Πλέον είναι ηλίου φαεινότερον η κοινωνική πολιτική που ασκεί αυτό το μοντέλο εξουσίας στους εξουσιαζόμενους. Το όνομα της εν λόγω πολιτικής είναι «TEZA», όνομα εμπνευσμένο από το γνωστό κατσαριδοκτόνο.
Εμείς λοιπόν είμαστε οι «κατσαρίδες» το πολιτικό μοντέλο είναι ο «άνθρωπος» και όλο αυτό τον καιρό παρατηρούμε τις αντιδράσεις που έχει ένας άνθρωπος απέναντι σε μια κατσαρίδα. Ας πάρουμε λίγο τη σχέση άνθρωπος-κατσαρίδα, σε τρείς γενικευμένες καταστάσεις.
Κατάσταση πρώτη: Ανυποψίαστος άνθρωπος με στατική κατσαρίδα. Είναι το φαινόμενο κατά το οποίο μπαίνουμε σε κάποιο χώρο και ανάβοντας τα φώτα βλέπουμε μπροστά μας μια ακούνητη κατσαρίδα, οι αντιδράσεις είναι δύο. Αντίδραση πρώτη, έντονη στριγκλιά και τρέξιμο προς αντίθετη από τη κατσαρίδα κατεύθυνση. Αντίδραση δεύτερη, αναφωνητό τύπου «Ωχ!» παράλληλο ύψωμα ποδιού και ακαριαίο λάκτισμα με τη βοήθεια του παπουτσιού, απευθείας στη κατσαρίδα.
Κατάσταση δεύτερη: Ανυποψίαστος άνθρωπος με κινούμενη κατσαρίδα. Είναι το φαινόμενο κατά το οποίο αράζουμε στο χώρο μας και εν ριπή οφθαλμού αντιλαμβανόμαστε ένα μαύρο «στίγμα» να τρέχει. Αντίδραση πρώτη, έντονη στριγκλιά με αναπήδηση και αναδίπλωση, πάνω στο μέσο που αράζουμε, συνήθως καναπές,κρεβάτι,πολυθρόνα κτλ. Αντίδραση δεύτερη, ξάφνιασμα με συνοδεία μουρμουρητού τύπου «Όχι ρε πούστη μου κατσαρίδα...» με παράλληλη μεταμόρφωση του ξαφνιαζόμενου σε αδίστακτο δολοφόνο.
Κατάσταση τρίτη: Αυτή είναι και μια κατηγορία από μόνη της αφού αφορά επαγγελματίες του χώρου οι οποίοι έχουν κληθεί να καθαρίσουν για εμάς τις κατσαρίδες. Δεν μασάνε τον πάτο τους γνωρίζουν καλά το αντικείμενο και δεν ξαφνιάζονται με ότι και να δουν. Παπάρια δουλεία κάνουν αφού οι κατσαρίδες όπως διαπιστώνουμε όλοι μας υπάρχουν ακόμα.
Το μοντέλο εξουσίας που έχουμε επιλέξει -τώρα σε μια και μοναδική πρόταση δεν επιλέγεις, απλά δέχεσαι-, μας βλέπει σαν κατσαρίδες. Αντιδρά με τους παραπάνω τρόπους εκτός των στριγκλιών και της άτακτης φυγής. Εμείς είμαστε οι κατσαρίδες. Πότε βρισκόμαστε στη πρώτη κατάσταση, πνιγμένοι στο κοινωνικό μας σκοτάδι και κάποια στιγμή τα φώτα ανάβουν και πριν προλάβουμε να καταλάβουμε τι παίζει, προλαβαίνουμε να λύσουμε το ερώτημα: που πάει μια κατσαρίδα όταν πεθαίνει;!. Άλλοτε πάλι βρισκόμαστε στη δεύτερη κατάσταση, έχουμε δηλαδή βγει από το κοινωνικό μας σκοτάδι και διεκδικούμε το χώρο μας. Πριν προλάβουμε όμως να καταλάβουμε το χώρο μας βρισκόμαστε πάλι με την απάντηση του ερωτήματος που τέθηκε πιο πάνω, ενώ στη καλύτερη περίπτωση θα είμαστε για πάντα καταζητούμενοι και κυνηγημένοι.
Με τα μάτια της κατσαρίδας
Στο βάθος με τα πράσινα και τα άσπρα κράνη δεν είναι τίποτα άλλο από τις «φιάλες» με το ΤΕΖΑ
Ανθεκτικές κάποιες κατσαρίδες που θα χρειαστούν ένα δεύτερο χέρι.
Οι κατσαρίδες να ξέρετε ότι στη μάχη με τον άνθρωπο χάνουν γιατί είναι μόνες τους. Σπάνια να δείτε πολλές κατσαρίδες μαζί εκτός αν βρεθείτε ποτέ μέσα σε υπόνομο. Όσο λοιπόν θα είμαστε και εμείς μόνοι μας θα χάνουμε τη μάχη της κοινωνικής αξιοπρέπειας. Όταν θα συνειδητοποιήσουμε πως μόνο αν μαζευτούμε περισσότεροι και όλο περισσότεροι, αυθόρμητοι και ωραίοι, αυξάνουμε τις ελπίδες, να ακούσουμε στριγκλιές και να δούμε τρεχαλητά από τους εξουσιαστές. Τότε θα δημιουργηθεί και το σημείο μηδέν. Σημείο από το οποίο θα οικοδομήσουμε μια κοινωνία κατ' επιλογήν και όχι κατ' ανάγκη. Τώρα το πως και με τι υλικά θα χτίσουμε, δεν πρέπει να μας αφορά. Πρώτα πρέπει να γκρεμίσουμε. Σε αυτό το στάδιο λοιπόν, θεωρώ ότι είναι λειτουργικό να αρχίσουμε να προτάσσουμε το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης. Δεν εννοώ φυσικά να αρχίσουμε να τρώμε ο ένας τη σάρκα του άλλου, αλλά να δράσουμε όσο το δυνατόν γίνεται πιο ατόφια, πιο πηγαία, πιο αγνά, ανεπηρέαστοι από προπαγάνδες, θρησκείες, πατρίδες, ιδεολογίες, ιδιοτέλειες. Ο κοινός παρονομαστής είναι ότι όλοι ανήκουμε στην ίδια βαθμίδα του ζωικού βασιλείου και πρέπει όλοι να ζήσουμε με αξίες ζωής και όχι με την ανάγκη της επιβίωσης. Κάποια ζώα τρώνε περισσότερο κάποια πολύ λιγότερο, κάποια τα ταΐζουν και κάποια άλλα είναι αναγκασμένα να κυνηγάνε.
Σαν κατσαρίδα λοιπόν θα με βρείτε παντού, στο σπίτι, στο εξοχικό, στο σκάφος και σπάνια στο αυτοκίνητο. Θα με βρείτε επίσης, στη πόλη, στο βουνό στη θάλασσα κτλ. Ένας από τους χώρους που γουστάρω πολύ είναι τα πάρκα.
Σταυράκος,Αλέκος και τα ποδήλατα σε στιγμές απόλαυσης.
Μύθοι & πραγματικότητες για τα τέλη κυκλοφορίας στα ποδήλατα. Φάρσα;! ή εικόνα από το μέλλον;! Ο καιρός γαρ εγγύς.
Εκτενές φωτογραφικό υλικό από το παλιό αεροδρόμιο, μέσα από τη παράσταση «ΦΟΒΟΣ» της ομάδας nomades. Τα ντουβάρια έχουν την ιστορία τους και ο υπόλοιπος χώρος οφείλει να γίνει πάρκο.
Ένα αριστούργημα μηχανικής.
Όχι δεν είναι η γραφομηχανή της 17Ν
Το πρώτο οργανάκι της μεσαίας στήλης λέγεται ορίζοντας. Και δείχνει τη θέση του αεροπλάνου αν πέφτει ή ανεβαίνει. Ότι μας λείπει σαν κοινωνία δηλαδή.
Και όμως λειτουργεί κανονικά. Προσεχώς πάρκο! Γράφουμε καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.
Ζωή ποδήλατο και στη Νέα Υόρκη. Ντίνο τη ξέχασες την τελευταία βόλτα;! Άντε πάρε κανά ποδήλατο να μας στέλνεις υλικό από το Hide Park.
«LONDON ON TIME» Τις σκέψεις και την αγάπη μου στους σύγχρονους μετανάστες φίλους μου.
Άγαλμα «Μετανάστης προηγμένης χώρας». Η διαφορά με τον γνωστό μετανάστη της γειτονιάς μας, είναι ότι ο πρώτος φεύγει με αεροπλάνο ο δεύτερος έρχεται με τα πόδια.
Υ.Γ.1 Φωτογραφία από την τελευταία βόλτα.
Άντε σε κανά τεσσάρι χρόνια πάλι
Άρθρα που είναι ωραίο να διαβάσετε :
Οπτικοακουστικό υλικό που αξίζει να δείτε :
- Κωμωδία γροθιά στο τηλεοπτικό κατεστημένο των ΜΜΕ Τηλεκαννίβαλοι.
- Συνεχίζουμε με επεισόδιο επιμορφωτικής εκπομπής Η κραυγή της Γης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου