Εμβόλιμο Άρθρο

   Αυτό το μπλόγκ το ξεκινήσανε ο Ράκος παρέα με το Σταυράκο. Ο καθένας λίγο-πολύ για τους δικούς του λόγους στον αριθμητή αλλά με κοινό παρονομαστή, το όλο συναίσθημα, την άλλη αντίληψη τη διαφορετική αίσθηση, που έδωσε το ποδήλατο όταν μπήκε ξανά στη ζωή τους, όχι απλά σαν μέσω εναλλακτικής βόλτας, αλλά σαν Δούρειος Ίππος του χωροχρόνου της καθημερινότητας.
 
   Είναι πολύ βασικό πράγμα ο άνθρωπος να μπορεί να εκφράζεται, μέσα από τη μουσική,μέσα από τη ζωγραφική, μέσα από το χορό,από τον ίδιο του το προφορικό λόγο, από ένα γραπτό κείμενο. Να εκφράζεται με ένα χαμόγελο,με ένα βλέμμα, με μια κίνηση. Να εκφράζει τις σκέψεις του, το συναίσθημά του, τα όνειρά του.

   Θα είναι μεγάλη μας χαρά όσοι διαβάζετε τα αρθράκια που συχνά-πυκνά γράφονται, μέσα από αυτά να εκφράζονται και κομμάτια δικά σας. Είναι ακόμα μεγαλύτερη χαρά αν σας βγει να μας γράψετε και κάτι... Όπως έκανε ο Θ.Π. και τον ευχαριστούμε γιαυτό.

   Το επόμενο άρθρο όπως μας το έστειλε ο φίλος και αναγνώστης του μπλόγκ...

"ΚΑΛΠΑΖΕ ΚΑΙ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ Ο ΣΤΕΛΙΟΣ"

Δυστυχώς, με τις Διακοπές μου φέτος αλλάζουμε συνεχώς τα ραντεβού μας. Αρχικά είχαμε πει να συναντηθούμε τέλη Ιούνη στους φίλους μας τους μετανάστες στην Αγγλία, για μια βδομάδα. Τελικά το ακυρώσαμε και το κάναμε μέσα Ιουλίου, με αποτέλεσμα να μείνουν τα εισιτήρια αμανάτι. Πήρα λοιπόν κι εγώ τα εισιτήρια τα χιλιοπληρωμένα, και για να την σπάσω στις Διακοπές που με έστησαν, πήγα στον αρχικά τελικό προορισμό - το Λονδίνο - με το μόνιμο φιλαράκι όλων, που βρέξει-χιονίσει έρχεται πάντα στο ραντεβού του:

το Σαββατοκύριακο. 

Εκεί λοιπόν μεταξύ πολλών άλλων, μου δόθηκε η ευκαιρία να θυμηθώ κάποια πράγματα της ποδηλατικής πραγματικότητας. 

Και ξεκινάω με το απόφθευγμα της ημέρας: Oι δρόμοι του Λονδίνου είναι για τον ποδηλάτη ότι για τον λουόμενο είναι τα Φαλάσαρνα στο Κίσαμο. 

Και εξηγούμαι: Δρόμοι ίσιοι, χωρίς ίχνος λακκούβας, λες και το περνάνε με σίδερο κάθε πρωί. Διαδρομές παραποτάμιες και μέσα από πάρκα για τις απλωτές σου. Λωρίδες και φανάρια για τα ποδήλατα για να αισθάνεσαι ότι κάποιος σε έχει υπολογίσει και θέλει να καβαλάς με προσοχή. Πόλη θηρίο γενικά αλλά με έναν σχετικό σεβασμό στους ανθρώπους που την κατοικούν - όσο μπορεί βέβαια μια μεγαλούπολη να σέβεται τους πολίτες της. 

Το ποδήλατο του Γιώργου, δανεισμένο για μερικές μέρες στον Γιάννη, που με την σειρά του το δάνεισε για μερικές ώρες σε μένα, με βοήθησε να θυμηθώ όλα τα παραπάνω. 

Κάποτε λοιπόν έκανα τις βόλτες μου κάπου εκεί, πηγαίνοντας από το σπίτι στον κοντινό σταθμό, για να αφήσω - σχετικώς - ξέγνοιαστα το ποδήλατο απέξω, 

και με σκοπό να πάρω το τραίνο για την δουλειά. Αργότερα θα επέστρεφα, θα έπαιρνα το παρκαρισμένο μου ποδήλατο, θα πήγαινα για τα ψώνια και σίγουρα θα ξέκλεβα λίγη ώρα για 3-4 πεταλιές στο κοντινό πάρκο.

Πλέον, καβαλάω το καημένο το Dahon, περνάω πάνω, μέσα και δίπλα από λακκούβες, σπασμένες πλάκες πεζοδρομίων και χαντάκια σαν ουλές από συνεργεία που άνοιξαν για να περάσουν σωλήνες φυσικού αερίου και δεν έκλεισαν ποτέ ξανά, οδηγώντας πότε στον δρόμο όπου μου κορνάρουν τα αυτοκίνητα, και πότε στο πεζοδρόμιο όπου με αγριοκοιτάζουν οι περαστικοί, για να πάω στο σταθμό Λαρίσης να πάρω το τραίνο όπου δεν επιτρέπονται τα ποδήλατα εκτός των σπαστών - εξού και το dahon - με σκοπό πάντα το ίδιο πράγμα: να πάω στην δουλειά. 

Γενικά μου αρέσει η ταλαιπωρία. Μου το λένε οι φίλοι μου,  μου το είχε πει κι ένας κύριος κάποτε όταν με είδε να προσπαθώ να στήσω μια τέντα 

πάνω από την σκηνή μου, ενώ φυσούσε ο αέρας αντίθετα. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που ακόμα μπαίνω σε αυτή την διαδικασία και δεν έχω βάλεις δόσεις για αυτοκίνητο. Πρόσφατα όμως διάβασα και για έναν άλλον κύριο που ιδρώνει ατελείωτα, εδώ και χρόνια, όχι για να πάει στην δουλειά του αλλά για την υπέρβαση και κάποιους καλούς σκοπούς. Ο εν λόγω κύριος τα χαράματα την 15η Αύγουστου του 1969 στα Τρίκαλα, στα 16 του χρόνια, του την ψιλοέδωσε, 

ανέβηκε στο ποδήλατό του, ένα διπλοσκέλετο βαρύ και ασήκωτο Βίσμαρκ, με προορισμό την...Αθήνα. Θα έφτανε τότε, διανύοντας 330 χιλιόμετρα, την επόμενη ημέρα το βράδυ.

Για τα τωρινά του χαΐρια ενδεχωμένος να έχετε διαβάσει.

Χαιρετίζω λοιπόν τον αρχιταλαίπωρο, ορθοπεταλότερο, Αετκζή και εμπνευστή, Στέλιο Βάσκο.

Υ.Γ. zwhpodilato@hotmail.com περιμένουμε κάτι να μας στείλετε όσοι νοιώθετε πως το ποδήλατο με τη ζωή σας πατάνε το ίδιο πετάλι.