Μία βόλτα με απ' όλα!!

  Όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν να μη γίνει η αρχή του διαστήματος ανεργίας και να ξεκινήσει το πετάλι. Από το ένα κείμενο ανά τέσσερις μήνες, περνάμε στο επίπεδο του γραψίματος μέρα παρά μέρα. Το σταυρό μας να κάνουμε να έχουμε δουλειά! Επιβιβαστείτε να σας πάω μια βόλτα!

  Μετά την πρώτη δυνατή ποδηλατάδα, η οποία ήρθε μετά από 7 μήνες απουσίας -ουσιαστικά- από το πετάλι, ήταν λογικό να χρειαστώ μία μέρα ξεκούραση. Ήταν και βόλτα με αξιοσέβαστο βαθμό δυσκολίας. Έτσι, πέρα από τα περισσότερα μέλη του σώματός μου που πονάνε ούτως ή άλλως από την 7μηνη σεζόν, προστέθηκε και αυτός ο πόνος στον κώλο μετά από 4 ώρες πάνω στη σέλα. Οπότε πήρα ρεπό για την επόμενη μέρα. Σε απόλυτη συνεννόηση με τον καιρό, άραξα μια άσχημη -καιρικά- μέρα μετά τη δουλειά, την επόμενη μέρα ο καιρός ήταν καλοκαιρινός και πήγα στην Κολοκύθα, την μεθεπόμενη που θα χρειαζόμουν ξεκούραση, ο καιρός ήταν ψιλοχάλια οπότε έμεινα άπραγος από πετάλι. Όχι ότι θα χαμπάριαζα να πάω τουλάχιστον κάπου κοντά να ρίξω τη βουτιά μου άμα ήταν ωραία. Αλλά ήταν συννεφιασμένος, με αεράκι και χαμηλή -για βουτιά- θερμοκρασία. Ευκαιρία να πήγαινα στα Λακώνια να δω το φιλαράκι μου που θα έπαιζε ποδόσφαιρο για την ομάδα της Κριτσάς. Επαναληπτικός κυπέλλου εκτός έδρας λοιπόν, με το πρώτο παιχνίδι στην έδρα μας να έχει έρθει 0-0. Τα πάντα ανοιχτά. Χάσαμε 3-0. Ο αποκλεισμός ήταν σκληρός και η ήττα ταπεινωτική. Το φιλαράκι έλαμψε ακόμα και στα 34 του με 2 φορές χειρουργημένο γόνατο, βγάζει 90λεπτα και κάνει τη διαφορά. Αρρωστάκι της μπάλας. Η μπαλίτσα όμως είναι το πιο ομαδικό άθλημα και ένας κούκος δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη. Κοιτάμε μπροστά, δουλεύουμε σκληρά στις προπονήσεις, σήμερα είμαστε στεναχωρημένοι αλλά από αύριο το ξεχνάμε και συνεχίζουμε τη σκληρή δουλειά για μια καλή πορεία στο πρωτάθλημα. Έτσι γούσταρα τώρα να πω αυτές τις κλισέ, ποδοσφαιρικές ατάκες που έχουμε ακούσει 3.000 φορές ο καθένας μας.
Κάπως έτσι ερχόμαστε στο σήμερα. Το βιολογικό μου ρολόι δίνει σήμα στον εγκέφαλο και ανοίγουν τα μάτια μου. Κοιτάζω το ρολόι. 9. 45. Άλλο λίγο και θα αργούσα στη δουλειά!!! Κοιτάζω το τζάμι της πόρτας. Ικανοποιητική φωτεινότητα. Δεν θα αφιερώσω πολύ χρόνο σε χουζούρεμα παρά μόνο ένα δεκάλεπτο, γιατί έτσι γούσταρα! Σηκώνομαι και ανοίγω την πόρτα να δω τι γίνεται. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Ανοιχτός ουρανός σε γενικές γραμμές, συννεφιά στο σημείο όπου ήθελα να πάω για σήμερα, ένα ελαφρύ αεράκι φυσάει και η θερμοκρασία δεν πρόκειται να καθιστά τη βουτιά απόλαυση, σήμερα. Δε με νοιάζει και τόσο. Ούτως ή άλλως ο στόχος για σήμερα είναι το φαράγγι του Χα. Ναι.... πέρσι ξεκίνησα να πάω και δεν έφτασα ποτέ. Είπα θα πάω κάποια άλλη φορά. Και να 'μαστε πάλι φέτος στο νησί, χωρίς δουλειά πλέον, έχοντας την ευκαιρία να πάω βόλτα σε αυτό το φαράγγι το οποίο έχω φάει ατελείωτες ώρες να χαζεύω όταν πήγαινα για τις βουτιές μου το καλοκαίρι και γενικότερα όποτε το είχα στο οπτικό μου πεδίο. Το βλέπω ακόμα και από την αυλή του κρησφύγετου. Το θεωρώ πανέμορφο και επιβλητικό. Κάποια στιγμή θα ήταν και ωραία να το περπατήσω αλλά για σήμερα ο στόχος μου είναι να κάνω πετάλι μέχρι εκεί και απλά να αράξω κάπου κοντά του. Μου λείπουν αρκετές ικανές και αναγκαίες συνθήκες για να το διασχίσω. Πρώτον, δεν έχω καμία εμπειρία από κάτι τέτοιο, δεν το έχω ξανακάνει ποτέ. Επίσης, δεν έχω κανενός είδους εξοπλισμό στη διάθεση μου για κάτι τέτοιο. Τρίτον, είμαι μόνος μου. Τέταρτον, πάνω από το φαράγγι υπάρχει έντονη συννεφιά και είναι τόσο απότομο φαράγγι που σε περίπτωση καταιγίδας πλημμυρίζει άμεσα. Είναι από τα πιο ζόρικα φαράγγια στην Ευρώπη και έχει χαθεί κόσμος εκεί μέσα. Ε με όλες αυτές τις συνθήκες, δεν θα πάω να αντιμετωπίσω τη φύση σε τόσο άγρια μορφή. Δεν θέλω να συγκρουστώ μαζί της, να την απολαύσω θέλω. Κάντε τον κόπο και γκουγκλάρετε για το φαράγγι του Χα να δείτε φωτογραφίες και να διαβάσετε πράγματα. Σίγουρα δεν θα πλήξετε!
  Κάθομαι στην αυλή του κρυσφήγετου λίγα λεπτά, χαζεύω και αφουγκράζομαι τις καιρικές συνθήκες. Μέχρι να πάρω την απόφαση μου αυθόρμητα, χωρίς πίεση. Τα λογικά άλματα της σκέψης μου ήταν ότι, εντάξει... δεν έχει και την τρελή μέρα για βόλτα αλλά δεν είναι και κάποια μέρα τσαμπουκάς να με κάνει να μην το σκεφτώ καν. Την πάτησα και πέρσι με τη βόλτα στο φαράγγι του Χα. Λες να την πατήσω και φέτος? Και πότε θα έχω ξανά την ευκαιρία να πάω με το ποδήλατο μου εκεί? Θα την έχω? Λοιπόν, αφού οι συνθήκες δεν είναι απαγορευτικές, έφυγα!!!!
Τελειώνω τις πρωινές διαδικασίες που με καθιστούν έτοιμο για αναχώρηση. Κοιτάζω το μαγιό μου. Παραπάει, σκέφτομαι. Δεν θα το πάρω αλλά αν μου τη δώσει και γουστάρω βουτιά, η Κολοκύθα έδειξε τον τρόπο. Ξεβρακωσιές και μέσα! Φορτώνω νερά, μουσικές στον Κινέζο, μήλα από το Καθαρό, θερμός για το καφεδάκι μου και έφυγα. Ξεκινάμε για μια πορεία 60 χιλιομέτρων με σοβαρό βαθμό δυσκολίας.

Το παραθαλάσσιο πετάλι γλύφοντας τον κόλπο του Μιραμπέλου έχει πάει σύννεφο!

Η παραλία του Αλμυρού... Golden Beach Almyros τη λένε στους 'οδηγούς'....

Ε ναι... τι το περάσαμε εδώ? Υψηλή τεχνική και ποδήλατα στην παραλία? Λίγη σοβαρότητα...

Αν θέλεις μπορείς να δώσεις κάνα 10ρι χιλιάδες ευρώ και φυτεύεις ολόκληρη καντίνα. Και με 3 ευρώ αράζεις σε μία από τις 1.000 ξαπλώστρες που απλώνουμε κάθε καλοκαίρι. Αλλά όχι μπάλες και ποδήλατα... ζώα είσαστε?!

Το πολυαγαπημένο σημείο όπου οι ευκάλυπτοι αγκαλιάζουν το δρόμο και δεν βλέπεις καν τον ουρανό

Πολυαγαπημένη Αμμουδάρα. Όποτε ήμουν εκεί όχι για να δουλεύω, πέρασα πολύ όμορφα..

Από 'δω και πέρα, η βόλτα μπαίνει σε μια ροή ανέβα- κατέβα...

  Ήξερα από την αρχή ότι η βόλτα αυτή έχει βαθμό δυσκολίας, έχω πάει με το ποδήλατο μέχρι ένα σημείο και ξέρω. Επίσης, έχω πάει με αυτοκίνητο σε ένα χωριό δίπλα στο φαράγγι για να φάμε κακαβιά ημέρας από τον καπετάνιο που τον ξέρει πολύ καλά ένας φίλος μας εδώ! Είναι αρκετές οι φορές που θα έχω να ανέβω ανηφόρες διαρκείας. Όλα καλά μέχρι εδώ αλλά ο καιρός μου επιφυλάσσει μία όχι και τόσο γαμάτη έκπληξη. Έχω να αντιμετωπίσω άνεμο. Σε κάποια σημεία πολύ δυνατό άνεμο. Ανεβαίνω ανηφοριές με την πιο ελαφριά ταχύτητα που διαθέτω. Αργά, σταθερά και με υπομονή. Ο αέρας με φρενάρει ακόμα και στις κατηφόρες. Ακόμα και στα ίσια κομμάτια το πετάλι είναι κουραστικό και δεν αποδίδει την συνηθισμένη ταχύτητα. Με γλεντάει ο αέρας. Περνάει από το μυαλό μου το σενάριο ότι παίζει να μην τα καταφέρω και φέτος να φτάσω μέχρι το φαράγγι. Με πιάνει ο εγωισμός και μουλαρώνω. Δεν θα με γλεντήσει ο καιρός για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. 

Σταματάω σε ένα εκκλησάκι πάνω στο δρόμο να γεμίσω νερό το μπουκάλι μου. Έχει προηγηθεί σκληρή ανηφόρα και κατηφόρα που έκανα πετάλι για να την κατέβω! Το πρώτο λίτρο νερού φτάνει στο τέλος του. Τουλάχιστον θα το ανανεώσω με νεράκι από πηγή!

Ναι καλά.... εκτός λειτουργίας η βάνα. Τουλάχιστον έβγαλα φωτογραφία!

Βρίσκομαι σε ικανό υψόμετρο για να έχω γαμάτη θέα τον κόλπο του Μιραμπέλου. Τα επόμενα χιλιόμετρα είναι επίπεδα και κατηφορικά μέχρι το Καλό Χωριό...

Και μόνο που είναι η φίλη μου η Εφάρα από εκεί... Καλούλι είναι το Χωριό!

Βρίσκομαι πάνω από την παραλία Βούλισμα. Από τις πιο όμορφες του Μιραμπέλου.

Πέρσι σε αυτό το σημείο μάσησα. Η κακοκαιρία πάνω από το φαράγγι και η κόπωση έβαλαν τελεία στην πορεία μου. Σήμερα δε νομίζω να γίνει έτσι. Βάζω μια άνω τελεία στην πορεία για να κατέβω για φωτογραφίες στο Βούλισμα...

Ο κύριος λόγος που δεν ξεβρακώθηκα για να βουτήξω ήταν ότι έχω ακόμα πορεία μπροστά μου μέχρι να φτάσω. Και μετά έχω και να γυρίσω... Η περίπτωση βουτιάς θα επανεξεταστεί στην επιστροφή.

Κάποια στιγμή πρέπει να φτιάξω ένα άλμπουμ με όλα τα μέρη στα οποία έχει ποζάρει η Νταλίκα...

Είμαι περίπου στα μέσα της διαδρομής. Ο αέρας έχει σημεία που το γλεντάει για τα καλά αλλά έχει και κάποια που με αφήνει ήσυχο. Το μίνι άραγμα στο Βούλισμα με έχει ανεβάσει ακόμη περισσότερο. Το ενδεχόμενο παύσης της πορείας μου εδώ, απορρίπτεται ακαριαία. Σήμερα θα πάω μέχρι το φαράγγι. Την διαδρομή που ακολουθεί δεν την έχω πεταλιάσει αλλά από περάσματα με αυτοκίνητο θυμάμαι ότι έχει τα ...πάνω της και τα κάτω της. Βγαίνω στο δρόμο καυλωμένος για να συνεχίσω!!!!

Μία από τις διαδικασίες που με τρελαίνει όταν κάνω τέτοιες παραθαλάσσιες βόλτες με ανεβοκατεβάσματα, είναι όταν τελειώνει μια ανηφόρα και ισιώνει ο δρόμος να σταματάω και να βγάζω μια πανοραμική φωτογραφία.... Το Βούλισμα από ψηλά...

Μάλλον πίσω από αυτό το ύψωμα θα έχουμε ένα νέο κολπάκι...

Πράγματι... Βέβαια, αυτό το κολπάκι δεν είναι ούτε για τα δικά μου μούτρα, ούτε για τα δικά σου. Είναι μόνο για όσους είναι πελάτες στο Istron Bay...

Εν τω μεταξύ ακόμα ανεβαίνω... πρέπει να βρίσκομαι στη μεγαλύτερη ανηφόρα της διαδρομής..

Άλλος ένας παραδεισένιος κόλπος... Στο βάθος μέσα η πόλη του Άγιου....

Ανοίγει το τοπίο μπροστά μου... Και σιγά σιγά πάμε για κατηφόρες θανάτου!!!!

Μετά το σοκ του να περνάς πάνω από αυτή τη γέφυρα με καμιά 50 χλμ/ώρα και 5-6 μποφόρ άνεμο σταμάτησα να πάρω 2 ανάσες να το ξεπεράσω... Οι κάμερες δεν είναι πολύ καλές στο να αποτυπώνουν το βάθος, οπότε μια φωτογραφία με το τοπίο κάτω από τη γέφυρα δε θα σε βοηθήσει να καταλάβεις το ύψος...

Διέκοψα την ξέφρενη πορεία μου μόνο και μόνο για να καταλάβεις το ύψος της γέφυρας....

Ακολούθησε μια ανηφόρα διαρκείας με αεράκι κόντρα που με έκανε να σφίξω τα δόντια και να στάξω σε σημείο που φοβήθηκα ότι θα σκουριάσει το ποδήλατο μετά από αυτό το λουτρό που έχει δεχθεί. Από τη σηματοδότηση καταλαβαίνω ότι πλησιάζω στην Παχειά Άμμο. Θυμάμαι ότι για να βρεθώ εκεί θα κατέβω κάποιες αρρωστημένες κατηφόρες. Αυτό μου δίνει πνευμόνια για να συνεχίσω να ανεβαίνω προς το παρόν!

Διακόπτω την ελεύθερη πτώση για να τραβήξω αυτή τη φωτογραφία. Η Παχειά Άμμος από ψηλά. Το φαράγγι του Χα στο βάθος, επιβλητικό. Συνεχίζω να στρίβω φουρκέτες αφρενάριστος...

Έχουμε πιάσει ισόγειο. Τα πάνω κάτω έχουν τελειώσει. Μετά την Παχειά Άμμο δεν έχει άλλο ανέβα κατέβα μέχρι το φαράγγι. Η ταμπέλα με παροτρύνει να κάνω ένα διάλειμμα. Καλά τα λέει. Χρειάζομαι άλλωστε και ένα καφεδάκι μιας και σε λίγα χιλιόμετρα θα είμαι στον προορισμό μου...

Δώσε βάση στο χάρτη αλλά κυρίως στο ημερολόγιο....

Κάπου εδώ τελειώνει η παραθαλάσσια διαδρομή. Στρίβουμε δεξιά για Ιεράπετρα. Η απόσταση Παχειά Άμμος - Ιεράπετρα είναι 15χλμ. Είναι το πιο στενό σημείο της Κρήτης όπου η Βόρεια με τη Νότια Κρήτη είναι 15 χλμ δρόμος... Σε 4-5 χιλιόμετρα φτάνουμε στο φαράγγι...

Το φαράγγι, γιγαντιαίο και επιβλητικό απέναντι μου.... Αισθάνομαι δέος. Δεν μπορώ να κάνω πετάλι χωρίς να το κοιτάζω...

Κάποιες ψιχάλες γίνονται αισθητές...τελικά τα σύννεφα πάνω και γύρω από το φαράγγι δεν ήταν απλά για διακόσμηση...

Αναγκαία στάση κάτω από το πρώτο υπόστεγο που βρέθηκε. Ρίχνει καρέκλες. Με το ζόρι διακρίνεται το φαράγγι...

Η Νταλίκα κάτω από τα υπόστεγα...

Όχι και πολύ καλή φάση.... Το υπόστεγο παίζει να είναι ο τερματικός σταθμός για αυτή τη βόλτα... Στην Νταλίκα, από τότε που μπήκαν τα κατάλληλα λάστιχα για να κουβαλάει εμένα με άνεση, δεν χωράνε να τοποθετηθούν λασπωτήρες... Φαίνεται ότι σήμερα θα πληρώσω κάποιο τίμημα για αυτό... 

Προς το παρόν χαζεύω το ουράνιο τόξο!!!!

Ο καιρός καθαρίζει σιγά σιγά... Η μπόρα πέρασε. Σκέφτομαι να αράξω και να κάνω το διάλειμμα μου όπως είμαι εκεί και να μην πλησιάσω πιο κοντά στο φαράγγι. Ούτως ή άλλως από κάποιο σημείο και μετά, θα παίζει χωματόδρομος για να πλησιάσεις και θα έχει γίνει μόνο λάσπη μετά από τέτοια μπόρα. Αλλά θα συνεχίσω λίγο ακόμα!!

Το φαράγγι του Χα...

Η Νταλίκα απέναντι από φαράγγι στο υγρό οδόστρωμα... Λάσπες ακόμα και στη μούρη μου!

 Σε απόσταση αναπνοής....

Μέχρι να πλησιάσω όσο μπορώ το φαράγγι, έχω ανέβει και πάλι σε κάποιο υψόμετρο και έχω το Μιραμπέλο στο πιάτο...

Κάπου εκεί, βρίσκω -τι άλλο?- ένα εκκλησάκι με ένα κιόσκι, ότι πρέπει για το διάλειμμα μου. Θα αράξω να πάρω τις ανάσες μου, να κάνω τις διατάσεις μου, να χαζεύω το φαράγγι μέχρι να πάρω το δρόμο της επιστροφής...

Σε πρώτο πλάνο το ποδήλατο. Πίσω του... η πανέμορφη βουκαμβίλια βάζει το απαραίτητο χρώμα... Ακόμα πιο πίσω το επιβλητικό φαράγγι του Χα...

Η ώρα για το πανάγαθο μήλο από το Καθαρό...

  Αράζω στο καταπληκτικό κιόσκι του Άη Γιάννη -του κάποιου- μεγάλη η χάρη του και βλέπω ότι ο καιρός ανοίγει. Ο ήλιος χτυπάει στην πλάτη μου. Γυρνάω για να χτυπάει στα μούτρα μου. Μου έρχεται στο μυαλό η Κολοκύθα για τον απλούστατο λόγο ότι βρίσκομαι πάλι εν μέσω ...εκκωφαντικής ησυχίας και ακούω μόνο το αεράκι, κάποια φύλλα που κουνιούνται και τα πουλιά που έχουν ξεμυτίσει μετά τη βροχή και μάλλον καραγουστάρουν και κελαηδάνε σαν τρελά. Έχει φτάσει η ώρα της αναχώρησης. Βρίσκομαι σε αυτό το μομέντουμ που δε με απασχολούν οι ανηφόρες της επιστροφής. Εδώ δε μασήσαμε με την καταιγίδα, τι να πουν οι ανηφόρες... Πάμε για πίσω.

Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί προς τον Νότο...

Και αυτή είναι που επικρατεί προς τον Βορρά. Η δικιά μου πορεία είναι προς το Βορρά. Το μόνο που μένει είναι να μη με προλάβει ο καιρός που έρχεται από το Νότο...

Μέχρι να φτάσω στην Παχειά Άμμο (4-5 χλμ υπόθεση δηλαδή) έχουμε και πάλι καταιγίδα. Αναζήτηση υπόστεγου να σωθώ!

Πλημμυρίσαμε ελαφρώς...

Τουλάχιστον έχω ξεμείνει σε ωραίο σημείο... Η βροχή κρατάει κάνα 20λεπτο. Με το που σταματάει, δε με απασχολεί το βρεγμένο οδόστρωμα μιας και έχω γίνει ήδη μπουρδέλο!! Η διαδρομή θα ξεκινήσει με τιτάνιες ανηφόρες!

Αυτό το καβατζωτό δρομάκι έδωσε την καταπληκτική ικανότητα να γλυτώσω ένα πολύ ανηφορικό σημείο με 2-3 φουρκέτες... Όπως το ανεβαίνω λέω να κοιτάξω πίσω μου να δω λίγο τη φάση από ψηλά... 

Ουράνιο τόξο για δεύτερη φορά σε διάστημα μικρότερο της μίας ώρας!

Μπαίνω σε ρυθμούς ταξιδιού. Πλέον δεν θα υπάρχουν στάσεις για φωτογραφίες μιας και όσα τοπία με άφησαν με ανοιχτό το στόμα, σταμάτησα και τα αποθανάτισα όπως ερχόμουν, είτε βρισκόμουν πάνω σε ανηφόρα, είτε βρισκόμουν σε κατηφόρα. Πλέον ξέρω πως θα με πάει ο δρόμος. Είμαι σε πολύ καλή κατάσταση. Καταπίνω τις ανηφόρες αργά και σταθερά. Προβληματίζομαι λίγο στις κατηφόρες γιατί δεν μπορώ να τις πάρω αφρενάριστος. Που να φρενάρει το ποδήλατο με 50 χιλιόμετρα σε κατηφόρα πάνω σε βρεγμένο δρόμο? Δε σταματάει ποτέ! Παρόλα αυτά κατεβαίνω την πρώτη βρεγμένη κατηφόρα δαιμονισμένα! Το οπτικό μου πεδίο έχει μεγάλη απόσταση. Η κυκλοφορία αυτοκινήτων είναι ελάχιστη. Όσο περνάνε τα χιλιόμετρα το οδόστρωμα μετατρέπεται σε στεγνό. Ή που πρόλαβε και στέγνωσε ή που δεν το έπιασε ποτέ η βροχή. 

Έχω αρχίσει και παρουσιάζω σημάδια διπολικότητας!!!! Ανεβαίνω ανηφόρες με σφιχτά δόντια, αυξημένους παλμούς, στάζω κουβάδες ιδρώτα. Παρόλα αυτά ένα δαιμόνιο χαμόγελο είναι κολλημένο στα μούτρα μου. Γιατί πλέον ξέρω πότε ακριβώς θα ισιώσει και πότε θα ξεκινήσουν οι κατηφοριές.  Στο επίπεδο διάστημα μεταξύ ανηφόρας και κατηφόρας, ουρλιάζω πάνω στο ποδήλατο, χαιρετάω τυχόν περαστικούς, γελάω μόνος μου. Μόλις πιάνουν οι κατηφόρες, ένα μικρό πάρτυ εξελίσσεται πάνω στο ποδήλατο μου. Χώνω όλα τα ραπς που παίζουν στα ακουστικά μου, χορεύω, γελάω σατανικά. Παίρνω τις στροφές έχοντας τα χέρια μου ανοιχτά και παριστάνω το πολεμικό αεροσκάφος. Κάπως έτσι με πήγε όλη η επιστροφή με εξαίρεση τις τελευταίες ανηφόρες όπου και είχε αρχίσει να εμφανίζεται για τα καλά η κόπωση και μου έσπαγε λίγο ο τσαμπουκάς.

Φτάνω στο σταυροδρόμι όπου η η επιλογή αριστερά με πάει προς το σπίτι, η επιλογή δεξιά με πάει στον Άγιο Νικόλα. Στρίβω δεξιά. Έχω μια τεράστια πείνα και λέω να την καταστείλλω με κάποιο πιτόγυρο. Στάση σε διάσημο γυράδικο της περιοχής για πίτα και ανακούφιση. Αράζω σε ένα τραπεζάκι και στήνω ακριβώς μπροστά μου το ποδήλατο να το σαλιώνω. Αφού τελειώνει το γεύμα του πρωταθλητή και το απαραίτητο άραγμα/χάζεμα, μένει να καβαλήσω για τελευταία φορά και να ανέβω αυτή την αναθεματισμένη ανηφόρα μέχρι το σπίτι. Μου έχει πάρει τον αέρα η ανηφόρα μέχρι το σπίτι. Σχεδόν έχω κολώσει μπροστά στο γεγονός ότι πάω να την ανέβω για να φτάσω σπίτι μετά από μία γαμάτη εκδρομή. Προσπαθώ να σκεφτώ λογικά. Έχω διανύσει 60 χιλιόμετρα μέσα στα οποία είχαμε τιτάνιες ανηφόρες και πολλές φορές με κόντρα αέρα. Δεν είναι δυνατόν να με λυγίσει η τελευταία, που την έχω ανέβει και πόσες φορές με το ποδήλατο. Κάπως έτσι, καβαλάω για τα τελευταία μου χιλιόμετρα. Ώπα, κάτι δεν πάει καλά.....

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έβαλα σε αυτή τη θέση το ποδήλατο, έτσι από γούστο....

  Η βεντέτα με τα σκασμένα λάστιχα καλά κρατεί στην Κρήτη. Εδώ που τα λέμε, απορώ πως δεν έπαθα λάστιχο και προχθές στην Κολοκύθα. Πάλι καλά που η στάση για το γεύμα του πρωταθλητή ήταν ακριβώς δίπλα από βενζινάδικο. Μόλις είδα το σκασμένο λάστιχο γέλασα και σκέφτηκα: Τώρα είμαι άτυχος που έπαθα λάστιχο ή είμαι τυχερός που σε μία βόλτα 60 χιλιομέτρων σε έρημο επαρχιακό δρόμο το λάστιχο με έπιασε δίπλα από το βενζινάδικο?

Αφού είμαι σε βενζινάδικο και δεν θα χρειαστώ να τρομπάρω καθόλου, η διάρκεια του pit stop πρέπει να ήταν το πολύ 5 λεπτά...

  Αφού πάθαμε και φτιάξαμε και το λάστιχο, μπορώ να πάω στο σπιτάκι μου, να πετάξω τα λασπωμένα ρούχα μου, να κάνω το ζεστό -λέμε τώρα- μπάνιο μου και μετά να κάτσω να γράψω κειμενάκι στο blog. Κάπως έτσι και έγινε!

Να δούμε τώρα αν προκύψει και άλλη βόλτα αρκετών χιλιομέτρων, προς τα που θα κινηθώ... Μάλλον θα πρέπει να πάρω τα βουνά! Υπέροχα τοπία αλλά τεράστιος βαθμός δυσκολίας. Θα δούμε!