92/8/2012

Μη σας μπερδεύει καθόλου η ημερομηνία,τόσο έχουμε 92 Αυγούστου το έτος 2012.

   Εδώ και έντεκα μέρες, έχω αλλάξει καθημερινότητα τελείως και σε λίγο καιρό ετοιμάζομαι να αλλάξω πάλι.
   Στη δουλειά που ήμουν ο χρόνος της πρακτικής μου άσκησης τελείωσε, πλέον και τυπικά μπορώ να θεωρούμε πτυχιούχος. Το απολυτήριο λυκείου, το lower στα Αγγλικά και το πτυχίο του Α!ΤΕΙ είναι οι τρεις κοινωνικά αναγνωρισμένοι τίτλοι που κατέχω. Δηλαδή πέραν των στοιχείων που έχει η ταυτότητά μου με τα οποία είμαι αναγνωρισμένος από το κράτος, πλέον μπορώ να συστήνομαι σαν Ράκος Σπυράκος του Ιωάννη και της Γεωργίας, Μηχανικός Αυτοματισμού κάτοχος διπλώματος Αγγλικής! Όλα τα άλλα αδιάφορα... Εκεί θα τους βόλευε να την φτάσουν την κοινωνική συναναστροφή. Να γίνει και αυτή μια στείρα επαγγελματική εμπορική συναλλαγή απόψεων και συναισθημάτων. Τι κάνεις τη δουλεία;! Σε κάνω φίλο. Δεν τη κάνεις τη δουλειά;! Σε απολύω από φίλο. Ότι λίγο πολύ γίνεται στις περισσότερες δουλειές και ότι λίγο πολύ ενδιαφέρει τα περισσότερα αφεντικά. Απρόσωπες καθαρά επαγγελματικές καταστάσεις με ρομποτική ακρίβεια και διάθεση. Ο χρόνος είναι χρήμα άλλωστε.

   Στο χώρο που έκανα τη πρακτική μου βρήκα συνθήκες φοβερές και πολύ καλούς συναδέλφους -με όσους τουλάχιστον δούλεψα παρέα-. Για να μη το μακρηγορήσω οι συνθήκες δουλειάς ήταν φοβερές -αν και το περιβάλλον άκρως ανθυγιεινό- για το λόγω ότι ήταν πολύ καλές οι σχέσεις των εργαζομένων μεταξύ τους -τουλάχιστον στη πλειοψηφία-. Με αρκετά ανεπτυγμένο το αίσθημα της αλληλεγγύης και όχι του ρουφιανέματος. Χωρίς διακρίσεις στη δουλειά, δηλαδή όλοι θα βάζανε το χέρι τους στη φωτιά και όλοι αναλόγως της καταστάσεως θα άραζαν και θα χαβαλεδιάζανε.

Ο Σωλήνας, στη τελευταία του εξόρμηση για δουλεία.

Ο "Χρέπης", με πήγε στη δικιά μου τελευταία εξόρμηση για δουλειά.

   Ήταν τεράστια χαρά που το ποδήλατο το βρήκα μπροστά  μου στο χώρο εργασίας μου, σαν μέσω και εργαλείο ταυτόχρονα! Με καλπάζουσα φαντασία μετακινούμενος με το ποδήλατο σε αυτό το άπειρο δίκτυο σωληνώσεων και αγωγών μεταφοράς και διύλισης αργού πετρελαίου, -που ούτε ο super Mario με τον αδερφό του τον Luigi δεν θα βγάζανε άκρη- πολλές φορές στο μυαλό μου, μου έρχονταν εικόνες από αντίστοιχη βόλτα με ποδήλατο πλάι στα κανάλια του Amstrdm. Υπερβολικό;! Τι μπορεί να σου κάνει ένα ποδήλατο. 

   Αυτές τις μέρες λοιπόν που κάθομαι, έχω λιώσει στη βόλτα και στο γύρνα. Απολαμβάνω το φοβερό καιρό που ξεκάθαρα θυμίζει ακόμα καλοκαίρι, και βγάζω μικρά καθημερινά γούστα, από αυτά που στέρησε όταν έχεις δουλεία. Παράδειγμα, να ξυπνήσω την ώρα που θέλω, να βγω βόλτα χωρίς να έχω τίποτα συγκεκριμένο να κάνω αργότερα ή την ίδια στιγμή της βόλτας κτλ. Μιλάω για μια άκρως ανέμελη κατάσταση η οποία, όταν γίνεται σαν διάλειμμα, ύστερα από μια υπεύθυνη κατάσταση, έχει αρκετή αξία και νόημα. Ειδικά όταν ο χρόνος αυτής της ανέμελης κατάστασης, είναι πεπερασμένος και γνωρίζεις εξ αρχής ότι σε δύο βδομάδες θα τελειώσει.
  Αυτά τα βολταρίσματα μαζί με κάτι γραφειοκρατικές υποθέσεις μου έβγαλαν δρομολόγιο από το Α!ΤΕΙ...

Το "γεφύρι της Άρτας", μετά από πόσα χρόνια τελείωσε το έργο της κεντρικής πύλης.

Στο βάθος το κτήριο που για 3,5 χρόνια ζούσα περισσότερες ώρες απ' ότι στο σπίτι μου.

Έργο υποδομής.

Block Elia. Η ελίτσα αυτά τα 3,5 χρόνια ήταν το σαλόνι και το δωμάτιό μου μαζί.

   Δεν έχω αναφέρει πως γνωριστήκαμε με τον Σταυράκο;! Ήταν Σεπτέμβρης του 2008 -αν θυμάμαι καλά-, είχαμε κάνει και οι δύο, μετά από χρόνια απουσίας, το μεγάλο come back στις σπουδές. Βγαίνοντας από το κυλικείο του Α!ΤΕΙ και ψάχνωντας ένα μέρος για να πιούμε το καφεδάκι μας πριν το μάθημα, το μάτι μας έπεσε σε μια ελιά. Αυτή η ελιά βρισκόταν σε έναν ανεκμετάλευτο χώρο του προαυλίου λίγο πιο μακριά από το κυλικείο. Συνοπτικά κουβαλήσαμε ένα παγκάκι. Τις επόμενες μέρες, βάλαμε για την άνεσή μας και δεύτερο παγκάκι, σε λίγο καιρό, είχαμε και τραπέζι στη μέση. Η ελιά έγινε ο χώρος στον οποίο χαλαρώναμε, γελάγαμε, μοιραζόμασταν τα άγχη και τις αγωνίες μας, όχι μόνο για τα μαθήματα αλλά και για την τρέχουσα επικαιρότητα της εποχής. Ήταν ο χώρος μας μέσα στο ίδρυμα και τον προσέχαμε σαν τα μάτια μας. Η παρέα μεγάλωσε και ο βασικός κορμός πλέον του Block Elia αποτελούνταν, από δέκα άτομα,συνάδελφους,σπουδαστές και από άλλους δύο, που μας βρήκαν και τους βρήκαμε, όχι επειδή το Α!ΤΕΙ έχει φτηνό καφέ αλλά ούτε και τυχαία. Ράκος, Σταυράκος, Ασβός, Μανωλίνος, Gio, J.Rooster, Γιαννάκος,Τόλης, Μιχαλάκης, Βλάσης και φυσικά Αλέκος μαζί με μπαρμπαΚώστα ήταν τα ονόματα της βασικής σύνθεσης. Για το block Elia θα μπορούσα να γράψω ένα αποκλειστικό άρθρο. Το ορμητήριο και ταυτόχρονα το ησυχαστήριο. Όταν ξεκίναγες να πας να παρακολουθήσεις μια δύσκολη θεωρία. Όταν γύρναγες για να ηρεμήσεις τα σπασμένα νεύρα, από έναν κομπλεξικό καθηγητή. Όταν είχες ξενερώσει που κόπηκες προγραμματισμό ΙΙ εργαστήριο, για τέταρτο συνεχόμενο εξάμηνο. Όταν ήθελες να χαρείς που στην εξεταστική έκανες το 15 στα 17 μαθήματα. Από εκείνη την παρέα αυτό που μας ένωνε ήταν ο κοινός σκοπός και φυσικά το χιούμορ. Όλοι λίγο πολύ τις είχαμε παρατήσει τις σπουδές, όλοι λίγο πολύ δουλεύαμε και κάναμε dolce vita το προηγούμενο καιρό, απλά την ίδια στιγμή και για διαφορετικούς λόγους γυρίσαμε στο Α!ΤΕΙ να τελειώσουμε κάτι που δεν είχαμε ξεκινήσει. Περάσαμε υπέροχα και η δουλειά έγινε. Πήραμε τα πτυχία μας, έτσι για το γαμώτο.
   Μεγάλο πράγμα οι σπουδές, αυτό που κατάλαβα εγώ είναι ότι πρέπει να γίνονται στην ώρα τους και να τις ευχαριστιόμαστε όσο γίνεται περισσότερο. Μια ζωή θα δουλεύουμε αλλά σίγουρα μια ζωή δεν θα σπουδάζουμε. Όσοι σπουδάζετε, αν το βαριέστε παρατήστε το και κάντε κάτι άλλο που σας ενδιαφέρει περισσότερο. Αν είναι θα γυρίσετε κάποια στιγμή να τελειώσετε τις σπουδές. Αν πάλι δεν βαριέστε, φροντίστε να γίνετε ένα με την καθημερινότητα της σχολής, από παρακολουθήσεις μαθημάτων μέχρι καφέδες και αράγματα, μη χάνετε στιγμή από όλο αυτό το εκπαιδευτικό πανηγύρι.
   
   Το βολτάρισμα τον ημερών συνεχίστηκε...
    
   Ένα βράδυ δεν θυμάμαι που πήγαινα ή αν γύρναγα, με έβγαλε ο δρόμος μου στην Ιερά Οδό. Απίστευτα πολύ αστυνομία για το μέρος και την ώρα, κλούβες τα ματ, ασφαλίτες, τροχονόμοι κουστωδία ολόκληρη. Σάστισα για λίγο, «Ρε γαμώτο δεν είμαστε σε πορεία στο Σύνταγμα...», για να προσέξω καλύτερα και τη μερίδα των έξαλλών χριστιανών, «Ε,ναι ρε... στο χυτήριο είμαστε!».

     
   Αδιαφορώ τελείως για το όλο θέμα. Μόνο δύο σχόλια, Η χρυσή ακτή έλειπε, θα είχαν πάει στη παρουσίαση του νέου δίσκου του Γενειάδα, «Ζήτω ο Χάρος». Και μη λέτε μετά απολίτιστους και πρωτόγονους τους μουσουλμάνους που ξεχύνονται ορδές στο δρόμο από μια γελοιογραφία του προφι-τερόλ τους.


   Το βολτάρισμα των ημερών συνεχίστηκε...

   Ο ψιλός έχει πιάσει δουλειά -πόσο κωλόφαρδος είναι;! θα σας γράψει τις λεπτομέρειες-, το αλλαγμένο του ωράριο και επειδή είχαμε μέρες να τα πούμε, χθες κανονίστηκε κάποιο σουλάτσο, έτσι για τη βόλτα και για τη κουβέντα.
   Πρώτος σταθμός, Πετράλωνα και γνωστό μαγαζί που φημίζεται για τα βοτάνια και το ωραίο περιβάλλον αλλά πλέον και για τις τιμές του. Να γκρινιάξω λίγο, αφού ένα μικρό τσαγερό μέντα μου έφτασε 3.50 γιούργια! Δηλαδή μια ώρα δουλειάς για ένα μικρό τσαγερό μέντα;!

 Λουίζες, μέντες, μαντζουράνες, τσουκνίδες, διάφορες ποικιλίες τσαγιών, φασκόμηλα, χαμομήλια, βαλεριάνες κτλ. Το καθένα εκτός από το κέφι που κάνουμε στο τι θέλουμε να πιούμε, έχει και συγκεκριμένη ιδιότητα. «Μέντα-Χαμομήλι και ποτέ ξανά ασπιρίνη» 

 

Το τσαγερό των 3.50 ευρώ. Θέλω να πιστεύω ότι τα πάγια έξοδα του μαγαζιού, να είναι τέτοια που δεν αφήνουν να πέσουν οι τιμές. Αφού 3.50 γιούργια στην Αθηνάς παίζει να έχει μισό κιλό μέντα.

   Γκρίνια τέλος! Γιατί στο φινάλε υπάρχει και η φτηνή λύση... Θησείο, παγκάκι, παγωμένο -από το περίπτερο- τσαγάκι, και συνέχεια στη κουβέντα. Πλέον η συζήτηση με τον ψηλό είχε ξεφύγει και φτάσαμε στο σημείο, να κανονίζουμε, το επόμενο Pirate Tour του καλοκαιριού που έρχεται...!

Σταυράκος... από τη κουβέντα, αρχίζει να γίνεται πειρατής!

Έτσι τα βρήκαμε! Δεν θυμίζει λίγο ελίτσα;! Κάτι αντίστοιχο ψάχναμε και εχθές για να κλείσουμε τη βόλτα μας και τη κουβέντα μας.

   Τα εντελώς επίκαιρα είναι τα σημερινά και μάλιστα με έντονο κοινωνικό μήνυμα. Για κάποιο λόγο που δεν θέλω να αναφέρω ακόμα, πήγα σήμερα το πρωί στον Ευαγγελισμό να βγάλω μια ακτινογραφία θώρακα. Τέλος πάντων όσο περίμενα ένα φιλαράκι, θυμήθηκα ότι πριν κανά χρόνο είχα βρεθεί πάλι στον Ευαγγελισμό για μια στενάχωρη κατάσταση, και τότε μέσα στη στεναχώρια μου ξέσπασα με μια αιμοδοσία! Εμείς μπορεί να μην το χρειαστούμε ποτέ, υπάρχει κόσμος που το χρειάζεται. Όποτε βρίσκεστε σε νοσοκομείο πετάξτε δεκαπέντε λεπτά από το χρόνο σας και πηγαίνετε να δώσετε λίγο αίμα.

Σοβαρά τώρα, δεν πονάει καθόλου!

 

 Γεμίζεις αυτό το σακουλάκι, χαρίζεις βοήθεια και ταυτόχρονα υπερνικάς τσάμπα και χωρίς ψυχανάλυση, τις όποιες φοβίες για τις ενέσεις.

Σκοτωμός για το ποιος θα πρώτο δώσει αίμα... Εντάξει ήρθε άλλος ένα κύριος,πάνω-κάτω όπως πήγα και εγώ...«περιμένω που περιμένω, δεν πάω να δώσω λίγο αίμα;!»

   Ένας εθελοντής αιμοδότης -τουλάχιστον στον Ευαγγελισμό δεν ξέρω αν ισχύει για όλα τα νοσοκομεία-, δικαιούται δωρεάν, κάθε χρόνο, μια πλήρης εξέταση αίματος, για αφροδίσια,ζάχαρα,χοληστερίνες, αιμοπετάλια, αιμοσφαίρια, όλα, τα πάντα όλα και δικαιούται επίσης μια ακτινογραφία θώρακος! Παίρνετε τη κάρτα σας που σας αναγνωρίζει σαν εθελοντή αιμοδότη. Καλό είναι να δίνουμε αίμα δύο φορές το χρόνο. Όσοι δώσουν μια φορά κάθε τρίμηνο, παίρνουν 1.000 ευρώ μετρητά!

   Στο σουλάτσο γυρίζοντας από το νοσοκομείο, αφού είχα φάει τη φρυγανιά με το τυράκι και είχα πιει τη πορτοκαλάδα μου, για να στανιάρω -όλα κερασμένα από το νοσοκομείο έτσι!- έπεσα πάνω σε αυτό...

 Πρόταση για Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ

...και λίγο αργότερα έπεσα πάνω σε αυτό...

Γέλασα πολύ... οι συνειρμοί δικοί σας! Πέραν της πλάκας αυτό που βλέπετε είναι μαγαζί!! Πλένεις που πλένεις το αμάξι σου, βάζεις και μια ταμπελίτσα μετά και ότι ψάρια πιάσουμε!

   Το βολτάρισμα των ημερών συνεχίστικε...

   Για τις ανάγκες τις μετακίνησής μου μια από αυτές τις μέρες, παρέα με το ποδήλατο, πήραμε τον ηλεκτρικό...

   Αν προσέξετε τα τραίνα αυτό το καιρό, είναι όλα πίτα στο graffiti! Προφανώς στον ΗΣΑΠ, λόγω κρατικής φτώχειας, δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν διαλυτικά!!! Να και ένα καλό της κρίσης!

Υ.Γ.1 Ντινάκοοοο, τι γίνεται ρε φίλε στο μεγάλο μήλο;! Βενετία έγινε το μέρος;! Καρφωμένες τάβλες στα παράθυρα και τις πόρτες;!

Υ.Γ.2 Να θυμηθούμε τη περνάγανε και στο Μοσχάτο με λίγο βροχή παραπάνω...
Υ.Γ.3 Την επέτειο του αντιφασιστικού αγώνα που δόθηκε το 1940 δεν την ξέχασα το τραγούδι του Λοΐζου είναι ότι έχω να πω. Ακορντεόν  . Αν και μετά η ιστορία είχε ακόμα μαύρες σελίδες να γεμίσει.

Οπτικοακουστικό υλικό που είναι ωραίο να δείτε ή να ακούσετε:

• Η επετειακή εκπομπή της 28ης Οκτωβρίου 2012 
• Μέρες Οργής 
• Τι έκανες στο πόλεμο Θανάση 
• Unlike U 

Άρθρα που αξίζει να διαβάσετε:

• Λίστα, ληστεία και απληστία 
• «El Presidente pobre mas»
• Χωρίς διαπίστευση στην επέτειο μιας επανάστασης
• Χρειαζόμαστε πλέον ένα κίνημα «Αποφασισμένων»