Λευτεριά στο 1(ένα) το... Κρατούμενο!

   Ότι αφήνεις σε αφήνει. Έχει μπει για τα καλά ο Νοέμβρης. Πάνω που είπαμε να μπούμε σε σειρά μετά τα του καλοκαιριού. Αυτός ο καιρός αυτές τις μέρες, δεν σε αφήνει να αγιάσεις και πολύ καλά κάνει.
   Όταν μέσα σε μια μέρα στο γύρνα από τη παραλία, τη γλυτώνεις στη τρίχα από το πολύ αθόρυβο τραμ, -Μόνιμα με τα ακουστικά στα αυτιά και το Κινέζο στα ραπς-, αλλά δε τη γλυτώνεις από τη Μαρία Ναυπλιώτου, -Η οποία στρογγυλοκάθεται στη πρώτη θέση της κλίμακας «Monica Bellucci»-, αφού είχες τη τύχη να ποδηλατήσεις για λίγο δίπλα της την ώρα που έκανε το χαλαρό περπάτημα μετά το τρέξιμο, αλλά είχες την ατυχία να μη προλάβεις να στρίψεις πριν το κράσπεδο... Είναι δείγμα του ότι έχει έρθει ο καιρός για γράψιμο.

   Το έχω αφήσει καιρό το άθλημα. Τόσο καιρό το έχω αφήσει γιατί μέχρι και τον Σεπτέμβρη θα μπορούσα να έγραφα ένα κείμενο μέρα παρά μέρα. Δεν γινόταν όμως. Καλύτερα δεν ήθελα. Για να το πιάσουμε από κάπου μπας και καταλήξουμε σε κάτι, πάμε για λίγο πίσω στον Ιούλιο... Τότε που ο Ζιντάν ανηφορο-κατηφόριζε τον έναν δρόμο της νήσου "Α"... 
   
   «Είναι εκείνη η στιγμή που τσουλάς μέσα στο σκοτάδι κάτω από έναν έναστρο ουρανό, από αυτούς που στερείσαι στη πόλη. Μέσα σε μια υπόκωφη ησυχία από αυτές που στερείσαι στη πόλη. Καταστάσεις που δημιουργούν συνθήκη αίσθησης κενού στην ατμόσφαιρα και όχι στη ψυχή. Γι αυτά ζούμε. Ίσως το μόνο που μπορεί να συγκριθεί με το νυχτερινό τσούλημα της κατηφόρας από τη Χώρα για κάμπινγκ, είναι η βραδινή βουτιά μετά τη δουλειά. Για όσο κρατάει η ανάσα σου αιωρήσε κάτω από την επιφάνεια. Μόλις και ο τελευταίος θύλακας αέρα που υπάρχει στα αυτιά σου σπάσει από τη πίεση του νερού, αφήνεσαι σε αυτή τη φοβερή ησυχία του βυθού που ίσως να διαταραχτεί από κάποιο παφλασμό, επειδή κάποιος/α άλλος/η παραδίπλα σου είχε την ίδια ιδέα.». 

   «2 μήνες στην αιώρα. 2 μήνες, δύο ολόλευκες σελίδες έχουν γεμίσει μπρός-πίσω με πολύ όμορφα πράγματα. Ίσως μέχρι τώρα τόσο όμορφα πέραν κάθε προσδοκίας. 10 ώρες δουλειάς όταν σε βρίσκουν μετά τη νυχτερινή βουτιά-ντούζ, με μια μπύρα στο χέρι, το πρώτο σου τσιγάρο στο άλλο, -Αφού την ώρα της βάρδιας δεν γινόταν να βρεις το χρόνο για να καπνίσεις-, ξαπλωμένο στα βότσαλα και αυτά με τη σειρά τους να κάνουν μασάζ στο γεμάτο ένταση κορμί, φαντάζει και είναι ιδανικό φινάλε για τη μέρα σου. Ένας ουρανός καυλάντης με τ'αστέρια του και ένας δερβίσης ήχος από τα κύματα που τρίβονται με τη σειρά τους, πάνω στα βότσαλα. Λίγα μέτρα πιο πίσω γέλια και σώματα που διασκεδάζουν τις μέρες των διακοπών τους, δημιουργούν σεισμικά κύματα που οι τεκτονικές πλάκες της Γης θα βάζανε τα κλάματα...!». 

   Μου λείπει πολύ η ζωή στο νησί. Ήταν βλέπεις και ο καιρός λίγος, δε προλάβαινες να βαρεθείς με τίποτα. Εκτός αν στους Ολυμπιακούς αγώνες και στο άθλημα της μιζεροδρομίας με εμπόδια χτυπάς χρυσό χαλαρά και με τα δύο τελευταία μέτρα στο περπάτημα. Γεμίσαμε τις μπαταρίες μας για έναν χειμώνα που δεν έχει ξεκινήσει όσο δυνατά θα θέλαμε, το περιμέναμε όμως. Δεν γίνονται όλα τα πράγματα στο ατάκα και επιτόπου. Είμαστε στη φάση που έχουμε τελειώσει με το σχεδιασμό και πλέον ξεκινάμε να τον υλοποιούμε. Θέλει υπομονή και επιμονή. Δεν είναι το ατόυ μου κανένα από τα δύο. Χαμπαριάζω εγώ μ0ΥνΟΠ@ν@...! .

   Τι μέρες είναι αυτές. Ο Ράκος και ο Ζιντάν τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα κατηφορίζουν σε παραλιάκι φοβερό, τόσο φοβερό που νομίζεις ότι κάνεις ελεύθερο με ότι και αυτό συνεπάγεται. Αν και εδώ πρέπει ταπεινά να υποκλιθώ στις ταξιδιωτικές οδηγίες που μου έδωσε η Σουσουράδα και μου έδειξε ένα ακόμα ομορφότερο μέρος για μπάνιο με τη μόνη διαφορά ότι εκεί βρίσκω κόσμο εν αντιθέσει στην άλλη παραλία που εδώ και δύο βδομάδες είμαι τελείως μόνος μου. 

Μοιάζει λίγο με «Μαγαζάκι» αυτή η σπηλίτσα;! 

Θα ήθελες...


 Ζιντάν.

Χίλια πράγματα μπορείς να κάνεις μόνος σου όταν πας για μπάνιο. 
Ο αριθμός των θέσεων που προκύπτουν μετά από τη δεύτερη κίνηση του λευκού είναι ακριβώς 5.362 διαφορετικές θέσεις.

Οι σαμπρέλες βέβαια εξακολουθούν να με γλεντάνε...

-Τόοοοσο μάγκας ρε Ράκο;! Τόοοοσο;! 
-Και άλλο τόσο ρε μλκα! Αφού δεν έχει σκαλάκια για να κατέβεις... Έχει μπει το φίλτρο από μόνο του.

   Πολύ ελεύθερος χρόνος αυτή τη περίοδο. Πολύ ποδήλατο και γενικά οι ρυθμοί ζωής που θα ζήλευε και Big Lebowski, ή καλύτερα αν θες θα κάνανε τους αδερφούς Κοέν να γυρίσουν το ριμέικ του, -Όποιος/α δεν έχει δει τη ταινία να πάει αμέσως στο διευθυντή!- αλλά αντί για bowling τη βρίσκω με το μπιλιάρδο και τη μπάλα. Το γαμημένο το μυαλό όμως δε σταματάει να σκέφτεται ακόμα και όταν κοιμάται. Αυτό μου λείπει πολύ από τις μέρες στο νησί, το ότι είχα βρει την ησυχία μου ακόμα και μέσα στην Αυγουστιάτικη τρέλα που επικρατούσε εκεί. Είχα μείνει με τα τελείως απαραίτητα, δηλαδή, ένα πολύ όμορφο περιβάλλον, μια αξιοπρεπή δουλειά -Σίγουρα δε με έκανε πλούσιο αλλά οκ-, σωστούς συναδέλφους, -Μάλιστα γίναμε πολύ καλή παρέα και έχουμε όλες τις πιθανότητες με το μέρος μας να γίνουμε και καλοί φίλοι...-, γενικά αυτό που λέμε όμορφη ζωή. Κατακτώντας αυτές τις σταθερές κατάφερα να περάσω σε ένα επόμενο στάδιο σκέψης που ήρθα πιο κοντά σε εμένα αλλά με τη διαφορά ότι κατάφερα να παραμείνω εκεί και να επεξεργαστώ τις πιο βαθιές μου ανάγκες. Μη γελάσεις αλλά είναι γεγονός, άλλη μια φορά το έχω πετύχει αυτό και ήταν τη περίοδο που ήμουν εσώκλειστος σε κάποιο στρατόπεδο της Λέσβου. Μη πάει ο νους σου στο κακό, δε νοσταλγώ το στρατό χεσμένο τον είχα και τότε και τώρα και μάλλον γιαυτό κατάφερα να απομονώσω μόνο αυτά που πραγματικά με ενδιέφεραν μέσα σε μια καθημερινότητα απόλυτης ρουτίνας και εγκεφαλικής σαπίλας. Να είναι καλά και τα συμφανταράκια μου που κάναμε καλή παρέα τότε και με κάποιους παραμένουμε ακόμα φίλοι.

   Αυτό το κείμενο μου είναι πολύ δύσκολο να το συμμορφώσω. Τα δάχτυλα δεν προλαβαίνουν να γράψουν αυτά που τους προτρέπει το μυαλό μου, βλέπεις έχουν μαζευτεί πολλά όλο αυτό το καιρό. Υπάρχει κενό στην ύλη. Το ίδιο πάθαινα και όταν κράταγα στυλό στα χέρια και πάλευα με τα μαθήματα στο σχολείο. Έχω καιρό να γράψω, έχω ξεσυνηθίσει τόσο που είχα αρχίσει να πιστεύω ότι η φάση εδώ τελείωσε. Μην αφήνεις τίποτα για αύριο αν μπορείς να το κάνεις σήμερα, λένε... Ελάχιστες φορές το καταφέρνω. Μου βάζω μόνος μου τρικλοποδιές. Προχωράει η ζωή όμως. Ο χρόνος κυλάει πάντα με την ίδια συχνότητα άσχετα αν εμείς μια τον αισθανόμαστε να φεύγει γρήγορα και την άλλη να τα στυλώνει. Αυτό που με χαλάει είναι ότι από συναισθηματικής άποψης είμαι σχεδόν στα ίδια με πέρσι τέτοια περίοδο, αυτό που με φτιάχνει είναι ότι αποτίναξα τη δουλειά που έκανα και στη θέση της έχει μπει ένα μεταπτυχιακό. Ακόμα ψάχνουμε κάνα μεροκάματο βέβαια. Θα το βρούμε όμως. 

   Δε θα κλείσει το κείμενο σήμερα... Συνέχεια από αύριο. Ήταν να μη γίνει η αρχή... Θα σε γαμήσω στο σκρολάρισμα...!

   Μια κίνηση στο σκάκι από φανταστική έμπνευση μπορεί να γίνει και η απόλυτη μαλακία αν και μόνο αν δεν τη κάνεις τη στιγμή που πρέπει. Δεν έγινε και κάτι, έχασες μια παρτίδα ενώ ταυτόχρονα κέρδισες την εμπειρία να μάθεις από το λάθος σου. Ισχύει το ίδιο και για τη ζωή. Αυτό που λέμε «Bad timing» μου έχει γίνει στενός κορσές εδώ και κάποια χρόνια. Τσουλώντας με το ποδήλατο είναι μια από τις κυρίαρχες σκέψεις που έχω όσο το σώμα μου μαζί με τον Ζιντάν γράφουν αποστάσεις. Χάνομαι τόσο πολύ μέσα σε αυτό το ψυχανέμισμα που έχω καταφέρει να φτάσω μέχρι το Καβούρι για μπάνιο και να μη καταλάβω πότε κατάπια όλη αυτή την απόσταση. Ο ιδρώτας φροντίζει να μου το υπενθυμίσει αφού μέσα σε όλο αυτό το χάσιμο το πετάλι δεν είναι χαλαρό, δεν είναι ανέμελο, είναι νευρικό και δυνατό σχεδόν όλο από το δρόμο αγνοώντας πεζοδρόμους και πεζοδρόμια. Δε πιστεύω στις συμπτώσεις και στη τύχη. Εκ φύσεως νομοτελειακός καταλήγω στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει τελικά το «Bad timing» αλλά λάθος επιλογή. Τη βαφτίζουμε «Bad timing» γιατί θέλουμε να ρίξουμε νερό στο κρασί μας. Να δώσουμε μια δικαιολογία επικαλούμενοι το μεταφυσικό της τύχης για να μη δούμε το πράγμα κατάματα, ότι δηλαδή, η φάση δε μας βγήκε γιατί η επιλογή μας ήταν από αρχή λάθος. Λάθος επιλογή, είναι κάτι που εξ' αρχής δε μας ταιριάζει αλλά εμείς επιμένουμε να του βρίσκουμε κάποιο νόημα και λάθος επιλογή είναι να νομίζουμε πως είμαστε έτοιμοι ενώ δεν είμαστε για να κάνουμε κάτι. Γρήγορα παραδείγματα... Για το πρώτο ξεκινάει από την επιλογή κουρέματος μέχρι και τον άνθρωπο που θέλουμε να είμαστε μαζί του. Για το δεύτερο, είναι πολύ απλό, Να νομίζεις ότι θα κάνεις το Γύρο της Γαλλίας επειδή πας μέρα παρά μέρα στο Καβούρι σε χρόνο μιας ώρας. Όλα αυτά παραμένουν ρευστά όμως. Με την έννοια ότι αν κάτι δεν ταιριάζει τώρα μπορεί να σου ταιριάξει αργότερα. Μη βιαστείτε να πείτε "Μα αυτό είναι το bad timing" γιατί δεν είναι. Bad timing είναι να παίρνεις στις 2 το ξημέρωμα το φίλο/η σου απλά για να τον ρωτήσεις αν τη γλυκόξινη τη φτιάχνει με κέτσαπ ή φρέσκο πολτό ντομάτας.

   Θέλουμε ανθρώπους απέναντί μας που να τους κοιτάμε στα μάτια χωρίς να χρειάζεται να σηκώνουμε ή να σκύβουμε το κεφάλι. Δε μιλάω για το ύψος αλλά για καρδιά.
   Θέλουμε ανθρώπους που όταν θα καθόμαστε ο ένας στη μια μεριά της τραμπάλας και ο άλλος/η στην άλλη, αυτή να μη γέρνει από πουθενά. Δε μιλάω για κιλά αλλά για ψυχή.

 «Μακάρι να ήσουν το τέρμα να μπαίναμε γκολ...»

Δορυφόρος μπροστά από τη Σελήνη.

Ποτό στη νήσο "Α" και από πίσω φόντο το φεγγάρι... Θα μπορούσε αλλά δεν είναι.

Dio...

Νικόλας

Όντυ

Ντέρεκ

Ο δεύτερος ψηλότερος βράχος της Μεσογείου μετά το Γιβραλτάρ.

"Ερωτόκριτος"

Πανσέληνος στα μαγευτικά Πατήσια.

Αντανακλάσεις και το άγιο πνεύμα έτοιμο να πετάξει.

Μετανάστες από τη Λέσβο στο Πειραιά.

Όλα για τα παιδιά...

...Πρέπει να γίνονται.

Η παρουσία του ποδηλάτου ως μέσω ελευθεριακής μετακίνησης δε θα μπορούσε να λείπει από την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Ακόμα ένα...
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί τα γουρούνια -Σαν ζώα δε μας φταίνε σε τίποτα- κοιτάζουν τα ποδήλατα λες και είναι κάποια ανεξήγητη εξωγήινη τεχνολογία.

No justice no peace.

  

"Love at first ride"

Επιτέλους πήγαμε για πετάλι και βουτιά με τον Αλέκο. 

U.PSY...Coming soon.

Υ.Γ.1 Τι θα γίνει ρε παλιό μαλάκα;! Σταυράκο τελείωνε ρε φίλε... Μαζέψου! Ο Αλέκος έχει πάρει σοβαρό πετάλι... Άντε να πάμε καμιά εκδρομή όσο κρατάει ο καιρός...Μέχρι τη Κάρυστο... Όχι όλο Μαραθώνα και Σούνιο...!.

Υ.Γ.2 Γιαννάκο το ευχαριστήθηκα πολύ που βγάλαμε παρέα τον Αύγουστο στη νήσο "Α"! Καλά ξεμπερδέματα στην Ελίνα και σιδερένια γρήγορα!  

Υ.Γ.3 Στευού... Καλό τελείωμα και ακόμα καλύτερη αρχή! Πάμε να κάνουμε τη φάση μας!

Υ.Γ.4 Κόμη τι λέει;! Έρχεσαι μόνιμα Ελλάδα από Γενάρη;! Εσύ δεν έχεις ακούσει τίποτα;!

Υ.Γ.5 Το 2016 θα μουρλαθούμε στη πάνα και στη φρουτόκρεμα! Με υγεία να γεννηθούνε τα νέα μέλη τις παρέας μας και να είμαστε καλά να τα χαιρόμαστε.
Υ.Γ.6 Ψηλέ... Ετοιμάσου... Όπου να είναι ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα επιστρέφει! Βάλε αέρα στα λάστιχα και άσε τη φρατζόλα στην άκρη!
Υ.Γ.7 Νικόλα... Άντε φτιάξε το ποδήλατο ρε φίλε. 
Υ.Γ.8 Μπέμπα... Εσύ καμιά μπέμπα/η;!
Υ.Γ.9 Μαντούδι πως πάνε τα σχέδια; Τι βλέπεις να αποφασίζεις;   

Υ.Γ.10 Από Κυριακή λέει θα γαμηθεί ο καιρός...

Υ.Γ.11 Πέντε μήνες μείνανε μέχρι να αρχίσουμε να παίρνουμε ανάσα πάλι. Μέχρι τότε stick to the plan.

Υ.Γ.12 Αστυκρεπάλαια... Ξεκάθαρα!

Υ.Γ.13 Για τα όνειρα ζούμε κορόιδα... Μη το φοβάστε.

Υ.Γ.14 Ίσως να στενοχώρησα κάποιους ανθρώπους μέσα στο καλοκαίρι. Δεν έγινε επίτηδες. Δεν μπορώ πάντα να είμαι σωστός. Όλοι μας έχουμε μέσα μας και τη σκοτεινή μεριά του φεγγαριού. No hard feelings και όποιος δεν έχει κάνει μαλακία -Όχι πουστιά έχει διαφορά- να πετάξει πρώτος τη πέτρα. 

Υ.Γ.15 Να ευχαριστήσω τον Αλέκο για την ωραία φωτογραφία που μου έβγαλε σήμερα και έχει μπει εξώφυλλο. Κουίζ... Μπαίνω ή βγαίνω από τη θάλασσα;! 

Υ.Γ.16 Χρωστάω ένα multimedia για τη φάση «60 μέρες στην αιώρα 60 μέρες Αστυκρεπάλαια»

Υ.Γ.17 Για τα γεγονότα τις επικαιρότητας... Τι να πούμε εμείς;! Τα λένε όλα τα κανάλια. 
Υ.Γ.18 Κανά δύο στιγμές μέσα στον Αύγουστο ήμουν στο τσάκ να τα γράψω στα παπάρια μου όλα και να κάνω διακοπές. Εκεί ήταν που σκεφτόμουν το Σταυράκο, το Λόκα και λιγότερο τον Αλέκο... Έχει το τρόπο του αυτός.

Υ.Γ.19 Back on the game.