take the first step...

   Μας κάνει ιδιαίτερα χαρούμενους το γεγονός όταν βλέπουμε ειδοποίηση για mail στο zwhpodilato@hotmail.com. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα, κάποιος/α μας έχει κάνει σχόλιο ή ακόμα καλύτερα, κάποιος/α εμπράκτως, συμμετέχει γραπτός στην ανταλλαγή ιδεών, συναισθημάτων, απόψεων. Το παρακάτω κείμενο το έγραψε φίλη και αναγνώστρια του blog. 
   Έχουμε κάνει μια παρέμβαση μόνο στο άρθρο. Επειδή η φίλη, δεν μας έχει στείλει φωτογραφίες, γκουγκλάραμε και προσθέσαμε εμείς κάποιες, που νομίζουμε ότι κολλάνε στο άρθρο της. Ελπίζουμε να μην έχει πρόβλημα.

-->

Δεν θυμάμαι πόσο χρονών ήμουν όταν ο πατέρας μου μού αγόρασε εκείνο το μωβ ideal. Θυμάμαι μόνο ότι μού φαινόταν ιδιαίτερα ψηλό για την τότε σωματική μου διάπλαση. Νομίζω πρέπει να είχα εκφράσει κάποιου είδους δυσαρέσκεια, αλλά μάλλον ο πατέρας μου πρέπει να είχε απαντήσει κάτι του τύπου «θα το έχεις και όταν μεγαλώσεις». Θυμάμαι ότι με ιδιαίτερη προσπάθεια ανέβαινα επάνω του κι ότι έκανα βόλτες πάνω-κάτω στον πεζόδρομο μπροστά στο σπίτι μας. Εκεί υπήρχε σχετική ασφάλεια: ο πεζόδρομος ήταν καλοφτιαγμένος με τις πλάκες του όλες σε καλή κατάσταση, δεν υπήρχαν λακκούβες και αυτοκίνητα φυσικά, μοναδικός κίνδυνος τα άλλα παιδιά που μπορεί άξαφνα να πετάγονταν μπροστά σου. Αλλά κι αυτό ελεγχόμενο, διότι δεν έτρεχα. Στο δρόμο – σε αντίθεση με τον αδελφό μου- δεν είχα βγει ποτέ. Η γονεϊκή εντολή ήταν ρητή: όχι στο δρόμο. Τελεία.

Το ποδήλατο αυτό θα πρέπει να χρησιμοποιήθηκε για περίπου ένα χρόνο. Η βαρεμάρα μου το έστειλε να σαπίζει στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας για πάνω από 15 χρόνια. Βροχή, ήλιος, ξανά βροχή, ξανά ήλιος… 

Όταν ο αδελφός μου μπήκε στο κλαμπ των ποδηλατούχων, ενθουσιάστηκα με την ιδέα και σκέφτηκα να επιτάξω εκείνο το παλιό ποδήλατο και να μπω κι εγώ στη διαδικασία των ποδηλατοδρομιών και του εναλλακτικού τρόπου μετακίνησης… Στην θεωρία αυτά. Γιατί στην πράξη το ποδήλατο εξακολούθησε να «σαπίζει». Μέχρι το περσινό καλοκαίρι, οπότε για να εξυπηρετηθούν οι εκδρομικές ανάγκες φίλης ο αδελφός ανέλαβε την πρωτοβουλία αποκατάστασης του ποδηλάτου. Απ’ ό,τι έμαθα, το ποδήλατο επιτέλεσε πλέον του δέοντος τον σκοπό του, κοινώς τα έβγαλε πέρα μια χαρά στους κακοτράχαλους δρόμους που γυρνοβολούσε η αδερφική κομπανία.

Με την επιστροφή του από τις πρώτες του καλοκαιρινές διακοπές, κλειδώθηκε στην αποθήκη κι εξυπηρετούσε έκτοτε σποραδικές ανάγκες φίλων. Κάθε φορά που κατέβαινα για μικροδουλειές κάτω, αντάλλασσα μαζί του περίεργα βλέμματα και προς άρση της ενοχής μου του έδινα αιωρούμενες υποσχέσεις για μελλοντική βόλτα (παρόλα αυτά συνέχιζα να σκάω ασύλληπτα ποσά στο γυμναστήριο για να κάνω εικονικές βόλτες πάνω σε σταθερά ποδήλατα που όσο κι αν τρέχεις δεν σε πάνε πουθενά –σού δείχνουν, όμως, την απώλεια θερμίδων/not that bad.)

Τα δεδομένα αυτά ανετράπησαν από την χτεσινή απεργία των Μ.Μ.Μ. (ξέχασα να πω ότι είμαι μεγάλος φαν του Μετρό, το οποίο δεν αγαπώ απλώς. Το λατρεύω!) και η πορεία. Χτες λοιπόν, πολύ αγαπημένη μου φίλη αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα, το οποίο εν μέρει μπορούσε να απαλυνθεί με καφέ στο γνωστό μας στέκι… Στην έκκλησή της για καφέδιασμα, απάντησα μάλλον συγκρατημένα, σκεπτόμενη πού θα παρκάρω το όχημα, για να δεχτώ την αβίαστη προσταγή της «Ρε, πάρε το ποδήλατο κι έλα!». Παγωτό. Να πάρω το ποδήλατο; Και να έρθω; Στο κέντρο; Βγαίνοντας στο ΔΡΟΜΟ;

Δεν ξέρω εάν λειτούργησε η ανάγκη να είμαι δίπλα στην φίλη τόσο έντονα, δεν ξέρω εάν απλώς περίμενα μια ισχυρή αφορμή να ξεκουνηθώ, δεν ξέρω εάν απλά είχε έρθει η ώρα μου να βγω στο δρόμο… Πάντως, σχεδόν αυτόματα (σα να είχα κάνει τη διαδικασία χιλιάδες φορές –που την είχα κάνει δηλαδή, αλλά στο μυαλό μου) έβγαλα το ποδήλατο από το υπόγειο, ανέβηκα στην σέλα, έκανα την πρώτη αβέβαιη πεταλιά, τη δεύτερη, την τρίτη… Η τέταρτη με έβγαλε στο δρόμο… Κι ο ένας δρόμος στον άλλο κι από εκεί σε λεωφόρους, σε στενά, μέχρι το γνωστό στέκι της Μπενάκη, όπου περίμενε η φίλη. Έφτασα αναίμακτα. Κι επέστρεψα αναίμακτα.

Στο δρόμο, με συνάντησαν εκτός από σκέψεις του τύπου «γαμώτο! Λακκούβα!/Ποιος κερατόδρομος δεν έχει κίνηση τέτοια ώρα;/Τι μαλάκας αυτός που με έκλεισε!» και άλλες, μερικές από τις οποίες παραθέτω, ενείδει εξομολόγησης:

1. Πρέπει να προσέχω ιδιαίτερα τους ποδηλάτες όταν είμαι με το αμάξι και να κάνω μαζί τους υπομονή.

2. Τρομοκρατία είναι τα αυτοκίνητα και οι λακκούβες.

3. Πρέπει πάντα να έχω μαζί μου μια αλλαξιά ρούχα.

4. Η κατηφόρες δεν είναι τόσο φρικαλέες τελικά, αρκεί να προσέχεις με την ταχύτητα.

5. Πώς θα συνδυάσω κυριλέ εμφάνιση που επιβάλλουν οι επαγγελματικές ανάγκες του γραφείου με την χρήση ποδηλάτου (γιατί, η αλήθεια είναι ότι ψήθηκα τόσο πολύ με την αίσθηση, που θέλω να τη βιώνω συχνότερα).

6. Καθένας έχει τον τρόπο του στο πετάλι και στην κυκλοφορία του δρόμου: εγώ για παράδειγμα οδηγούσα αργά και στις μεγάλες διασταυρώσεις κατέβηκα από το ποδήλατο και πήγα με το πόδι.

1.

 2.

 3.

 

 4.

  

5.

 

6.

Φτάνοντας στο σπίτι, κατέληξα στο ότι τελικά με άλλο τρόπο, στο δρόμο είχα βγει από χρόνια. Ωστόσο, η παραβίαση αυτής της (από χρόνια ανύπαρκτης) γονεϊκής εντολής μού έμαθε ότι καμιά φορά το να σπάσεις την επιταγή και να λειτουργήσεις κόντρα περιέχει, εκτός από τους γνωστούς κινδύνους, και μια παράφωρη χαρά, για την οποία αξίζει να πάρεις το ρίσκο…

 Από Sister of Mercy.