Ξεμπούκωμα

  

   Όλα ξεκίνησαν από τη Πέμπτη που μας πέρασε. Στο διάστημα 12:30-13:00 στο χώρο που εργάζομαι έχουμε διάλειμμα για φαγητό. Εκείνη την Πέμπτη βαριόμουν τόσο όσο που η πείνα δεν ήταν ικανή συνθήκη για να με σηκώσει από το γραφείο και να βρεθώ στο μαγειρείο για lunch brake -έτσι να εξοικειωνόμαστε σιγά,σιγά με τις διεθνείς ορολογίες-
. Αντιθέτως η πείνα μου για να ξεφύγω λίγο από το εδώ και το τώρα, παράλληλα με τη συνειδητοποίηση της ποδηλατικής αλλαγής, από τη μετακόμιση, του Σταυράκου στη Κρήτη, με έστειλαν πάνω από το τηλέφωνο σχηματίζοντας με τα πλήκτρα το νούμερο ενός κινητού το οποίο αντιστοιχούσε στο ψηλό.

   Βαθιές ανάσες τοκετού συνόδευαν το κάθε "τουτ", μέχρι να ακουστεί η πάντα φοβική φωνή του Σταυράκου, όταν κάποιος τον καλεί από τηλέφωνο που δεν γνωρίζει... Ακολούθησε το στάνταρ κράξιμο στο πρόσωπό μου -αφού τυχαίνει να είμαι αυτός που τον παίρνει τηλέφωνο από τα περισσότερα άγνωστα νούμερα, πότε για να του πουλήσω κάποιο δάνειο και πότε για να του προσφέρω πακέτο κινητής τηλεφωνίας...κοινός στο παρελθόν τον μούρλενα στη φάρσα, πριν του αποκαλύψω τη ταυτότητά μου-.

   Για τη νέα καθημερινότητα του Σταυράκου δεν θα πω κουβέντα, κάποια στιγμή φαντάζομαι θα ανεβάσει κάτι, -η αλήθεια είναι ότι μεγάλο μερίδιο για την απραξία του φέρει το γεγονός ότι ακόμα δεν έχει αντικατασταθεί η νταλίκα-.

   Μετά τη συνομιλία μας ταξίδεψα αρκετά με το νου σε φανταστικές καθημερινότητες μακριά από την Αθήνα, βάζοντας μέσα στα εγκεφαλικά μπαγκάζια όλα της τα άσχημα για να τα πετάξω στο πρώτο ψυχικό κάδο που θα έβρισκα. Με τη βοήθεια του γκούγλ μάπς έφτασα πετώντας μέχρι την ευρύτερη περιοχή που μένει πλέον ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα και ειδικότερα  στο ίδιο το σπίτι του... Ζήλια, χαρά και νοσταλγία το συναίσθημα. Ζήλια γιατί πραγματικά ζήλεψα την ηρεμία του τόνου της φωνής του, προφανώς επηρεασμένη από της εκεί περιβαλλοντικές συνθήκες, χαρά ένιωσα που το φιλαράκι μου δεν έμεινε στα λόγια και την έκανε, και νοσταλγία γιατί όπως και να το κάνουμε τόσο η φυσική όσο και η ποδηλατική του παρουσία λείπουν. Όταν έχεις να κάνεις με φίλους και αποστάσεις είναι μια κατάσταση που στο τέλος τη συνηθίζεις, έτσι συμβαίνει, γιατί με τους φίλους δεν είσαι εγωιστής, θες το καλύτερο για δαύτους και κάθε απόφασή τους είναι για σένα σημαντική και χρέος σου να τη στηρίξεις. Υπενθυμίζοντάς τους πάντα ότι η θέση τους εδώ τους ανήκει και τους περιμένει. Γρήγορη σπόντα για τα φιλαράκια μου που εδώ και σχεδόν δύο χρόνια τη ψάχνουν στο βροχερό και σχεδόν πάντα συννεφιασμένο Λονδίνο. Οι τρεις τώρα μένουν και παρέα όπου ο ένας εξ' αυτών έχει φοβερές δυνατότητες στη μαγειρική. Πάντα το καλό φαγητό αποτελούσε είδος ψυχικής ευχαρίστησης.

   Ξέφυγα πάλι... μετά τη τηλεφωνική συνομιλία με το ψηλό και αφού όπως προ είπα ζήλεψα τον τόνο της φωνής του, έπρεπε να κάνω και εγώ κάτι για τη δική μου φωνή. Αργά το απόγευμα λοιπόν και με τη λύση "κονσέρβα" στη τσέπη, τσιμπάω τον Che και βουρ για τον γνωστό λόφο...

 Η πόλη έκανε το δέντρο ή το δέντρο τη πόλη;

Ο μόνος περίεργος, ο σκυλάκος που ίσως βλέπετε, ήρθε μύρισε και απήλθε.

 Το γνωστό πλάνο -πλέον- του αστεροσκοπείου, διαφορετική μέρα και άλλη ώρα από όλες τις προηγούμενες φωτογραφίες.

"Η ροκ και ρολ μουσική είναι η σωτηρία μου"

quiz για δυνατούς λύτες και όχι λίτες... Πόσα φεγγάρια υπάρχουν στη φωτογραφία;!

   Οι λύσεις κονσέρβα δεν είναι ποτέ άσχημες αρκεί να μη το παρακάνεις και πάθεις κανά σκορβούτο στο τέλος. Όπως και να έχει πάντως το χωριό που μένουμε ή στο βουνό θα σε πάει ή στη θάλασσα. Πέρασε η ώρα έφτιαξε το ηχόχρωμα της φωνής και ξεκίνησε ο κατήφορος...

Ο πεζόδρομος της Ερμού είναι ο καλύτερος δίαυλος μεταξύ παρελθόντος και παρόντος... από το Θησείο και το Μοναστηράκι στο Γκάζι. 

Ίσως ο πιο αγαπημένος μου χώρος για καλοκαιρινές συναυλίες. Τιμή και δόξα φυσικά στο Λυκαβηττό.

Ο δεύτερος πιο περίεργος σκύλος, που ήρθε μύρισε,κατούρησε και μετά απήλθε.

Σίγουρα το Μεταξουργείο δεν φημίζεται σαν πιο καθαρή συνοικία της Αθήνας, αυτό βέβαια δεν είναι λόγος για να φοράς μάσκα. Προσέχοντας καλύτερα η μπόχα μάλλον έρχεται από τις αφίσες λίγο πιο δίπλα. Ωραίο graffiti και ακόμα καλύτερο το που κολλήσανε τις αφίσες. Μαρτυρήσανε χωρίς ξύλο.

Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεστε μέσα από τη φωτογραφία τη προοπτική που δίνει η γωνία που έχει ζωγραφιστεί το ποδηλατάκι...είναι σαν να παίρνει τη στροφή.

"Και από τότε που πρόδωσε τον έρωτά του ζει αυτοεξόριστος στο νησί της θλίψης" ,έχει γράψει ο καλλιτέχνης.

Το "3008" αν έχει κανείς καμιά ιδέα τι μπορεί να σημαίνει...

"Μη παρκάρετε...κίνδυνος θάνατος"

  Έτσι κάπως έκλεισε η Πέμπτη. Απλά και όμορφα.

   Στο παρελθόν πρώτα για τη παρέα και μετά για τη πλάκα μου, έκανα τον camera man σε συγκρότημα του οπίου ο ντράμερ είναι πολύ φίλος μου και ας έχουμε χαθεί με τα χρόνια. Το καλό που έχει να έχεις ένα ρόλο σε τέτοιες καταστάσεις είναι ότι γίνεσαι και εσύ ένα μικρό μέρος της όλης διαδικασίας και ξεφεύγεις λίγο από το παθητικό ρόλο του ακροατή. Χώρια βέβαια τις τσάμπα μπύρες. Τη Παρασκευή που μας πέρασε λοιπόν, ένας άλλος φίλος μου και αυτός από το παρελθόν και αυτός ντράμερ -τυχαίο δεν νομίζω-, είχε το live του στο An οπότε δεν έχασα ευκαιρία -ούτε εγώ αλλά ούτε και ο Che- να ξανα κάνω μετά από καιρό τον camera man και ο Che να γνωρίσει το ιστορικό An. Αυτή τη φορά όχι για garage ήχους των The Meanie Geanies αλλά για stoner rock των 2 the bone. Είχε πλάκα όπως παλιά και ας μην είχε τις τσάμπα μπύρες.

Τα παιδιά που παίζουν στο βάθος, δεν είναι οι 2thebone αλλά δεν έχει σημασία.Σημασία έχει ότι ο Che μπήκε μέσα κάτω από τη μύτη του κάθε πορτιέρη που με έκπληξη τον είδε να βγαίνει από τα σκαλιά.

back to "An" 2007... The Meanie Geanies

   Σαββάτο καμία ποδηλατική δραστηριότητα, είχε όμως θερινό cinema στη Λαΐνα και με ταινιάρα, "taxi driver" με Robert De Niro. Το αναφέρω γιατί απλά είναι μια καλή ευκαιρία να πάτε.

 

   Με τη ταινία και τη καλή παρέα έκλεισε και το Σάββατο δυνατά και ψυχαγωγικά!

   Η ποδηλατική εκδίκηση ενάντια στη Σαββατιάτικη απραξία ήρθε την επομένη ακριβώς. Κυριακή γιορτή και σχόλη να ήταν η βδομάδα όλη... Ζέστη, πιο ζέστη στο καναπέ, πανάκριβη βενζίνη, καμιά όρεξη για τράβηγμα στη παραλία, ύπνος καλός και αρκετός, νευρικότητα μετά το μεσημεριανό φαγητό, τρώγονταν τα γόνατά μου για λίγο πετάλι αλλά πού;! Διερευνητική συνομιλία με Θωμά γρήγορη κατάληξη στην απόφαση, "πάμε προς παραλία και βλέπουμε...", πάμε προς παραλία και βλέπουμε που θα αράξουμε για καμιά βουτιά, για καμιά ρακέτα για καμιά καφεδιά...
   Ώρα 17:10 περίπου έχουμε συναντηθεί παρέα με τις ποδηλατάρες μας, ζέστη κακό και βούρ για το νερό. Περιττό να σας πω ότι σε όλο το μήκος της Αθηναΐκής πλάζ, από τη μαρίνα του Φλοίσβου και μετά γινόταν ο χαμός. Μιλάμε για καταστάσεις που δεν χώραγε ούτε ομπρέλα να βάλεις και στα κατά τόπους βραχάκια ο κόσμος απλωμένος σαν τα χταπόδια. Δε μπορώ να πω ότι δεν το περίμενα κάτι τέτοιο αλλά, άλλο να το φαντάζεσαι και άλλο να το βλέπεις.

Δείτε το...

Με αυτή την αίσθηση και με οδηγό την ελπίδα, για λίγο ξεμπουκάρισμα από το κόσμο, το πετάλι μας έφτασε μέχρι το Καβούρι. Καμία αλλαγή απολύτως. Προσπάθεια ΣΤΟΠ. Εύρεση 2 μ^2  άμμου ΣΤΟΠ. Άπλωμα πετσέτας ΣΤΟΠ. Βουτιά ξε-ιδρώματος ΣΤΟΠ. Κανένας λόγος για απόπειρα ρακέτας. Μόνο ο Remi Galliard θα μπορούσε να παίξει ρακέτες ανενόχλητος κάτω από αυτές τις συνθήκες. Κανένας λόγος ξενερώματος αφού ο σκοπός ήταν το πετάλι και ήδη είχαν γραφτεί κανά 25 Km για το πήγαινε.
   Φτάσαμε στο Καβούρι κατά τις εφτά και κάτι αν θυμάμαι καλά... ύστερα από λίγο ο λαός άρχισε να σπάει η οχλαγωγία να ξεθυμάνει και το τοπίο να ξεκαθαρίζει.

Σαντορίνη...

...από τη Καλντέρα...

   Αφού λοιπόν και το μάτι γέμισε με το απαιτούμενο υλικό για να διατηρήσει τους νευρώνες του ζωντανούς, ο εγκέφαλος έδωσε εντολή για επιστροφή.

   Όχι-όχι η Κυριακή δεν είχε τελειώσει ακόμα... μια δυάδα ανυπότακτων ποδηλατών είχε τα κέφια της και αντιστάθηκε στην ώρα και έδωσε τόπο στη βόλτα. Η καλύτερη αφορμή για να συνεχίσουμε σε βραδινό επίπεδο -μετά από μια ήδη 50ρα Km πεταλιασμένη διαδρομή-, ήταν η υπενθύμιση της προπόνησης για το καλοκαιρινό project. Σπίτι, γρήγορο ντούζ να φύγουν τα αλάτια -με συγκαούμε κ' όλα-, συνάντηση με δύο μέλη του καλοκαιρινού project και φύγαμε για πετάλι. Όχι τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Είχαμε εκπαίδευση. Η Λιβελούλα θα δοκίμαζε να κάνει για πρώτη φορά ποδήλατο σε ανοιχτό δρόμο. Ναι-ναι, υπάρχουν συνάνθρωποι στις μέρες μας που δοκιμάζουν να βγουν στο δρόμο με ποδήλατο για πρώτη φορά στα 26 τους. Αυτό είναι το άκρως περίεργο και ταυτόχρονα το άκρως ενθαρρυντικό για το ίδιο το ποδήλατο. Από τα 6 μέχρι τα 26 είναι μια απόσταση 20 χρόνων, δύο ρόδες, δύο πετάλια και ένα τιμόνι παρέα με μια σέλα, είναι ικανά να γεφυρώσουν αυτό το χάσμα, με επιτυχία θα έλεγα! Ιδού τα αποτελέσματα...

Το βραδινό σουλάτσο της Λιβελούλας...

...Στη διαχρονικά όμορφη περιοχή της Πλάκας. 

   Σαν πρώτη εξόρμηση, είχε απόλυτη επιτυχία, σε όλους τους τομείς, αρχικά στους καθαρά πρακτικούς που ήταν η εξοικείωση με το καλοκαιρινό μέσο και τελικά με τους ψυχαγωγικούς αφού πάντα μια βόλτα στη Πλάκα και τα πέριξ είναι ωραία πόσο μάλλον με καλή παρέα. Στο γύρνα η πείνα ήταν για μένα τουλάχιστον λυσσαλέα, έλειπα από τις πέντε το απόγευμα η ώρα είχε πάει κοντά δώδεκα και το στομάχι μου είχε μέσα νερό μαζί με παγωμένο τσάι. Η στάση για κάποιο σουβλάκι ήταν αναπόφευκτη, το μέρος που θα λάμβανε χώρα το συμβάν γνωστό και συνεννοημένο με τα βλέμματα. Η στάση έγινε στη Πλαταιών & Λεωνιδίου όπου εδώ και κάποιο καιρό έχει ανοίξει ένα μαγαζί το οποίο το εκτιμούμε πολύ για τη προσφορά του.

Δυο-δυο στα σταντ και για σουβλάκι στο... όρθιο

    

Δεν χρειάζεται να πίνεις μπίλκο, για να έχεις ψηλά το κεφάλι.

   Λουκέτο στη Κυριακή με τρόπο ιδανικό. Ξημερώνει Δευτέρα και από ηλιοβασιλέματα και παραλίες παρέα με τον Che και τους εκλεκτούς... έχουμε ανατολές ηλίου και αναθυμιάσεις παρέα με το Σωλήνα και τους τεχνικούς...

Είναι παρηγοριά χτυπώντας τη κάρτα να βλέπεις και αυτό.

Καλύτερα θα ήταν να ξεπρόβαλε μέσα από τα βουνά ή τίποτα παραλίες αλλά εντάξει... ας το φανταστούμε.

  Μια καλή Κυριακή αντισταθμίζει -τουλάχιστον για μένα- μια πάντα ξενέρωτη Δευτέρα. Είναι η μέρα της εβδομάδας που δεν γουστάρω καθόλου από μικρό παιδί. Από τότε που πιτσιρικάς 6-7 χρονών προσπαθούσα να μη με πάρει ο ύπνος τις Κυριακές γιατί νόμιζα ότι δεν θα ξημερώσουν οι Δευτέρες. Φαντάζεστε την απογοήτευσή μου όταν ξαγρύπνησα τη πρώτη φορά και τελικά έπρεπε να πάω σχολείο. 

   Το βράδυ όμως το project "εξοικείωση με το καλοκαιρινό μέσο", συνεχίστηκε για δεύτερη μέρα καπάκι! Κάναμε τη χιλιοπεταλιασμένη διαδρομή -για μερικούς- από το κέντρο μέχρι το Φλοίσβο και στο γύρνα είχαμε και τα επίσημα ποδηλατικά βαφτίσια της Λιβελούλας. Ποδηλάτης χωρίς τούμπα στο ενεργητικό του δεν υφίσταται. Η θεωρία λέει ότι όσο πιο νωρίς φας τις ξάπλες σου τόσο πιο γρήγορα θα αποβάλλεις το φόβο ή το ποδήλατο. Γιαυτό είπαμε να μη χάνουμε καιρό, ψαχτήκαμε να βρούμε μια καλή λακκούβα σε ένα σωστό σημείο και αρκεστήκαμε στο να περιμένουμε τα αποτελέσματα.

Ένα χτυπημένο γόνατο και ένα πρησμένο χεράκι δεν στάθηκαν εμπόδιο...

 

Και αν κρίνω από το φιλάκι που μας στέλνει το ιδρωμένο φανελάκι, τα αποτελέσματα του πειράματος είναι πιο ενθαρρυντικά από ότι περίμεναν και οι ποιο φιλόδοξοι. 

   Το βάπτισμα του πυρός τελικά αποδεικνύεται η αρχή των πάντων σε ότι αφορά την όποια είδους προσπάθεια. Το σαφές μήνυμα που προκύπτει είναι, να τολμήσετε ότι φοβάστε, ότι έχετε παρατήσει και αγχώνεστε να ξανα ασχοληθείτε, ότι θέλετε να δοκιμάσετε και βρίσκετε πάντα δικαιολογίες για να αποφύγετε. Ακόμα και αν αυτό είναι να κάνετε για πρώτη φορά ποδήλατο.    

Υ.Γ.1 Τα σκυλιά τα αγαπώ πολύ και τα γαβγίσματα  τους σπάνια να με ενοχλήσουν, πιο ενοχλητικό σίγουρα είναι τα γαβγίσματα των αφεντικών τους, "έλα εδώ", "κάτσε κάτω", "πήδα", "χέσε" κτλ... άσε το σκυλάκι να τρέξει και να παίξει βρε κόπανε τι του ζαλίζεις τα παπάρια στη τόση αλάνα.

Υ.Γ.2 Δεν έχω πάει ποτέ Σαντορίνη και δεν γνωρίζω πως είναι το ηλιοβασίλεμα της. Στις συγκεκριμένες φωτογραφίες απλά τρολλάρω.

Υ.Γ.3 Θα αποκτήσουμε και νέο συντάκτη. Περισσότερα θα σας πει ο ίδιος.

Υ.Γ.4 Φτάσαμε και επισήμως στη μέση του καλοκαιριού... άλλες εποχές σαλπάραμε για διακοπές!