Οι διακοπές... η διακοπή τους για δουλειά... και το τέλος του Project 'Κρήτη 2012'

  Είναι το πρώτο άρθρο μετά τον επαναπατρισμό στο λεκανοπέδιο.. Τα πράγματα μέσα στο μυαλό μου είναι ακόμα σκόρπια και -πραγματικά- δεν με ενδιαφέρει να τα βάλω σε κάποια τάξη. Θα κάνω μια μικρή προσπάθεια για να είναι -όσο γίνεται- συγκροτημένο το άρθρο!!
  Ξεκινώντας από τον απολογισμό, είχαμε 2 μήνες -και κάτι- διακοπές και 42 μέρες εργασίας. Η αναλογία αυτή κατάφερε να με κρατήσει στο νησί για -περίπου- 4 μήνες!!
Οι εκδρομές στο οροπέδιο του Λασιθίου πραγματικά είναι όλα τα λεφτά. Το μεγαλείο της φύσης και οι εικόνες που δέχεται ο εγκέφαλος είναι μοναδικές αξίες.

 Βγαίνεις στη βεράντα το πρωί πριν ξεκινήσεις την εκδρομούλα σου και -απ'ότι φαίνεται- η μέρα προβλέπεται πολύ όμορφη...
Έτσι λοιπόν μπορείς να ξεκινήσεις τη διαδρομή προς το οροπέδιο του Λασιθίου και να απολαύσεις τη θέα καθώς σκαρφαλώνεις τα υψόμετρα...

Βρισκόμαστε στο πιο λεπτό σημείο της Κρήτης.. Στέκομαι και κοιτάζω αριστερά και έχουμε Κρητικό πέλαγος και Βόρεια Κρήτη...

Γυρνάω στα δεξιά μου και βλέπω την Ιεράπετρα.. Νότια Κρήτη και Λιβυκό πέλαγος... Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειώσω ότι η ψηφιακή δεν πρόκειται ποτέ να μεταφέρει την εικόνα όπως την βλέπει το μάτι..

Διανύουμε για περίπου 20' λεπτά ένα απίστευτο πευκοδάσος ενώ συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε υψομετρικά... Είναι κατακαλόκαιρο και φύγαμε από τα παράλια με καύσωνα, πλέον όμως κανείς δεν θα έλεγε όχι σε ένα μακρυμάνικο!

Πλέον τα ψηλά βουνά που βλέπουμε από τις παραλίες φαίνονται πολύ χαμηλά!!
Κάνουμε κάποιες στάσεις μιας και στο οροπέδιο βλέπεις παντού μηλιές, αχλαδιές, κερασιές και άλλα τέτοια διάσπαρτα, για να φάμε κάνα καρπό όπως τον μεγαλώνει η φύση μόνη της..

Για κάποιο λόγο (πανάγαθη ρακή) δεν έχω φωτογραφίες από το βραδινό γλέντι το οποίο ήταν και ο λόγος που ανεβήκαμε στα βουνά. Δεν πειράζει όμως θα ανταποδώσω με οπτικό υλικό από την γιορτή της Μυζηθρόπιτας, το μεγαλύτερο γλέντι του παραδοσιακού χωριού της Κριτσάς!

Η Κριτσώτισα γιαγιά ενώ τηγανίζει τη μία, πλάθει την άλλη γιατί με τέτοια μυζηθρόπιτα η κατανάλωση είναι μεγάλη... και η γιαγιά δεν είναι μία, όλες οι γυναίκες  του τοπικού συνεταιρισμού είναι εκεί για να μας ικανοποιήσουν! 

Ανεβάζουμε στροφές σε ρακές, κρασιά και πάμε για να ρίξουμε τις γύρες...

Οι διακοπές συνεχίστηκαν με τέτοιες δραστηριότητες πέρα από συνηθισμένα -πλέον- καθημερινά μπάνια. Παρέλασαν και ένα σωρό φίλοι όσο καιρό ήμουν εκεί, οπότε όπου γάμος και γιορτή η Βασίλω πρώτη!!!!

Στις 6 Αυγούστου ήρθε η στιγμή που -κατά τ'άλλα- περίμενα όλον αυτό τον καιρό στην Κρήτη. Ο λόγος που κατέβηκα στο νησί. Ξεκίνησα δουλειά. Βοηθός σερβιτόρου σε μία ταβέρνα ελάχιστα έξω από τον Αγ. Νικόλαο, πάνω στην -κατά τη γνώμη μου- πιο όμορφη παραλία της περιοχής. Η οικονομική συμφωνία άθλια, πλέον όμως είμαι σε οριακή οικονομική κατάσταση και η δουλειά είναι επιτακτική ανάγκη. Έτσι συμφωνώ να δουλέψω 9 ώρες για 25 ευρώ, χωρίς ρεπό!! Κατά τη γνώμη μου οι συνθήκες αυτές, είναι συνθήκες σκλαβιάς αλλά βάζοντας τα πράγματα στη ζυγαριά, σκέφτομαι ότι με 1 - 1.5 μήνα δουλειά μπορώ να βγάλω τα λεφτά που χάλασα στις διακοπές μου και να δημιουργήσω και το κεφάλαιο για την απαραίτητη χειμωνιάτικη επένδυση. Το νέο ποδήλατο!
Καθώς περνάνε οι μέρες στη δουλειά, παρατηρώ ότι δεν έχω να κάνω -σε γενικές γραμμές- με κακούς ανθρώπους. Είναι απλά ξερόλες Έλληνες επιχειρηματίες, άσχετοι με τη δουλειά , ο καθένας κάνει το δικό του κουμάντο, δεν υπάρχει συνεννόηση μεταξύ τους αλλά σε γενικές γραμμές φταίει η κρίση που δεν πάει πολύ καλά το μαγαζί και ...οι κωλο-Έλληνες. Πριν καλά καλά περάσουν 2 εβδομάδες στη δουλειά, είμαι έτοιμος να τους ανακοινώσω ότι δεν θέλω να δουλέψω άλλο εκεί μιας και η κουτοπονηριά τους, τους οδηγεί στο να μην ασχολούνται με την πρόσληψη μου ή στο να μου δίνουν λεφτά για τα ένσημα χωρίς πρόσληψη. Τους Κινέζους. Επίσης μια μέρα αποφασίζουν να μου δώσουν μικρότερο μερίδιο tips γιατί είχαμε έναν ...πολύ καλό πελάτη που άφησε καλά λεφτά. Με λίγα λόγια, τα αφεντικά νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με μαλάκες. Ότι θα πληρώνουν με 25 ευρώ το 9ωρο και θα αυτοαποκαλούνται και καλοπληρωτές και ότι όποτε βγαίνει παραπάνω χρήμα που έχει συμφωνηθεί να μοιράζεται ισομερώς, οι έξυπνοι θα παίρνουν πιο πολλά και ο ασήμαντος βοηθός θα παίρνει όσα αποφασίσουν αυτοί. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ο ασήμαντος βοηθός ήμουν εγώ. Μπορεί να έχω να κάνω αυτή τη δουλειά 7 χρόνια αλλά η πείρα μου από τα μαγαζιά που έχω δουλέψει σαν βοηθός ή σερβιτόρος, με κατέστησε ακρογωνιαίο λίθο ήδη από την 3η - 4η μέρα που δούλευα εκεί. Σε γενικές γραμμές, σε κανέναν δεν αρέσει να τον κοροιδεύουν, να μην εκτιμούν την εργασία του -ειδικά άμα είναι και σκύλος-  καθώς και να μην τηρούνται οι συμφωνίες ειδικά -όλως τυχαίως- σε θέματα που έχουν να κάνουν με λεφτά. Έτσι λοιπόν ανακοινώνω στον τύπο που κάναμε τις συμφωνίες μας, ότι -σε γενικές γραμμές- μου την έχουν σπάσει με το θέμα ενσήμων και με το θέμα tips, ότι εγώ δε θα γίνω μαλάκας για 5 ευρώ, ότι έχω τηρήσει όλα όσα έχουμε συμφωνήσει ενώ αυτοί όχι, και ότι θέλω να σταματήσω επειδή πλέον δεν έχω καμία διάθεση να δουλεύω εκεί. Ο τύπος ταρακουνήθηκε. Οι λόγοι μπορεί να είναι ότι ενώ είναι κουτοπόνηρος, κατά βάθος είναι όχι κακό παλικάρι ή ότι απλά έριξε τα άδεια του και αν ο Σταυράκος δεν σαλέψει, μπορούμε να εξοικονομήσουμε κάποια παραπάνω ευρώ από την περίπτωση του. Όπως και να έχει, ο τύπος υποσχέθηκε να μην επαναληφθεί κάτι παρόμοιο με τα tips καθώς και ότι θα λύναμε το θέμα με την πρόσληψη. Με παρακάλεσε να παραμείνω στο μαγαζί για 10-15 μέρες ακόμη, ενώ εγώ του είπα πως και την επόμενη μέρα αν βρει άνθρωπο, είμαι έτοιμος να αποχωρήσω. Τελικά αποφάσισα να παραμείνω. Λίγο περισσότερο αδιάφορος για τις σχέσεις μου με αυτούς αλλά κάθετος σε ότι έχει να κάνει με τα οικονομικά. Οι μέρες συνέχισαν να περνάνε, χωρίς άλλες παρόμοιες ανωμαλίες έτσι άρχισε να έρχεται και η ηρεμία στα μυαλά μου. Πλέον είχα να αντιμετωπίσω μόνο την σωματική κούραση. Τώρα, και καμιά μαλακία που ήθελαν να μου πουν, την έλεγαν σε φιλικό ύφος γιατί αναπόφευκτα γίνεσαι και λίγο ...'φίλος' με αυτόν που δουλεύεις κάθε μέρα. Στις 2 Σεπτέμβρη τέλειωναν οι μέρες που μου είχε ζητήσει ο τύπος να κάτσω, για να τον εξυπηρετήσω. Η 2η του Σεπτέμβρη πλησίαζε, το κορμί μου είχε λιώσει από τα σερί μεροκάματα και άρχιζα να σκέφτομαι ...διακοπές!!!! Που να τις βρω όμως? Όλοι οι δικοί μου παρέλασαν από τον Άγιο, έχουμε Σεπτέμβρη, μέχρι και ο Αλέξης έφυγε από τη Χερσόνησο και ανέβηκε στην Αθήνα. Το φιλαράκι που με φιλοξενεί ετοιμάζεται να πιάσει δουλειά. Η κοπέλα του δουλεύει ήδη. Μπορώ να κάνω διακοπές μόνο σόλο!
Η σεζόν δεν έχει τελειώσει ακόμα, κινείται λίγος κόσμος, κινείται και το μαγαζί.Ο τύπος μου προτείνει να παραμείνω κι άλλο στη δουλειά. Η αλήθεια είναι ότι έχει το κεφάλι του ήσυχο με την παρουσία μου στο μαγαζί. Η δουλειά θα βγει είτε ιδρώσω 1 φανέλα, είτε 10. Τα σκέφτομαι κι εγώ και αποφασίζω να παραμείνω. Λίγα παραπάνω ευρώ. Ούτως ή άλλως η ανεργία με περιμένει με ορθάνοιχτες αγκάλες στην Αθήνα. Από την άλλη, δούλεψα για τα λίγα στην κορύφωση της σεζόν, γιατί να μην κάτσω να βγάλω και λίγα ακόμα με πιο εύκολο τρόπο? Συνεχίζω λοιπόν με επόμενο check point κάπου προς τα τέλη του μήνα. Τώρα που η δουλειά έχει ηρεμήσει η γκρίνια των 'αφεντικών' είναι αναπόφευκτη. Έτσι λοιπόν, ενώ ο δεύτερος βοηθός παίρνει ρεπό και βγάζω τη δουλειά μόνος μου -δηλαδή τρέχω πάλι σαν τον Βέγγο-, μου γκρινιάζουν 2-3 φορές ότι 'σήμερα θα πάρεις πιο πολύ μεροκάματο εσύ από εμάς'. Βλέπεις τα 2 αδέρφια και 'αφεντικά' που δουλεύουν, συν τον σερβιτόρο, έχουν αποφασίσει να πληρώνονται με ποσοστά. Κάτι τέτοιες κουτοπονηριές δεν μπορώ να τις ακούω οπότε οι αντιδράσεις μου ήταν πάντα άμεσες και κάθετες. 'Όταν μου φεύγουν τα πόδια για να τζιράρεις και να πάρεις 100 ευρώ μεροκάματο δε σε βλέπω να μιλάς. Μιλάς τις 4-5 μέρες που δεν είχε δουλειά. Τις υπόλοιπες γιατί δεν μας λες τι παίρνεις και τι παίρνω?' Ακολουθούσε πάντα ένα παγωμένο χαζό γελάκι και καλά ότι κάνουμε πλακίτσα. Δεν κάνουν πλακίτσα όμως γιατί σε πολλούς άλλους που λένε τα ίδια, μόνο που δεν τους χτυπάνε την πλάτη. Φίλε, με ιδιόκτητη ταβέρνα πάνω στο εθνικό δίκτυο, πάνω στην παραλία, με cafe και 60 ξαπλώστρες δίπλα στην ταβέρνα και με 30 ενοικιαζόμενα από πίσω, δεν θα κλαίγεσαι στον κάθε Σταυράκο που έχει φύγει από το σπίτι του για να έρθει να δουλέψει για 2.75 ευρώ την ώρα. Με αυτά και με τα άλλα, ο Σεπτέμβρης πήγε 16 όπου ήταν και η τελευταία μου ημέρα στη δουλειά. 42 9ωρα σερί. Δεν έχω ξανακάνει κάτι τέτοιο. Ήταν αρκετά τα βράδια που ξύπνησα από κράμπα!! Ο τύπος θέλει του χρόνου να μιλήσουμε από τον Απρίλη και να τα πούμε καλύτερα απ'ότι φέτος. Με θέλει εκεί. Η τακτική στη δουλειά είναι να μην κλείνεις ποτέ καμιά πόρτα. Που ξέρεις... μέχρι του χρόνου το καλοκαίρι η πραγματική ανεργία μπορεί να είναι στο 45% και η πραγματική πείνα να είναι στην πόρτα μας... Έτσι λοιπόν τους αποχαιρέτησα με χειραψίες αντί για μούτζες! Λίγη διπλωματία ντε....
Πλέον μου μένουν 4 μέρες στο νησί για να θυμηθώ πως είναι να είσαι απλά τουρίστας.

Πλέον είμαστε στα μέσα του Σεπτέμβρη.. Όταν είχαμε ήλιο το πρόγραμμα είχε πανί, βιβλιαράκι και παραλία... Για τις μέρες με συννεφιά, είχαμε βολτίτσα προς την Κριτσά..

Η θέα του Αγ. Νικολάου καθώς ανεβαίνεις για Κριτσά.. μετά από 3 μήνες είδα σύννεφα στον ουρανό της Κρήτης!

Συννεφιές στον κάμπο της Κριτσάς... Σε αυτό τον κάμπο βρίσκονται ελιές από τις οποίες βγαίνει το καλύτερο ελαιόλαδο στον κόσμο!!! Περνώντας και μέσα από τον κάμπο, θα καταλήξω τελικά στην Κριτσά, στο μαγαζί του Μουζούρη (είναι ο πατέρας της φίλης που με φιλοξένησε), σε αυτό το ρακάδικο που δεν μου επιτράπηκε ποτέ να πληρώσω όλο το καλοκαίρι. Εκεί που άφησα πολλές φορές τη ρακή να με πάει όπου θέλει. Εκεί που ο πάγκος μπροστά μου είχε συνήθως αυτή την εικόνα

Κάπως έτσι τέλειωσαν οι μέρες μου στο νησί. Ο χειμώνας είναι ένα εντελώς διαφορετικό κεφάλαιο κι έτσι η απόφαση για να γυρίσω στο καμίνι ήταν σχετικά εύκολη. Τουλάχιστον για φέτος. Συνεχίζουμε και βλέπουμε... Αρκεί να είμαστε καλά. Καλώς σας βρήκα ξανά!!


Υ.Γ: Σήμερα πήρα στα χέρια μου το νέο ποδήλατο οπότε... ζωή ποδήλατο ξανά!
Υ.Γ1: Θα είναι ένας μακρύς βαρύς χειμώνας...

Κι ένα κομμάτι για να επανερχόμαστε στην πραγματικότητα...