Μια υπέρβαση την εβδομάδα τα νεύρα κάνει μαρμελάδα

  

  Έχει μπει για τα καλά το καλοκαίρι. Οι θερμοκρασίες φλερτάρουν ανοιχτά με τους 35 βαθμούς Κελσίου, τα σύννεφα έχουν μετακομίσει όλα πάνω από τα κεφάλια των βόρειων φίλων μας, ο λαός άσκησε τα δημοκρατικά του καθήκοντα και το Σαββατοκύριακο δίνουμε ραντεβού στις παραλίες. Εκτός από το ποδόσφαιρο και τις εκλογές  αποτελεί όπιο του λαού,και το καλοκαίρι, τουλάχιστον αυτουνού.

   Ένα βασικό πρόβλημα που έχει το μπάνιο του Σαββατοκύριακου είναι ότι όλοι έχουμε την ανάγκη για μερικές βουτιές δροσιάς και ταυτόχρονα όλοι θέλουμε την ιδιωτική μας παραλία,να περιμένει αποκλειστικά εμάς και τη παρέα μας. Αδύνατον σε ένα λεκανοπέδιο των 5.000.000 γηγενών ιθαγενών και βάλλε κανά εκατομμύριο ακόμα ινδιάνων μεταναστών. 

   Το αποτέλεσμα είναι το μπάνιο του Σαββατοκύριακου να καταντάει μεγάλη ταλαιπωρία, συνοδευόμενο με ατάκες του τύπου "δεν το ξανα κάνω αυτό το πράγμα...", "την επόμενη φορά θα πάμε στο τάδε μέρος που έχω ακούσει ότι είναι πιο ήσυχα..." -παπάρια-, "Έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει νωρίτερα για να προλάβουμε τη καβάτζα..."-σιγά μη στήσουμε και καρτέρι για μπεκάτσες- και πάει λέγοντας. 

   Η υπέρβαση εδώ λέγεται, "καθημερινή, μπάνιο μετά τη δουλειά". Τώρα θα αρχίσετε το κράξιμο του τύπου πότε να προλάβω εκείνη την ώρα που τελειώνω κτλ. Όσοι είσαστε στη κατηγορία σχολάσματος μετά τις 17:00, έχετε πολύ δίκιο αν και θα πρέπει να θυμάστε πως μέχρι τις 20:30 το οικόπεδο προσφέρει μέρα ακόμα,εξάλλου μιλάμε για βουτιά μη το μπερδεύετε με την ηλιοθεραπεία και τα κιλά batida de coco. Προσωπικά είμαι στη κατηγορία σχολάσματος 15:00 και βάλε κανά σαραντάλεπτο που θέλω για να γυρίσω σπίτι. Έτσι λοιπόν τη προηγούμενη βδομάδα είπα να κάνω την υπέρβαση.
   Γυρνώντας με το λεωφορείο, όντας πάτωμα από τη νύστα και με ένα κεφάλι γεμάτο,όχι χρυσάφι αλλά σκοτούρα, το μόνο που σκεφτόμουν -σαρκαστικά- ήταν αν θα έκανα μπάνιο στη μπανιέρα ή βουτιά στη θάλασσα. Ένα σπασμωδικό τηλέφωνο στο φιλαράκι μου το  Gio, για να αρμέξω κάποια διάθεση, ένα γρήγορο και σαφές "okey" από τη μεριά του, με αιφνιδίασαν αρκετά, ώστε στις 16:00 να με έχουν τοποθετήσει στη σέλα του Che και χωρίς να το πολυκαταλάβω να βρίσκομαι πάνω στη χιλιοπεταλιασμένη διαδρομή, που όλο το χειμώνα μας έβγαζε, με τον μικρό γιό του κύρ Θόδωρα...τον Σταυράκο, στη παραλία δίπλα από τις εγκαταστάσεις του Saint Cosmas.

Όχι-όχι, δεν πρόκειται για το καινούριο ποδηλατικό δίκτυο που έφτιαξε η κυβέρνηση εθνικής Σωτηρίας,Μαρίας,Γεωργίας και ότι άλλο θέλετε...

Ούτε μπροστά μου είναι η ρόδα της νταλίκας, συνεπώς ούτε ο αναβάτης είναι ο Σταυράκος...

Φυσικά, δεν έβαψα τον Che μπλέ, για να ταιριάζει με τη θάλασσα... Αυτός εδώ είναι ο "Σωλήνας"! Στη δουλειά την οποία βρίσκομαι εδώ και τρεις μήνες, λόγω της αχανούς έκτασης,κυρίως οι μετακινήσεις γίνονται με ποδήλατο. Μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά μου λοιπόν όταν πλέον ζήτησα να μπορώ να έχω και εγώ το ποδήλατό μου.

   Έτσι λοιπόν από τη σέλα του Σωλήνα και το περιβάλλον της δουλειάς βρέθηκα στη σέλα του Che και στο περιβάλλον της παραλίας...της σχεδόν άδειας παραλίας.

Η C.J δεν έχει πιάσει ακόμα βάρδια στο πύργο... η Caroline έφυγε πριν λίγο με τον Newmie και ο Mitch κυνηγάει με το SCARAB τον γιό του που μαλακίζεται στα κύματα.

Shiva φυλάξει να μη μας κάψει ο ήλιος και να πέσει λίγο ο αέρας μα τις ξύλινες ρακέτες. Φανταστείτε αντίστοιχα πανιά με το Χριστό, τον Μωάμεθ και τα άλλα παιδιά...

"Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΑΠΟΚΤΗΘΗΚΕ ΜΕ ΑΓΩΝΑ ΤΗ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΣΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ"

Μπανάκι-μανάκι...αλλά για να μη ξανα βουλώσουν τα λούκια μην ξεχνάμε τα τσιμπ%#κι@

      

Λουτράκι, καλοκαίρι του 1989-90 δεν θυμάμαι καλά... ένα μοναδικό τραγούδι για μια ιστορική στιγμή!

Κάντε "Ματ" και όχι "Σαχ"... ίσως ένα από τα ομορφότερα διαχρονικά σκακιστικά σπότ! Μετά το Πανελλήνιο φυσικά.

Αιχμάλωτοι πολέμου... άχνα δεν πρόκειται να βγάλουν.

Game is over

   64 τετράγωνα, 32 ρόλοι, ένας σκοπός,άπειροι τρόποι... Συνοψίζοντας οι προηγούμενοι λόγοι είναι αυτοί που κάνουν το σκάκι ένα φοβερό παιχνίδι και σίγουρα όχι για καρδιοπαθής. Να προσθέσω ακόμα τον παράγοντα ανυπαρξίας της τύχης. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη σκακιέρα πάνω και καμιά κίνηση δεν είναι κρυφή.

   Όλα εξελίσσονται μπροστά στα μάτια των δύο αντιπάλων, ιδέες,σκέψεις,απειλές,κινήσεις συνθέτουν το σκηνικό της απόλυτης μάχης. Το σκάκι μοιάζει και αυτό με τη ζωή. Μια βασική διαφορά που μπορώ να πω πως έχουν είναι ο σκοπός... Δηλαδή, στο σκάκι ξεκινάς για τη νίκη, στη πορεία και με τη μεσολάβηση λανθασμένων κινήσεων μπορεί να πηγαίνεις για ήττα αλλά διορθώνοντας το παιχνίδι να μπορείς να διεκδικήσεις και μια ισοπαλία. Το ίδιο και στη ζωή... ζεις για να κερδίζεις, προσπαθείς, φθείρεσαι,στο τέλος μπορεί να απολαύσεις μπορεί και όχι.Μια λάθος πράξη μπορεί να καλυφτεί από μια σωστή, μια γρήγορη εκτίμηση μπορεί να παραγκωνιστεί από την εμπειρία. Προσοχή τώρα εδώ, στη ζωή μπορεί όλα τα παραπάνω να τα κάνεις για το τίποτα. Το τίποτα γεννιέται μέσα από τη πλάνη των αισθήσεων, το τίποτα δεν έχει ούτε νίκη ούτε ήττα, δεν έχει ούτε απόλαυση ούτε μόχθο. Το τίποτα είναι να βλέπεις μια καρέκλα και να νομίζεις ότι είναι ψυγείο.
   Το αντίστοιχο θα μπορούσαμε να πούμε στο σκάκι είναι το "zugzwang". Η κατάσταση κατά την οποία ο παίκτης που παίζει, βρίσκεται σε μοίρα τέτοια, που ότι και να κουνήσει, μετά τη κίνηση του, θα είναι σε πολύ πιο αδύναμη θέση από τον αντίπαλο. Κοινός ότι κάνει το κάνει για το τίποτα, αφού από τη κίνηση αυτή και μετά, προϋποθέτοντας σωστό παίξιμο από τον αντίπαλο, ο παίκτης θα χάσει. Ε, το τίποτα στη σκακιέρα είναι τουλάχιστον μια ήττα.
   Μπορούμε επίσης να παραλληλίσουμε τα κομμάτια του σκακιού με διάφορα κομμάτια του χαρακτήρα μας. Πόσο πιο ευέλικτοι από έναν ίππο, μπορούμε να είμαστε όταν αισθανόμαστε εγκλωβισμένοι;! Πόσο πιο προσεκτικά από ένα πιόνι, θα μετακινήσουμε, αποφάσεις,αντιλήψεις,ιδέες που υπάρχουν μέσα μας;! Πότε είμαστε σε θέση να αξιοποιήσουμε το βασιλιά που με τόσο πάθος κοιτάμε να προστατέψουμε;!δηλαδή πότε θα κάνουμε τα ελαττώματά μας προτερήματα; μέσα από την απελευθέρωση των φόβων.  Πότε θα εναρμονιστούμε με το γεγονός ότι έχουμε καλές και κακές σκέψεις;! Όπως και οι αξιωματικοί που ο καθένας τους πατάει μόνο σε ένα χρώμα, άσπρο ή μαύρο. Όταν βρίσκονται  και οι δύο πάνω στη σκακιέρα είναι ένα πολύ δυνατό δίδυμο που μπορεί να εκτελέσει φανταστικά πράγματα... Όπως και ο συνδυασμός των καλών και κακών σκέψεων μπορεί να βγάλει φοβερά συμπεράσματα. Είμαστε σε θέση να μπορούμε να καταλάβουμε κάποια θυσία βασίλισσας προκειμένου να οδηγηθούμε σε βαριάντα που κερδίζει το παιχνίδι;! Δηλαδή κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να παραμερίσουμε τα υπερ ατού μας, τις πτυχές εκείνες του εαυτού μας, που μας κάνουν μπρος στους άλλους, να μοιάζουμε δυνατοί και σπουδαίοι και μέσα από αυτή τη διαδικασία να εξισωθούμε με τον πλησίον μας, με σκοπό τη νίκη της αποδοχής και της κατανόησης της επικοινωνίας και της ανταλλαγής συναισθημάτων και ανιδιοτελών σκέψεων;! Τέλος οι πύργοι... βγαίνουν συνήθως αρκετά αργότερα μέσα στη παρτίδα, κυρίως προστατεύουν το βασιλιά και άλλοτε εξορμούν για σφοδρές επιθέσεις... Τα κάστρα του απυρόβλητου μέσα μας που προστατεύουν τον εγωισμό μας από το να μην πληγωθεί και άλλοτε τον ξαμολάνε για να πληγώσει.
   Η ζωή δεν έχει μόνο 64 τετράγωνα, δεν έχει μόνο άσπρες και μαύρες πτυχές ο εαυτός μας μπορεί να έχει περισσότερους ή λιγότερους από 32 ρόλους. Στο σκάκι και στη ζωή η επιλογές και τα θέλω μπορούν να  είναι άπειρα, αν δεν γίνουν συγκεκριμένα όμως θα χαθούν ή δεν θα υπάρξουν ποτέ.
   Όπως και στη ζωή έτσι και στο σκάκι,όταν τελειώνει μια παρτίδα, τα κομμάτια πρέπει να ξανά μπουν στη θέση τους για να ξεκινήσει μια καινούρια. Στον ελεύθερο χρόνο καλό είναι να μελετάμε τη παιγμένη παρτίδα είτε της ζωής είτε του σκακιού. Στη πρώτη περίπτωση  έχουμε να μάθουμε πράγματα για τον εαυτό μας, στη δεύτερη περίπτωση θα βελτιώσουμε το παιχνίδι μας.

Υ.Γ.1 Έχω την τάση να δίνω ονόματα και να φτιάχνω προσωπικότητες σε διάφορα χρηστικά πράγματα όπως το ποδήλατο ας πούμε. Πιστεύω ότι και τα πράγματα κουβαλάνε ψυχή, αυτή που τους δίνουμε εμείς, όταν τα χρησιμοποιούμε ή όταν τα δημιουργούμε, με τη ψυχή μας. Όπως ένας πίνακας, ένα τραγούδι, ένα γλυπτό ένα κείμενο...

Υ.Γ.2 Η μεταξύ τους αλληλεγγύη, που πρέπει να έχουν τα κομμάτια μιας παρτίδας, για να φτάσουν στο σκοπό του ματ, είναι παράδειγμα προς μίμηση για την αλληλεγγύη που πρέπει να έχει μια κοινωνία για τη σωστή διεκδίκηση των όρων για ζωή. 

Υ.Γ.3 Ανέκδοτο: δύο μπάχαλοι παίζουν σκάκι... έχει περάσει μια μέρα και πέντε κινήσεις... κάποια στιγμή ο ένας κάνει τη κίνησή του και λέει "ματ"... απορροφημένος ο δεύτερος πετάγεται πάνω φωνάζοντας... "Ντούουου!!!"