Τέλος τα καρναβάλια... Καλή Σαρακοστή!

Αυτό το τριήμερο –καταρχάς ελπίζω να περάσατε όλοι καλά– δεν είχε ποδηλατική δραστηριότητα για μένα. H εκδρομή στο Σούνιο άφησε λαβωματιά και κάτι πόνοι στο γόνατο έκαναν την επίσκεψή τους, οπότε θέλησα να το ξεκουράσω. Αγαθά κόποις κτώνται... Έτσι αποφάσισα να ανεβάσω φωτογραφίες από μια παλιά βόλτα που είχαμε κάνει με τον Σταύρακα, μια ξεκάρφωτη καθημερινή, και ήταν η αφορμή για τη γέννηση του ιστοχώρου.
Ήταν μια μέρα που έβρεχε –σοβαρά έβρεχε, χωρίς ίχνος επίπλαστου λυρισμού– και μια ώρα που ο περισσότερος, τυχερός, κόσμος ήταν στη δουλειά του.  Βρεθήκαμε με τον ψηλό στο μέρος. (Μέρος δεν εννοώ την τουαλέτα, όσοι έχετε κάνει χωριό με πιάνετε. Το μέρος είναι το ΜΕΡΟΣ που βρισκόμαστε για να ξεκινήσουμε κάποια βόλτα). Άνεργος αυτός, part-time απασχόληση εγώ: full χρόνος.

Παρέα με τα ποδήλατά μας, τα φρούτα μας και τα τσαγάκια-καφέδες μας, ξεκινήσαμε για την πεπατημένη τσάρκα μέχρι την παραλία, δίπλα από τις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά –μεγάλη η χάρη του, φώτισε και την εθνική για να πάρει το Euro πριν κανά 8άρι χρόνια. Αν όλοι όσοι πανηγυρίζαμε έξαλλοι εκείνες τις μέρες, διαδηλώναμε τόσο έξαλλοι αυτές τις μέρες, θα τους παίρναμε και τα σώβρακα. Anyway, ποδόσφαιρο: το όπιο του λαού–.

Φωτογραφία πρώτη: Ζητώ να καλπάσει η φαντασία σας τώρα, και να φανταστείτε ότι εκεί που βρίσκομαι εγώ και τραβάω τη φωτογραφία είναι το έτος 2012 και εκεί που είναι το καράβι -πιο καράβι;! Αυτό στο πολύ βάθος, όχι της θάλασσας φυσικά αλλά του ορίζοντα- με τη λιακάδα είναι το έτος 2020... Έτος στο οποίο θα έχουμε βγει στις αγορές τη θάλασσα θα την έχουμε κολυμπήσει και τα σύννεφα θα έχουν φύγει... Όπου καράβι είναι η φανταστική ανάπτυξη που μας περιμένει και όπου λιακάδα η ευημερία που μας περιμένει και αυτή... "Δεν νομίζω, Τάκη".

Φωτογραφία δεύτερη: Έκανα zoom -Υπενθυμίζω για τους απαιτητικούς των mega pixel, πως ότι τραβιέται γίνεται μέσω του κινητού προς το παρών- φέρνοντας ποιο κοντά την, "ανάπτυξη" και την "ευημερία" καταρρίπτοντας, τους όποιους νόμους φυσικής περί ταξιδιού στο χώρο-χρόνο, είχαν ανακαλύψει οι Einstein και Hawking, με σκοπό να χαρούμε και να πέσουμε στη λούμπα της αδράνειας, που δίνει η αίσθηση της ελπίδας.

Φωτογραφία τρίτη: Η θέα της Καστέλας. Αυτή την ανέβασα γιατί και η Καστέλα και η ζωή είναι ωραία!

Σε εκείνην τη βόλτα, σκεφτόμουν πως ένα από τα αντικειμενικά προβλήματα που έχει κάποιος που μένει άνεργος, είναι το πώς θα γεμίσει το χρόνο που του περισσεύει από τις ώρες που ΘΑ εργαζόταν. Νεκρός χρόνος που εθιμοτυπικά η κοινωνία μας έμαθε να κάνουμε κάτι. Που αν δεν κάνουμε αυτό το κάτι, δυσκολευόμαστε να βρούμε κάτι να κάνουμε. Όσοι λοιπόν έχουμε μείνει άνεργοι, παράλληλα δεν έχουμε σκυλιά, γατιά, παιδιά και δάνεια, μέχρι να βρούμε δουλειά, ας βρούμε ΚΑΤΙ να κάνουμε, έστω και αν αυτό είναι μια βόλτα με το ποδήλατο κάποια καθημερινή την ώρα που οι άλλοι δουλεύουν... Η σπαρίλα είναι μακράν χειρότερη από την ανεργία.

Κλείνοντας θα γράψω μια κουβέντα που μου είχε πει κάποτε ο παππούς μου: "Παλιά ο κόσμος έλεγε πεινάω και τώρα λέει βαριέμαι..."

Υ.Γ. Ένα τραγουδάκι για να γουστάρουμε (Με το δεξί... "κλίκ" και open new tab ή άνοιγμα νέας καρτέλας... Ακούμε τραγούδι και μένουμε ταυτόχρονα στο blog)  http://www.youtube.com/watch?v=BUO5y5I7Lfg

Υ.Γ.2 Κάντε και κανά σχόλιο όσοι μας διαβάζετε να γίνεται παιχνίδι... Το σχόλιο για τον blogger είναι ότι το χειροκρότημα για τον καλλιτέχνη... τροφή δηλαδή, άντε ντε!

Υ.Γ.3 Φυσικά αν κάποιο σχόλιο δε μας αρέσει, δε θα δημοσιεύεται... "Εποχές Καζατζίδη-Μάτσα τελειώσανε, κύριοι..." Χαχα!