαν λύση αυτή την πρωτοφανή επίθεση που έχει εξαπολυθεί στον ελληνικό λαό όλα αυτά τα χρόνια. Τις λεγόμενες θυσίες έξι -πλέον- χρόνων που έχουν καταφέρει να ...αυξήσουν κι άλλο το χρέος της Ελλάδας. Ψηφίζοντας 'ναι' εξουσιοδοτείς τους 'εταίρους' να συνεχίσουν να ασκούν πολιτική, να παίρνουν αποφάσεις και να καθορίζουν καταστάσεις στην Ελλάδα. Ας συνοψίσουμε λίγο τι έχουν καταφέρει οι εταίροι μας σε συνεργασία με την εκάστοτε κυβέρνηση τα τελευταία έξι χρόνια στην Ελλάδα.
Ανεργία στο 25%. Στους νέους στο 60%.
3.000.000 συμπολιτών κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Πολλαπλές μειώσεις μισθών και συντάξεων που έχουν φέρει μείωση μέχρι και 40% κατά μέσο όρο, στο εισόδημα των εργαζομένων.
Εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα σε μικρές επιχειρήσεις.
Ενοίκιο στο ίδιο σου το σπίτι. Χαράτσι, ΕΝΦΙΑ
Κατάργηση όποιων εργασιακών δικαιωμάτων. Η δουλειά έγινε και πάλι δουλεία.
Συσσίτια.
Συμπολίτες χωρίς ρεύμα και θέρμανση.
Χιλιάδες αυτοκτονίες.
Χιλιάδες μετανάστες.
Υποσιτισμός παιδιών στα σχολεία.
Κατάρρευση συστήματος Υγείας.
Αύξηση των δισεκατομμυριούχων στην Ελλάδα.
Ωμές παρεμβάσεις σε πολιτικό επίπεδο με αποκορύφωμα τον διορισμό Παπαδήμου.
Εκφασισμός της κοινωνίας.
Νεοναζί στη Βουλή.
Κλείσιμο κρατικής τηλεόρασης.
Και πόσα άλλα. Πραγματικά, αν δεν είσαι βιομήχανος, εφοπλιστής, πολιτικός, πλούσιος δηλαδή. Πως μπορείς να εξουσιοδοτήσεις τους 'εταίρους' να συνεχίσουν να ασκούν το ίδιο μοντέλο? Για μένα, οι ψηφοφόροι του ΄ναι' ή ανήκουν σε κάποιους από αυτούς -δηλαδή έχουν όφελος από αυτή την κατάσταση- ή έχουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα.
Από την άλλη έχουμε το 'Όχι'. Η αυτονόητη απάντηση. Θεωρώ ότι είναι κάπως δύσκολο να σε ρωτήσουν 'θέλεις να σε σκοτώσω αργά και βασανιστικά γιατί έτσι με συμφέρει?' και να πεις 'ναι'. Πρέπει να αντισταθείς. Πρέπει να πεις 'όχι'. Όμως, η αντίσταση δεν τελειώνει λέγοντας ένα 'όχι' την Κυριακή. Αυτός ο επαναστατικός αέρας που φυσάει σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, θα κοπάσει. Λέγοντας ένα όχι, απλά δεν λες ναι. Στη συνέχεια, πρέπει να το στηρίξεις. Με πράξεις. Ακόμα και η κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά δεν είναι εδώ για να κυβερνήσει με στόχο την ευημερία σου. Ακόμα και σε περίπτωση που υπερισχύσει το 'όχι' στο ίδιο τραπέζι με τους νταβατζήδες θα κάτσουν να μαγειρέψουν κάτι νέο. Το θέμα είναι να στηριχθεί το 'όχι' σαν μία άρνηση σε οποιοδήποτε είδος Μνημονίου, άρνηση στη μόνιμη πολιτική λιτότητας που πλέον είναι ο μονόδρομος του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Είναι ωραίο να λέμε και κάνα όχι που και που αλλά είναι ακόμα πιο ωραίο να είμαστε ενεργοί πολίτες που απαιτούμε την κυριαρχία και την ευημερία ολόκληρης της κοινωνίας και όχι μόνο της αυλής μας. Το 'όχι' απλά σαν αρνητική ψήφος στο 'ναι' δεν πρόκειται να κάνει από μόνο του τίποτα. Μην πέσετε από τα σύννεφα μετά και νομίζετε ότι πήγε τσάμπα η επανάσταση του ψηφίζω 'όχι'. Η αρνητική ψήφος βλέπουμε πολύ καλά τι αποτελέσματα έχει φέρει όλα αυτά τα χρόνια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Άντε και καλό βόλι.
Υ.Γ: Το να βρεθείς μπροστά σε ένα ερώτημα και να πρέπει να απαντήσεις ναι ή όχι δεν είναι διχασμός.
Υ.Γ 1: Άλλωστε... με τους εθελόδουλους, αδρανείς, άβουλους, προσκυνημένους ραγιάδες πάνε χρόνια που είμαστε απέναντι. Δεν περιμέναμε τη Δημοκρατία να μας χωρίσει.
Υ.Γ 2: Το 'όλοι μαζί' βρήκε εφαρμογή και στην ατάκα του Πάγκαλου 'όλοι μαζί τα φάγαμε'.
Υ.Γ 3: Βλέποντας τηλεόραση αυτές τις μέρες καταλαβαίνεις εύκολα γιατί η Ελλάδα είναι στην 100η θέση στην ελευθερία ενημέρωσης.
Υ.Γ 4: Το τι έχουν ακούσει τα αυτιά μου αυτές τις μέρες μου δίνει να καταλάβω σε μεγάλο βαθμό γιατί αυτή η χώρα είχε για πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά μέχρι πριν λίγο καιρό.
Υ.Γ 5: Δεν προβλέπεται άδεια για να γυρίσω να ψηφίσω. Θα πρέπει να χώσω κάποιον συνάδελφο να δουλέψει όλη μέρα. Δηλαδή έναν άνθρωπο που δουλεύει κι αυτός χωρίς ρεπό. Θα πρέπει να ταξιδέψω 18 ώρες (20 μαζί με τα λεωφορεία) με το πλοίο μέσα σε ένα 24ωρο. Και να γίνει, μετά θα είμαι υποχρεωμένος απέναντι στην εργοδοσία και θα τους 'χρωστάω'. Εργαζόμενος στην Ελλάδα της Ευρώπης εν έτη 2015.
Υ.Γ 6: Εν έτη 2015 και ενώ είμαστε καταχωρημένα νούμερα σε πόσα συστήματα (βλέπε αστυνομική ταυτότητα, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, ΑΜΑ) πρέπει να πας να ψηφίσεις εκεί που γεννήθηκες, να σε βρουν στη λίστα και να σβήσουν το όνομα σου με χάρακα και στιλό.
Αρχικά θα ήθελα να θίξω τη χρησιμότητα -ή μη- αυτού του δημοψηφίσματος. Τον όλο χειρισμό της κυβέρνησης. Για μένα, είναι λάθος και όχι για τον τρισάθλιο λόγο που λένε στα κανάλια ότι το δημοψήφισμα φέρνει διχασμό. Συγνώμη κιόλας αλλά το να αποφασίζεις για το μέλλον σου εσύ ο ίδιος, σε φέρνει προ των ευθυνών σου δε σε διχάζει. Με αυτή τη λογική και οι εκλογές διχασμός είναι, να μη γίνονται και εκλογές. Να φυτεύει όποια κυβέρνηση θέλει η κυρίαρχη τάξη για να μη διχαζόμαστε εμείς με κόμματα, προγράμματα και πολιτικές. Ας επιστρέψω όμως στο γιατί είναι 'λάθος'. Λάθος με την έννοια ότι παρόλο που δίνεται η ευκαιρία στο λαό να χαράξει το δρόμο, το ερώτημα δεν είναι ξεκάθαρο και ο λαός δεν είναι ενημερωμένος όπως πρέπει.
Μια από τις βασικότερες αρχές της Αριστεράς είναι ότι πρέπει να εξυπηρετεί τους αδύναμους και όχι τους τοκογλύφους και τους κεφαλαιοκράτες. Επίσης, η Αριστερά πρέπει να λέει την αλήθεια στους πολίτες. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συμβεί τίποτα από αυτά τα δύο. Από τις 25 Ιανουαρίου που ανέλαβε η Αριστερά, ποτέ δεν φρόντισε να πει την αλήθεια στους πολίτες και να τους ενημερώσει ότι διαπραγματεύεται με κάποιους αδίστακτους οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι δεν παίρνουν χαμπάρι ακόμα και να πατήσουν σε θεμελειώδη ανθρώπινα δικαιώματα προκειμένου να εφαρμόσουν τις πολιτικές τους και το οικονομικό τους πλάνο. Αντιθέτως, τους αναγνώρισε σαν εταίρους και συνομιλητές και μετά από συναντήσεις και αποφάσεις πίσω από κλειστές πόρτες η κυβέρνηση παρουσίαζε στους πολίτες σαν νίκη, τη συνέχεια της εφαρμογής των Μνημονίων. Η πρώτη φορά Αριστερά δυστυχώς απέδειξε ότι ήθελε δανεική την κυριαρχία του λαού ώστε να αναλάβει να κυβερνήσει και μετά να μην εξυπηρετήσει τον λαό. Όμως, δεν γίνεται έτσι στην Δημοκρατία.
Έτσι λοιπόν, μετά τη ....νίκη της 20ης Φεβρουαρίου η κυβέρνηση συνέχιζε να μη λέει την αλήθεια στον λαό, να μας λέει ότι διαπραγματεύεται σκληρά χωρίς να ενημερώνει και να προετοιμάζει παράλληλα τους πολίτες, τι μπορεί να γίνει σε περίπτωση που ναυαγήσουν οι διαπραγματεύσεις. Ίσως και να είχαν πιστέψει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχει το πλάνο τους. Παράλληλα με όλα αυτά, βάλανε χέρι σε διάφορα ταμεία για να εξυπηρετούν τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας. Μετέφεραν όλα τα αποθεματικά από όλα τα ταμεία στην Τράπεζα της Ελλάδας γιατί? Για να είναι ελέγξιμα ακόμη πιο εύκολα? Γνώριζαν και οι ίδιοι ότι η οικονομική ασφυξία είναι θέμα χρόνου. Αλλά το γνώριζαν πολύ καλά και οι δανειστές. Από ποια θέση να διαπραγματευτείς με τους δανειστές σου όταν είναι θέμα χρόνου να χρειαστείς δανεικά έτσι όπως διαχειρίζεσαι την κατάσταση? Και μόλις η κυβέρνηση βρέθηκε στα σκοινιά θυμήθηκε και πάλι ότι είναι σάρκα από τη σάρκα του λαού και ότι είναι κάθε λέξη από το Σύνταγμα. Θυμήθηκε και πάλι ότι δεν θα εφαρμόσει Μνημόνια η Αριστερά, τη στιγμή που λίγες μέρες πριν το 'τελεσίγραφο' πρότεινε η ίδια μέτρα ύψους 8 δις ευρώ στα οποία για άλλη μια φορά, το μεγαλύτερο ποσό θα πλήρωναν οι απλοί πολίτες.
Και έτσι ήρθε η απόφαση για δημοψήφισμα. Μ' ένα σμπάρο δυο τριγώνια. Ο Τσίπρας αν έφερνε την πρόταση των δανειστών στη Βουλή, πιθανότατα θα πέρναγε με τις ψήφους των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Πότάμι και πιθανότατα να είχαμε διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Άρα η κυβέρνηση θα έχανε τη δεδηλωμένη, οι εκλογές άμεσες και η επιστροφή στο 5% πολύ πιθανή. Αντ' αυτού, ο Τσίπρας θα μείνει στην ιστορία σαν ο πρώτος πρωθυπουργός που έκανε δημοψήφισμα μετά το 1974. Ο δημοκράτης που στα δύσκολα δίνει την κυριαρχία στο λαό. Ο ίδιος δημοκράτης που 5 μέρες πριν το δημοψήφισμα κατέθεσε πρόταση στους δανειστές να θερίσει για άλλη μια φορά αυτόν το λαό.
Άλλωστε, ο σκοπός του δημοψηφίσματος είναι ξεκάθαρος. Και αν δεν είναι, το έκανε σαφές ο Τσίπρας με δηλώσεις του. Θέλει ένα δυνατό 'Όχι' στο δημοψήφισμα για να πάει να κάτσει και πάλι στο τραπέζι με τους ίδιους νταβατζήδες, αδίστακτους συνομιλητές για να διαπραγματευτεί έχοντας σαν μοχλό πίεσης ένα ηχηρό 'όχι' από έναν ολόκληρο λαό. Για να καταλαβαινόμαστε δηλαδή, το Μνημόνιο 3 είναι καθ' οδόν απλά ακόμα δεν ξέρουμε τον χαρακτήρα του. Θα είναι ένα Μνημόνιο που θα μαγειρέψουν οι δανειστές και η κυβέρνηση απλά θα το σερβίρει ή θα είναι ένα μνημόνιο που θα βοηθήσει και η κυβέρνηση στο μαγείρεμα? Αυτό διακυβεύεται σε αυτό το δημοψήφισμα κατά τη γνώμη μου. Αυτά τα ολίγα γιατί στις μέρες μας, όποιος τάσσεται υπέρ του δημοψηφίσματος, αντί να θεωρείται απλά δημοκράτης, θεωρείται φιλοκυβερνητικός.
Τώρα θα ήθελα να θίξω τις επιλογές που δίνονται στους πολίτες να στηρίξουν σε αυτό το δημοψήφισμα. Ας ξεκινήσω με το 'ναι'. Το 'ναι' είναι μια επιλογή που στηρίζεται -για μένα- από την πλέμπα. Σύσσωμο το σύστημα διαπλοκής της χώρας στηρίζει το 'ναι'. Τα κανάλια των εθνικών εργολάβων και εφοπλιστών. Και γιατί να μην στηρίζουν το 'ναι' αυτοί? Όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων, τα χρεοκοπημένα κανάλια τους αντλούσαν άφθονα δάνεια από τις τράπεζες που εσένα δεν σε δάνειζαν μία. Και ας μην τα εξυπηρετούν αυτά τα δάνεια. Μπορούν να ξεχρεώσουν στηρίζοντας 'ναι'. Επίσης, το 'ναι' στηρίζεται φανατικά από την πλέμπα των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Πότάμι. Από τον ΣΕΒ. Γενικά, από αυτούς που όχι μόνο δεν τους ακούμπησε η κρίση αλλά πλούτισαν ακόμη περισσότερο. Ψηφίζοντας 'ναι' αποδέχεσαι σαν λύση αυτή την πρωτοφανή επίθεση που έχει εξαπολυθεί στον ελληνικό λαό όλα αυτά τα χρόνια. Τις λεγόμενες θυσίες έξι -πλέον- χρόνων που έχουν καταφέρει να ...αυξήσουν κι άλλο το χρέος της Ελλάδας. Ψηφίζοντας 'ναι' εξουσιοδοτείς τους 'εταίρους' να συνεχίσουν να ασκούν πολιτική, να παίρνουν αποφάσεις και να καθορίζουν καταστάσεις στην Ελλάδα. Ας συνοψίσουμε λίγο τι έχουν καταφέρει οι εταίροι μας σε συνεργασία με την εκάστοτε κυβέρνηση τα τελευταία έξι χρόνια στην Ελλάδα.
Ανεργία στο 25%. Στους νέους στο 60%.
3.000.000 συμπολιτών κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Πολλαπλές μειώσεις μισθών και συντάξεων που έχουν φέρει μείωση μέχρι και 40% κατά μέσο όρο, στο εισόδημα των εργαζομένων.
Εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα σε μικρές επιχειρήσεις.
Ενοίκιο στο ίδιο σου το σπίτι. Χαράτσι, ΕΝΦΙΑ
Κατάργηση όποιων εργασιακών δικαιωμάτων. Η δουλειά έγινε και πάλι δουλεία.
Συσσίτια.
Συμπολίτες χωρίς ρεύμα και θέρμανση.
Χιλιάδες αυτοκτονίες.
Χιλιάδες μετανάστες.
Υποσιτισμός παιδιών στα σχολεία.
Κατάρρευση συστήματος Υγείας.
Αύξηση των δισεκατομμυριούχων στην Ελλάδα.
Ωμές παρεμβάσεις σε πολιτικό επίπεδο με αποκορύφωμα τον διορισμό Παπαδήμου.
Εκφασισμός της κοινωνίας.
Νεοναζί στη Βουλή.
Κλείσιμο κρατικής τηλεόρασης.
Και πόσα άλλα. Πραγματικά, αν δεν είσαι βιομήχανος, εφοπλιστής, πολιτικός, πλούσιος δηλαδή. Πως μπορείς να εξουσιοδοτήσεις τους 'εταίρους' να συνεχίσουν να ασκούν το ίδιο μοντέλο? Για μένα, οι ψηφοφόροι του ΄ναι' ή ανήκουν σε κάποιους από αυτούς -δηλαδή έχουν όφελος από αυτή την κατάσταση- ή έχουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα.
Από την άλλη έχουμε το 'Όχι'. Η αυτονόητη απάντηση. Θεωρώ ότι είναι κάπως δύσκολο να σε ρωτήσουν 'θέλεις να σε σκοτώσω αργά και βασανιστικά γιατί έτσι με συμφέρει?' και να πεις 'ναι'. Πρέπει να αντισταθείς. Πρέπει να πεις 'όχι'. Όμως, η αντίσταση δεν τελειώνει λέγοντας ένα 'όχι' την Κυριακή. Αυτός ο επαναστατικός αέρας που φυσάει σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, θα κοπάσει. Λέγοντας ένα όχι, απλά δεν λες ναι. Στη συνέχεια, πρέπει να το στηρίξεις. Με πράξεις. Ακόμα και η κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά δεν είναι εδώ για να κυβερνήσει με στόχο την ευημερία σου. Ακόμα και σε περίπτωση που υπερισχύσει το 'όχι' στο ίδιο τραπέζι με τους νταβατζήδες θα κάτσουν να μαγειρέψουν κάτι νέο. Το θέμα είναι να στηριχθεί το 'όχι' σαν μία άρνηση σε οποιοδήποτε είδος Μνημονίου, άρνηση στη μόνιμη πολιτική λιτότητας που πλέον είναι ο μονόδρομος του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Είναι ωραίο να λέμε και κάνα όχι που και που αλλά είναι ακόμα πιο ωραίο να είμαστε ενεργοί πολίτες που απαιτούμε την κυριαρχία και την ευημερία ολόκληρης της κοινωνίας και όχι μόνο της αυλής μας. Το 'όχι' απλά σαν αρνητική ψήφος στο 'ναι' δεν πρόκειται να κάνει από μόνο του τίποτα. Μην πέσετε από τα σύννεφα μετά και νομίζετε ότι πήγε τσάμπα η επανάσταση του ψηφίζω 'όχι'. Η αρνητική ψήφος βλέπουμε πολύ καλά τι αποτελέσματα έχει φέρει όλα αυτά τα χρόνια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Άντε και καλό βόλι.
Υ.Γ: Το να βρεθείς μπροστά σε ένα ερώτημα και να πρέπει να απαντήσεις ναι ή όχι δεν είναι διχασμός.
Υ.Γ 1: Άλλωστε... με τους εθελόδουλους, αδρανείς, άβουλους, προσκυνημένους ραγιάδες πάνε χρόνια που είμαστε απέναντι. Δεν περιμέναμε τη Δημοκρατία να μας χωρίσει.
Υ.Γ 2: Το 'όλοι μαζί' βρήκε εφαρμογή και στην ατάκα του Πάγκαλου 'όλοι μαζί τα φάγαμε'.
Υ.Γ 3: Βλέποντας τηλεόραση αυτές τις μέρες καταλαβαίνεις εύκολα γιατί η Ελλάδα είναι στην 100η θέση στην ελευθερία ενημέρωσης.
Υ.Γ 4: Το τι έχουν ακούσει τα αυτιά μου αυτές τις μέρες μου δίνει να καταλάβω σε μεγάλο βαθμό γιατί αυτή η χώρα είχε για πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά μέχρι πριν λίγο καιρό.
Υ.Γ 5: Δεν προβλέπεται άδεια για να γυρίσω να ψηφίσω. Θα πρέπει να χώσω κάποιον συνάδελφο να δουλέψει όλη μέρα. Δηλαδή έναν άνθρωπο που δουλεύει κι αυτός χωρίς ρεπό. Θα πρέπει να ταξιδέψω 18 ώρες (20 μαζί με τα λεωφορεία) με το πλοίο μέσα σε ένα 24ωρο. Και να γίνει, μετά θα είμαι υποχρεωμένος απέναντι στην εργοδοσία και θα τους 'χρωστάω'. Εργαζόμενος στην Ελλάδα της Ευρώπης εν έτη 2015.
Υ.Γ 6: Εν έτη 2015 και ενώ είμαστε καταχωρημένα νούμερα σε πόσα συστήματα (βλέπε αστυνομική ταυτότητα, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, ΑΜΑ) πρέπει να πας να ψηφίσεις εκεί που γεννήθηκες, να σε βρουν στη λίστα και να σβήσουν το όνομα σου με χάρακα και στιλό.
«Σφάξε με Πασά μου να αγιάσω»... Ένα πράγμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήή σφαξε με πιο πολύ, αλλα εγω θα μαι ''καθαρος''..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤους Πασάδες του «Ναι» τους μάθαμε τόσα χρόνια... Όλοι;! Σίγουρα όχι όλοι. Από το μετερίζι του ο καθένας όπως καταλαβαίνει το τι γίνεται γύρω του. Νομίζω ότι μέσα στις μέρες που μας έρχονται θα μάθουμε και τους Πασάδες του «Όχι»... Ας τους δώσουμε λοιπόν την ευκαιρία να γνωριστούμε και με αυτούς καλύτερα...
Διαγραφή