Εδώ τώρα... Γέλαγε ο Νορβηγός που του λέγαμε ότι βρισκόμαστε στην Αστραλία!
Όταν ήμουν πιτσιρικάς αγαπημένο παιδικό παραμύθι ήταν ο Δον Κιχώτης. Αν και το κανονικό μυθιστόρημα του Θερβάντες δε το έχω διαβάσει, παρ'ολα αυτά οι ιστορίες του Δον Κιχώτης παρέα με το καλό του φίλο Σαντσο Πάντσα με συντροφεύουν χρόνια τώρα στη ζωή μου.
Έχει περάσει αρκετός καιρός τόσο από τη τελευταία φορά που έκατσα να γράψω κείμενο, όσο και από τη τελευταία φορά που βγήκαμε στο δρόμο με το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα. Γενικά στο δρόμο... Όχι για κάποιο κομπαρσιλίκι απαραίτητα αλλά έστω για μια μπίρα μέχρι τη "μάντρα", για μια βουτιά μέχρι κάποια από τις παραλίες των νοτίων προαστίων που μας αρέσει τη τη πέφτουμε.
Ήταν το καλοκαίρι του 2019 όπου μετά από ένα μήνα στο δρόμο για το Γύρο της Πελοποννήσου με το ποδήλατο, στις επόμενες 50 μέρες διακοπές στα γνώριμα -μου- λημέρια της Κρήτης, ήταν καθημερινή δραστηριότητα να γράφω 1-2 ώρες την ημέρα στο blog για να καταλήξω σε ένα κείμενο 40.000 λέξεων για όλο αυτό το ταξίδι. Από τότε, φθίνουμε και πάμε από γράψιμο μιας και τα κομπαρσιλίκια άρχισαν να έρχονται πίσω από τα υπόλοιπα της επιβίωσης. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ξεχάσαμε ή ότι βαρεθήκαμε να καβαλάμε τα ποδήλατα μας και να κάνουμε 'τρέλες'.
Πέμπτη 22/12/2022 και ο Σπυράκος σκάει στην ομαδική με πρόταση φωτιά. Να γίνει το ποδηλατικό κλείσιμο της χρονιάς 2022 με εκδρομή στον Αργοσαρωνικό και συγκεκριμένα στην γειτονική Αίγινα. Ένα νησί που μπορεί κάλλιστα να μετονομαστεί και σε “Ζωή Ποδήλατο” , μιας και είναι ενα νησί που η ομάδα το έχει φάει με το κουτάλι. Ενα νησί που πλέον ο φίλος μας ο Σταυράκος το κάνει μία φορά την βδομάδα γύρω γύρω να μορφώσει λίγο τους τουρίστες τι εστί ποδηλατική αναψυχή ( ψάξτε λίγο Flat Tyres μπας και ξεστραβωθείτε και εσεις ) . Εγώ δυστυχώς όμως με τούτα και με κείνα δεν έχω καταφέρει να το σουλατσάρω. Μιά ο κόβιντ, μια κάτι τουρίστες που μας γλεντίσαν με τον Σταυράκο πρωί πρωί με ακύρωση , μια το γεγονός οτι η καθημερινότητα μας έχει κάνει να βάλουμε τα ποδήλατα στην ακινησία...γενικά άσ' τα να πάνε η κατάσταση. Είναι η ευκαρία μου λοιπόν.
Θυμάστε την τελευταία φορά που ήσασταν στο χωρίο, στο σπίτι και είδατε ένα παλιό παιχνίδι, ή μυρίσατε κάτι (π.χ ένα δωμάτιο του σπιτιού) και αμέσως αισθανθήκατε να επανέρχεται εκείνη η στιγμή του παρελθόντος που ζήσατε εκεί ,με πολύ ένταση και ζωντάνια; Αυτό ήταν και το δικό μου συναίσθημα όταν πάνω απ το ποδήλατο είχα ξανά αυτήν την εικόνα μπροστά μου
.jpg)
Πωπώ... Μπήκα στο blog και έψαχνα κάνα τρίλεπτο που πρέπει να πατήσω για να ξεκινήσω να γράφω κείμενο και έφαγα κανα δίλεπτο να σκέφτομαι που βρίσκομαι και αν έχω κάνει κάποιο λάθος. Τελικά έπρεπε πρώτα να "συνδεθώ" και συνδέθηκα.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από το πρώτο κομπαρσιλίκι. Έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Έχουμε αλλάξει εμείς οι ίδιοι. Από την άλλη, ο κυριότερος τρόπος για να θεραπεύσουμε λίγο την ψυχή και το μυαλό μας παραμένει σταθερός. Ποδηλατοθεραπεία 100 χιλιομετράκια για να αποχαιρετήσουμε το ανεμικό -ποδηλατικά- 2021. Πάμε!
Σάββατο 03 / 04 / 2021 και ώρα 9:00 το βράδυ. Πέφτει μήνυμα με πρόταση από τον Σπυράκο για το πρώτο κομπαρσιλίκι της χρονιάς . Έχουμε φτάσει στα όρια μας και είναι πλέον επιτακτική ανάγκη για πετάλι , τύπου "ψυχή στον δρόμο" που λέει και ο κοντός. Η διαδρομή ? Κηφισιά - Σκούρτα - Μεταξουργείο . Τα χιλιόμετρα? 102.
Τον Ιούνιο του 2020 ήταν η πρώτη φορά που βγήκαμε στο δρόμο για να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα από αυτές που λατρεύουμε να κάνουμε και τελικά, δεν τα καταφέραμε. Τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περιμέναμε μιας και είχαμε μια σοβαρή πτώση και η βόλτα έλαβε τέλος με την ομάδα να οπισθοχωρεί διάσπαρτη. Κάποιοι επιστρέψαμε με τρένα, άλλοι με αυτοκίνητα, άλλοι με ασθενοφόρα. Ευτυχώς, η ζημιά δεν ήταν ανεπανόρθωτη. Αυτή η εμπειρία έφερε κάποιες ζυμώσεις στο μυαλό του κάθε ενός από εμάς άρα και σε όλη την ομάδα. Εξακολουθούμε να μην αφήνουμε στη μέση ποδηλατικές επιχειρήσεις. Έτσι, ακόμα πιο έμπειροι, ακόμα πιο δυνατοί, ακόμα πιο δεμένοι και λίγο πιο 'σοβαροί' επιστρέφουμε για άλλη μια φορά να ολοκληρώσουμε αυτό που έμεινε στη μέση τον περασμένο Ιούνιο.
