Να μην ξεχνάω να κάνω και λίγο ποδήλατο...

  Δεν είναι λίγες οι φορές όπου κοιτάζεις ένα μέγεθος και ανάλογα από ποια σκοπιά θα το δεις, μπορεί να φανεί από λίγο έως τεράστιο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, το μέγεθος αυτό είναι ο χρόνος. Η πρώτη οπτική είναι ότι έχουν περάσει μόλις -σχεδόν- τρεις μήνες στη δουλειά και έχουμε άλλο τόσο. Η άλλη οπτική είναι για πότε πέρασαν τρεις ολόκληροι μήνες χωρίς να έχω κάνει ούτε μια πεταλιά.

  Φέτος, όταν πήρα την απόφαση ότι θα έρθω και πάλι στο μεγάλο νησί για να δουλέψω γνώριζα εξ' αρχής ότι το ποδήλατο θα είναι σχεδόν αχρείαστο. Ο δρόμος για το σπίτι μου περιλαμβάνει ανηφόρα 2 χιλιομέτρων, σχεδόν πάντα με 5 μποφόρ κόντρα και μόλις τελειώσει έχει 2 χωμάτινες, προχειρομπαζομένες με πολύ μεγάλη κλήση ανηφόρες όπου είναι προτιμότερο να πάρεις το ποδήλατο στα χέρια. Έλεγα στον Σπυράκο όταν κουβεντιάζαμε ότι δεν πρόκειται να κάνω καθόλου ποδήλατο αλλά από την άλλη, δεν μπορούσα να το αφήσω πίσω. Δεν υπήρχε αυτή η επιλογή για μένα. Θα το έπαιρνα μαζί μου και ας ήταν μόνο για διακοσμητικό στοιχείο μέσα στο σπίτι. Έτσι και έγινε. Η θέση του ποδηλάτου είναι μέσα στο σπίτι. Άλλες φορές χρησιμοποιείται σαν κρεμάστρα, κάποιες άλλες σαν μέσο για να επαναφέρει όμορφες αναμνήσεις.
Τις τελευταίες μέρες έβλεπα κόσμο να κυκλοφορεί με το ποδήλατο και καθόμουν και χάζευα. Χαιρόμουν με αυτό τον τρόπο που χαίρεσαι για κάτι που κάνει κάποιος άλλος αλλά εσύ δεν μπορείς να το κάνεις για κάποιο λόγο. Καλώς ή κακώς το ποδήλατο είχε διαγραφεί σαν επιλογή μετακίνησης. Έφτασε λοιπόν ένα απόγευμα που στην ώρα της περισυλλογής με τον ήλιο μέσα στα μούτρα μου και την παγωμένη μπύρα δίπλα μου σκέφτηκα ότι δεν πάει άλλο. Θέλω να κάνω ποδήλατο. Ας κουραστώ λίγο παραπάνω, να πάει να γαμηθεί. Αφού ζηλεύω όσους βλέπω με ποδήλατο και τους χαζεύω σαν τα μικρά παιδιά που εντυπωσιάζονται με τα πάντα μιας και πολλά από αυτά τα βλέπουν για πρώτη φορά. Η στιγμή της Νταλίκας έχει έρθει μέσα στο μυαλό μου. Το τεράστιο τείχος της ρουτίνας έχει καταρρεύσει. Η ροή της ημέρας μου θα αλλάξει για να χωρέσει και το ποδήλατο μέσα σε αυτή. Επιστρέφω σπίτι από το μπάνιο μου και τσεκάρω το ποδήλατο. Τα λαστιχάκια του έχουν χάσει αέρα από το άραγμα. Φουσκώνω με τρόμπα τόσο όσο για να φτάσω ωραίος στο βενζινάδικο όπου και θα τιγκάρω αέρα. Σηκώθηκα το πρωί πορωμένος χωρίς να σκέφτομαι καν ότι πάω για άλλη μία μέρα στη δουλειά. Η σκέψη έφτανε μέχρι το σημείο ότι θα πάω με το ποδήλατο. Κατηφόρα θανάτου μέχρι να μπω στην πόλη. Μόλις τελειώνει η κατηφόρα και πρέπει να κάνω πετάλι για να τσουλήσω, έρχεται αυτή η στιγμή που -συγκρίνοντας τη μετακίνηση με το μηχανάκι- βλέπω ότι πάω πολύ αργά. Τόσο είχα ξεσυνηθίσει. Με καλμάρω υπενθυμίζοντας μου ότι έτσι είναι το ποδήλατο. Βάζω αέρα στο βενζινάδικο. Συνεχίζω πολύ ωραίος. Φτάνω στον καφετζή όπου με την καθημερινή τριβή τρεις μήνες τώρα, έχουμε γίνει 'φίλοι'. Τι έγινε, μου λέει, το έριξες στο ποδήλατο? Δε σου φτάνει το πάνω κάτω όλη μέρα στη δουλειά σου? Τι να του εξηγήσω τώρα του τύπου? Χασκογελάω σαν το μαλάκα και του λέω ότι μου αρέσει πολύ το ποδήλατο και στεναχωρήθηκα που τρεις μήνες πιάνει αράχνες και ήθελα να κάνω λίγο ποδήλατο. Συνέχισε τη δουλειά του χωρίς να αφουγκραστεί καθόλου τη φάση μου. Ντάξει, λογικό είναι. Φτάνω στη δουλειά, κλασσικό πειραγματάκι από συναδέλφους. Είμαι σε διαφορετική φάση από τις προηγούμενες μέρες. Πιο χαρούμενος. Στήνω τη Νταλίκα σε σημείο που να μπορώ να ρίχνω ένα βλέφαρο για θέμα -πρώτα σαλιώματος και μετά- ασφάλειας.

Η Νταλίκα με φόντο το εργασιακό περιβάλλον....

Η Νταλίκα με φόντο τη λίμνη του Αγίου Νικολάου...

Το πιο όμορφο σημείο του μαγαζιού. Σε αυτό το δέντρο με το ποδήλατο μπλεγμένο μέσα του, παίζει να έχει φωτογραφία κάθε τουρίστας που έχει επισκεφτεί τη λίμνη του Αγίου Νικολάου.

   Μέχρι τώρα, νόμιζα ότι το ζώο που μπορεί παραδώσει μαθήματα στο πως να βαράς ντάγκλες είναι ο σκύλος. Θα συμφωνείτε νομίζω. Όμως....

Αυτό το γατί φαίνεται να έχει μαύρη ζώνη στη ντάγκλα!!!!! Αξίζει να σημειώσω ότι άραζε έτσι κάνα μισάωρο!!!

  Η βάρδια κυλούσε ομαλά και δεν έβλεπα τη στιγμή που θα σχολάσω, θα καβαλήσω το ποδηλατάκι μου και θα πάω παραλία. Πετάλι, βουτιά, ήλιος και μπύρα. Άμα υπήρχε σε αυτό το πλάνο τα φιλαράκια και η ρακέτα, δεν θα ήθελα τίποτα άλλο. Η στιγμή έχει φτάσει. Έχω αλλάξει και είμαι έτοιμος να καβαλήσω και να φύγω......

ΟΜΩΣ!!!!! Η περσινή βεντέτα με τα σκασμένα λάστιχα κρατάει ακόμα. Στην πρώτη μου ποδηλατάδα μετά από τρεις μήνες έχω σκασμένο λάστιχο. Αυτά δεν συμβαίνουν ούτε στο Σπυράκο!!! Γελάω μόνος μου και πιάνω αμέσως δουλειά. 

Γέλα κοντούλη.... γέλα!!!!

  Μετά από αυτό το δεκάλεπτο pit stop είμαι πανέτοιμος. Δε με σταματάει τίποτα. Μόνο κάποιο επαναληπτικό σκασμένο λάστιχο. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Ακουστικά στα αυτιά μου, μουτζούρα στα χέρια μου και πάω για τη θάλασσα.

Όπως πρέπει...

Πράσινα νερά... Από αυτά που βλέπεις το βυθό κάτω, μην κοιτάς που δεν τα βλέπει η κάμερα.

Πασαρέλα κάνει η Νταλίκα....

  Το προβλεπόμενο σκληρό άραγμα είχε φτάσει στο τέλος του. Τώρα βολτίτσα και καυλάντα στην πόλη και μετά σκληρή ανηφόρα μέχρι το σπίτι. Φύγαμε. Μουσική στα αυτιά μου, χαμόγελο στα μούτρα μου και ....χαμπαριάζω εγώ ρε μουν#&@*α?! Σκάω στο κρησφύγετο. Αράζω λίγο στη βεράντα μου να ξαποστάσω. Απέναντι μου αυτό:

  Η φάση ήταν τόσο ωραία που έπαιξα ποδήλατο και σήμερα. Μου φαίνεται ότι τις μέρες που δεν θα έχω δουλειές σπιτιού να κάνω μετά τη δουλειά, το ποδήλατο θα πρέπει να μπει στο πρόγραμμα. Βέβαια μπαίνει και το top season σιγά σιγά και πολύ πιθανό να ανέβει και ο δείκτης της κόπωσης. Θα δείξει. Το πρώτο είναι και το σημαντικότερο βήμα για να χαράξεις πορεία. Αφού έσπασε η ρουτίνα πλέον τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα. 

Έφτασα στο σημείο να γράφω κείμενο στο blog επειδή καβάλησα το ποδήλατο μου για να πάω στη δουλειά και μετά για μια βουτίτσα. Αυτά που κάνω ούτως ή άλλως κάθε μέρα αλλά όχι με το ποδήλατο. Ψιλοτραγικό. Αλλά από το καθόλου κάτι είναι και αυτό!

Υ.Γ: Σπυράκο, περιμένω σαν τρελός το πρώτο κείμενο σαν σεζονίστας τώρα πια! Καλή αρχή φίλε μου. Εύχομαι να πάνε όλα όσο το δυνατόν καλύτερα.

Υ.Γ 1: Ρε, οι δικοί μου ακούνε?! Θα έρθει κανείς διακοπές εδώ ρε?! Τι έγινε μασήσατε με τα capital controls?!?!

Υ.Γ 2: Για την πολιτική κατάσταση τι να πει κανείς... Δυστυχώς δεν έπεσα από τα σύννεφα προσωπικά. Θα μεταφέρω μια πληροφορία που διάβασα σε ένα κείμενο. Ένας μεγιστάνας στην Ιταλία πριν από 2 δεκαετίες είχε πει για την πολιτική κατάσταση στην χώρα του, ότι υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από τη Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά. 

Υ.Γ 3: Μέχρι και η Μέρκελ έδωσε συγχαρητήρια γιατί το τρίτο -και μακρύτερο- μνημόνιο, στις δοκιμές του πέρασε με 251 ψήφους. Καθόλου άσχημα. Ο Γιωργάκης και ο Σαμαράς παιδευόντουσαν με κάτι ισχνές πλειοψηφίες. 

Υ.Γ 4: Κι ενώ ο Τσίπρας ανακοινώνοντας το δημοψήφισμα έδωσε δείγματα ότι ίσως και να είναι πολιτικός 'παίκτης' δεν πέρασε ούτε μια μέρα από το 61.3% για να αποδειχθεί πολιτικός νάνος.

Υ.Γ 5: Για τους φίλους του ευρώ πάση θυσία: Ιδιωτικοποιήσεις 50 δις. Σκέψου ότι ο ΟΠΑΠ, η πιο κερδοφόρα εταιρεία τζόγου στην Ευρώπη πωλήθηκε για 0.6 δις. Δεν θα μείνει τίποτα. 

Υ.Γ 6: Και σε συνδυασμό με τον εργασιακό μεσαίωνα.... Ετοιμάσου. Η ανάπτυξη σου έρχεται. Δουλίτσα σε πολυεθνικές -και όχι μόνο- επενδύσεις μεγαλοκαρχαριών για 400 ευρώ το μήνα με ελαστικά ωράρια, με Κυριακάτικη βάρδια και με νομιμοποιημένες τις μαζικές απολύσεις χωρίς αποζημίωση. Δε γαμιέται. Τουλάχιστον θα έχουμε ευρώ.

Υ.Γ 7: Λόκα μου... πάμε για τα μισά της διαδρομής σιγά σιγά... Έτσι δεν είναι παιχταρά μου?! 

Υ.Γ 8: Σε κοζάρω στην παραλία. Είσαι ξαπλωμένη στην ξαπλώστρα. Ψάχνω το βλέμμα σου να δω αν μπορούν να επικοινωνήσουν οι ματιές μας. Αρχίδια. Ή που θα είσαι μπρούμυτα να πάρει χρώμα η πλατούλα σου ή που άμα γυρίσεις ανάσκελα θα είσαι με το δάχτυλο στην οθόνη.

Υ.Γ 9: Ημέρα 84 χωρίς ρεπό. Με 2 μπύρες κατά την ώρα αιχμής η βάρδια φεύγει πιο εύκολα.