Τι έγινε...; Αίγινα!!! (Μέρος 2ο)

   
Τι κοινό μπορεί να έχουν, ένας αρχαίος ναός, ένα χαμένο καράβι, η μέρα που σημειώνεται η μεγαλύτερη νύχτα -Φοβερό ε;! Η μέρα... Που σημειώνεται η μεγαλύτερη... Νύχτα-, οι Αρχαίοι Σουμέριοι, το ποδήλατο, το καλοκαίρι, ένα νησί, το γεύμα των πρωταθλητών, μαγιό με πετσέτες θαλάσσης, κάτι ξινοπούτσιδες υπάλληλοι ακτοπλοϊκής εταιρίας, μια ξινομούνα υπάλληλος του Ο.Λ.Π, η Θεσσαλονίκη, μια μπύρα, τρία σουβλάκια, ένα χαμένο στοίχημα, 18 βαθμοί Κελσίου, ηλιοφάνεια, 21 Δεκεμβρίου... Με μια Δευτέρα...;!

   Η ημέρα εφιάλτης νομίζω για πολύ κόσμο ανά την υφήλιο. Η ημέρα που αντικειμενικά είναι η πρώτη της εβδομάδας, -Τουλάχιστον με το τρόπο που ορίζουμε την εβδομάδα λόγω σχολείου και μεγαλώνοντας λόγω δουλειάς... Εδώ γελάστε!- και λέγεται «Δευτέρα», δηλαδή είναι δεύτερη και ας λογαριάζεται ως πρώτη. Για το πούτσο ημέρα με υπαρξιακά από τη μέρα δημιουργίας της, τα οποία τα μεταδίδει σε σαν ίωση σε αρκετούς/ες από εμάς. Μια Δευτέρα, πριν από χρόνια κάπου στο 1991 ήταν η αφορμή για να παλέψω να μείνω ξύπνιος όλο το βράδυ της Κυριακής, αφού πίστευα πως αν το κατάφερνα δεν θα ξημέρωνε η Δευτέρα... Μέχρι τότε νόμιζα ότι οι μέρες αλλάζουν επειδή κοιμόμαστε... Άτσαλα ανακάλυψα την αλήθεια και πραγματικά όταν είχα μάθει για τον Άγιο Βασίλη δεν είχα σκάσει τόσο, μπέσα!.

   Γιαυτό λοιπόν... Δευτέρα! Έτσι για να ξορκίσουμε το κακό, έτσι γιατί όταν έκραζα για τα σύννεφα που έφερε ο Σταυράκος από τη Κρήτη, ο μάγκας από εκεί πάνω χαμογέλασε και είπε... «Εντάξει ρε μπαγάσα Ράκο... Θες τις συνθήκες σου, θες τα κόκκινα χαλιά σου και τα καλά ποτήρια για να υποδεχτείς το φιλαράκι σου... Πάρε ρε γαμημένε μια βδομάδα ξεκινώντας από σήμερα Κυριακή 20 Δεκεμβρίου να δούμε τι θα κάνετε... Πάρε ρε παλιό μαλάκα μια βδομάδα καλοκαίρι μέσα στο χειμώνα και έλα να μου πεις για θαύματα...» 

  Η ώρα έχει πάει κοντά 1:30, μια σχετική υπερένταση υπάρχει χαλαρά μέσα μου. Δεν είναι η ώρα μου για να κοιμηθώ, ακόμα την αισθάνομαι αυτήν την ώρα πως είναι νωρίς για ύπνο. Πρέπει όμως. Το πρώτο ξυπνητήρι στις 5:30 ξύπνησε προσπαθώντας να ξυπνήσει και εμένα. Το πρώτο «snooze» είναι ακαριαίο... Μετά από δέκα λεπτά επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό χωρίς «snooze» όμως. Η τελευταία σκέψη που έκανα πριν με πιάσει σαν αναισθησία ο ύπνος, ήταν ο καφές στο κατάστρωμα... Ο καφές στο ...Κατάστρ....α... ZZzzZZZzzzZZZzzzZZz. Το μπρίκι έχει τυφλώσει τον «Κύκλωπα» όσο εκείνος μεταδίδει θερμότητα διεγείροντας τα μόρια του νερού και προτρέποντάς τα να γίνουν ένα με αυτά του καφέ και της ζάχαρης. Είναι το σημείο που πρέπει να ευχαριστήσουμε το χεράκι που έβαλε ένα κουτάλι και φρόντισε με το ανακάτεμα του, να σπάσει ο πάγος μεταξύ των τριών και να φτιάξουν μέσα από αυτή τη παρτούζα τον τέλειο ελληνικό ή τούρκικο μέτριο καφέ!. 

   6:33 έξω στο δρόμο. Δύο τρεις πεταλιές, «Τι να κάνω ρε πούστη μου, να πάρω ηλεκτρικό ή να πάω με το ποδήλατο 7:20 σαλπάρουμε... . Είσαι όριο ρε μαλάκα Ράκο...Ένα λάστιχο και πάει το καράβι... Γάμα το μη το σκέφτεσαι, πάρε το τραίνο έτσι και αλλιώς αν σου αρέσει κάποιο από τα μέσα είναι μόνο το τρένο, θα σε αφήσει και δίπλα στη Θεσσαλονίκη, άπλας είσαι. Αυτό είναι το θέμα μας τώρα να πας Πειραιά με το ποδήλατο;! Να φτάσεις στην Αίγινα είναι το θέμα μας για να κάνεις ποδήλατο». Μέσα στον ηλεκτρικό αρχίζω να αισθάνομαι το σουρεάλ της κατάστασης. Αρκετός κόσμος με ρούχα «Πάω δουλειά», με φάτσα «Πάω δουλειά... ΓΆΜΑΤΑ!», με τσάντες «Πράγματα για τη δουλειά...», με βλέμματα «Τι ώρα θα τελειώσουμε άραγε σήμερα από τη δουλειά», με διάθεση «Δευτέρα...». Τρομάζω, το έχω περάσει, δεν το έχω καθιερώσει... Ακόμα. Δεν ξέρω αν έχω γλυτώσει, εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι πως έχω γλυτώσει, καπάκι σκέφτομαι για πόσο, και αν δεν μπω και εγώ στο πρόγραμμα να το καθιερώσω τι θα κάνω;! Αρχίζω μέσα μου να αγχώνομαι, έτσι απλά. «Μαλάκα τι σκέφτεσαι;! 42 δευτερόλεπτα τώρα τι σκέφτεσαι;! Τι, τι θα κάνεις;! Για ποδήλατο και για μπάνιο θα πας στην Αίγινα!» Χαμόγελο στο πρόσωπό μου, από μέσα μου ξεκαρδίζομαι στα γέλια. Έχω τη τσάντα μου στη πλάτη γεμάτη με μαγιό, πετσέτα, πέντε πορτοκάλια -Θα τα φορτώσω στη νταλίκα-, τη ρακέτα μου -Θα τη φορτώσω στη νταλίκα-, δύο τόστ και ένα μπουκάλι νερό. 
   Ο καπετάνιος στο τραίνο μας έχει βγάλει τουριστική βόλτα στην Αθήνα, πάμε πολύ χαλαρά και κάπου στο Θησείο έχω αρχίσει να αγχώνομαι και να σκέφτομαι πως ίσως Πετράλωνα πρέπει να κατέβω και να πάω τσουλώντας. 7:14 έχω φτάσει Φάληρο. «Θα προλάβουμε μαλάκα ξεκόλλα... Ποιος ρε τι να φύγουνε στην ώρα τους;! Ένα πεντάλεπτο θα το φάνε... Ξεκόλλα πριν τις 7:25 και 30 μη σου πω δεν φεύγει ο Απόλλωνας». 7:21 πληρώνει το διπλό. Μπουκαπόρτα σε κατάσταση «κλείσαμε» και έχουμε φύγει τόσο από τη προβλήτα ώστε και να τη ξεδιπλώσουμε για κανά 5-7 μέτρα δε φτάνουμε να σε μαζέψουμε. Έχει περάσει ένα μισάωρο γεμάτο μέχρι να καταφέρω σιγά-σιγά και ξανά βρίσκω τον εαυτό μου. Κρατάω το τίκετ μου για το δελφίνι και αισθάνομαι ότι έχω πάρει μια μικρή ρεβάνς, αφού η φοιτητική μου ιδιότητα μου εξασφαλίζει με 7 ευρώ σε 40 λεπτά να είμαι στην Αίγινα με μιάμιση ώρα καθυστέρηση όμως. Δε γαμιέται, έχω τουλάχιστον χρόνο να πάω από τη «Θεσσαλονίκη» και να φάω μια μπουγάτσα με τυρί να ξανά ζήσω μια ανάμνηση γεύσης από τα παιδικά μου χρόνια.

   21 Δεκεμβρίου γιορτάζουμε το τέλος της μεγαλύτερης νύχτας και πανηγυρίζουμε την έναρξη για το μεγάλωμα της μέρας! Εμπνεόμενοι από τους αρχαίους Σουμέριους -Το πρώτο πολιτισμένο, πολιτισμό που καταγράφηκε στην ιστορία αυτού του κόσμου-, θέλαμε να το γιορτάσουμε αναλόγως και βάση των εθίμων και παραδόσεων αυτού του αρχαίου λαού που εμφανίστηκε πριν από 6.000 χρόνια πάνω κάτω, στη περιοχή της Μεσοποταμίας. Για να γίνει αυτό χρειαζόμασταν οπωσδήποτε έναν αρχαίο ναό ώστε να αποδώσουμε τις τιμές, να φέρουμε εις πέρας μια μικρή δοκιμασία ώστε να δείξουμε τη πίστη μας στο θεό Ήλιο το σεβασμό μας στη θεά Μέρα και τη λατρεία μας στο σάτυρο Καλοκαίρι. Για το τελείωμα απαραίτητη η θάλασσα αφού πρέπει να ολοκληρώσουμε το θυμικό, με μια αναίμακτη θυσία, προσφέροντας τα κορμιά μας με στόχο την ολοκληρωτική κάθαρση.

   Μέσα στο δελφίνι χαζεύω από το μικρό φινιστρίνι έξω τη θάλασσα και τον ήλιο που έχει βγει για τα καλά. Τα δελφίνια γαμάνε, έχουν φοβερό όνομα, έχουν εντυπωσιακό τρόπο πλεύσις και είναι τόσο cult που σε ταξιδεύουν σε σκηνικό ταινίας James Bond εποχές Sean Connery όμως. Σκέφτομαι πάλι «Δευτέρα ρε μαλάκα, τίγκα το δελφίνι 8:40 το πρωί... Ποιοι είναι οι τυχεροί που δουλεύουν ή και ζουν στην Αίγινα;!». Κανείς δεν μιλάει με κανέναν, κανείς δεν ξέρει κανέναν όλοι όμως φαίνονται χαλαροί και άνετοι. 

«Συγνώμη...Μήπως καπνίζεται;»
«Ασφαλώς, γιατί;»
«Τίποτα, να απλά αν είναι εύκολο να μου δώσετε ένα φιλτράκι...»
«Ναι, φυσικά, εννοείται, δώσε μου ένα λεπτό να τα βρω... Κάπου είναι πεταμένα μέσα στη τσάντα μου». 
Ανακατεύω τα πορτοκάλια, τα τοστ, το μαγιό, τη πετσέτα και κάπου κάτω και από τη φωτογραφική μηχανή και πίσω από τη ρακέτα στο πάτο της τσάντας ήταν κρυμμένα τα φιλτράκια μου.
«Έλα, να πάρε μια μπάρα...»
«Ευχαριστώ πολύ». Όμορφο χαμόγελο. Τόσο όμορφο που διέγραψα τελείως τη μαλακισμένη υπάλληλο του Ο.Λ.Π που είχε την έμπνευση να μου κάνει μαθήματα σωστής συμπεριφοράς λίγα λεπτά μετά αφότου είχα χάσει μια για πάντα τον «Απόλλωνα».
«Έλα μωρέ τι «ευχαριστώ»;! Να είσαι καλά και ακόμα καλύτερες γιορτές!»
Όμορφο χαμόγελό, με διακριτικά γέλια μαζί με κάτι, «Επίσης, επίσης, να έχεις καλές γιορτές...»μετά ο ήχος χάθηκε.

   Ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα είχε πιάσει θέση στον ήλιο και χαζό έπινε το καφέ του σε ένα από τα καφέ στη πασαρέλα της Αίγινας. Ράκος πιο κλάσικ και από τα Marlboro. Τα είχε σκατώσει για άλλη μια φορά στη μάχη του με το χρόνο. Έχω χάσει αεροπλάνο, έχω χάσει ΚΤΕΛ, έχω χάσει τρένο, έχω χάσει ποδήλατο!, ε... έχασα και καράβι... . Έχω όμως το βλέμμα... «Ε, ρε μαλάκα ψηλέ... Χαμπαριάζουμε εμείς Μ0Υn@#!!#να». Συνοπτικά είμαστε πάνω στα ποδήλατα και ξεκινάμε το δρόμο μας για το πρώτο check point που ήταν ο ναός της Αφαίας. Στα πρώτα χιλιόμετρα και ενώ δεν έχουμε βγει πολύ μακριά από τη πόλη της Αίγινας, έχω αρχίσει και γκρινιάζω με τα μηχανάκια. Όλα δίχρονα. Όλα μας λούζανε από αυτό το απαίσιο μείγμα βενζίνης και λαδιού μέσα σε μια ατμόσφαιρα τόσο καθαρή που αυτό το πράγμα ήταν ανυπόφορο και άδικο. Δε κράτησε πολύ. Σύντομα τελείωσε και άλλο τόσο σύντομα αρχίσαμε να βγάζουμε και εμείς ασυνάρτητες κραυγές χαράς κάνοντας πετάλι. Ο δρόμος μέχρι το ναό είναι αυτό που λέμε «Τίμια ανηφορικός». Δηλαδή σταθερή κλίση με κάποια διαστήματα πιο χαλαρά και ένα καλό γαμήσι κοντά 300 μέτρα λίγο πριν φτάσεις στην είσοδο του ναού. 

Τέλος δοκιμασίας. Ο Σταυράκος με εμφανή κάποια σημάδια κόπωσης λόγω του ότι προέρχεται μετά από 7 μήνες εξαντλητική καθημερινή προπόνηση στο άθλημα «10 χιλιόμετρα με δίσκο».

Ο ναός της Αφαίας.

Indiana Jones και αρχίδια... Εδώ, μικρός γιος...!
 

Μια ανάσα στους αιώνες... Ούφ!

Το δίδυμο «Ράκος & ΣταυΡάκος»

   Είναι ωραίο να συνδυάζεις το όποιο ταξίδι και με πολιτιστικούς προορισμούς, όπως ένα μουσείο, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας, μια έκθεση, κάτι τέλος πάντων εκτός από μπάρ και φαγάδικα. Στο οικόπεδο που κατοικούμε, δε χρειάζεται να είσαι αρχαιόπληκτος ή να έχεις αρχαιολογικό ψώνιο για να πας να επισκεφθείς έναν αρχαίο ναό, αρκεί να σκεφτείς ότι τα αλάνια τότε διαλέγανε τα καλύτερα φιλέτα για να στρώσουν τα σφυρηλατημένα μάρμαρα πάνω τους. Κοινώς θέα και γούστο εγγυημένα. Στη χειρότερη θα έχεις μάθει και μια ιστορία της εποχής, γιατί είναι γεγονός ότι γράφανε και γαμώ τα σενάρια οι καριόλιδες. Τη γλεντάγανε τη ζωούλα τους με τα καλά τους και τα άσχημα τους. Είχαν 12 θεόυς και όποιος σου έκανε τον γιόρταζες. Όποιον είχες ανάγκη τον επικαλούσες. Γενικά εκείνα τα χρόνια πρέπει να έπαιζε τρομερή άπλα, ξάπλα και βία. Ότι λίγο πολύ και τώρα, απλά στις μέρες μας σα να μην έχει και πολύ γούστο.

    Η βόλτα στο ναό κράτησε κάποια ώρα. Όταν αυτή η ώρα πέρασε σχεδόν αυτόματα πήραμε το δρόμο για τα ποδήλατα. Σαν καλοί Σουμέριοι έπρεπε να συνεχίσουμε την ιεροτελεστία. Είχαμε κάνει τη μικρή δοκιμασία, είχαμε φτάσει στο ναό για την απόδοση τιμών, μας έμενε η αναίμακτη θυσία των κορμιών μας στη θάλασσα. 

    Από το ναό της Αφαίας μέχρι την Αγία Μαρίνα, έχουμε να κάνουμε με κατηφόρες θανάτου μέσα στα πεύκα και μόνιμα με τη θάλασσα πότε αριστερά και πότε δεξιά μας. Οι άναρθρες κραυγές επανήλθαν και σε αυτό το σκέλος της διαδρομής. Φτάνοντας στο χωριουδάκι μας περίμενε ένα κλίμα πως να το πω... Margaret City που περιμένει από λεπτό σε λεπτό να σκάσουν και οι τέσσερις Ντάλτον. Αντ' αυτού όμως έσκασε το δίδυμο... . Νεκρική ηρεμία, τα μαγαζιά και τα σπίτια κλειστά με ένα τρόπο τύπου κλειδαμπαρωμένα γρήγορα και μεθοδικά, λες και το είχαν κάνει πολλές φορές. Δε μπορούσες να καταλάβεις αν κατοικούνταν ή όχι. Ένα καφενείο ανοιχτό, 5-6 άτομα μέσα συνταξιούχοι όλοι, γύρω από ένα τραπέζι με χαρτιά, οι περισσότεροι. Η Oxford Street της Αγίας Μαρίνας συμπληρωνόταν με ένα μίνι μάρκετ που ήταν ακόμα ανοιχτό εκείνη την ώρα. Σα να αγριεύτηκα κάπως αρχικά. Δε κράτησε πολύ. Η ηρεμία του μέρους ήταν εκκωφαντική. Το καλοκαίρι λογικά πρέπει να γίνεται πουταναριό. Το υποδήλωνε και η φύση των μαγαζιών των οποίων τα παντζούρια ήταν καρφωμένα με τάβλες... Υπερβάλω, αυτή την αίσθηση μου βγάζανε πάντως.
   Μια ολόκληρη παραλία απλωνόταν μπροστά μας όπως τα σώματα δύο ανθρώπων σε υπέρ διπλό κρεβάτι μετά από ένα δυνατό γαμήσι. Τακτοποιούμε τα προικιά μας και η ιεροτελεστία λαμβάνει τέλος με τη πρώτη βουτιά. Γαλαζοπράσινα νερά, ο ήλιος να σε σιγοψήνει και ο εφιάλτης της πρόωρης εκσπερμάτωσης να έχει χαθεί κάτω από τη παγωμένη θάλασσα. Μέχρι τις 15:00 που ζαβώσαμε στη παραλία από τον ήλιο, τα γέλια και το νεκρό χρόνο στη σκέψη που δίνουν τα μάτια όταν κολλάνε εκεί που ενώνεται ο ουρανός με τη θάλασσα, ξέκλεψα κάποιο διάστημα και το αφιέρωσα σε αυτό που λέμε «Ποιοτικό ύπνο». Όπως αυτούς που κάνεις μακριά από τη πόλη.

 

Η παραλία.

Τα κορίτσια.

Ο Σταυράκος τρολλάρει τον Αρχιμήδη.

Το φώς.

Κάποιος «κακός πράκτορας» του Doctor No.

Η μικρή κόρη της Ursula Andress

   Μπορεί ακόμα να γιορτάζαμε την έναρξη του μεγαλώματος της μέρας, αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας θα είναι ορατά από τέλος Μάρτη και μετά. Άλλωστε είχαμε ακόμα μισό νησί να γλύψουμε και όλο αυτό θέλαμε να το κάνουμε όσο θα κράταγε το φως ακόμα.

   Ο δρόμος της επιστροφής μας ήταν επίσης άγνωστος και αυτό λειτουργούσε θετικά στο να μπορέσουμε να αποχωριστούμε τη παραλία πιο εύκολα, αντικαθιστώντας τη με λίγο πετάλι στην ύπαιθρο του νησιού. Από τη μια καύλα κατάσταση στην άλλη δηλαδή. Ο ορισμός της «Win-win» συμφωνίας. 
   Η κατηφόρα θανάτου από το ναό της Αφαίας προς Αγία Μαρίνα τώρα είχε γίνει ανηφόρα όχι «πακέτο» αλλά καλή. Από το Ναό μέχρι και τη Βαγία είχαμε πάλι κατηφόρες θανάτου με φλατίλες, γενικά η όλη διαδρομή μέχρι τη πόλη της Αίγινας ήταν αυτό που λέμε με το Σταύρο «Κρέμα». Δηλαδή, δε χρειάζεται να είσαι ο ποδηλάτης/ισσα με τον ένα σκασμό χιλιομετρικά ποδηλατικά γαλόνια για να την κάνεις. Φτάνει να έχει συνηθίσει ο κώλος σου και να μπορεί να κάθεται κανά μισάωρο σερί πάνω στη σέλα. Ούτε τετράγωνους τετρακέφαλους θες ούτε και γάμπες κολοκύθια. Ούτε συμπληρώματα διατροφής ούτε υπεροξυγωνομένο νερό.

   Ποδηλατώ με τη θάλασσα και το φιλαράκι μου δίπλα καθώς στην άκρη του ορίζοντα βρίσκεται το λεκανοπέδιο, στο οποίο όποτε αφιερώνω ματιά παραπάνω από 5 σεκόντ, νιώθω μέσα μου να με πλημμυρίζει η πραγματικότητα και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό. Συγκεντρώνομαι στη βόλτα. Γελάμε με διάφορες χαζομάρες που ανταλλάσσουμε με το Σταυράκο. Χαζεύουμε σπίτια και αυλές και φανταζόμαστε μπαρμπεκιού με φίλους, φανταζόμαστε τις ζωές μας σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Φανταζόμαστε βόλτες και εκδρομές με τα ποδήλατα, κάνουμε αισιόδοξα σχέδια για το μέλλον μας, θυμόμαστε όμορφες στιγμές από το παρελθόν μας, βρίσκουμε τους εαυτούς μας. Πάνω στο ποδήλατο. Μέσα σε ένα ανθρώπινο -Για τα γούστα μας έστω- περιβάλλον. Με καλή παρέα. Σκέφτομαι πάλι... «Τον Απρίλιο είχαμε πάει τη τελευταία μας βόλτα με το ψηλό , τότε ήταν αποχαιρετιστήρια, τώρα είναι του καλωσορίσματος. Περάσανε 9 μήνες από τότε. Σχεδόν χρόνος. Τώρα;! Πόσο χρόνο έχουμε για τώρα;! Πόσες βόλτες θα προλάβουμε αν ο πόλεμος ξεκινήσει πάλι από Μάρτη;! Τι γίνεται, γιατί μπερδεύομαι, τι σκέφτομαι πάλι... Πάλι βρήκα ένα πρόβλημα να ξεκολλήσω για να κολλήσω;!» Όποτε με πιάνουν τέτοιου τύπου κυκλοθυμίες στη διάθεση ένα από τα κόλπα που κάνω για να μένω στη κατάσταση της χαράς, είναι να μπουστάρω κ' άλλο αυτό που με κάνει χαρούμενο. Είναι η στιγμή που ξεκινάω να γίνομαι υπερβολικός όχι όμως ουτοπικός. Είναι η στιγμή που ξεκινάω πάντα τη κουβέντα για το αγαπημένο μου θέμα, ΤΟ ταξίδι. Καλά να είμαστε και υγεία να έχουμε μέχρι το Μάιο του 2017 και για τέσσερις μήνες μετά.

  

Σουβάλα τα χαμόγελα μεγάλα. Σκέψου τι έχουμε να πάθουμε αν περάσουμε και τίποτα σύνορα... Θα χαζέψουμε τελείως!

Το λιμανάκι και στο βάθος η Μόρντορ.

Το λιμανάκι λέμε... Γάμα τη Μόρντορ!

   Έλα τώρα να σε καυλαντίσουμε τελείως και να σε πάρουμε από το χεράκι να πάμε μια μικρή βόλτα για κανά δεκάλεπτο μωρέ...!

 

Έγινες;!... Αίγινα!
  

   Πρέπει να ήταν κοντά 17:40 όταν μπήκαμε στη πόλη της Αίγινας. Την έκανε ο ήλιος για να ξεκινήσει και επίσημα η μεγαλύτερη νύχτα. Τα δύο τοστ μαζί με τα τρία από τα πέντε πορτοκάλια και το ένα μπουκαλάκι νερό είχαν κάνει φτερά από το στομάχι μου και παραδόξως θα έλεγα ότι πείναγα. Γελάει ο μαλάκας... Ναι ρε, όταν πεινάω μπορώ να φάω και ένα σουβλάκι με πίτα ολόκληρο!!! Άμα πεινάω πολύ θα κολλήσω και ένα σουβλάκι σκέτο. Το άραγμα στο φάρο του νησιού για μια μπύρα δεν ήταν και πολύ φιλόξενο. Η πραγματικότητα. Δεκέμβρης. Φυσικά, το βράδυ έχουμε χειμώνα, έτσι για τη προσγείωση. Από την άλλη η πόλη φαίνεται ωραία για ποδήλατο, αρκετά μικρή και με σοκάκια που είναι όμορφα. Παρατήσαμε το παγκάκι στην ησυχία του -Οι γελοίοι έχουν βάλει τα παγκάκια στο φάρο να κοιτάνε προς τα μέσα και όχι προς τη θάλασσα. Αν δεν είναι μαλάκες αυτοί που τα βάλανε είναι σίγουρα βλάκες-, για να ξεσηκώσουμε τη Νταλίκα και τον Ζιντάν.

   Τα σοκάκια της Αίγινας γαμάνε. Είναι πολύ όμορφη και ανθρώπινη πόλη και ποδηλατική θα έλεγες, τραβάει ποδήλατο δεν είναι Λυκαβηττός. Έχει όμως κάποια παράδοξα, ο κόσμος εκεί καβαλάει πολύ αυτοκίνητο και σάπια μηχανάκια που πρέπει να έχουν να δουν το ΚΤΕΟ από το 1826. Τότε που το νησί είχε γίνει πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Τα αυτοκίνητα νομίζεις ότι θα σφηνώσουν στη πρώτη στροφή που θα χρειαστεί να κάνουν εκεί μέσα την ίδια ώρα που τα μηχανάκια έχουν ιδιότητες όπως να περνάνε μέσα από τα αμάξια. Δε ξέρω, μου φάνηκε πολύ αστείο να χρησιμοποιείς τετράτροχο σε αυτή τη πόλη αν δεν υπάρχει συγκεκριμένη αιτία. Για αυτούς τους λόγους κάπως έχω αρχίσει να σκοταρχιδιάζομαι πάλι και να βλέπω τη κυκλοθυμία της διάθεσης να με πλησιάζει για πληροφορίες «Πως να τη σπάσουμε τώρα στο Ράκο». Τα παιχνίδια είναι εξαιρετικοί τρόποι για να αποσυμφορίζεσαι. Πόσο μάλλον τα παιχνίδια που στήνεις μόνος σου εκείνη την ώρα και με τους δικούς σου κανόνες. Ένα τεράστιο «Pac-Man» καταλήξαμε να παίζουμε με το Σταυράκο μέσα στο λαβύρινθο της πόλης. Κανόνας πρώτος: Ποδηλατούμε στα σοκάκια της πόλης χωρίς να χρειαστεί να βάλουμε πόδι κάτω. Τα αυτοκίνητα όπως φαντάζεστε έγιναν τα φαντασματάκια. Κανόνας δεύτερος: Αυτός που είναι πίσω -Δε χωράγαμε δίπλα-δίπλα- δίνει οδηγίες «στρίψε δεξιά», «στρίψε αριστερά», «ευθεία», στο πρώτο. «Πίσω» δεν είχε. Διαδρομή, όποια θέλουμε. Είχαμε από τρία κανονάκια. Έχασα. Τα έχασα όλα σε κάτι σκαλιά. Δε προλάβαινα να βάλω άλλο κέρμα, το καράβι θα ερχόταν από στιγμή σε στιγμή. Έχασα στο «Bike-Man» έχασα και στο στοίχημα, έχασα το καράβι το πρωί να έχανα και το καράβι το βράδυ;! Δε θα με χάλαγε. Θα ξύπναγα στην Αίγινα. Το μπάτζετ ήταν περιορισμένο. Μια χαρά τα είχα καταφέρει μέχρι τώρα με 16,5 γιούργια -Ινκλούντινγκ τίκετς- . Αν ήταν καλοκαίρι δεν θα με ένοιαζε. Κοιμάμαι πολύ ευχάριστα σε στρώμα Coco-Flat από άμμο παραλίας και φύκια.

Και ασημένια... Φαντασία να έχεις...!

1Love

Την έκανε ο ήλιος αλλά μας άφηνε και αυτά τα χρυσά χρώματα.

   Στον «Απόλλωνα» μέσα δε παίζαμε καρπαζιές, προσωπικά νομίζω πως πρέπει να είχα πάθει ηλίαση -Δεκέμβρη μήνα- και γέλαγα τόσο πολύ με τη πάρτη μου που δεν μπορούσε να σταθεί όρθια καθώς η γλυκιά ζαλάδα της ηλίασης σε συνδυασμό με τη διάθεσή μου η οποία ήταν τόσο γεμάτη μου στέλνανε το κορμί σε χειμερία νάρκη. Για κάποια ώρα κατέβασα ρολά χωμένος σε ένα καναπεδάκι του καραβιού. Γεμάτος, ήρεμος, χαρούμενος και το μυαλό να ρολάρει πολύ όμορφα...!._

«Λυπάμαι μα, δε πέφτω πια σε ατοπήματα και δεν ακούμε σε παραλληλόγραμμα και σχήματα... »

Θες και υστερόγραφα τώρα εσύ;!!