Καλό μήνα!

    

Στη φωτογραφία, βλέπουμε τον "Σεπτέμβρη" με τα μπαγκάζια του, καθώς μας αποχαιρετά και μας αφήνει στο φθινόπωρο.

   Καλό μήνα να έχουμε. Με τον Οκτώβρη και επίσημα καλωσορίζουμε το φθινόπωρο. Ο Σεπτέμβρης, μας αφήνει πίσω του μαζί, με την πρώτη πανελλαδική απεργία της σεζόν, μας αφήνει πίσω του με το καινούριο ποδήλατο του Σταυράκου, μας αφήνει πίσω του με επισκέψεις σε οδοντιάτρους, μας αφήνει πίσω του με τις γνωστές -πλέον- ποδηλατομπανιόβολτες στις τοπικές παραλίες, με coctail πάρτι στην αυλή φίλου -από τα παλιά και πλέον από τα πρόσφατα-, μας αφήνει με δρώμενο στο παλιό αεροδρόμιο και τέλος, μας αφήνει με τους φοβερούς 31 βαθμούς Κελσίου παρέα με τα υποψήφια νέα μέτρα.

   Καλό μήνα λοιπόν. Καλό μήνα σε μια κοινωνία που σκέφτεται για πόσο ακόμα θα κάνει πετάλι και τη πιάνει πανικός στο τι θα κάνει αν δεν κάνει πετάλι.
   Αν θέλουμε να ζούμε τη ζωή μας, το πρώτο μας μέλημα είναι να ζούμε τον εαυτό μας. Αν θέλουμε να λέμε πως νοιαζόμαστε, αγαπάμε και σεβόμαστε τους άλλους, πρέπει πρώτα να μάθουμε να νοιαζόμαστε, να αγαπάμε και να σεβόμαστε τον εαυτό μας. Το μήνυμα είναι σαφές και δεν θα το αναμασήσω άλλο. Μια ευγενική πράξη, σεβασμού,αγάπης και νοιξήματος απέναντι στον εαυτό μας, είναι ο, οδοντίατρος! Στη προκειμένη περίπτωση η οδοντίατρος, είναι θεία μου και ποδηλάτης επίσης. Η καθιερωμένη ετήσια επίσκεψη, για να προλάβω τις... κουφάλες!

Ασφαλώς το ποδήλατο μέσα στο ιατρείο για να μην έχουμε τυχόν απώλειες. Όποιος καεί στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι.

Το μυστικό είναι τα φύλλα "Γιούκα". Όχι εντάξει, το μυστικό είναι το οδοντικό νήμα.

   Μέσα στις χαρές του Σεπτέμβρη εκτός από τη καταπολέμηση για τις κουφάλες, ήταν η καινούρια νταλίκα του ψηλού. Εγκαινιάστηκε με βόλτα στη πρώτη πανελλαδική απεργία της σεζόν.

Η Πανεπιστημίου σε στιγμές λατρείας. Κάποτε θα γίνει πεζόδρομος. Ας μη γίνει ποτέ, αν πρόκειται να γεμίσει και αυτή με κόσμο που θα έχει σαφή αιτήματα και ακόμα σαφέστατη στάση διεκδίκησης. 

    

   Φυσικά σε τέτοιου είδους "πάρτι" μιλημένα από εργατοπατέρες και κρατικούς μηχανισμούς, -πέραν τις περιέργειας- συμμετέχω πάντα κάπως καχύποπτα.  Όταν σε πηδάνε περιμένω τουλάχιστον να μη βαράς παλαμάκια. Όταν σε πηδάνε περιμένω τουλάχιστον να μη γεμίζουν τα ουζερί της Πλάκας μεσημεριάτικα και μεσοβδόμαδα. Όταν σε πηδάνε δεν πηδάς τους πιο αδύναμους για να νοιώσεις καλύτερα. Όταν σε πηδάνε δεν αφήνεις τη δουλειά σου για μια μέρα, ώστε να κατέβεις βόλτα στο κέντρο για να ξεπιαστείς από το γαμήσι που τρως. Στη παρτούζα δεν ζητάνε ποτέ συγνώμη και φυσικά δεν είσαι ο μάγκας που θα γαμάς μόνο. Αυτή η κοινωνία μου θυμίζει μια άτακτη παρτούζα που όλοι κοιτάνε μόνο να γαμήσουν για να ξεχάσουν ότι τους γαμάνε. Αυτή η κοινωνία ψάχνει στα χαμένα την αξιοπρέπειά της και το σύστημα τη ρέπει να βρεί, μέσα στο ρατσισμό τα χαμένα πρότυπά της. Αυτή η κοινωνία δείχνει με τον πιο άμεσο τρόπο, ότι στη πλειοψηφία τα σχολεία τα πανεπιστήμια κτλ, λειτουργούν σαν μηχανές του κιμά. Αυτή η κοινωνία αφού καταχρεώθηκε στις πιστωτικές κάρτες και στα δάνεια για να δέσει το σκυλί της με το λουκάνικο -με τις ευλογίες του κράτους φυσικά-, βρίσκεται σαστισμένη και εξοργισμένη ουρλιάζοντας χαμηλόφωνα για να μη ξυπνήσει το μεγάλο αφεντικό.
   Μιλάω πολύ γενικευμένα, σίγουρα υπάρχουν και οι μεγάλες εξαιρέσεις, απλά νομίζω ότι αυτό που περιγράφω όπως το καταλαβαίνω, είναι η τάση που έχει ο κοινωνικός κορμός.
   
   Για μένα το βασικό πρόβλημα της όλης αδρανειακής κατάστασης, γεννήθηκε από τότε που οι παππουδογιαγιαδοπατερομανάδες μας, παράτησαν τα χωριά τους. Πάτησαν τη μπανανόφλουδα του κράτους και ήρθαν στο αθήνα -και λοιπές μεγαλουπόλεις-, να ζήσουν το "κλεινόν άστυ dream". Τα χωριά ήταν πιο εύκολο να αυτό-οργανωθούν σε κοινότητες και μικρές ανταλλακτικές κοινωνίες, αρχίζοντας με αυτό το τρόπο να αποδομούν τη κρατική εξουσία. Το "κλεινόν άστυ dream", θεωρώ ότι είναι και ο πιο δυνατός κόμπος, που κρατάει τη κοινωνία δεμένη στη κρατική μηχανή και ταυτόχρονα τη κρατά  μακριά από τα στοιχεία της αυτό-οργάνωσης. 
   Η αποξένωση που ξεκινάει μέσα από τις ίδιες τις πολυκατοικίες, όταν τους γείτονες περιμένεις να τους γνωρίσεις στη συνέλευση του χειμώνα, για το πετρέλαιο που θα χρειαστεί ο λέβητας. Κλεινόμαστε στο μικρόκοσμο του τσιμεντένιου κλουβιού -που έχουμε φεσωθεί ένα σκασμό δάνεια να το αγοράσουμε- και χαζεύουμε τη ζωή από τη tv και τα παράθυρα των windows.
   Σίγουρα και στα χωρία δημιουργούνταν προβλήματα, σίγουρα και εκεί υπήρχαν διενέξεις και λαμογιές, η διαφορά είναι ότι ήταν μικρότερης κλίμακας, δηλαδή επηρέαζε το ίδιο το χωριό άντε και το παραδίπλα και όχι καμιά εικοσαριά χωριά μαζί. Επίσης το εκεί λαμόγιο, μπορούσε να δεχθεί άμεσα τη κοινωνική περιφρόνηση. Οι άτυποι νόμοι μιας κοινωνίας μπορούν να είναι πολύ πιο παραδειγματικοί άμεσοι χρήσιμοι και ανθρώπινοι από των δικαστηρίων. 
   Έχω τη τύχη να κατάγομαι από χωριό και να ζω σε μια γειτονιά, που από "χωριό", έγινε αυτό το τέρας της αποξένωσης. Μιλάω για γειτονιά της αθήνας και όχι των περιχώρων που ξαφνικά γεμίσε με νεοπλουτίστικες μεζονέτες. Το συναίσθημα και μετά η λογική μου, που γεννήθηκαν από αυτά μου τα βιώματα, με κάνουν να έχω την παραπάνω άποψη και όχι κάποια εμπεριστατωμένη κοινωνική μελέτη ή ιδεολογία.

Η κοινωνία

Κάθετε στο περβάζι

Ανέκφραστη, χωρίς να μπορείς να καταλάβεις αν τη ψάχνει για να φουντάρει ή περιμένει να ορμήσει.

Στο πρόσωπο αυτού του graffiti, εμένα μου βγήκε όλο αυτό το ανομοιογενές μείγμα, της εικόνας που βγάζει το ανθρώπινο δυναμικό του οικοπέδου. Ένας φόβος, ένα σάστισμα μια ανέκφραστη κατάσταση. Μια αναμονή.

   Ο μήνας Σεπτέμβρης, με πήγε κάποιες φορές στη παραλία. Οι δύο από αυτές ήταν ξεχωριστές για δύο διαφορετικούς λόγους. Ο πρώτος ήταν η παράσταση που ανέβασε η καλλιτεχνική ομάδα nomades, στις εγκαταστάσεις του παλιού αεροδρομίου -εκεί που ακόμα δεν έχουν αποφασίσει αν θα φτιάξουν πάρκο ή το καινούριο Monaco-. Η παράσταση είναι βασισμένη σε κάποιο βιβλίο που λέγεται "Τετραλογία του Φόβου". Την βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα. Ο χώρος και η διαδραστικότητα που έχει η παράσταση, με το κοινό, την κάνουν αρκετά ιδιαίτερη. Προτείνω να πάτε, όσοι δεν έχετε ασχοληθεί ποτέ με το θέμα "ψυχοθεραπεία" θα έχετε την πρώτη σας επαφή.

Σουλατσάροντας στις εγκαταστάσεις του αεροδρομίου πέτυχα αυτό το mini van. Ακόμα και στραπατσαρισμένο, παραμένει πανέμορφο.

Φωτογραφίες από το μέρος της παράστασης "ΦΟΒΟΣ".

Το μέρος το έχουν εκμεταλλευτεί οι nomades με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, κυρίως το τακτοποιήσανε αφού ένας χώρος εγκαταλελειμμένου αεροδρομίου αποτελεί από μόνος του ένα ωραίο σκηνικό .Αξίζει να πάτε και να περπατήσετε με τους συντελεστές της παράστασης, σε αυτά τα ερείπια.

   Ο δεύτερος λόγος που έκανε τη βόλτα στη παραλία ιδιαίτερη ήταν, ότι μετά από πόσους μήνες την έκανα παρέα με τον Σταυράκο και τη νέα του "Νταλίκα". Μια επεισοδιακή βόλτα στο ξεκίνημά της, αφού πάνω στη τρέλα μου, μου ήρθε να φτιάξω ένα βυζί που είχε κάνει το λάστιχο, με τραγικά αποτελέσματα... Έφτιαξα το βυζί, και έφυγα ξεχνώντας να κλειδώσω τη πίσω ρόδα. Κοινός το quick release στον αέρα και πάλι καλά που δεν είχα όρεξη να βρω κανά σωστό πεζούλι να χώσω το αλματάκι μου. Τη παπαριά τη πρόσεξε ο ψηλός όταν πλέον είχαμε βγει στη παραλία του Μοσχάτου. Δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω πίσω, δεν υπήρχε περίπτωση να βρω ποδηλατάδικο -Κυριακή μεσημέρι-, δεν υπήρχε περίπτωση να ακυρώσω τη βόλτα και να μπω σε κάποιο τραμ. Ανέλαβα την ευθύνη της παπαριάς μου και Αθήνα-Καβούρι, Καβούρι-Αθήνα χωρίς quick release. Τι γελάτε ρε;! Έτσι μ' αρέσει!

Ο ψηλός και η "Νταλίκα 2"

 
Υ.Γ.1 Συγνώμη για τους χαρακτηρισμούς στη παράγραφο του "πάρτι", σίγουρα θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω πιο ευπρεπές λεξιλόγιο, αλλά ένα κομμάτι του χαρακτήρα μου γουστάρει πολύ τον Αριστοφάνη και από την άλλη θεωρώ ότι οι λέξεις έχουν τη δυναμική τους.  
Υ.Γ.2 Από αυτό το άρθρο θα ξεκινήσει και ένα αφιέρωμα σε ιστορικοκοινωνικοπολιτιστικό,  οπτικοακουστικό υλικό, που για μένα μετράει να έχουμε δει όλοι μας μια φορά στη ζωή μας.  Ταινίες, σήριαλ ,ντοκιμαντέρ, εκπομπές, αφιερώματα, άρθρα κτλ

• Καλή αρχή λοιπόν, με αξεπέραστη κωμωδία για να τιμήσω των αγαπημένο μου κωμικό.

Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης

   

• Δεύτερη επιλογή, πάλι ταινία. Αφού θίξαμε τα χωριά και τις μικρές κοινωνίες ας δούμε λίγο και τις παθογένειες τους.

Ο Βασιλιάς

•  Προτεινόμενο άρθρο : Ο Άγιος Παστίτσιος βοήθειά μας

Υ.Γ.3 Φυσικά δεν ξεχνάμε να κλείσουμε με τραγούδι