Το τέλος άλλης μιας εποχής και η εκκίνηση της ελευθερίας

   Όπως στο ποδήλατο, έτσι και στη ζωή όταν ανεβαίνεις μια ανηφόρα είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι μετά θα κατέβεις μια κατηφόρα. Είναι ανάλογα μεγέθη. Όσο μεγαλύτερη, σκληρή και κοπιαστική η ανηφόρα, τόσο μεγαλύτερη, ευχάριστη και με τρελή ταχύτητα η κατηφόρα. Μια τεράστια ανηφόρα της ζωής μου έλαβε τέλος. Έκατσα μία μέρα στο πιο ψηλό σημείο να ξεκουράσω το σώμα μου και τώρα... πάμε για κατηφόρα θανάτου!

  Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015. Η τελευταία βάρδια είναι γεγονός. Η πρώτη βάρδια ήταν στις 20 Απριλίου. Από την πρώτη έως και την τελευταία βάρδια τα ρεπό μου ήταν επίμονα κολλημένα στο ΜΗΔΕΝ (0). Το έκανα και αυτό. 7 μήνες και 2 ημέρες, 217 -τουλάχιστον- 8ωρα στη σειρά. Σερβιτόρος σε ένα μαγαζί που τον Ιούλιο και τον Αύγουστο τάϊζε 1.000 ανθρώπους την ημέρα. Μαγαζί με τεράστιες απαιτήσεις. Με μεγάλη πίεση. Με τεράστια σωματική, ψυχολογική και πνευματική κόπωση. Βρέθηκα σχεδόν τυχαία τον Απρίλιο να συζητάω με τον τύπο αυτό, το ενδεχόμενο να συνεργαστούμε. Ήμουν ο τύπος από τον Πειραιά που την έχει κάνει από τον τόπο του και ψάχνει να βγάλει κάνα φράγκο σε έναν άλλο τόπο. Μιλώντας με τον -εν τέλει- εργοδότη μου εκείνη την πρώτη μέρα, με κοιτάζει και μου λέει 'δε νομίζω μέσα Ιουλίου που θα έχεις μαζέψει κάνα φράγκο να σηκωθείς να φύγεις και να ψάχνομαι'. Τον κοιτάζω στα μάτια και του λέω ότι 'σε περίπτωση που πάνε όλα καλά μεταξύ μας, εγώ έχω σκοπό να είμαι εδώ μέχρι τα τέλη του Οκτωβρίου'. Την επόμενη μέρα δοκιμάζομαι και την παραπάνω ημέρα πηγαίνω στο λογιστή να κάνω πρόσληψη. Η πορεία μου σε αυτό το μαγαζί έχει ξεκινήσει. Ο τύπος από τον Πειραιά που -όπως είναι λογικό- αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη σύντομα αρχίζει και εξελίσσεται σε σοβαρή μονάδα για το μαγαζί.
Τις πρώτες ημέρες αντιμετώπισα τρομερό πρόβλημα με το χειρουργημένο πόδι μου. Βλέπεις το μαγαζί αυτό γαζώνει χειμώνα-καλοκαίρι, δεν είναι το τουριστικό ταβερνάκι που τον Απρίλιο θα πάει σέρνοντας, τον Μάιο θα σαλέψει και από τον Ιούνιο θα ξεκινήσει σιγά σιγά το ξύλο μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη. Από την πρώτη κιόλας Κυριακή το ξύλο ήταν ανελέητο. Έτσι το ποδαράκι μου, έρχεται αντιμέτωπο με μία πολύ ξαφνική αλλαγή. Από την κατάσταση ηρεμίας όλο το χειμώνα, ξαφνικά είμαι τουλάχιστον 8 ώρες τη μέρα όρθιος, κουβαλάω πολύ, περπατάω πάρα πολύ, πολλές φορές τρέχω φορτωμένος με παραμάνες. Έχει σπάσει ο τσαμπουκάς μου. Πονάω πολύ τις ώρες που δουλεύω, πονάω ακόμα και όταν επιστρέφω σπίτι. Μέχρι και οι πόνοι ανακούφισης με σκοτώνουν. Ψυχολογία στο ναδίρ. Σφίγγω τα δόντια για να βγάλω τις βάρδιες, σφίγγω τα δόντια όταν βρίσκομαι σπίτι μου για ξεκούραση και σκέφτομαι πως θα την παλέψω την επόμενη μέρα. Σκέφτομαι ότι στην αρχή κάθε σεζόν είναι περίπου έτσι και μετά ρολλάρω. Προφανώς η διαφορά είναι ότι εδώ δεν υπάρχει μεταβατική περίοδος. Ξύλο από την πρώτη βάρδια. Έχει περάσει περίπου ένας μήνας και σκέφτομαι ότι πρέπει να πάω σε γιατρό. Μου έχουν μπει σκέψεις ότι το πόδι μου είτε δεν αντέχει αυτή την κατάσταση, είτε έχει πάθει κάποια ζημιά. Ο ορθοπεδικός λέει ότι έχω κομμένο σύνδεσμο στον αστράγαλο. Μου κόβονται και τ' αρχίδια ταυτόχρονα. Μου λέει ότι αν συνεχίσω έτσι σκέτος, δεν θα βγάλω τη σεζόν. Οι επιλογές που έχουμε είναι να κάνουμε κάποιες κινήσεις για να περιορίζουμε τους πόνους. Εντάξει, υπήρχε και η επιλογή να τα παρατήσω αλλά -καλώς ή κακώς- απορρίφθηκε πριν ακόμα τεθεί ύπο επεξεργασία. Μια σκληρή στραγαλίδα από καμβά προστίθεται στην γκαρνταρόμπα μου. Βλέπω σημάδια βελτίωσης από την πρώτη μέρα. Ανεβαίνει η ψυχολογία σιγά σιγά. Το επόμενο βήμα είναι επίσκεψη σε ποδολόγο γιατρό στο Ηράκλειο (ο οποίος με περίμενε μέχρι τις 9 το βράδυ γιατί δε γινόταν να πάρω ρεπό για να πάω) ο οποίος θα μου κάνει πελματογράφημα και θα φτιάξουμε ειδικούς πάτους που θα βοηθάνε το πόδι μου να πατάει όσο πιο σωστά γίνεται γιατί το πέλμα μου από την -μετά χειρουργείου- φύση του, πατάει στο γάμο του Καραγκιόζη. Στα μέσα Ιουνίου έχω στη διάθεση μου τους πάτους, φορεμένους πάνω σε καινούργια παπούτσια και έχω χάσει και καμιά 12αριά κιλά ήδη. Ο ψηλός πετάει. Πλέον έχω να αντιμετωπίσω μόνο την κόπωση. Το πόδι έχει αρχίσει και ρολλάρει ικανοποιητικά.
Ο τύπος από τον Πειραιά που έσκασε στο μαγαζί έχει αρχίσει και εξελίσσεται σε αναντικατάστατη μονάδα. Η πρωινή βάρδια σε επίπεδο εργατιάς είναι στηριγμένη πάνω μου. Όχι μόνο ανταπεξέρχομαι των απαιτήσεων αλλά η αξιοπιστία, οι δυνάμεις και οι αντοχές που δείχνω με καθιστούν άνθρωπο -ας πούμε- εμπιστοσύνης στο μαγαζί. Έχω το νου μου σε άλλες 4-5 παραμέτρους άρα λιγότερος πονοκέφαλος για το 'αφεντικό', υπάρχει μια σιγουριά ότι το ζητούμενο και το στυλ του μαγαζιού έχουν γίνει απόλυτα κατανοητά και εκτελούνται σε υψηλό επίπεδο, άρα αυτόματα ο ψηλός εξελίσσεται σε σοβαρό κεφάλαιο για τη βάρδια του. Όλα αυτά προσφέρουν ηθική ικανοποίηση αλλά από την άλλη, προσφέρουν και τα μηδέν ρεπό. Ούτως ή άλλως για τους καλοκαιρινούς σεζονίστες τα ρεπό είναι ή μηδενικά ή μετρημένα στα δάχτυλα. Επίσης το μαγαζί διαθέτει 2 άτομα στο πόστο του 'πασαδόρου'. Εμένα για την πρωινή βάρδια και τον Μανώλη για τη βραδινή. Κάποια στιγμή οι βοηθοί σερβιτόρου πρέπει να έφτασαν τους 15 στο μαγαζί, οι πασαδόροι παρέμειναν 2. Κουπί στην άμμο. Όσο η σεζόν κορυφώνεται έχουν ξεκινήσει τα overtimes, ώσπου έρχεται ο Αύγουστος να περάσει από πάνω μας σαν οδοστρωτήρας. Το μαγαζί πάει γαμιώντας. 9ωρα, 11ωρα, 12ωρα, 15ωρα, ότι θες. Τουλάχιστον είχα να ασχολούμαι μόνο με το να τα βγάλω πέρα και δεν είχα τίποτα άλλα θέματα μιας και οι όποιες υπερωρίες πληρώθηκαν χωρίς να χρειαστεί καν να το κάνω θέμα. Ο Αύγουστος με έχει μετατρέψει σε ένα μηχάνημα που δουλεύει 8 ώρες και όσες παραπάνω χρειαστεί -αν χρειαστεί- και μετά πάει το κουφάρι του για μια βουτιά και απλά ξεκουράζεται μέχρι να έρθει η ώρα για ύπνο. Περιμένω με αγωνία τον Σεπτέμβριο μπας και ηρεμήσει η κατάσταση. Αρχίδια... το ξύλο συνεχίζεται. Όχι με ρυθμούς 15αύγουστου αλλά συνεχίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ο βραδινός πασαδόρος θα λείψει μερικές μέρες για έναν γάμο εκτός Κρήτης. Ποιος θα καλύψει το κενό του. Μα φυσικά εγώ. Βραδινές βάρδιες.... Σε αυτό το μαγαζί, τα βράδια ο κόσμος κρέμεται σαν τσαμπιά σταφύλια. Μόνιμα γεμάτο μαγαζί και σχεδόν πάντα αναμονές μέχρι να αδειάσει κάποιο τραπέζι. Λες και θα τρώγανε τσάμπα, φάση. Γι' αυτό άλλωστε και στο peak της σεζόν το μαγαζί δούλευε με 4 άτομα προσωπικό την πρωινή βάρδια και με ....καμιά 13άρα τη βραδινή. Ο πασαδόρος όμως ήταν και πάλι ένας! Για 5-6 μέρες τρώω ανελέητο ξύλο και σχολάω κατά τις 5-5.30 τα ξημερώματα. Μιλάμε για βάρδιες μόνο τρέξιμο. Περπατώντας δεν έβγαινε. Τα ρεπό ακόμα στο μηδέν....
Στην τελευταία βραδινή μου βάρδια, όπως έχουμε αράξει μετά το ξύλο με τους συναδέλφους και το 'αφεντικό' για να πιούμε τις απαραίτητες ρακές αποσυμπίεσης, μου λέει 'ψηλέ, τώρα που θα γυρίσει ο Μανώλης κάθεσαι εσύ'. Κάποια ρεπό για τους βοηθούς σερβιτόρους είχαν αρχίσει να κάνουν δειλά δειλά την εμφάνιση τους μιας και ήταν μεγάλο ρόστερ. Τον κοιτάζω και τρολλάρω λέγοντας του 'κάθομαι εγώ? για κάνα τεμπέλη με πέρασες?'. Όχι ότι θα μου καθόταν άσχημα ένα ρεπό αλλά ήξερα ότι ήταν μια κουβέντα που την είπε για να με ικανοποιήσει αλλά ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι δεν πρόκειται να συμβεί. Δεν περίμενα να έρθει το ρεπό μου. Και δεν ήρθε. Εγώ από την πλευρά μου δεν το απαιτούσα γιατί έτσι όπως δούλευε το μαγαζί, ήξερα ότι θα πρέπει να χωθεί κάποιος να δουλέψει 15 ώρες για να λείψω εγώ. Άσε που όσο υπήρχε κίνηση, το 'αφεντικό' δεν ήθελε να κάνει κάποιος άλλος τη δουλειά μου.
Έχουμε πιάσει Οκτώβρη πια... Αισθάνομαι φυτό. Έχω μπαρουτοκαπνιστεί τόσο που δε με νοιάζει πια τι θα συμβεί μέχρι να έρθει το τέλος μου σε αυτό το μαγαζί. Δε ζητάω ρεπό, σαν να μη το χρειάζομαι πια, γίνονται όλα μηχανικά. Χρειάζεται κάλυψη ένα βραδινός συνάδελφος γιατί γιορτάζει το παιδί του. Του λέω να πάει να γουστάρει, θα τον καλύψω εγώ. Άλλος βραδινός συνάδελφος θέλει να πάει σε ένα γάμο Σάββατο βράδυ και η εργοδοσία του λέει ότι μπορεί να λείψει μόνο άμα πάω εγώ για να τον καλύψω. Του λέω να πάει να γουστάρει. Πάω και δουλεύω Σάββατο βράδυ και καπάκια πρωινός για το πανηγύρι της Κυριακής. Δεν μπορώ να κουραστώ παραπάνω. Έχω τερματίσει. Μαζί με το τέλος μου πλησιάζει και η 28η Οκτωβρίου. Τεράστια μέρα για το μαγαζί, μου λένε. Ε λοιπόν, ήταν σαν δεύτερος 15αύγουστος.... Μόλις τελειώνει και αυτή η βάρδια, το 'αφεντικό' με ενημερώνει ότι άμα δεν έχω τίποτα υποχρεώσεις στην Αθήνα και γουστάρω, μπορώ να μείνω μέχρι τις 10-15 Νοέμβρη και άμα κρατάει ακόμα και η δουλειά, τρώμε και όλο τον Νοέμβρη. Ο λοβοτομημένος εργάτης συνεχίζει να δουλεύει αδιάκοπα και να μαζεύει τα τελευταία ευρώ που μπορεί. Ο Νοέμβριος την έχει δει καλοκαιρινός και δεν έχω τίποτα βροχές και κρύα να κάνουν τη βάρδια πολύ δύσκολη κι έτσι συνεχίζω. Ώσπου έρχεται η στιγμή που ανακοινώνω το τέλος μου για τις 22 Νοεμβρίου. Ημέρα Κυριακή. Η πρώτη μέρα που λειτούργησε και η δεύτερη (και πιο busy) κουζίνα μετά από μια 20ήμερη ανακαίνιση. Πανηγύρι. Η κατάσταση θύμιζε Αύγουστο. Αλλά είναι το τελευταίο 8ωρο. Έχουν προηγηθεί άλλα 216. Όση κούραση και να έχει, όσο στραβά και να πάει, είναι το τελευταίο.
Αφού τελειώνει η βάρδια μου και ηρεμεί και η κατάσταση στο μαγαζί, το 'αφεντικό' άνοιξε σαμπάνια για να με αποχαιρετήσει. Με ευχαρίστησε εγκάρδια για όλα όσα πρόσφερα. Μου είπε ότι με θέλει εκεί και του χρόνου. Ότι αν δεν του πω εγώ να ψάξει για άλλον, δεν θα το κάνει.
Όταν η συμφωνία έχει πάει όπως ....έχει συμφωνηθεί, τα πράγματα είναι ΟΚ. Το επόμενο βήμα είναι να εκτιμηθεί ο κόπος σου. Και να στο δείξουν κιόλας. Δεν θέλω να πω ότι έμπλεξα με την παραδεισένια επιχείρηση και με τον ιδανικό εργοδότη και ότι όλα εκεί γίνονται όπως πρέπει και ο εργάτης είναι στο ζενίθ αλλά όταν έχει γίνει ότι συμφώνησες και τη μέρα που φεύγεις σου σφίγγουν το χέρι, σε κοιτάνε στα μάτια και σου λένε ' σ' ευχαριστώ για όλα ' , προσωπικά άμα πιστέψω ότι το εννοούν, είναι μια κίνηση που την εκτιμώ γιατί πολύ απλά θα μπορούσε να μην είναι εκδηλωτικός και να είναι απλά επαγγελματίας απέναντι μου. Και όλα καλά.
  Και τώρα που τελείωσε η δουλειά.... έχω την άνεση και την ελευθερία να κάνω ότι γουστάρω. Θα κάτσω λίγες μέρες στο νησί να περάσω αυτό το μεταβατικό στάδιο όπου από ρομπότ θα προσπαθήσω να γίνω και πάλι άνθρωπος. Να μην γίνονται μηχανικά τα πράγματα. Να σπάσει αυτή η 7μηνη ρουτίνα. Το πρώτο βράδυ που έπεσα για ύπνο και απενεργοποίησα το μόνιμο ξυπνητήρι σχεδόν έβαλα τα κλάμματα. Το πρωί σηκώθηκα από μόνος μου την ώρα που έπρεπε για να πάω για δουλειά (είπαμε... ρομπότ), είδα το ρολόι μου, κατούρησα στην κυριολεξία αλλά και μεταφορικά την 7μηνη θητεία μου και ξανάπεσα στο κρεβάτι μου για να σηκωθώ όποτε γουστάρω. Σηκώθηκα ψιλομεσημέρι. Η μόνη μου αγωνία ήταν ο καιρός. Τον ήθελα καλό αλλά για την πρώτη μέρα δεν καιγόμουν κιόλας μιας και δεν είχα σκοπό να κουνήσω. Τελικά είχαμε κάτι συννεφιές και λίγο ψιλόβροχο. Έπλυνα στο χέρι για τελευταία φορά τα ρούχα της δουλειάς. Προτίμησα να μην τα κάψω όπως κάναμε μικροί με τα βιβλία μας όταν τέλειωνε η σχολική χρονιά. Σουλούπωσα το κρησφύγετο, πήγα να ψωνίσω 3 πράγματα για να κάτσω να μαγειρέψω. Άλλη φάση. Πέρασα όλη τη μέρα στη ρέκλα και πάλι το βράδυ πόναγε όλο μου το κορμί. Λογικό. Εφτά μήνες υπερκόπωσης δε σβήνουν με μία μέρα καθισιό.
Το πόσες μέρες θα κάτσω στο νησί τώρα που τέλειωσα τη δουλειά, θα εξαρτηθεί κατά πολύ από τον καιρό. Καλό το άραγμα της πρώτης μέρας αλλά άμα είναι να με κρατάει εσώκλειστο ο καιρός, πόσες μέρες να αντέξω σπίτι και υπολογιστή όλη μέρα. Πρέπει να κάνουμε και λίγο πετάλι. Πέρσι ήθελα να πάω μέχρι το φαράγγι του Χα ποδηλατάδα, ξεκίνησα να πάω αλλά λίγο η κακοκαιρία, λίγο ότι μάσησα, δεν έφτασα ποτέ. Έλεγα να το κάνω φέτος. Αλλά φέτος μέχρι πριν 2-3 μέρες η φάση σήκωνε ακόμα και μπάνιο. Τι κι αν τελειώνει ο Νοέμβριος? Εγώ θέλω να πάω για μπάνιο. Ξυπνάω το πρωί... το τζάμι της πόρτας είναι αρκετά φωτεινό. Σημαίνει ότι έχουμε ηλιοφάνεια. Σηκώνομαι και ανοίγω πόρτα να δω τι παίζει...

Αν είναι δυνατόν... Έχουμε ζέστη (για την εποχή), έχουμε ήλιο και η θάλασσα είναι λάδι!!!

Λάδι σου λέω ρε φίλε!!!!

  Βλέποντας αυτό από την αυλή μου, ξεχνάω τη φάση με το φαράγγι. Μπορώ να πάω για μπάνιο. Μπαίνει στο μυαλό μου μια εκπληκτική παραλία που παίζει εδώ. Η Κολοκύθα. Είχα πάει εκεί μια φορά το 2006 όταν είχαμε έρθει εδώ ένα δυνατό team απλά για τις διακοπές μας. Μιλάμε για μία παραλία μη προσβάσιμη με μεταφορικό μέσο. Πρέπει να αφήσεις το μέσο σου, αν πρόκειται για αυτοκίνητο ή μηχανάκι καμιά 500αριά μέτρα πιο μακριά και να κατέβεις στην παραλία. Είναι από τις παραλίες που το καλοκαίρι καραβάκια που κάνουν μπίζνες με το να πηγαίνουν τουρίστες σε αξιοθέατα, τους πάνε εκεί και τους αμολάνε για μπάνιο να νιώσουν λίγο πως είναι η ιδανική παραλία.

Ανοίγω τα μηχανήματα μου (laptop, μάτι για το βράσιμο ελληνικού) μέχρι να προετοιμαστώ. Είναι νωρίς, έχω όλη τη μέρα μπροστά μου. Δε με κυνηγάει κανένας πια. Σπυράκος συνδεδεμένος στα ίντερνετ. Του ανακοινώνω ότι είμαι για ποδηλατάδα στην Κολοκύθα. Μπορεί να με νιώσει απόλυτα γιατί είναι μια ποδηλατάδα που την έχει ήδη κάνει ο σκύλος. Το συζητάμε και κλαίμε παράλληλα με τη φάση. Ξέρω ότι δεν πρόκειται να 'ζηλέψει' τη βουτιά μου. Έχει γαμηθεί στα μπάνια Νοέμβριο μήνα! Ρίχνω 1-2 ματιές στα ίντερνετ για το πως θα πάω γιατί ναι μεν έχω ξαναπάει αλλά έχει περάσει και σχεδόν μια 10ετία από τότε. Το μόνο που ξέρω πολύ καλά είναι ότι έχω να ανέβω μια πολύ δυνατή ανηφόρα. Αλλά να κατέβω και μια δυνατή κατηφόρα. Και αντίστροφα στην επιστροφή. Φτάνει το πολύ το διάβασμα για αυτό το κείμενο. Ανέβα να βολτάρεις τώρα!

Εδώ είναι η αποστολή μας. Δεν είναι τα τρελά χιλιόμετρα αλλά έχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Και δεν ξεχνάω ότι τους τελευταίους 7 μήνες έχω κάνει συνολικά 50 χλμ ποδήλατο και είμαι κουρασμένος ακόμα και στα αυτιά!

Down Town Saint Nicolas.... ο ήλιος το γλεντάει με στυλ Ιουνίου!

Το παραθαλάσσιο γλύψιμο έχει μόλις ξεκινήσει... Στο βάθος η παραλία στο Αμμούδι καθαρή από την ανθρώπινη παρέμβαση και καλοκαιρινή εκμετάλλευση...

Τα τιρκουάζ νερά είναι η φάση μου...

Φτάσαμε στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής. Η Νταλίκα ποζάρει με φόντο τα τοπία που έχουμε αφήσει πίσω μας....

Πλέον έχουμε μπροστά μας νέα τοπία... Η θάλασσα είναι λάδι σου ξαναλέω...

Αυτό είναι το στάτους στο πιο ψηλό σημείο.... Η ανηφόρα τέλειωσε. Οι χτύποι της καρδιάς μου ανέβηκαν στα κόκκινα. Ο μπαρουτοκαπνισμένος λαιμός μου και τα κωλοτσιγάρα με άφησαν από ανάσες. Στάζω ιδρώτα σαν ...να είμαι στη δουλειά Ιούλιο μήνα. Τα πόδια μου καίνε... Έφτασε η ώρα για την ποδηλατική ανταμοιβή μου!

Κατηφόρα θανάτου μέχρι να πέσω στη θάλασσα! Παύση φωτογραφικού υλικού μέχρι να τελειώσει η ελεύθερη πτώση. Οι δρόμοι δεν έχουν κίνηση. Το οπτικό πεδίο είναι τόσο ανοιχτό που μπορώ να δω τα αυτοκίνητα που έρχονται από πολύ μακριά. Άρα, θα χώσω όλη την κατηφόρα αφρενάριστος!

62 χλμ/ώρα τελική ταχύτητα η Νταλίκα.... Ευτυχώς που δεν είχε κανένα μπλόκο!!!!

Αν πρόσεξες στο χάρτη η παραλία βρίσκεται σε ένα... σχεδόν ξεχωριστό νησί από την Κρήτη. Άλλο λίγο και θα ήθελε καραβάκι για να περνάς απέναντι. Αλλά δεν θέλει...

Γιατί υπάρχει αυτό το πέρασμα. Πρέπει να είναι το πιο στενό σημείο στεριάς σε ολόκληρη την Κρήτη! Ακολουθεί χωμάτινη διαδρομή μέχρι τον τελικό προορισμό...

Ε και τι... χαμπαριάζουμε στο χωμάτινο? Ανεβαίνω πάλι ψηλά να καταπιώ και αυτό το νησάκι γιατί η Κολοκύθα είναι στην άλλη πλευρά....

Δε χωράει αμφιβολία ότι η βουτιά επιβάλλεται. Εδώ μιλάμε για καλοκαίρι. Πόσο μάλλον για μένα που είμαι και πυρωμένος από τη διαδρομή... Για τέλος έχει ένα μονοπάτι πολύ ζόρικο, με κατσάβραχα. Κινούμαι με πολύ αργή ταχύτητα. Σαν να περπατάω πάνω σε ρόδες. Δεν θέλουμε να το σπάσουμε το ποδηλατάκι μας. Ούτε και να φάμε την τούμπα πάνω σε κοτρόνες. Και να 'μαστε.....

Αυτή είναι η παραλία της Κολοκύθας. Δεν υπάρχει άνθρωπος. Είναι τέλη Νοέμβρη. Είμαι για πάρτη μου σε μια παραλία που το καλοκαίρι δεν πρέπει να χωράει ούτε να απλώσεις πετσέτα.... Πατάω στη λευκή της άμμο, ο ήλιος με χτυπάει και ζεσταίνομαι γιατί φοράω ακόμα τα ρούχα μου. Τα πετάω όλα και χώνομαι για τη βουτιά... Μόνο απόλαυση!!!!

Απ' όπου και να την δεις... είναι από τις πιο όμορφες που παίζουν!

Αυτό εδώ είναι ο ορισμός των κρυστάλλινων νερών. 

Κυριαρχεί μία απίστευτη ησυχία... Όλα είναι στο mute. Ακούγεται μόνο το πολύ ελαφρύ κυματάκι και που και που κανένα πουλί. Μιλάει μόνο η φύση. Όλα τα άλλα είναι απενεργοποιημένα. Μέχρι και το τηλέφωνο είναι εκτός δικτύου. Μια παραδεισένια φυσική απομόνωση.

Βουτάω, ξαπλώνω, ξανασηκώνομαι. Πάω στη μία γωνία και κάθομαι και χαζεύω. Περπατάω μέχρι την άλλη άκρη της. Κάθομαι και χαζεύω από την άλλη πλευρά. Απολαμβάνω αυτή την φύση σε απόλυτα ακατέργαστη μορφή. Σε ένα μέρος που έχει βάλει τα δυνατά της για να το κάνει αυτό που είναι. Ξαναβουτάω να καθαρίσω από την άμμο στην οποία κυλιόμουν για να απολαύσω στο μέγιστο τη φάση. Ανοίγω το πανί μου για πρώτη φορά από τότε που πάτησα το πόδι μου στην Κρήτη. Η απογοήτευση από το γεγονός ότι το πανί ανοίγει σε παραλία για πρώτη φορά ξεπερνιέται πανεύκολα ρίχνοντας μια ματιά στη θάλασσα. Χαμογελάω με νόημα στον εαυτό μου. Αργήσαμε ρε μπαγάσα αλλά δες εδώ, που βρισκόμαστε.

Κάποια μήλα από το ιερό οροπέδιο του Καθαρού με γεμίζουν υγρά και μου αφήνουν μια τρελή γεύση. Τα μήλα του Καθαρού τα οποία έχω την τύχη να με τρατάρουν κατά ριπάς, έχουν δώσει έναν νέο ορισμό στο 'τι είναι μήλο'.

Αράζω και διαβάζω. Μετά από λίγη ώρα καταλήγω ότι δεν είναι η κατάσταση για διάβασμα. Μπορώ απλά να κάθομαι και να χαζεύω το μέρος. 

Έχει βγάλει αεράκι τόσο όσο, για να αρχίσουν να κάνουν τρέλες τα σύννεφα απέναντι...

Trippin' ain't easy...

  Κάπου σε εκείνο το σημείο σκάει στην παραλία ένα ζευγάρι με το σκύλο τους. Αντικριζόμαστε με αμοιβαία έκπληξη. Σκέφτονται... ωχ άνθρωπος στην παραλία 24 Νοέμβρη. Σκέφτομαι ακριβώς το ίδιο. Ανταλλάζουμε χαμόγελα και η γυναίκα χαιρετάει.. "Hi". 'Hello' ανταποκρίνομαι. Ο σκύλος τους έρχεται στο μέρος μου για την απαραίτητη αναγνωριστική. Η προφορά μου στο 'hello' δεν πρέπει να ήταν και πολύ πετυχημένη γιατί η κοπέλα με ρωτάει στα ελληνικά αν με ενοχλεί ο σκύλος! Κανένα πρόβλημα. Μοιραζόμαστε τη φύση με έναν αυτονόητο σεβασμό από άνθρωπο σε άνθρωπο και μια φυσική διακριτικότητα. Ούτως ή άλλως, οι τύποι που κάνουν τις παραλίες 'ώπα' σταματάνε τα μπάνια το πολύ στα μέσα του Σεπτέμβρη. Ανεξαρτήτως την ηλικία, μόλις ανοίξουν τα σχολεία κομμένη η παραλία! Κάνω τη βουτιά μου, αράζω ξανά μέχρι που σιγά σιγά έρχεται η ώρα της αποχώρησης. Δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να μας πιάσει νύχτα στους επαρχιακούς δρόμους της Κρήτης με ποδήλατο γιατί παίζει να μη βρίσκουν ούτε τα κομμάτια μου! Άσε που πλέον, όσο υψηλές και να είναι για την εποχή οι θερμοκρασίες, κατά τις 4 το μεσημέρι ο ήλιος σβήνει και αρχίζει και γίνεται χειμωνιάτικη η κατάσταση. Μια ελαφριά συννεφιά και να ένα ήπιο αλλά δροσερό αεράκι φέρνουν αυτή την ώρα λίγο πιο νωρίς. Δεν έχω κανένα παράπονο. Μου έκανε τα γούστα και με το παραπάνω. Εγώ περίμενα ότι η βουτιά θα χρειαζόταν ηρωική απόφαση από αυτές που μπαίνεις για να ξεπυρώσεις, να πάρεις μια κρυάδα και να βγεις έξω να ντυθείς. Αντιθέτως, βούτηξα 3 φορές, άσκησα για ώρα το αγαπημένο χόμπι του να επιπλέω σαν φελλός και στα μεσοδιαστήματα έκανα ηλιοθεραπεία ξεβράκωτος. Μαζεύομαι με ρυθμούς χελώνας. Είμαι πάρα πολύ χαλαρός, πολύ γεμάτος, πολύ ήρεμος, γουστάρω πάρα πολύ. Χαιρετάω το ζευγάρι φεύγοντας. Ο τύπος κοιτάζει το ποδήλατο με νόημα και με ρωτάει από που ήρθα και που πάω. Του απαντάω και μένει έκπληκτος. Και εδώ στην ανηφόρα, μου λέει, τι θα κάνεις? Θα πάρεις κάνα λεωφορείο? Χαμογελάω. Θα κάνω υπομονή και σιγά σιγά θα ανέβω, του λέω. Ξέρεις όμως... συνεχίζω. Ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει όταν μιλάμε για ποδήλατο. Χαμογελάει και κουνάει το κεφάλι του με νόημα. Να είμαστε καλά.

Πάμε για την επιστροφή... πρέπει να ανέβω εκεί πάνω για να πέσω από πίσω στον Άγιο Νικόλα... Η βόλτα έχει πετύχει τόσο πολύ που δε με απασχολεί καν η ανηφόρα που μου έρχεται...

  Κάποια χιλιόμετρα αργότερα και λίγο πριν ξεκινήσει η πολύ σκληρή ανηφόρα με περνάει ένα αυτοκίνητο με κόρνες, επευφημίες και χέρια έξω από τα παράθυρα που με χαιρετάνε. Ήταν το ζευγάρι που συνάντησα στην παραλία. Θυμόμουν το αυτοκίνητο γιατί το είχα δει στο σημείο που πρέπει να παρκάρεις αναγκαστικά και να κατέβεις στην παραλία με τα πόδια. Παραδόξως η επιστροφή μου φάνηκε πιο εύκολη. Μάλλον είχαν ξεκαπνίσει τα πνευμόνια μου και κατάπια τον ανήφορο βελτιωμένα σε σχέση το 'πήγαινε'. Στην κατηφόρα μια απ' τα ίδια. Αφρενάριστος Βαλεντίνο Ρόσσι πάνω σε ποδήλατο. Με κεκτημένη ταχύτητα είμαι ήδη μέσα στον Άγιο Νικόλα. Περνάω μια βόλτα από το μαγαζί να πω ένα 'γεια'. Είναι στο δρόμο μου και έχω και κάποιες ερωτήσεις διαδικαστικού -πια- χαρακτήρα για λογιστές κλπ. Αποχωρώ σύντομα να μη με βρει νύχτα έξω με το ποδήλατο.

Η λίμνη του Αγίου...

Είναι ακόμα λάδι σου λέω.....

Σε λίγες μέρες μαρίνα Ζέας... προς το παρόν μαρίνα Αγίου Νικολάου!!!!

Η περίοδος ελευθερίας έχει ξεκινήσει. Η θητεία για το 2015 έλαβε τέλος. Πλέον μπορώ να κάνω ότι γουστάρω. Η σημερινή βόλτα είχε διάρκεια λιγότερη απ' ότι μία βάρδια. Κι όμως θα την θυμάμαι για πολύ περισσότερο καιρό από οποιαδήποτε βάρδια. 

Το κείμενο σήμερα δεν θα κλείσει με κάποιο τραγούδι αλλά με ένα βίντεο που τράβηξα εγώ σήμερα. Ο στόχος του όμως είναι και πάλι ο ήχος και όχι η εικόνα...

Έχω κάνει ένα λάθος με την εικόνα αλλά είπαμε... ο στόχος είναι ο ήχος. Κλείσε οποιονδήποτε ήχο απασχολεί τα αυτιά σου, βάλε δυνατά τα ηχεία, άραξε αναπαυτικά όπου κι αν κάθεσαι και ....άκου!

Υ.Γ: Σε λίγες μέρες επιστροφή στη βάση. Οι συνήθεις ύποπτοι να είναι έτοιμοι για πετάλι όσο κρατάει ακόμα το καλοκαιράκι!

Υ.Γ 1: Μετά από πολύμηνη αποχή από το γράψιμο στο blog, η επιστροφή αναπόφευκτα έχει πολύ σκρολλάρισμα. Δε γαμιέται, αφού το γουστάρουμε όλοι!

Υ.Γ 2: Για να μη γράψω καμιά 20αριά υστερόγραφα, βάζω τελεία εδώ. Σε λίγες μέρες, από κοντά!