Τι έγινε....? Αίγινα!!!

  Βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα. Πλησιάζουν οι 'γιορτές'. Οι συνηθισμένες αλλά και επιθυμητές καιρικές συνθήκες για τη συγκεκριμένη περίοδο είναι το τσουχτερό κρύο και γιατί όχι και τα χιόνια. Όχι και για εμάς όμως. Εμείς είμαστε σε άλλη φάση, έχουμε άλλα γούστα. Επίσης δεν έχουμε μισθωτή σκλαβιά να μας σύρει στην στερεότυπη αντιμετώπιση των ημερών. Άρα θα γίνει κάπως έτσι... Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου, μονοήμερη εκδρομή με τα ποδήλατα στην Αίγινα!

  Από τις πρώτες ημέρες του Δεκέμβρη που έχω επαναπατριστεί, λέγαμε με το Σπυράκο ότι άμα καμιά μέρα μας κάνει τα γούστα ο καιρός, μπορούμε να κάνουμε κάποια εξόρμηση σε ένα από τα γειτονικά νησάκια. Συναντηθήκαμε λοιπόν την Κυριακή, προχωρημένη ώρα γιατί την προηγούμενη βραδιά τα πίναμε μέχρι αργά. Ο καιρός ήταν υπέροχος αλλά όπως και να το κάνεις, άμα ξεκινάς τη βόλτα σου στις 2 το μεσημέρι, δεν έχεις και πολλές ανέσεις. Μόλις πέφτει ο ήλιος η φάση γίνεται... Δεκέμβρης! Σκάμε λοιπόν σε κοντινή παραλία κάπου στον Άλιμο.

Κάπως έτσι είχε η κατάσταση....

  Όπως αράζουμε, έρχεται εκείνη η στιγμή που ο κοντούλης έχει μια ιδέα να παραθέσει. Προτείνει να πάμε μονοήμερη στην Αίγινα. Τα βάζουμε κάτω να τα ζυγίσουμε. Είναι Δευτέρα... δε μας αφορά. Θα έχει περίπου 17 βαθμούς Κελσίου.... όνειρο. Θα έχει 1 μποφόρ αέρα... ιδανικό. Τα σύννεφα θα αγνοούνται... δεν μπορεί να γίνει καλύτερο. Ένα ραντεβού που είχα για να κάνω μασάζ, μιας και έχω μπει στην περίοδο επιδιόρθωσης κορμιού μετά την τρομακτική φετινή σεζόν, προφανώς δεν ήταν ικανός λόγος για να απορρίψω την πρόταση βόμβα. Η απόφαση είναι πλέον δεδομένη. Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου, ο ψηλός με τον κοντό πάνε μονοήμερη με τα ποδήλατα στην Αίγινα. Η 21η Δεκεμβρίου δεν είναι μια οποιαδήποτε ημέρα του χρόνου. Είναι το χειμερινό ηλιοστάσιο. Η μεγαλύτερη νύχτα του έτους. Από αύριο, η μέρα ξεκινάει να μεγαλώνει. Είναι γεγονός ότι και εγώ και ο Σπυράκος είμαστε περισσότερο χαρούμενοι όταν η ημέρα ξεκινάει να μεγαλώνει. Θα το γιορτάσουμε με μία εκδρομή. Και είμαστε ακόμα περισσότερο χαρούμενοι που μπορούμε να κάνουμε μια τέτοια εκδρομή αυτή την περίοδο. Για εμάς η Δευτέρα, δεν είναι τσαγκαροδευτέρα. Δεν έχει κάποια διαφορά από το Σάββατο ή από την Πέμπτη. Είμαστε άνεργοι. Επίσης, το καλοκαίρι διασκορπιστήκαμε για να βγάλουμε το ψωμί μας και όλο το διάστημα που οι ημέρες μεγάλωναν και πήγαιναν, ποιο πετάλι...? πολεμούσαμε! Και είμαστε και τύποι που γουστάρουμε πετάλι -ειδικότερα στη φύση- και γουστάρουμε και να την πέσουμε στην παραλία για τη βουτιά μας, τη ρακέτα μας και να φάμε και κάνα πορτοκάλι. Όλα αυτά θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν κάτω από εξαιρετικές -για την εποχή- καιρικές συνθήκες. Ραντεβού λοιπόν στο λιμάνι του Πειραιά, προβλήτα Ε8, να φύγουμε με το πρώτο καράβι στις 7.20 το πρωί. Θέλουμε γεμάτη μέρα, όχι τίποτα αστεία.

   Έχω κάνει μια μικρή προετοιμασία από το βράδυ, μπαίνουν τα ξυπνητήρια, μένει μόνο το να κοιμηθώ νωρίς. Αυτό δεν το κατάφερα αλλά και αυτό σαν γεγονός, δεν κατάφερε να μου στερήσει την ικανότητα να είμαι 6.10 στο πόδι. Με το που άνοιξε το μάτι έχουμε να κάνουμε με ταυτόχρονες, γρήγορες διαδικασίες. Να πάρω και αυτό το ρούχο, να πάρω το έτσι, να πάρω το αλλιώς, μη χυθεί ο ελληνικός μου, να βάλω τις τσάντες στο ποδήλατο, να πάρω το χρόνο μου για να είμαι έτοιμος (ας μη γίνω πιο ακριβής). Όλα αυτά με έχουν φέρει στο απόλυτα οριακό σημείο να έχω στη διάθεση μου 8 λεπτά για να πάω από τη Νίκαια στο λιμάνι του Πειραιά. Η στάση για να πάρω το καφεδάκι μου και να μην πληρώνω 200 ευρώ τον καφέ στο βαπόρι, αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Κατεβαίνω στο λιμάνι του σκοτωμού. Παρόλα αυτά χτυπάω μια κλήση στον κοντούλη -που για κάποιο λόγο νόμιζα ότι θα ήταν συνεπής- για να του πω να μου πάρει καφεδάκι μιας και μάλλον θα αράζει στην προβλήτα και θα περιμένει εμένα για να μπούμε... Καμία απάντηση. Περνάει ένα λεπτό και ξαναπαίρνω. Καμία απάντηση. Μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Μπαίνω στο λιμάνι λαχανιασμένος. Ψάχνω τον Σπυράκο. Πουθενά. Κοιτάζω το ρολόι. 7.19. Κοιτάζω το καράβι. Καμία καθυστέρηση στην επιβίβαση. Περιμένουν τους τελευταίους. Πάω να βγάλω εισιτήριο και ζητάω και άλλο ένα για τον Σπυράκο. Φοιτητικό. Μου ζητάνε πάσο. Εξηγώ ότι το δικό μου είναι το ολόκληρο και το φοιτητικό του φίλου μου που πρέπει να έρχεται και να είναι πιο λαχανιασμένος και από μένα. Της εξηγώ ότι θα δείξουμε το πάσο κατά την επικύρωση του εισιτηρίου. Με κοιτάζει αδιάφορα και μου λέει ότι αυτό δεν γίνεται και ότι το καράβι φεύγει σε 2 λεπτά. Παίρνω εισιτήριο μόνο για μένα, πάω να μπω στο καράβι και τους λέω στην πόρτα να περιμένουμε 1-2 λεπτά γιατί έρχεται κι άλλος. Καμία συγκίνηση. Αφήνω το ποδήλατο και είμαι πάνω στη μπουκαπόρτα για να μην τη σηκώσει και ενώ μιλάω με αυτόν τον αναίσθητο βλάκα, το βλέμμα μου είναι έξω μπας και έρχεται από πουθενά ο Σπυράκος. Τίποτα. Η μπουκαπόρτα ξεκολλάει από το έδαφος, είμαι ακόμα πάνω της και ο γελοίος αυτός τύπος με παρακαλάει να περάσω μέσα. Φιάσκο. Όλη την προηγούμενη μέρα λέγαμε τι ωραία που θα είναι αύριο το πρωί καραβάκι και τα σχετικά, και οι κόπανοι δεν καταφέραμε να ξεκινήσουμε όπως πρέπει. Βγαίνω στο κατάστρωμα. Ο Σπυράκος είναι στην προβλήτα. Κοιταζόμαστε σαν μαλάκες και παράλληλα αγανακτισμένοι. Θα έπαιρνε το επόμενο δελφίνι και θα συναντιόμασταν στο νησί. Όπως και να ΄χει, το ταξίδι έχει ξεκινήσει!

Φραπεδάκι και νερό στην εκπληκτική τιμή των 3.70 ευρώ... Λες και πλήρωσα πρόστιμο που άργησα...

Αράζω στο κατάστρωμα. Πίνω καφεδάκι, καπνίζω και προσπαθώ να χωνέψω το κάζο που πάθαμε. Το πρόβλημα δεν είναι και τόσο μεγάλο. Δεν είναι κρίσιμο για την έκβαση της εκδρομής. Εγώ έφυγα 7.20 με τον καρβουνιάρη, ο Σπυράκος θα ερχόταν στις 8.40 με το δελφίνι. Δηλαδή εγώ θα είμαι κατά τις 9 παρά στο νησί και ο κοντούλης μια ωρίτσα αργότερα. Θα πιω ένα καφεδάκι και κάπου εκεί στο λιμάνι, μέχρι να έρθει και να ξεκινήσουμε το πρόγραμμα μας με μία ώρα καθυστέρηση. Μ' αυτά και μ' αυτά, έχουμε βγει από το λιμάνι του Πειραιά και αρχίζει να ξημερώνει για τα καλά...

Το φως της ημέρας έρχεται.... στο βάθος η Αίγινα.

Έρχεται...

Καλώς τον...

Η κατάσταση έχει ακριβώς όπως τα λέγανε οι προγνώσεις... Άψογα.

Η Αίγινα είναι πλέον δίπλα...

Απέναντι.... το μονάκριβο Αγκίστρι. Επιφυλασσόμαστε!

Πιάσαμε λιμάνι... Δέστε το καράβι να κατέβουμε στο νησί!

Η περιουσία μου.

  Κάνω μια μικρή βόλτα στα περίχωρα του λιμανιού. Χρειάζομαι ένα φούρνο για κάποιο πρωινάκι και μια καφετέρια που να διαθέτει ηλιόλουστες θέσεις. Τακτοποιώ το θέμα του φούρνου και μετά σκάω στην ...πασαρέλα της Αίγινας και αράζω για καφεδάκι (σε χαμηλότερη τιμή από αυτή του καραβιού). Η φάση είναι και γαμώ. Δεν κάνω και καμιά αγγαρεία μέχρι να περάσει η ώρα και να φτάσει στο νησί και ο Σπυράκος. Κατά τις 11 παρά ο κοντούλης είναι ήδη στην καφετέρια. Εξακολουθούμε να έχουμε μπροστά μας μια πολύ γεμάτη μέρα. Ξεκινάμε αμέσως για τον προορισμό μας. Θα κουβεντιάσουμε τα έκτροπα κάνοντας πετάλι. Κλασσικά, σιγά μη βγάζαμε φωτογραφία εκκίνησης! Επόμενος σταθμός, Αγιά Μαρίνα με μία ενδιάμεση στάση στον ιερό ναό της Αφαίας!

Αυτή είναι η διαδρομή μας. Μας είναι εντελώς άγνωστη αλλά δε μας νοιάζει καθόλου...

Τρεις διαφορετικοί τρόποι να πας στην Αγ. Μαρίνα. Εμείς είπαμε... Ιερός ναός Αφαίας!

Μέχρι τώρα η διαδρομή είναι αρκετά δίκαιη... Φύση και μυρωδιές παντού

Ναι, βέβαια...

Καθόλου Urban εδώ. Σίγουρα όμως... Psyclist!

Έχουμε ξεκινήσει και ανεβαίνουμε κάποιες ζόρικες ανηφόρες. Είναι λογικό.... ένας αρχαίος ναός θα είναι χτισμένος σε κάποιο ψηλό σημείο.

Και ανεβαίνουμε....

Μέχρι που φτάσαμε ταβάνι... Ο κόλπος της Αγίας Μαρίνας μπροστά μας... Βρισκόμαστε στο χώρο parking του ναού της Αφαίας...

Μια εκπαιδευτική παρένθεση για κάποιες χρήσιμες πληροφορίες για το ναό της Αφαίας. Δεν είναι κακό να ξέρουμε κάποια βασικά πράγματα. Ο ναός είναι χτισμένος το 500 π.Χ (!). Αρχικά νόμιζαν ότι ο ναός είναι αφιερωμένος στην Αθηνά αλλά η έρευνα κατέληξε ότι τελικά ο ναός είναι αφιερωμένος στην Αφαία. Η Αφαία ήταν κόρη του Δία και της Κάρμης και λέγεται ότι βρέθηκε στην Αίγινα για να γλυτώσει από τον Μίνωα που την είχε ερωτευτεί. Στην Αίγινα η Αφαία έγινε άφαντη (Αφαία σημαίνει άφαντη). Οι σχεδιαστές του Παρθενώνα όχι απλά επηρεάστηκαν, στην ουσία κόπιαραν το ναό της Αφαίας για να σχεδιάσουν τον Παρθενώνα. Ο ναός βρίσκεται σε ένα λόφο με θέα τη θάλασσα, σε ύψος 160 μέτρων. Πληρώσαμε το εισιτηριάκι μας, είδαμε, απολαύσαμε, μάθαμε. Πάμε να πάρουμε τα ποδηλατάκια μας να συνεχίσουμε...

Στο πάρκινγκ είναι ο Ζιντάν, η Νταλίκα και το μηχανάκι του φύλακα... Απόλυτη ησυχία...

Η αυλή από το μαγαζάκι που -υποτίθεται- μπορείς να κάτσεις να πιεις ένα καφέ. Η θείτσα που ήταν εκεί, μας απαγόρεψε να μπούμε μέσα να δούμε και να βγάλουμε φωτογραφίες... Πραγματική καριόλα...

  Δεν θα ασχοληθούμε και πολύ με τη γιαγιά. Η επόμενη στάση μας, είναι η καλή. Αγία Μαρίνα, παραλία, άραγμα, βουτιά, γεύμα. Και το καλύτερο απ' όλα είναι ότι για να βρεθούμε εκεί, θα κατέβουμε κατηφόρα θανάτου!

Πλαζ Αγίας Μαρίνας.... Ζάχαρη η φάση...

Coco Jumbo...

Πάμε να πιάσουμε τη γωνίτσα μας...\

Οι απλώστρες...

Μόνο εμείς και οι πάπιες στην παραλία...

Αμμουδιά, πανιά, βουτιές, ηλιοθεραπεία, ύπνος, χαβαλές, γέλιο, φρούτα. Ώρες απόλυτης ποιότητας. Θα αναχωρήσουμε την κατάλληλη ώρα γιατί θέλουμε και καθ' όλη τη διάρκεια της επιστροφής να κάνουμε ποδήλατο με ήλιο. Δε θέλουμε να μας πιάσει νύχτα, δε θέλουμε να μας θερίσει το κρύο. Η διαδρομή της επιστροφής θα είναι διαφορετική. Ή θα το οργώσουμε το νησί ή που θα κολλάμε μπρίκια!

Αυτή θα είναι η διαδρομή της επιστροφής... Να κινηθούμε λίγο παραλιακά με τον ήλιο να δύει μπροστά μας...

Κατά την επιστροφή μας, είμαι σε τέτοια επίπεδα Ζεν, που τουλάχιστον το δικό μου φωτογραφικό υλικό είναι πολύ φθηνό. Είμαι τόσο γλυκά κουρασμένος, είμαι πολύ χαλαρός από τη βουτιά και από το πολύωρο άραγμα. Ο ήλιος με έχει ψήσει πολύ διακριτικά. Η διαδρομή είναι ...κρέμα!! Μας έχει πάρει μπάλα το χάζεμα, η κουβεντούλα, ο ρυθμός στο πετάλι, οι ανάσες μέσα στο πράσινο... 

Το λιμανάκι της Σουβάλας...

Και η πλαζ δίπλα..

Αυτή τη φωτογραφία την έβγαλα μόνο και μόνο επειδή με τρελαίνουν τα κρυστάλλινα νερά και να φαίνεται τόσο καθαρά ο βυθός της θάλασσας. Μετά είδα ότι υπάρχει και μια θαλάσσια χελώνα!!!!

Όπως υπολογίζαμε, φτάσαμε στο λιμάνι σε πολύ καλή ώρα για να κινηθούμε με απόλυτη άνεση και να καταφέρουμε να.... μη χάσουμε το καράβι! Για αρχή, πρέπει να ρίξουμε τρόφιμα στο ντεπόζιτο!

Κρίναμε ότι τούτο εδώ το μαγαζάκι είναι ικανό να παρέχει το γεύμα του πρωταθλητή... Είχαμε απόλυτο δίκιο... Δεν υπάρχει κάποια εικόνα του γεύματος. 

  Αφού γεμίσαμε και το στομάχι... έχουμε χρόνο να σουλατσάρουμε μέσα στην χώρα της Αίγινας. Λιμάνι, περατζάδα, σοκάκια, γειτονιές..

Μετά από υπερπροσπάθεια κατάφερα να φωτογραφίσω ένα σοκάκι στο κέντρο, χωρίς να περάσει μηχανάκι ή αυτοκίνητο. Για κάποιο λόγο το κέντρο της Αίγινας, έχει πολλή κίνηση...

Στο κέντρο της πόλης!!!!

Η Νταλίκα κάνει πασαρέλα στην... πασαρέλα της Αίγινας.

....

...

Στα καλύτερα έχουμε πάει... Κι έχουμε ακόμα...

Αυθόρμητη κυκλοφορία μέσα στα στενάκια της χώρας. Κανονικά, ανάποδα, δεξιά, αριστερά και όπου βγάλει χωρίς να ξέρουμε. Όποιος πατήσει το πόδι κάτω, για οποιοδήποτε λόγο, χάνει κανονάκι!

Μετά και από αυτό το παιχνιδάκι, έχει βραδιάσει για τα καλά. Είναι η ώρα μας να πάμε προς το λιμάνι αν θέλουμε να ταξιδέψουμε με το τελευταίο πλοίο της ημέρας. Αυτή τη φορά τα καταφέραμε. Είμαστε μέσα στο καράβι. Μία ώρα ταξιδάκι. Βρισκόμαστε σε μία εκπληκτική κατάσταση όπως πάντα μετά από τέτοιες βόλτες. Γεμάτοι, χαλαροί, χαρούμενοι, κουρασμένοι. Ήταν μια Δευτέρα στο ημερολόγιο. 21 Δεκέμβρη. Εμείς πήγαμε μονοήμερη εκδρομή με τα ποδήλατα μας. Για μπάνιο. Στην Αίγινα! 

Υ.Γ: Αλέκο, αφιερωμένο φίλε! Περιμένω πως και πως να κάνουμε πετάλι παρέα!