Η πραγματικότητα στο μεγάλο νησί...

Φιλαράκια μου και αναγνώστες, χαιρετώ από το μεγάλο νησί... Οι μέρες έχουν περάσει και η ένταξη στο νησί και στους ρυθμούς του έχει ολοκληρωθεί με επιτυχία..
Είναι περίπου 1.5 μήνας από τότε που κούνησα μαντήλι στην Αθήνα. Ένα μικρό διάλειμμα για να ψηφίσω με έβαλε ξανά στο κλίμα της αλλά δυστυχώς οι εκλογές δεν έφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Δεν θα επεκταθώ παραπάνω στο θέμα αυτό γιατί δεν θέλω να χαλαστώ φτύνοντας χολή για τους ....συνανθρώπους που επέλεξαν τον Αντώνη να αναλάβει τα ηνία της χώρας.

Μάλλον έχουμε λίγο ακόμα για να πιάσουμε πάτο...

  Η ζωή στην Κρήτη λοιπόν, κυλάει σαν ποδήλατο στην κατηφόρα. Οι έννοιες που απασχολούν το μυαλό μου είναι αν πάνε καλά τα κρεμμύδια στον κήπο, τι είναι αυτό που μας καταστρέφει τις ντομάτες και τι θα κάνουμε τα τόσα κολοκύθια που 'ξερνάει' ο κήπος... Δυστυχώς όμως, ένα πρόβλημα που υπάρχει και εδώ είναι η ανεργία. Ο κουμπαράς δεν αναπαράγει τα ευρώ του και αυτό είναι ένα σοβαρό θέμα που μπορεί μέχρι ενός σημείου να καθορίσει το χρόνο που θα παραμείνω στο νησί. Έχω ρωτήσει τους πάντες για το αν υπάρχουν μεροκάματα πάνω σε οποιοδήποτε αντικείμενο ίσα ίσα για να βγάζω το καύσιμο της παραμονής. Πρόσφατα έκανα 3 μεροκάματα σαν μαραγκός. Δεν έχω ξανακάνει κάτι τέτοιο αλλά μου δείξανε και τα κατάφερα. Οι συνθήκες εργασίας ήταν αξιοζήλευτες...

Η δουλειά μου ήταν να πηγαίνω τα πρωινά, ότι ώρα ήθελα (!) να μεταφέρω τα απαραίτητα για την εργασία μου κάτω από τον δροσερό ίσκιο της μουρνιάς και να αρχίσω να τρίβω και να γυαλίζω κομμάτια ξύλου χωρίς να έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου. Απλά να γίνει η δουλειά που πρέπει να γίνει. Το τρίψιμο μπορεί να είναι σκληρό και να γύρναγα στο σπίτι με πριονίδι μέχρι και μέσα από το σώβρακο, αλλά μακάρι να ήταν έτσι όλες οι δουλειές. Το μεροκαματάκι ήταν μια χαρά και μακάρι να μη μέναμε στα 3 μεροκάματα και να συνεχιζόταν όλο αυτό. Βλέπεις, πέρα από τα έξοδα διαβίωσης στον Άγιο Νικόλα, θα πρέπει να δημιουργηθεί και το μπάτζετ για την αντικατάσταση της Νταλίκας. Σε γενικές γραμμές πάντως, δεν αγχώνομαι για να βγάλω πολλά λεφτά και έχω μάτια και αυτιά ανοιχτά σε οποιαδήποτε αξιοπρεπή μεροκάματα. Ούτως ή άλλως, η παρακάτω φωτογραφία λέει όλη την αλήθεια....

 Στους τοίχους -πολύ συχνά- βλέπεις τις μεγαλύτερες αλήθειες...

  Έτσι λοιπόν, μια ωραία Κυριακή ένας κύριος που είχε έρθει στο σπίτι μας καλεσμένος για ψησίματα και τέτοια, για να ανταποδώσει υποσχέθηκε να μας κάνει το τραπέζι στο μετόχι του στο Καθαρό. Το Καθαρό -ή αλλιώς και Όρη- είναι ένα οροπέδιο σε υψόμετρο 1.200 μέτρων το οποίο μοιάζει με επίγειο παράδεισο. Η περιοχή είναι χαρακτηρισμένη ως Natura αλλά σε συμφωνία με την κοινότητα κάποιοι έχουν χτίσει κάποια μετόχια χωρίς να καταχράζονται και να βιάζουν ιδιαίτερα τον χώρο. Έτσι λοιπόν φορτωθήκαμε στο υπερπολυτελές όχημα και ξεκινήσαμε τον ανήφορο για να φτάσουμε στο Καθαρό.

Η Ντατσούνα αυτή διαθέτει καρδιά λιονταριού και η καρότσα της μας χωρούσε όλους...

Μαζί και κάποια καλούδια που βγάλαμε από τον κήπο για να τα βάλουμε στη σέντρα του τραπεζιού. Έτσι γίνεται εδώ... Όταν πας σε ένα τραπέζι φέρνει ο καθένας από κάτι κι έτσι απολαμβάνεις στο έπακρο μόνο ντόπια προϊόντα...

Μια γενική εικόνα από το οροπέδιο. Στο βάθος φαίνεται -ακόμα με πάγους- η ακόμα πιο ψηλές κορφές από τα Όρη. Μιλάμε για υψόμετρο 2.000 μέτρων εκεί πάνω. Όπως καταλαβαίνετε, ο καύσωνας δεν υπάρχει σε αυτά τα μέρη και όπως μου είπαν οι ντόπιοι, για να κοιμηθείς το βράδυ εδώ θέλεις 2 κουβέρτες ακόμα και αν είναι Ιούλιος μήνας.

Αυτό είναι το μετόχι. Το δέντρο στα αριστερά του είναι ο πρίνος. Το δέντρο αυτό ίσως να στέκει εκεί καμια χιλιετία και η σκιά και η δροσιά που προσφέρει κάνει τον πλάτανο να θυμίζει θάμνο!!! Όλα τα μετόχια στα Όρη είναι χτισμένα έτσι. Η μισή σκιά του πρίνου καλύπτει το μετόχι και η άλλη μισή σου προσφέρει την τέλεια αυλη.

Το μετόχι αυτό -όπως κάθε μετόχι που σέβεται τον εαυτό του- ήταν φορτωμένο με ρακές, κρασιά, μπύρες αλλά και κάποια άλλα αγαθά τα οποία δεν έχω ξαναδεί σε τέτοια μορφή...

Όπως αυτές οι πατάτες....

Και αυτό το ανθότυρο που ωριμάζει....

Σιγά σιγά ξεκινήσαμε να βάζουμε φωτιά για να ψήσουμε. Περίμενα να δω κάποια ψησταριά και κάποια κάρβουνα για τη θράκα. Τα πράγματα εδώ όμως δεν γίνονται έτσι... Εδώ παίζει ψήσιμο μόνο με ξύλα. 

Είτε για τα κρέατα....

Είτε για τις πατάτες....

Σε αυτό το αρχοντικό τραπέζι, τίποτα δεν είναι αγορασμένο από μαγαζί. Είναι όλα παραγωγής δικιάς μας ή φίλων. Μόνο ποιότητα...

  Ο άνθρωπος που μας φιλοξένησε εκεί είναι ηλικιωμένος, κοντά στα 60. Καθώς ανεβαίναμε για το μετόχι, κάναμε μια στάση στην Κριτσά και μαζέψαμε άλλον έναν συγχωριανό και αυτός στην ηλικία των πατεράδων μας. Αρχικά σκεφτόμουν 'τι παρέα να κάνουμε με τα γερόντια' αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Αυτοί οι άνθρωποι μοιάζουν με τους πατεράδες μας μόνο στην ηλικία. Κατά τα άλλα, είναι οι χωριανοί που έχουν μεγαλώσει στη φύση, έχουν δει άλλα και έχουν ζήσει άλλα. Σίγουρα παίζει ρόλο ότι δεν έχω ζήσει παρόμοιες καταστάσεις για να μου φαίνονται βαρετές αλλά πραγματικά το παρεάκι πέτυχε παρόλο που υπήρχαν διαφορές μεταξύ μας έως και 30 χρόνων και αυτό φάνηκε από την κατανάλωση ρακής και από το υπέροχο μεθύσι που πετύχαμε. Να γνωρίζετε ότι η ρακή είναι γένος θυληκού. Η ΡΑΚΗ!!!

 Η ρακή άρχισε να μας αφυδατώνει, έτσι αποφάσισα με τους κύριους εδώ, να πεταχτούμε λίγο πιο πέρα στην πηγή για να γεμίσουμε κάνα παγούρι κρύο και πεντακάθαρο νερό. Σε αυτή την πηγή πας και γεμίζεις το νερό σου αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς πως πρέπει να αφήνεις λίγο ανοιχτή τη βρύση για να γεμίζει αυτή η γούρνα όπου έρχονται ζώα και πίνουν το νεράκι τους...

  Έχοντας αυτή την υπέροχη διάθεση και το ελαφρώς ζαλισμένο κεφάλι από τη ρακή έριξα κάποιες ματιές σε κάποια κάδρα που κοσμούσαν τον τοίχο του μετοχιού.

Το Συμπέρασμα...

Τίποτα λιγότερο από άνθρωπος....

Οι ώρες είχαν περάσει και σιγά σιγά βάλαμε μπροστά τη λάτσα και ότι άλλο έπρεπε να γίνει για να αφήσουμε το μετόχι ακριβώς στην κατάσταση που το βρήκαμε... Να είμαστε και τυπικοί για να μας προτιμήσουν ξανά!!!

Για επίλογο έχω κάποιες πανοραμικές φωτογραφίες που τράβηξα καθώς κατεβαίναμε από τα Όρη προς τον Άγιο Νικόλαο...

Από ψηλά η Ελούντα και το Κρητικό πέλαγος....

Βουνό και θάλασσα σε πλήρη αρμονία...

Η ζωή στο νησί συνεχίζεται...ελπίζοντας σε ίδια και καλύτερα πράγματα... Ελπίζω να ταξιδέψατε λίγο με το άρθρο και κυρίως με τις φωτογραφίες... Καλή συνέχεια σε όλους!!!!!

Υ.Γ: Να κλείσω και με ένα κομμάτι αφιερωμένο σε όλα τα αλάνια!