Βαρκάδα Δεκέμβρη μήνα...

   Δεν ήταν κάτι καινούργιο. Πλέον κοντεύει να γίνει διαδικαστικού χαρακτήρα. Κάθε φορά είναι και διαφορετικό αλλά στην ουσία, ο σκοπός του είναι ίδιος. Απλά η κάθε φορά, με την επόμενη, έχουν αντίθετη φορά. Σε μπέρδεψα? Θέλω να πω ότι τη μία πάει Πειραιά - Ηράκλειο και την άλλη Ηράκλειο - Πειραιά. Και ξανά πάλι...

   Αυτή τη φορά, έγινε πιο αργά από ποτέ. Δεκέμβριος μήνας. Και δεν είναι μόνο το πλοίο. Προηγούνται εβδομήντα χιλιόμετρα δρόμος μέχρι το λιμάνι. Με μηχανή. Μηχανάκι, για την ακρίβεια. Από Εθνική Οδό. Θα χαρίσω αυτό το κοπλιμέντο στο δρόμο αυτό. Δεκέμβριος. Η ημέρα στα μικρότερα της. Μηχανή. Νύχτα. 'Εθνική Οδός'. Επικίνδυνες καταστάσεις. Σίγουρα θα χρειαστώ μουσική. Κινέζος. Ακουστικά. Να έχω ρυθμό τουλάχιστον. Οδηγώ. Βλέπω. Προσέχω. Ακούω. Σκέφτομαι. Κρυώνω. Τραγουδάω. Σταματάω. Σκέφτομαι. Χάνω την έξοδο για Ηράκλειο. Γελάω. Επιστρέφω. Προνοώντας για κάτι τέτοια ξεκινάω πάντα πιο νωρίς. Ξέρω ότι τις κάνω κάτι τέτοιες μαλακίες.
Επιβίβαση. Κάνω τη βόλτα μου στο καράβι. Ανεβαίνω στο κατάστρωμα. Ρεμβάζω μέχρι να φύγουμε. Πολύ μου αρέσει η στιγμή που ανεβαίνουν οι μπουκαπόρτες, οι κάβοι λύνονται και το νερό ξεκινά να ανακατεύεται όσο οι προπέλες τα δίνουν όλα. Όλα, που λέει ο λόγος. Ο κυρ Θόδωρας σαν μεγάλος μάστορας που είναι έχει περάσει τεράστιο διάστημα της ζωής του φτιάχνοντας καράβια για εφοπλιστές. Όποιο καράβι του έχω πει ότι ταξίδεψα, έχει βάλει το χέρι του στην κατασκευή. Κορυφαίος. Δεν πήρα από αυτόν στην τέχνη.
"Στο τριάντα τοις εκατό απόδοση δουλεύουν τα βαπόρια για να τους έρχεται όσο πιο οικονομικά γίνεται το ταξίδι".
Κι εγώ κάθομαι και γράφω ότι οι προπέλες τα δίνουν όλα. Μόνο κάποιος άσχετος θα με πίστευε.
Είναι Δεκέμβριος. Δεν γίνεται να κάτσω στο κατάστρωμα. Το αεράκι δεν είναι απολαυστικό πια. Είναι με δόντια. Σαν τον Ήλιο τα καλοκαίρια. Καπνίζω ένα τσιγάρο και μπαίνω στο σαλόνι να δω τι γίνεται. Συνδυάζω την επιλογή της θέσης μου με τις φάτσες που συνορεύει. Να δω τι θα μου τύχει απόψε και σε ποιόν θα τύχω κι εγώ.
Μια μητέρα με 2 κοριτσάκια. Ενήλικα. Οριακά ίσως. Μπορεί να είναι οι κόρες της. Μπορεί και όχι. Δε με απασχολεί καθόλου. Με ενδιαφέρει, αρχικά, να είναι υποφερτή η φάση τους. Να με σηκώνει το κλίμα. Μην κάτσω εκεί και έχω πέσει σε τίποτα γλωσσοκοπάνες και χρειαστεί να τραπώ σε άτακτη φυγή. Εμφανισιακά, είναι ωραία κορίτσια. Εντάξει. Δεν θέλω να πω ότι έσκασε μύτη ο μπήχτης του καραβιού που γαμάει όπου σταθεί και όπου βρεθεί. Αλλά θα είναι ωραία να έχω όμορφο οπτικό πεδίο. Σε ποιόν δεν θα άρεσε? Έχω κλειδώσει το σημείο από τέτοια απόσταση όπου μάλλον δεν έχω γίνει αντιληπτός. Παίρνω το ύφος του μαλάκα που και καλά ψάχνει να δει που θα βάλει το κορμί του. Να πάρω λίγο χρόνο για να δω αν με σηκώνει το κλίμα που λέγαμε πριν. Ωραία είναι. Δυνατός συνδυασμός. Όμορφα και ήσυχα. Κάθομαι δίπλα τους. Η μία προτείνει να παίξουν παιχνίδι με τράπουλα. Η άλλη συμφωνεί. Αλλά δεν έχουν τράπουλα. Σηκώνεται η μία να πάρει. Αυτή με το πιο γλυκό πρόσωπο. Έχει και ωραίο κώλο. Η θέση της είναι απέναντι μου. Όχι δίπλα μου. Διαβάζω το μυθιστόρημα μου. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάνω στιγμιαίες παύσεις. Σηκώνω τα μάτια μου από τη σελίδα και τα ρίχνω στα μάτια της. Αναζητώ να συναντηθούν τα βλέμματα μας. Δεν καίγομαι κιόλας. Έτσι κάνω εγώ. Είναι και πετυχημένο το μυθιστόρημα. Όποτε διαβάζω μυθιστόρημα σκέφτομαι ότι πολύ θα ήθελα να γράψω ένα. Όπως κάνω τώρα. Δεν θα είναι ολόκληρο βιβλίο αλλά δεν είναι και μύθος. Σκέφτομαι την τράπουλα. Βασικά, την κοινωνικοποίηση μέσω τράπουλας. Δεν θα είχα πρόβλημα να πρωταγωνιστίσω σε κάποια μπιρίμπα μαζί τους. Παίζουν κάποιο παιχνίδι που δεν ξέρω.
Η τηλεόραση στο background παίζει κάτι μαλακίες. Μαγνητοσκόπηση 'Στην Υγειά Μας ρε Παιδιά' με τον Σπύρο Παπαδόπουλο πολλά χρόνια πίσω. Ο ήχος μου σκοτίζει λίγο τ' αρχίδια. Ακούγεται κομμάτι που κάνει τη μάνα (;) και τις κόρες (;) να παρακολουθήσουν την εικόνα.
"Ρε 'συ κοίτα χρονολογία! Ήμουν αγέννητη"
Το βλέμμα μου ακαριαία βρίσκεται από τη σελίδα, στην οθόνη. Χίλια εννιακόσια ενενήντα τρία. Το βλέμμα συνεχίζει την πορεία του. Από την οθόνη βρίσκεται καρφωμένο στα μάτια της. Εκτελώ την αφαίρεση δύο χιλιάδες δεκαπέντε μείον χίλια εννιακόσια ενενήντα τρία. Δεν υπάρχει περίπτωση φυλάκισης. Συνεχίζω το διάβασμα.
Απαραίτητο διάλειμμα. Κατάστρωμα για φούμα. Μετρημένοι στα δάχτυλα οι άνθρωποι εκεί. Τρία μέλη του πληρώματος έχουν βάλει ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί στη σέντρα. Μουσική από το κινητό. Παραδοσιακό γυάλινο ποτήρι μπροστά από τον καθέναν τους. Κουβεντιάζουν. Μουσική από το κινητό, τους φτιάχνει το υπόστρωμα. Μα που πάνε χωρίς μεζέ? Ένας κύριος πιο δίπλα καπνίζει μοναχός. Μια κυρία κάνει το ίδιο. Κι εγώ. Τι και αν είναι Δεκέμβριος? Όλοι θέλουμε να γεμίσουμε τα κεφάλια μας. Ο καθένας με την πρεζούλα του. Με μπουφάν. Και κουκούλα. Στο κρύο.
Πίσω στο σαλόνι. Ένας τύπος παραδίπλα οικειοποιείται τον καναπέ στο έπακρο. Ξαπλώνει να κοιμηθεί. Πολύ λογικό στο δρομολόγιο Ηράκλειο - Πειραιάς. Και όχι μόνο. Απόλυτα φυσιολογικό. Μέλος του πληρώματος κάνει την εμφάνιση του. Σερβιτόρος. Ενημερώνει τον τύπο ότι απαγορεύεται η ξάπλα. Δεν το είχα ξανακούσει. Μόνο σε περιπτώσεις στρωματσάδας. Σηκώνεται και κάθεται κανονικά. Έχω ενοχληθεί. Παρόλο που δε συμφωνώ με αυτούς που οικειοποιούνται ξεδιάντροπα τους κοινόχρηστους χώρους, η συμπεριφορά του σερβιτόρου με ενόχλησε. Σαν μπάτσος. Απαγορεύεται να ξαπλώνεις. Ήθελα να παρέμβω. Έγκαιρα σκέφτηκα 'γάμησε τον'. Είναι τύπος που απαγορεύει επειδή έτσι πρέπει να κάνει? Είναι τύπος που γουστάρει να απαγορεύει? Θα προτιμούσε στολή μπάτσου ή στρατιωτικού αντί για στολή ακτοπλοϊκών γραμμών? Εν πάση περιπτώσει, γάμησε τον. Μάλλον θα είναι άδειες οι καμπίνες. Δεν εξηγείται αλλιώς. Εκτός από τον 'μπάτσο' έχουμε σε υψηλή ένταση και το τηλεοπτικό πανηγύρι και σαν να μη φτάνουν αυτά, παίζει και μουσική από τα ηχεία. Δηλαδή, όχι μόνο να μη μπορούμε να κοιμηθούμε αλλά να μη μπορούμε ούτε να συγκεντρωθούμε στο βιβλίο μας. Βασανιστήριο. Τι μαλακίες είναι αυτές. Μακάρι να μπορούσα να τηλεμεταφερθώ μόνο και μόνο για να μη πληρώνω αυτούς τους μαλάκες να με μεταφέρουν.
Και ακόμα είναι σχετικά νωρίς. Έχουμε δρόμο ακόμα. Όχι δρόμο. Θάλασσα. Πάω να καπνίσω να την χαζέψω λίγο. Και ας είναι Δεκέμβρης. Στ' αρχίδια μου. Πρέπει να επιστρέψω και το στιλό στον τύπο από τον οποίο το δανείστηκα. Με κοιτάει καλά καλά από το μπαρ. Θα μπορούσα να κάτσω να γράψω στο λάπτοπ. Γιατί δεν το έκανα? Γιατί έτσι. Δε γούσταρα. Ήθελα χαρτί και στιλό. Παραδοσιακά. Το είχα κάνει και πέρσι στο δρομολόγιο Πειραιάς - Ηράκλειο και μου άρεσε. Η κατάσταση στο κατάστρωμα θυμίζει θρίλερ. Πέρασε η ώρα. Και είναι Δεκέμβρης.