athens bike festival

upside down... Ίσως είναι καιρός να γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα.

   Το 2o αθηναϊκό φεστιβάλ ποδηλάτου ήταν... γεγονός. Στο πρώτο δεν είχα πάει, δεν θυμάμαι γιατί. Στο δεύτερο πήγα, όχι τόσο για να δω ποδήλατα, απλά για να χαζέψω κανά άλμα,κανά flat στο bmx πάρκο που είχε φτιαχτεί στη τεχνόπολη για τις ανάγκες του φεστιβάλ. Τελικά έκανα το πρώτο, δηλαδή χάζεψα κανά ποδήλατο και κάποια αξεσουάρ που ίσως να χρειαζόμουν, κόλπα στο πάρκο δεν είδα γιατί μας τα χάλασε η βροχή.

   Στο δια ταύτα τώρα, ποδήλατα για όλα τα γούστα και όλα τα πορτοφόλια. Ποδήλατα, για κάθε είδους δραστηριότητα και οδηγική ανωμαλία. Ποδήλατα για παιδιά,γυναίκες,άντρες,σκυλιά,γατιά και πάει λέγοντας. Ένα τεράστιο παζάρι δημιουργίας αναγκών. Άνθρωπο που μισεί τη ποδηλατική δραστηριότητα και το έχει κρυφό όνειρο όποτε μπαίνει στο αυτοκίνητό του, να ξεκινήσει κάποιο μακελειό τύπου "carmagedon", -ελπίζω οι περισσότεροι να θυμάστε αυτό το τόσο ανούσιο παιχνιδάκι που είχε κάνει για μια περίοδο τον ντόρο του-, να έβαζες μέσα στην έκθεση, στην αρχή θα ζοριζόταν και στο τέλος παίζει να είχε δώσει και προκαταβολή για κάποιο δίκυκλο που θα του είχε γυαλίσει στο μάτι. 

   Αυτή τη περίοδο οι εισαγωγείς ποδηλάτων παίρνουν την εκδίκησή τους, για τα τόσα χρόνια απραξίας. Καλά κάνουν, ας σκεφτούμε εμείς τι κάνουμε. Το ποδήλατο πλέον έχει γίνει το βασικό μου μεταφορικό μέσο -μαζί με το λεωφορείο της δουλειάς- και οι μοναδικές τύψεις που έχω, είναι ότι περίμενα αυτό να μου το καθορίσει το κράτος, με τη τιμή της βενζίνης και τους φόρους. Ξεκίνησε μέσα μου σαν ανάγκη και όχι σαν μόδα των καιρών. Αισθάνομαι τυχερός που μου βγήκε σαν ανάγκη και όχι σαν μόδα, και εξηγούμε. Όλη αυτή η φάση χρειάζεται επένδυση χρημάτων, -όπως δυστυχώς και η ΑΕΚΑΡΑ -, εδώ ξεκινάμε να σκεφτόμαστε... -αφού σαν κοινωνία συνηθίζουμε να ξεκινάμε να σκεφτόμαστε όταν κάτι έχει σχέση με φράγκα-. Η ανάγκη από τη μόδα είναι καλύτερος σύμβουλος για επενδύσεις χρεοκοπημένων νοικοκυρών, στη πρώτη περίπτωση, αυτή της ανάγκης, θα κοιτάξεις να κάνεις τη δουλειά σου αξιοπρεπώς με τη μικρότερη δυνατή χασούρα. Στη δεύτερη περίπτωση, αυτή της μόδας, θα κοιτάξεις να κάνεις τη μόστρα σου συνήθως με τη μεγαλύτερη δυνατή χασούρα. Κάπως έτσι -για να μην πλατειάζω-, καταλήγουν ποδηλατάρες σκονισμένες και σαπισμένες σε μπαλκόνια και αποθήκες, σαν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα που αφού κάνουν τη δουλειά τους καταλήγουν πάλι στο κουτί τους.

   Συμβουλή προς υποψήφιους ποδηλάτες... το ποδήλατο δεν πάει μόνο του, το πάμε εμείς. Αυτό δημιουργεί την κατάσταση που λέγεται κόπωση. Για να πας κάπου θα κοπιάσεις. Αν δεν έχετε καθόλου ποδήλατο και σκέφτεστε να αγοράσετε το πρώτο σας, μην επενδύσετε τρία μηνιάτικα θεωρώντας ότι το ακριβό θα σας πάει μόνο του. Ένα αξιοπρεπές ποδήλατο που θα σας πάει παντού χωρίς fatal errors -μιλάμε για καινούρια, σίγουρα όχι κλεμμένα, αλλά γιατί όχι μεταχειρισμένα-, η τιμή του ξεκινάει από μισό μέχρι ένα μηνιάτικο -τραγικό έτσι-, δηλαδή με αριθμούς, από 250 μέχρι βαριά 400 γιούργια. Οτιδήποτε περισσότερο δώσετε πληρώνετε για πράγματα που δεν έχετε την αντίληψη να καταλάβετε. Δηλαδή ο ποδηλατάς σας κάνει μεροκάματο. Το επιχείρημα, του να τα χώσω τώρα για να πάρω το καλύτερο, μια και καλή δεν ευσταθεί. Μπορείτε άνετα να πουλήσετε το ποδηλατάκι σας στο μέλλον και να κολλήσετε τα υπόλοιπα. Σε όλο αυτό το διάστημα θα έχετε καταλήξει στο, γιατί;,πως; και πόσο χρησιμοποιείτε τελικά το ποδήλατο;. Άρα τι πραγματικά χρειάζεστε. Τα γούστα να ξέρετε ότι πληρώνονται και συνήθως ακριβά, επειδή λοιπόν δεν είμαστε πια στο 2000, να ζούμε τους ξέφρενους ρυθμούς αγορασμένης ανάπτυξης, πάρτε ποδήλατο, δείτε αν είσαστε εσείς για ποδήλατο και στο μέλλον αν θέλετε πλέον ξεπαραδιαστείτε για τις ανάγκες που τυχών σας προκύψουν, αλλά τουλάχιστον εις γνώσιν σας.

  Στο φεστιβάλ αυτό που μου τράβηξε τη προσοχή ήταν το παρακάτω δίκυκλο...

  


   Πέραν του γεγονότος ότι σαν άνθρωπος τα γούστα μου εκφράζονται αρκετά από αυτό που λέμε αντίκα και τη διαδικασία της ανακατασκευής που χρειάζονται αυτά τα αντικείμενα τα οποία θεωρώ ότι είναι, χρονοκούτια που σε πάνε σε άλλες εποχές. Η πινακίδα πίσω μου θύμισε πως κάποτε, στο οικόπεδο που έχει τύχει να ζούμε τα ποδήλατα είχαν αριθμό κυκλοφορίας... Φοβάμαι ότι επειδή, η γαμημένη η ιστορία κύκλους κάνει -αφού δεν αποφασίζουμε να την αλλάξουμε μόνοι μας-, μήπως αργά ή γρήγορα, η έξαρση του φαινομένου "ποδήλατο, εναλλακτικό μέσο μετακίνησης", φτάσει σε τέτοιο σημείο που γαργαλίσει τις ορέξεις των ζευγάδων που έχουμε στο κεφάλι μας και δούμε τίποτα τέλη κυκλοφορίας για ποδήλατα! Ένα πενηνταρικάκι το χρόνο μωρέ... Ασφάλεια;! Δεν θα έχεις ασφάλεια;! Στο δρόμο δεν κυκλοφορείς;! Αν τρακάρεις; Ποιος πληρώνει; Ένα εικοσαρικάκι ασφάλεια μωρέ για να είσαι και εσύ καλυμμένος. Υπερβολικό σενάριο; Μπορεί, θα δείξει! Μέχρι τώρα ότι έχει περάσει από μνημόνια μεσοπρόθεσμα,μακροπρόθεσμα κτλ, πριν -όχι πολύ πίσω-, πέντε χρόνια, σενάριο επιστημονικής φαντασίας ήταν, τα ακούγαμε για την Αργεντινή, τα βλέπαμε στη Τουρκία και φάνταζαν τόσο μακρινά.
   Αξίζει να συνειδητοποιήσουμε πάντως, πως σε αυτόν τον δρόμο που μας έχουν βάλει να κάνουμε πετάλι, εμείς είμαστε τα πόδια τα χέρια και το κεφάλι, όποτε το αποφασίσουμε, σταματάμε.


Υ.Γ.1 Εχθές μαζεύτηκε από τη κρήτη ο Σταυράκος, τη Τρίτη έρχεται το καινούριο του ποδήλατο, η χαρά μου είναι μεγάλη, τα περισσότερα θα σας τα γράψει ο ίδιος.
Υ.Γ.2 Η αρχική φωτογραφία δεν είναι τραβηγμένη από μένα, είναι κλεμμένη.
Υ.Γ.3 Ταξίδι στον Άρη...