Georgia... über alles

   Εμβόλιμο αρθράκι, όσο εμβόλιμο ήταν και το τηλέφωνο του Θωμάκου για να πάμε ποδηλατάδα... Σίγουρα δεν αποτελεί έκπληξη ένα σουλάτσο πάνω στις δύο ρόδες με το φιλαράκι μου. Η έκπληξη ήταν ότι για πρώτη φορά θα μας ακολουθούσε και η Γεωργία, η οποία πιθανότατα να είχε να κάνει ποδήλατο από τότε που πηγαίναμε έκτη δημοτικού!.

   Εδώ και μέρες έχει καταλήξει το καλοκαιρινό project των διακοπών, -ελπίζω να μη στραβώσει-, το οποίο έχουμε αποφασίσει να έχει το ποδήλατο σαν βασικό μέσω μετακίνησης, από παραλία σε παραλία.
Στην ομάδα των πέντε και όσοι πιστοί προσέλθετε, -καμπανιά ήταν αυτό για τον υπόλοιπο περιοδεύων θίασο που αποτελεί τη παρέα μου-, πάνω στη σέλα βρισκόμαστε συχνά-πυκνά,εγώ με τον Θωμά. Άρα έχει τεθεί το ζήτημα για Κούλη και Γεωργία αν θα καταφέρουν να αντεπεξέλθουν στη συγκεκριμένη απαίτηση. Για τους φίλους μας από Αμερικής ορμώμενοι δεν έχω άγχος καθώς είναι αθλητικοί τύποι και όσο θυμάμαι από τη τελευταία χρονιά, σηκώνονταν χαράματα στην Αμοργό να πάνε για τρέξιμο και στο γύρνα κουβαλάγανε κουπιά βάρκας και μια εξάδα βραστές κοκακόλες...άχρηστα πράγματα δηλαδή!. Ελπίζω οι εξετάσεις για το law school να μην τους έχουν λαπαδιάσει.

   Στα σπάργανα μιας κουβέντας λοιπόν είχαμε πει ότι πρέπει να βρούμε σύντομα ποδήλατο για τη Georgia και να ξεκινήσουμε βόλτες ώστε να πάρει το κολάι σιγά-σιγά. Ξέρετε όμως πως μπορεί να πάνε αυτές οι κουβέντες, καμιά φορά απλά δεν κανονίζονται ποτέ και μένουν απλά σχέδια. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος της σημερινής χαράς μου, για μια κατά τα άλλα  χιλιοπεταλιασμένη διαδρομή,που έχω κάνει ,παρέα με τον Σταυράκο.

   Το σχέδιο "προπόνηση" μπήκε σε εφαρμογή και αν κατάλαβα καλά, από τον ενθουσιασμό, το περίσσιο -με τη καλή έννοια- θράσος στο δρόμο, και με το πόσο δυνατό πετάλι έκανε η Georgia μετά από τόσα χρόνια, μπορούμε πλέον να κοιτάμε πολύ ρεαλιστικά, το ποδήλατο ως μέσω στις διακοπές, αρκεί να μη κάνει κοιλιά στη πορεία η προπόνηση. Πλέον θα έχω να ανησυχώ μόνο για τον Κουλάκο. H Georgia το πρώτο πιστοποιητικό το πήρε χαλαρά αφού στο γύρνα δεν την είχα καθόλου άγχος. Για πρώτη διαδρομή μπορεί να ήταν εύκολη στη κλίση αλλά σίγουρα ήταν μεγάλη σε απόσταση. Keep cycling...!

Όχι δεν είσαστε στο Richmond Park του LonDon... είσαστε κάπου στο Μοσχάτο!

Ρόδα μπαγάζια και κοπάνα...

Στη ζωή πρέπει να πηγαίνουμε δίπλα-δίπλα, άντε λίγο πιο μπροστά άντε λίγο πιο πίσω.

Τα παιδιά στη κανονική ζωή είναι ζευγάρι, οπότε τους εύχομαι από αυτή τη βόλτα να γίνουν και στη ποδηλατική.

Υ.Γ.1 Τον ποδηλατικό σεβασμό μου τον κέρδισε κατά κράτος, αφού αρχικά είχα μέσα μου μια αναμονή για το αν και πότε θα ξεκίναγε κάποια μουρμούρα από τη κούραση ή το κωλοπιάσιμο της σέλας!

Υ.Γ.2 Βάση αυτού για να τη τιμήσω θα έπρεπε να της αφιερώσω κάποιο από τα παλιά τραγούδια της Καιτούλας αλλά τέτοια υπέρβαση δεν είμαι έτοιμος να κάνω στο blog! Αντ' αυτού επέλεξα Madonna που της είναι το ίδιο.

Υ.Γ.3 30/7 αν δεν κάνω λάθος, μετά από τρία χρόνια απουσίας αν υπολογίζω καλά, προσγειώνετε από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, κάτοικος του Queens της Νέας Υόρκης...ο αγαπημένος ξάδερφος, ο πιο απομακρυσμένος φίλος, ο πιο πετυχημένος δικηγόρος, το μαύρο σκυλί της ρακέτας, ο άνθρωπος που δεν μέθυσε ποτέ από μπύρα... ο... Dean Καυλογιάννης!!!χαχα σε περιμένουμε μπαγασάκο!