«Πολέμα ψηλέ... Πολέμα!»

   Έπιασε 17 Δεκέμβρη για να βάλει κρύο. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που αισθάνθηκα κρύο. Στο σπίτι, στο ποδήλατο, στη μπάλα, στο σκάφος στο εξοχικό και στη καρδιά. Κρύες μέρες με κρύες διαθέσεις δεν είναι αυτό που θα λέγαμε stp συνθήκες.
Ένα όμορφο διάλειμμα έπαιξε το απόγευμα στο σπίτι του «Ξεροκέφαλου» παρέα με κάμποσες φωτογραφίες από ταξίδια στα μέρη της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής. Μου ζέσταναν τη καρδιά. Τα χρώματα από τις φωτογραφίες σε συνδυασμό με τις περιγραφές, για κανά δίωρο με ταξίδεψαν καλά.

   Σοβαρή ποδηλατική δραστηριότητα πέραν των συνηθισμένων δεν υπάρχει. Μπορεί ο μικρός γιος να επέστρεψε αλλά μαζί του έφερε και τα σύννεφα. Γαμηθήκανε εκείνες οι γαμάτες μέρες τίγκα ήλιο χωρίς αέρα και με 18 βαθμούς στις 14:00 το μεσημέρι. Τη Δευτέρα ή τη Τρίτη αν θυμάμαι καλά μας έδωσε λίγο από τη φάση ο καιρός και φυσικά δε χαριστήκαμε... Ραντεβού στη Θεσσαλονίκη και από εκεί κατά τα γνωστά... Λιμάνι, Χατζηκυριάκειο, Πειραϊκή, Μικρολίμανα, Πασαλιμάνια, -Πως τα λένε ακόμα τα μπερδεύω αυτά τα δύο-, Μαρίνα Ζέας, ΣΕΦ, παραλία Μοσχάτου -Λέμε τώρα...-, γλύψιμο τη παραλιακή μέχρι και τον  Saint Cosmas. Παραλία, κουβέντα, βουτιά, κουβέντα. Μέσα σε όλο αυτό το πράγμα που συμβαίνει περισσότερο ή λιγότερο ευχάριστα ή δυσάρεστα στη ζωή του καθενός μας, είναι one million shot να σου περιγράψω πως αισθάνεται το κεφαλάκι όταν βυθίζεται στα νερά της θάλασσας Δεκέμβρη μήνα. Πολύ λακωνικά θα μπορούσα να το πω ως, «Ctrl+Alt+Del»!.

   Τώρα... Για προσπάθησε να φανταστείς τη κοινωνία αν της προσθέσουμε μια πολύ μικρή λεπτομέρεια στην όλη κατάσταση... Να γνωρίζαμε πότε θα πεθάνουμε. Ο άνθρωπος δηλαδή μαζί με την ημερομηνία γέννησης του να έπαιρνε προίκα και την ημερομηνία θανάτου του. Παράδειγμα τώρα έχεις ας πούμε γενέθλια 15 Ιουλίου του 1985 και θανάτια 30 Φλεβάρη 2065. Μόνο αυτό. Ούτε το πως, ούτε το πότε, ούτε και ότι σημαίνει πως επειδή θα φτάσεις μέχρι τα 80 θα έχεις και το απόλυτο της υγείας. 
«Να σας ζήσει το μωρό και τυχερό να είναι!!! Γεννήθηκε 19 Δεκέμβρη στις 23:55 και θα σας πεθάνει 25 Απρίλη του 2020...!». Τσουχτερό ε;! 
   Σε μια συζήτηση με το Σταυράκο μου προέκυψε το ερώτημα και θέλω να το μοιραστώ. Τα σενάρια που φτιάξαμε αρκετά, οι βασικοί άξονες ήταν ότι πιθανόν να δημιουργούσε μια σημαντική πόλωση στα άκρα του, δηλαδή, οι μισάνθρωποι θα γίνονταν τέρμα μισάνθρωποι και οι καλοί θα όδευαν προς την αγιοποίηση ας πούμε. Επίσης πιθανόν να έδινε την ευκαιρία σε αρκετό κόσμο να αλλάξει τη ζωή του μάλλον μέσα σε πιο ειρηνικά πλαίσια και από την άλλη μπορεί ανθρώπους ήρεμους να τους ωθούσε σε πιο άγριες καταστάσεις. Όλα αυτά όμως είναι πολύ απλές υποθέσεις που κάναμε χωρίς να έχουμε τη βασική αρχή της ψυχολογίας με το μέρος μας που είναι και πολύ σημαντική διαφορά, άλλο πράγμα να το ξέρεις από την αρχή και άλλο πράγμα να το μαθαίνεις στη πορεία, το πότε θα πεθάνεις εννοώ. Οι ταυτότητες μας θα έρχονταν λίγο πιο κοντά στα συσκευασμένα προϊόντα... Αφού θα υπήρχε και η ημερομηνία λήξης.

   Ωραίες είναι οι γιορτές μη λέμε μαλακίες, καλά είναι να αλλάζει έστω και με αυτές τις αφορμές για λίγες μέρες το σκηνικό σε κάποια σημεία της πόλης. Φυσικά δε παραμυθιαζόμαστε ότι θα αλλάξουν και άλλα πράγματα επειδή αυξάνονται οι καταναλωτικές μας συνήθειες, άλλο αυτό. Εκτός λοιπόν από τους στολισμούς και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα αυτό που για μένα κάνει τις γιορτές λιγάκι πιο διαφορετικές μέρες, είναι ότι μου ξύνουν τη μνήμη. Θα ξανά θυμηθώ για λίγο εκείνα τα χριστούγεννα του 1989 στο χωριό. Έριχνε τόσο χιόνι το βράδυ που χωνότανε μέσα από τη καμινάδα και το άκουγες που τσιτσίριζε καθώς έπεφτε πάνω στα πυρωμένα κούτσουρα τα οποία ήταν βολεμένα στο τζάκι και περίμεναν καρτερικά την ώρα που θα γίνονταν στάχτη, επιτελώντας το ιερό καθήκον να μας ζεστάνουν. Στο «Χειμωνιάτικο» κοιμόμουν εγώ με τον παππού μου σε δύο κρεβάτια δεξιά και αριστερά από το τζάκι.
- Παππού... Τι είναι αυτός ο ήχος που ακούγεται από το τζάκι;!
- Κοιμήσου χάμω Βενιαμίν* και με ξεκουκουλώνεσαι... Οι Καλικάντζαροι είναι, πάνω στα κεραμίδια, κατουράνε τη φωτιά, παλεύουν να μας τη σβήσουν...
Εμένα το αίμα μου κοβόταν... Ίσα που τράβαγα τις κουβέρτες και με γρήγορες κλεφτές ματιές χάζευα έξω από το παράθυρο το χιόνι που γέμιζε το περβάζι του παραθύρου, μπας και έβλεπα κανά Καλικάντζαρο και ύστερα το παππού μου που είχε σηκωθεί για να ρίξει ένα ακόμα κούτσουρο στη φωτιά... Μη μας τη σβήσουν τελείως οι Καλικάντζαροι...! 
   Τα παραμύθια που λέγανε οι παππούδες και οι γιαγιάδες στη πλειοψηφία τους δεν ήταν ευχάριστα, ίσα-ίσα που φόβο σου δημιουργούσαν και πολύ σπάνια χαρά. Μετά από χρόνια κατάλαβα τη τακτική τους... Το παιδί για να ησυχάσει και να πέσει να κοιμηθεί, φοβισμένο το κάνει πιο γρήγορα! Θεούλιδες! 

   Μαζί με τις γιορτές και τις αναμνήσεις ο μήνας Δεκέμβρης έχει και άλλη μια πολύ σημαντική μέρα. 6/12/2008. Είναι η μέρα που ο αστυνομικός Ε.Κορκονέας δολοφόνησε εν ψυχρό ένα παιδί 15 χρονών. Στην Ελλάδα του 2000+... Σε μια όπως θέλουμε να λέμε προηγμένη χώρα, στη χώρα που δίδαξε τη δημοκρατία σε όλο το κόσμο -Αν σας αρέσει καλύτερα-, στη χώρα των μεγάλων ποιητών και φιλοσόφων, στη χώρα των μεγάλων επιστημόνων, και στρατηλατών. Στη χώρα που αρκετοί άνθρωποι ζουν ευτυχισμένοι μέσα από την αμνησία. Στη χώρα που αρκετοί άνθρωποι της, νομίζουν ότι έχουν το αλάθητο μαζί με τον Πάπα, στη χώρα που κοιτάει με τρόμο τους απολήτιστους μουσουλμάνους μετανάστες και δεν κοιτάει με τρόμο αρκετά μεγάλη μερίδα χριστιανοταλιμπάν παπάδων που προσφάτως καλούσαν ανοιχτά σε δημόσιες διαπομπεύσεις ομοφυλόφιλων. Στη χώρα που φωνάζει για να διαλυθούν τα διάφορα κοινωνικά «άβατα» την ίδια στιγμή που οι περισσότερες τη περιοχή του Αγιού Όρους θα τη δείτε μόνο μέσα από το κίτρινο ανθρωπάκι του google maps. Στη χώρα που οι απόψεις και οι αντιλήψεις προσαρμόζονται στη πλειοψηφία τους με βάση το ατομικό συμφέρον. Σ' αυτή τη χώρα που της αρέσει να τιμάει και να δοξάζει ότι δεν μπορεί να φτάσει. Μετά θα μου πεις, «Έλα μωρέ μαλάκα ο μόνος είναι;!» και θα έχεις πολύ δίκιο. Ο κατάλογος των νεκρών από τη κρατική καταστολή είναι αρκετά μεγάλος για μια προηγμένη προοδευτική χώρα... . Δεν γενικεύω... Σχολιάζω τη τάση που υπάρχει προς τα έξω. Μετά το δημοψήφισμα και τις καπάκι εκλογές έχω χάσει τελείως το μπούσουλα αυτού του κόσμου. Αν πριν νόμιζα ότι είχα αρχίσει να τον καταλαβαίνω κάπως, πλέον μπορώ να πω ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα για δαύτον! Τι ψάχνω να βρω και εγώ τώρα ε... Εδώ πολλές φορές δυσκολευόμαστε να εξηγήσουμε δικές μας συμπεριφορές. Σπολάτι.

   Η γενική αισθητική αυτής της κοινωνίας βρίσκει πεδίο δόξης λαμπρόν μέσα από τις γιορτές του Δεκέμβρη. Δώσε ένα 50ρικο στον όποιον/α αμόλησε τον/την να τα ξοδέψει με μοναδικό σκοπό τη Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση του μπαλκονιού του/της. Εσύ απλά άραξε με τους φίλους σου στο πεζοδρόμιο απέναντι και γέλα. Είναι το Χριστουγεννιάτικο θέμα μου για τη φωτογραφία. Με χαρά θα σας παρουσιάσω το υλικό από των Φώτων και μετά όμως...! 

  Αυτά. Άντε στη χάρισα σήμερα και δεν είχε γαμήσι στο σκρολάρισμα.

 Πρώτη διαδήλωση με πρώτη «αριστερή» κυβέρνιση.

Οι διορισμοί δεν κλέβουν καμιά παράσταση ως προς τη πρωτοτυπία των απαιτήσεων μας. Το ποδηλατάκι όμως;!

Για όλες τις ηλικίες... Μην ακούω μαλακίες!

Την ίδια μέρα της πορείας σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, ο καθένας έχει τις προσωπικές του αγωνίες.

 Ενώ ταυτόχρονα κάποια λαμόγια γλυτώνουν από τον ΕΝΦΙΑ.

Όσο οι «εργατοπατέρες» καθοδηγούν από τις συνδικαλοπολυθρονάρες τους...

Όλο και περισσότερος κόσμος νιώθει την ασφάλεια του πρώτη φορά αριστερά και ξεχύνεται στο δρόμο για ψώνια αψηφώντας το δίκιο του εργάτη. 

Δε ξέρω... Μη με ενοχλείται... Εγώ δεν είμαι από αυτή τη γειτονιά.

Ημέρα μνήμης η 6/12/2008 Αυτός σηκώθηκε και ήρθε... Εσύ;. 

Καλέσε γιορτέσε...!

Υ.Γ.1 Bronx το δώρο που ετοιμάζεις για τον Απρίλη είναι ίσως η πιο όμορφη σκέψη που έχω αυτό το καιρό. Δε βλέπω την ώρα να ξεκινήσει το babysitting! Με το καλό και η Τζώρτζια μας και αν μου τα φέρνεται και τα δύο μαζί θα σας κάνω και πολύ καλύτερη τιμή! 

Υ.Γ.2 Αλέκο ότι και να πω για το ποδήλατο είναι λίγο. Μαζί με το Σταύρο πονέσαμε λες και κλέψανε το δικό μας! Πολέμα εκεί με τη δουλειά τώρα να πάρεις το επόμενο και με προσοχή πλέον γιατί έξω σέρνεται αλητεία!

Υ.Γ.3 Γιαννάκο το ζάρι σε πάει γάματα... Γρήγορα περαστικά στην Ελίνα.

Υ.Γ.4 Ποτέ δεν είναι αργά αν πραγματικά θέλεις να καλύψεις τα κενά.

Υ.Γ.5 Σταυράκο τα είδες καλά σήμερα;! Μας φαντάζεσαι εκεί με τίποτα ποδήλατα...

Υ.Γ.6 Λόκα όμορφα ταξίδια φίλε μου! Γουσταρίζουμε και εμείς μαζί σου γνωρίζοντας βέβαια το πόσο θα γάμαγε να ήμασταν και εμείς εκεί τριγύρω.

Υ.Γ.7 Νικόλα έλα πες την αλήθεια ρε φίλο, πόσα λεφτά σου δίνουν στη δουλειά;!

Υ.Γ.8 Όντυ τα Sante δεν είναι για χόρταση.

Υ.Γ.9 Φρατζόλα, σε έχει γλυτώσει ο καιρός... Live θα κάνετε; Ή μόνο σουβλάκι και άραγμα στη πλατεία;!
Υ.Γ.10 Ρίγκο τρώγομαι αυτές τις μέρες για το πότε θα πιούμε ένα καφέ.
Υ.Γ.11 τρΕλλάκι μιλάμε για Σάββατο ε;! 

Υ.Γ.12 Πολέμα ψηλέ! Πολέμα!!!. Από το Μάρτιο;!

Υ.Γ.13 Μια παρτάρα καλή σαν τότε στο γκαράζ του πρέσβη μπορεί να γίνει για φέτο;!

*Βενιαμίν με έλεγε η γιαγιά μου, ο παππούς μου με λέει ακόμα, γιατί ήμουν ο πιο μικρός τους εγγονός.