Στην Ελλάδα του 2012, ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει μεγάλη μερίδα κόσμου είναι η αϋπνία. Για διάφορους λόγους, κυρίως όμως για λόγους που έχουν να κάνουν με τον εγκέφαλο. Ένα συνηθισμένο μυαλό που λειτουργεί -έστω και στοιχειωδώς- σαν αισθητήριο, λαμβάνει πολλά αρνητικά ερεθίσματα από την γενικότερη κατάσταση που μας περιβάλλει. Μάλλον τα χειρότερα ερεθίσματα που έχει λάβει ποτέ, για όσους διανύουν την τρίτη - τέταρτη δεκαετία της ζωής τους. Εκτός αν πρόκειται για γαιδούρια που έχουν επιλέξει συνειδητά ή όχι, να έχουν τον εγκέφαλο τους απενεργοποιημένο. Έτσι λοιπόν, την ώρα που ξαπλώνεις - υποτίθεται- για να 'ρίξεις τις στροφές λειτουργίας του σώματος και του μυαλού, το σώμα μπορεί να χαλαρώνει αλλά στον εγκέφαλο γίνεται πόλεμος. Το πως το αντιμετωπίζει ο καθένας είναι προσωπική υπόθεση.
.
Προσωπικά, τελειώνοντας τη βάρδια μου στις 7 το πρωί και βρισκόμενος σε υπερένταση, μέχρι πριν λίγες μέρες θεωρούσα σωστό να πίνω μια δυο μπύρες στο μαγαζί, να αράζω 1-2 ωρίτσες με τα παιδιά της πρωινής βάρδιας και μετά να αποσύρομαι στο σπίτι και να σβήνω με το χαζοκούτι. Δεν δούλεψε. Μπορεί να έβλεπα άλλη μια ώρα τηλεόραση και έπειτα να γύρναγα στο κρεβάτι μου σαν αρνί στη σούβλα, για άλλη μία ώρα. Η φίλη μου η Εμμανουέλα (τα φιλιά μου στο ομαδάκι στο Λονδίνο), σε μια κουβέντα πριν χρόνια, μου είχε πει ότι ο καλύτερος τρόπος για να κοιμηθείς είναι να διαβάζεις ένα βιβλίο. Το είχα εφαρμόσει παλιότερα και δούλευε μια χαρά. Στις ημέρες της 8ωρης βάρδιας κάθε μέρα, είχα ένα μικρό παράπονο από μένα επειδή δεν προλάβαινα να διαβάσω τίποτα. Κάποιες φορές έπαιρνα αυτό που ήθελα να διαβάσω στη δουλειά. Για κάποιο λόγο, δεν καθόμουν να διαβάσω γυρνώντας από τη δουλειά. Τις τελευταίες μέρες, έχει μπει στο πρόγραμμα η ανάγνωση στο κρεβάτι μετά τη δουλειά και αποδεικνύεται ότι έκανα λάθος τον προηγούμενο καιρό που προτιμούσα τον Αυτιά, τον Παπαδάκη και τα τηλεοπτικά πάνελς. Με το διάβασμα, το μυαλό αρχίζει και αποσύρεται από την -μέχρι εκείνη τη στιγμή- ρουτίνα του, γίνεται ένα με το θέμα του βιβλίου, έρχεται η επιθυμητή κατάσταση ηρεμίας και έτοιμος για ύπνο σαν πουλάκι. Ειδικά αν το βιβλίο είναι κάποιο μυθιστόρημα/διήγηση όπως συμβαίνει με την περίπτωση μου αυτόν τον καιρό, όνειρο!!! Θέλω να παραθέσω μία παράγραφο από το βιβλίο που διαβάζω αυτές τις μέρες. Ο πρωταγωνιστής του συγκεκριμένου κεφαλαίου αράζει στο συνηθισμένο - γι' αυτόν- ταβερνάκι με το φιλαράκι του, 49 ημέρες μετά το χαμό της γυναίκας του και η σκέψη του καταλήγει κάπως έτσι:
'Σαράντα εννιά μέρες απόψε ε? Και σκέφτομαι και τα παιδιά. Ο μεγάλος παίζει παιχνίδια στο κομπιούτερ. Μέρα νύχτα στο κομπιούτερ. Πότε θα ζήσει πότε θ' αγαπήσει? Θα μου πεις πρόοδος, τεχνολογία. Ξέρω. Αλλά τον κοιτάω κι ο νους μου όλο πάει στα περασμένα. Κοιτάω το γιο μου κι αντί να βλέπω μπροστά γυρνάω στα περασμένα. Και με πιάνει μια ντροπή λες και είναι έγκλημα πια η νοσταλγία. Κι όλο κάνω όνειρα για τα περασμένα. Ονειρεύομαι πως θα ήταν αν είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα. Είναι τρέλα όμως αυτό έτσι δεν είναι? Υποτίθεται ότι κάνεις όνειρα για το μέλλον κι όχι για το παρελθόν έτσι δεν είναι? Αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ πια σου λέω καταλαβαίνεις. Σαράντα εννιά μέρες. Κι η δουλειά φίλε. Μέρα νύχτα βλέπω ανθρώπους τσακισμένους από τη δουλειά. Κουρασμένους ανθρώπους φοβισμένους. Λες και δε γίνεται πια να δουλέψεις χωρίς φόβο. Λες και σε πληρώνουν πια όχι για να ζεις μα για να φοβάσαι. Και λέω. Λέω να μη γίνω έτσι κι εγώ ν' αντισταθώ να μη με πάρει από κάτω. Αλλά πόσο ν' αντέξεις. Κι όσο περνάει ο καιρός εγώ πάω μπροστά κι η καρδιά μου και το μυαλό μου πάνε πίσω στα περασμένα. Και λέω να δεις που μια μέρα θα χαθούμε εμείς οι τρεις εγώ η καρδιά μου και το μυαλό μου. Να δεις που μια μέρα θα χάσω την καρδιά και το μυαλό μου και τότε τι θα γίνει. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Μια μέρα. Έτσι.
Έξω το σκοτάδι μεγαλώνει, ερήμωσαν οι δρόμοι, τα τζάμια βογκάνε στο φύσημα του αέρα.
Σπρώχνει πίσω την καρέκλα κι ανάβει τσιγάρο. Το πρόσωπο του φωτίζεται για μια στιγμή από τη φλόγα του αναπτήρα κι ύστερα σκοτεινιάζει πάλι....'
Το βιβλίο από το οποίο πήρα την παράγραφο, λέγεται 'Κάτι θα γίνει, θα δεις' και είναι του Χρήστου Οικονόμου. Το παραθέτω και σαν πρόταση σε όλους για να το διαβάσετε αλλά για να μη φάμε και κανένα κυνηγητό για αναπαραγωγή πνευματικής ιδιοκτησίας!!! Κάτι θα γίνει, θα δεις
Οι καιροί που ζούμε είναι δύσκολοι και όλα δείχνουν ότι θα ακολουθήσουν ακόμα πιο δύσκολοι. Το διάβασμα παραμένει ένας από τους βασικότερους τρόπους για να ανοίγουμε τα μυαλά μας και να καλλιεργούμαστε. Ας αντισταθούμε να μη μας πάρει από κάτω και ...κάτι θα γίνει, θα δεις!!
Ας κλείσουμε το άρθρο μέ ένα κομμάτι, παραδοσιακά πια!! Στην υγειά μας αδέρφια!
.
Προσωπικά, τελειώνοντας τη βάρδια μου στις 7 το πρωί και βρισκόμενος σε υπερένταση, μέχρι πριν λίγες μέρες θεωρούσα σωστό να πίνω μια δυο μπύρες στο μαγαζί, να αράζω 1-2 ωρίτσες με τα παιδιά της πρωινής βάρδιας και μετά να αποσύρομαι στο σπίτι και να σβήνω με το χαζοκούτι. Δεν δούλεψε. Μπορεί να έβλεπα άλλη μια ώρα τηλεόραση και έπειτα να γύρναγα στο κρεβάτι μου σαν αρνί στη σούβλα, για άλλη μία ώρα. Η φίλη μου η Εμμανουέλα (τα φιλιά μου στο ομαδάκι στο Λονδίνο), σε μια κουβέντα πριν χρόνια, μου είχε πει ότι ο καλύτερος τρόπος για να κοιμηθείς είναι να διαβάζεις ένα βιβλίο. Το είχα εφαρμόσει παλιότερα και δούλευε μια χαρά. Στις ημέρες της 8ωρης βάρδιας κάθε μέρα, είχα ένα μικρό παράπονο από μένα επειδή δεν προλάβαινα να διαβάσω τίποτα. Κάποιες φορές έπαιρνα αυτό που ήθελα να διαβάσω στη δουλειά. Για κάποιο λόγο, δεν καθόμουν να διαβάσω γυρνώντας από τη δουλειά. Τις τελευταίες μέρες, έχει μπει στο πρόγραμμα η ανάγνωση στο κρεβάτι μετά τη δουλειά και αποδεικνύεται ότι έκανα λάθος τον προηγούμενο καιρό που προτιμούσα τον Αυτιά, τον Παπαδάκη και τα τηλεοπτικά πάνελς. Με το διάβασμα, το μυαλό αρχίζει και αποσύρεται από την -μέχρι εκείνη τη στιγμή- ρουτίνα του, γίνεται ένα με το θέμα του βιβλίου, έρχεται η επιθυμητή κατάσταση ηρεμίας και έτοιμος για ύπνο σαν πουλάκι. Ειδικά αν το βιβλίο είναι κάποιο μυθιστόρημα/διήγηση όπως συμβαίνει με την περίπτωση μου αυτόν τον καιρό, όνειρο!!! Θέλω να παραθέσω μία παράγραφο από το βιβλίο που διαβάζω αυτές τις μέρες. Ο πρωταγωνιστής του συγκεκριμένου κεφαλαίου αράζει στο συνηθισμένο - γι' αυτόν- ταβερνάκι με το φιλαράκι του, 49 ημέρες μετά το χαμό της γυναίκας του και η σκέψη του καταλήγει κάπως έτσι:
'Σαράντα εννιά μέρες απόψε ε? Και σκέφτομαι και τα παιδιά. Ο μεγάλος παίζει παιχνίδια στο κομπιούτερ. Μέρα νύχτα στο κομπιούτερ. Πότε θα ζήσει πότε θ' αγαπήσει? Θα μου πεις πρόοδος, τεχνολογία. Ξέρω. Αλλά τον κοιτάω κι ο νους μου όλο πάει στα περασμένα. Κοιτάω το γιο μου κι αντί να βλέπω μπροστά γυρνάω στα περασμένα. Και με πιάνει μια ντροπή λες και είναι έγκλημα πια η νοσταλγία. Κι όλο κάνω όνειρα για τα περασμένα. Ονειρεύομαι πως θα ήταν αν είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα. Είναι τρέλα όμως αυτό έτσι δεν είναι? Υποτίθεται ότι κάνεις όνειρα για το μέλλον κι όχι για το παρελθόν έτσι δεν είναι? Αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ πια σου λέω καταλαβαίνεις. Σαράντα εννιά μέρες. Κι η δουλειά φίλε. Μέρα νύχτα βλέπω ανθρώπους τσακισμένους από τη δουλειά. Κουρασμένους ανθρώπους φοβισμένους. Λες και δε γίνεται πια να δουλέψεις χωρίς φόβο. Λες και σε πληρώνουν πια όχι για να ζεις μα για να φοβάσαι. Και λέω. Λέω να μη γίνω έτσι κι εγώ ν' αντισταθώ να μη με πάρει από κάτω. Αλλά πόσο ν' αντέξεις. Κι όσο περνάει ο καιρός εγώ πάω μπροστά κι η καρδιά μου και το μυαλό μου πάνε πίσω στα περασμένα. Και λέω να δεις που μια μέρα θα χαθούμε εμείς οι τρεις εγώ η καρδιά μου και το μυαλό μου. Να δεις που μια μέρα θα χάσω την καρδιά και το μυαλό μου και τότε τι θα γίνει. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Μια μέρα. Έτσι.
Έξω το σκοτάδι μεγαλώνει, ερήμωσαν οι δρόμοι, τα τζάμια βογκάνε στο φύσημα του αέρα.
Σπρώχνει πίσω την καρέκλα κι ανάβει τσιγάρο. Το πρόσωπο του φωτίζεται για μια στιγμή από τη φλόγα του αναπτήρα κι ύστερα σκοτεινιάζει πάλι....'
Το βιβλίο από το οποίο πήρα την παράγραφο, λέγεται 'Κάτι θα γίνει, θα δεις' και είναι του Χρήστου Οικονόμου. Το παραθέτω και σαν πρόταση σε όλους για να το διαβάσετε αλλά για να μη φάμε και κανένα κυνηγητό για αναπαραγωγή πνευματικής ιδιοκτησίας!!! Κάτι θα γίνει, θα δεις
Οι καιροί που ζούμε είναι δύσκολοι και όλα δείχνουν ότι θα ακολουθήσουν ακόμα πιο δύσκολοι. Το διάβασμα παραμένει ένας από τους βασικότερους τρόπους για να ανοίγουμε τα μυαλά μας και να καλλιεργούμαστε. Ας αντισταθούμε να μη μας πάρει από κάτω και ...κάτι θα γίνει, θα δεις!!
Ας κλείσουμε το άρθρο μέ ένα κομμάτι, παραδοσιακά πια!! Στην υγειά μας αδέρφια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου