Τεντανάσταση...

Η ώρα έχει πάει 15:00, τα χέρια κάτω, η ημιαπασχόλησή μου έχει τελειώσει. Καφεδάκι στο καπάκι με τον φίλο μου το Κωστάκη -κάνει και ρίμα- έχει κανονιστεί, οπότε με ωραία διάθεση μετά τη παρατεταμένη κακοκαιρία, -να μας διαβάζει και κανας Βόρειος φίλος μας να βάλει τα κλάματα...- τι κάνω για προπόνηση του τοπικού μας σπόρ... λιάσιμο και ΚΑΦΕ...

Πάνω στη Θεμιστοκλέους -και χωρίς καμιά διάθεση για "ρεπορτάζ"- πέφτει το μάτι μου σε αυτή τη ταμπέλα...

"Αγοράζω χρυσαφικά,ασημικά,ΔΟΝΤΙΑ...". Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να βάλω τα γέλια και μετά η παιδική μου φαντασία να μεταμορφώσει τη Θεμιστοκλέους, σαν έναν από τους δρόμους που είχε η Margaret City στο Λούκι-Λούκ. Ξαφνικά τα παπουτσάδικα έγιναν saloon, οπλοπωλεία,πανδοχεία και μαγαζιά αγοράς χρυσού. Η άσφαλτος ξεμπαζώθηκε, και έγινε πατημένο χώμα, τα αυτοκίνητα δώσανε τη θέση τους σε άμαξες και κάτι ένστολοι παρακάτω έγιναν σερίφηδες που τάιζαν τις φοράδες τους χαζεύοντας τα καυτά τους εξάσφαιρα... Ο Ζορό δεν εμφσνήστικε και ο Λούκι-Λουκ έψαχνε τον Ρανταπλάν. Λίγα δευτερόλεπτα να κράταγε ακόμα η παραίσθηση, που μου προκάλεσε ο πυρετός του χρυσού και θα με έβλεπα, στα γόνατα, με κόσκινο στα χέρια να κοσκινίζω τα απόνερα, που πέφταν στο λούκι του δρόμου, μπας και έβρισκα καμιά φλέβα από το πολύτιμο λίθο.

Αφού ξελαμπικάρισα, τσίμπησα την Αιόλου -πολύ νόστιμη η Αιόλου έτσι, ειδικά όταν περνάς δίπλα από το γνωστό λουκουματζίδικο που φέρει το όνομα φυτού το οποίο ευθύνεται για τη σύλληψη... του Χριστού...από τους Ρωμαίους!χιούμορ- για να φτάσω Μοναστηράκι. Λοιπόν στο Μοναστηράκι υπάρχει ένας φοβερός δρόμος που το ενώνει με το Θησείο και δεν εννοώ αυτόν με τις καφετέριες δίπλα στις γραμμές, αλλά αυτόν... 

Κουίζ για δυνατούς λύτες: πείτε μου τι σας τη σπάει από στης εικόνες που βλέπετε...

Ο οποίος δρόμος καταλήγει στο βραβευμένο ως καλύτερο θερινό cinema...

Αφού λοιπόν συναντήθηκα με το φιλαράκο μου και επειδή τα ριάλια μας τρέχουν από τη τσέπη, είπαμε να πάμε για καφέ στο "Διόνυσο". Κανένα πρόβλημα για το ποδήλατο φυσικά, ο παρκαδόρος ανέλαβε αφιλοκερδώς να το παρκάρει μπροστά από το μαγαζί για μόστρα και ο μέτρ μας οδήγησε στα βραχάκια που είχαμε κάνει κράτηση για να βολέψουμε το κώλο μας. 

Στα βραχάκια, τόσα χρόνια που πάω δεν είχα ξανά δει το χώρο τόσο καθαρό. Εντάξει οι καινούριες σιδερένιες σκάλες που έχουν βάλει για να μη τσακίζονται τα τακούνια στα παλιά πέτρινα σκαλοπατάκια -τα οποία αποτελούσαν στοίχημα ακόμα και για τα αγοράκια το πως θα τα κατέβαιναν βράδυ και μεθυσμένοι-, εντάξει το τσιμεντένιο μονοπατάκι που έχουν φτιάξει για να μη στραμπουλάνε οι "μπαφκετμπολίστες" τα αστραγάλια τους. Το να ανεβαίνεις πάνω και να βρίσκεις καμιά 40ρια νεολαίους από το Tennesy της Αμερικής -μέρος που το ξέρουμε μόνο από το γνωστό whyski- με γάντια στα χέρια και πλαστικές σακούλες να μαζεύουν τα πάντα από κάτω... Μου φάνηκε πολύ σουρεάλ. Αρχικά βέβαια νόμιζα ότι ήταν κάποια δράση οργανωμένη από τον ΣΚΑΪ δεν είδα πουθενά όμως συνεργεία μετάδοσης, ύστερα πρόσεξα ότι μιλάγανε αγγλικά και δεν φορούσαν διακριτικά γιλέκα του Δήμου Αθηναίων. Τα παλικαράκια και οι αμαζόνες ήρθαν  εδώ, μέσο κάποιας εκκλησίας που πιστεύουν, -δε κατάλαβα ακριβώς- για να κάνουν το spring brake τους. Μέσα στις διακοπές τους το πρόγραμμα περιελάμβανε, το καθάρισμα των σκουπιδιών απο το λόφο. Μάλλον γιατί με καλές πράξεις καβατζάρεις θέση στο παράδεισο... ε ναι τι, χέσε την εδώ ζωή και κάνε τα κουμάντα σου για την επόμενη.

Το πίτσι με το Κωστάκη τελείωσε, μαζί και ο καφές, ο αέρας δε μας άφηνε πολλά περιθώρια για συνέχεια και το πετάλι της επιστροφής ξεκίνησε...

Στο γύρνα έπεσα πάνω σε αυτή τη ζωγραφιά, -ζηλεύω πολύ όσους χώνουν σε τοίχους γιατί είναι κάτι που θα γούσταρα πολύ να μπορούσα να κάνω για να εκφράζομαι-  

Στο μυαλό μου έσκασε το λογοπαίγνιο "τεντανάσταση", από το τέντα, "τη περνάμε τέντα..." που λέμε και την επανάσταση, δηλαδή επανάσταση...

Υ.Γ. Όποια κίνητρα και να είχαν τα παιδιά πάντως εγώ γούσταρα που έβλεπα μια συλλογική πράξη που στο πέρασμά της μάζευε γόπες, τσιπούρες, λούτσους... ,κουτάκια,σκατουλάκια από κάτω. Ίσως γιατί σαν κοινωνία δυσκολευόμαστε να οργανωθούμε και να έχουμε διάρκεια στις δράσεις μας έστω και αν αυτές είναι για πολύ απλά πράγματα. Μακάρι ένα βασικό μας πιστεύω να ήταν η αισθητική σαν κίνητρο για να κάνουμε πράγματα. Φυσικά σηκώνει κουβέντα το θέμα αισθητική αφού είναι πολύ υποκειμενικό κριτήριο. Κρατάω μια έκφραση του δασκάλου μου στο δημοτικό όταν με τάραζε στη φάπα που μέσα στ' άλλα, έλεγε... "Να σου αρέσει το ωραίο!"



Υ.Γ2 Χωρίς σχόλιο... 

Υ.Γ3 Η λύση για το κουίζ είναι: αλεκγλακ ανισαρπ ατ.